Οφείλω να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με μια ΄συγγνώμη’ στους συντελεστές της παράστασης ‘Φιλιά, Όσκαρ’ γιατί άργησα να γράψω αυτό που ακολουθεί.
Ο λόγος για αυτήν την αργοπορία είναι πως η παράσταση αυτή ‘μπήκε’ τόσο πολύ μέσα μου που δεν ήθελα να τη μοιραστώ. Είπα σε όσους γνωρίζω πως πρέπει να τη δουν, χωρίς όμως να δώσω λεπτομέρειες. Ας το κάνω τώρα.
Αισθητικά, μοιάζει με παιδική ζωγραφιά. Απλή, με ουσία και αλήθεια. Σκηνοθετικά λιτή, ευφάνταστη, χωρίς περικοκλάδες.
Το έργο μιλά για τον δεκάχρονο Όσκαρ ο οποίος ζει, λόγω βαριάς αρρώστιας, στο Νοσοκομείο και μαθαίνει τυχαία πως θα πεθάνει σε λίγες μέρες. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι σημαίνει αυτό για ένα παιδί. Ο θάνατος λυγίζει και τους πιο σκληρούς ενήλικες, πόσο μάλλον ένα ανθρωπάκι που μόλις έχει σκάσει μύτη στον κόσμο.
Αν νομίζετε πως πρόκειται για δράμα και μάλιστα μελό, γελιέστε. Ο Όσκαρ με τη βοήθεια της γλυκιάς κυρίας Ροζ αποφασίζει να ζήσει τη ζωή του στο έπακρο, να κάνει τα πάντα, να τα νιώσει όλα, πριν φύγει. Και το καταφέρνει. Πως; Να πάτε να δείτε την παράσταση.
Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης έχει αποδείξει το ταλέντο του εδώ και χρόνια. Θυμάμαι πως όταν είχα δει το ‘Τσάρλι Τσάπλιν’ είχα σκεφτεί πως ήταν ο ρόλος της ζωής του. Έκανα μεγάλο, τεράστιο λάθος. Με τον Όσκαρ του, μιλά στην καρδιά, στην ψυχή και το μυαλό όσων έχουν την τύχη να τον παρακολουθήσουν.
Η Αγοραστή Αρβανίτη ως κυρία Ροζ εμφανίζεται ως από μηχανής θεός που προτείνει λύσεις σε θέματα (και για πολλούς) θεωρητικά αξεπέραστα. Η αίσθηση μου με τον τρόπο που έπαιζε, ήταν πως πρόκειται για έναν άγγελο μεταμορφωμένο σε μια γλυκιά ηλικιωμένη κυρία που ξέρει κατς, χορεύει και ‘κλείνει το μάτι’ σε αυτό που είναι αλλά δεν φαίνεται. Τι εννοώ; Να πάτε να δείτε την παράσταση.
Όλος ο θίασος αξίζει το χειροκρότημα, πράγμα που μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας. (Πέγκι Μπλου, σ’αγαπώ).
Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε και τα δάκρυα που θα τρέξουν από τα μάτια σας θα είναι έως και λυτρωτικά.
Το έργο αυτό καθαυτό είναι ιδιοφυές στη σύλληψη του κι ευτύχησε στην απόδοση των συντελεστών της παράστασης. Θα είναι κρίμα να χάσετε κάτι που θα σας κάνει τόσο καλό.
Συνήθως χάνουμε τη μεγάλη εικόνα, ασχολούμαστε με πράγματα ανούσια και στερούμαστε εκείνα που έχουν πραγματική σημασία. Η παράσταση ‘Φιλιά, Όσκαρ’ μας βάζει στον σωστό δρόμο.
Συντελεστές
Μετάφραση : Αχιλλέας Κυριακίδης
Σκηνοθεσία – Σκηνική προσαρμογή: Cezaris Graužinis
Σκηνικά/Κοστούμια : Kenny MacLellan
Μουσική : Martynas Bialobžeskis
Φωτισμοί : Αλέκος Γιάνναρος
Φωτογραφίες: Tony Kris
Παίζουν:
Θανάσης Τσαλταμπάσης (Όσκαρ)
Αγοραστή Αρβανίτη (κυρία Ροζ)
Ισαβέλλα Κασιμάτη (Πέγκι Μπλού/Μητέρα Όσκαρ/Μητέρα Πέγκις Μπλού)
Τάσος Θεοφιλάτος (Γιατρός Ντίσελντορφ/Φούσκας)
Ελένη Νάτση (Προϊσταμένη/Σαντρίν/Μπριζίτ)
Edgen Lame (Πατέρας Όσκαρ/Πατέρας Πέγκι Μπλού/Νοσηλευτής)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακές 21:00, Δευτέρες 20:00, Τρίτες 21:00
Τιμές: κανονικό 18€, φοιτητές/άνεργοι/ΑΜΕΑ/Νέοι έως 26 ετών/Άνω των 65 14€
Χώρος: Θέατρο «Αθηνών», Ελ. Βενιζέλου 7, Αθήνα