Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

Η παρακάτω αληθινή ιστορία, έρχεται να μας διδάξει πως αυτό που μισούμε τελικά, είναι αυτό που δεν γνωρίζουμε. Ο φόβος μας για τον αλλόχρωμο άνθρωπο, τον αλλόθρησκο, τον αντί-συμβατικό, αυτόν με μια αναπηρία, αυτόν που δεν μας μοιάζει, είναι σαν ένα αυτοάνοσο νόσημα που γεννά τον ρατσισμό. Αν δεν τον πατάξει ο κάθε ένας από εμάς,  εντός του πρώτα, σύντομα ίσως βρεθούμε κάπου που, εμείς οι ίδιοι θα είμαστε οι άλλοχρωμοι, οι αλλόθρησκοι, οι διαφορετικοί.

Η Angela King ως φανατική νεό-Ναζί μισούσε θανάσιμα τους μαύρους, τους εβραίους, τους ομοφυλόφιλους. Tους τελευταίους μάλιστα ακόμη πιο φανατικά, μιας και αυτή η στάση της ήταν η τέλεια κάλυψη για το κρυφό ερωτικό πάθος που αισθανόταν για τους ανθρώπους του ίδιου φύλλου. Ένα πάθος που το θεωρούσε κατάρα και δεν επέτρεπε ποτέ να εκδηλωθεί. Εντάχθηκε στον ακροδεξιό χώρο, έφυγε από το σπίτι της, γέμισε το σώμα της με τατουάζ συμβόλων όπως ο αγκυλωτός σταυρός και φράσεις μίσους. Ήταν ομιλήτρια σε συγκεντρώσεις νεο-ναζί και skinheads, ενώ πήρε μέρος σε πολλές βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις.

Το 1998 στα είκοσι τρία της χρόνια συνελήφθη για συμμετοχή σε ληστεία. Αυτό το γεγονός θα άλλαζε για πάντα την ζωή της. Στις φυλακές, μέσα στα λιγοστά τετραγωνικά των κελιών, αναγκάστηκε να συμβιώσει με γυναίκες άλλης εθνικότητας, χρώματος και θρησκείας. Μίλησε, έφαγε, μοιράστηκε στιγμές, στηρίχθηκε από ανθρώπους που ως τότε μισούσε. Εκεί, γνωρίστηκε και ήρθε πολύ κοντά με την μαύρου χρώματος τζαμαϊκανή συγκρατούμενή της. Ερωτεύτηκαν και παρόλο που ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ λόγω μεταφοράς τους σε διαφορετικές φυλακές, η όλη αυτή εμπειρία μεταμόρφωσε την Angela σε αυτό που είναι σήμερα.

H King, μετά την αποφυλάκισή της, σπούδασε κοινωνιολογία και ψυχολογία. Έδωσε διαλέξεις κατά του Ναζισμού και της ομοφοβίας. Συναντήθηκε με επιζώντες του Ολοκαυτώματος ενώ πλέον, είναι μέλος του μη κερδοσκοπικού γκρουπ ‘’Life after Hate’’ που βοηθά ανθρώπους του ακροδεξιού χώρου να ξεφύγουν και να αλλάξουν ζωή όπως συνέβη και στην ίδια. Αν και τώρα πια, έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, κάθε νέο γεγονός ρατσιστικής βίας, την κάνει να αισθάνεται τύψεις και ενοχές για όσα ανάλογα η ίδια στο παρελθόν είχε κάνει. Έχει αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία της και ένα καινούριο τατουάζ στον καρπό της -που κάλυψε ένα παλαιότερο-, αναγράφει: «Η Αγάπη, είναι η μόνη λύση».