Της Άννας Παχή
Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να μιλάς με έναν νέο άνθρωπο συνειδητοποιημένο, ευγενικό και προσγειωμένο. Η Αγοραστή Αρβανίτη, μιλά στο iART για την απόφασή της να ακολουθήσει την υποκριτική, τη μέχρι τώρα πορεία και τις απόψεις της για το θέατρο. Η εξαιρετική ομορφιά της, απλώς συνοδεύει την προσωπικότητα που διαθέτει. Απολαύστε την.
Πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός και γιατί;
Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Σπούδασα Πληροφορική, η οποία δε με εκφράζει καθόλου, ήθελα όμως να πάρω το πτυχίο μου και χαίρομαι που το κατάφερα, είναι πολύ καλή σχολή. Σκεφτόμουν να διδάξω αλλά διαπίστωσα πως αυτό με έπνιγε, ήμουν δυστυχισμένη. Μικρή συμμετείχα σε όποια θεατρική ομάδα μπορούσα, από το νηπιαγωγείο ακόμη. Έμαθα κιθάρα, έκανα μπαλέτο.. Στην πορεία των χρόνων, με τα γενικότερα ερεθίσματα, το γεγονός ότι έπρεπε να αφοσιωθώ στις σπουδές μου, η καλλιτεχνία μέσα μου κάπου θάφτηκε, δεν εξελίχθηκε. Όταν τελείωσα, έκανα πολλές και αρκετά καλές δουλειές , όμως κάτι με «έτρωγε», δε μπορούσα να συμβιβαστώ. Τότε αποφάσισα να πάω στη Δραματική Σχολή. Ήταν τεράστια στροφή στη ζωή και στο περιβάλλον μου κυρίως επειδή, όπως προείπα, δεν ήταν κάτι που έχτιζα από μικρή, έτσι ώστε να είναι φυσική κατάληξη. Δόξα τω θεώ όμως, πάει καλά. Φοίτησα στην εξαιρετική Σχολή Θεοδοσιάδη για τρία χρόνια, ήταν πολύ ωραία. Χρειάστηκε πολύ μεγάλος κόπος αλλά κατά τη γνώμη μου, η εκπαίδευση είναι αναγκαία. Εννοείται πως και μέσα στη δουλειά βλέπεις πολλά πράγματα, αλλά η σχολή σου δίνει τις απαραίτητες βάσεις, για να βγεις έξω.
Ποια ήταν η πορεία σου από εκεί και πέρα;
Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο Ακροπόλ, το «Όλα για τη μητέρα μου» του Πέδρο Αλμοντοβάρ σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ήρθε πολύ όμορφα και γλυκά. Αμέσως μετά τη Σχολή βρέθηκα σε κεντρικό θέατρο, με καταξιωμένους ηθοποιούς, όπως η Νένα Μεντή, η Κατερίνα Λέχου, η Μαρίνα Ψάλτη, που υπήρξε καθηγήτριά μου και τη θεωρώ πρότυπο. Ο ρόλος μου ήταν βοηθητικός αλλά πολύ χρήσιμος για μένα. Μπήκα στο επάγγελμα με κάτι αξιόλογο, οργανωμένο, άρχισα να μαθαίνω επί της ουσίας το θέατρο. Ύστερα ακολούθησε το θέατρο Βικτώρια, με το αμερικάνικο έργο «Luv», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, του Μάρε Σίσγκαρ. Μετονομάστηκε σε «Love Kills», σε σκηνοθεσία Θανάση Τσαλταμπάση. Το κλίμα ήταν πολύ ωραίο, ο Θανάσης είχε φιλική σχέση με τους ηθοποιούς, γνώριζε κι εμένα από πριν. Κάναμε το έργο με πολλή αγάπη, ίσως για αυτό πήγε πάρα πολύ καλά. Είχα την ευκαιρία να παίξω έναν κεντρικό ρόλο, να τριφτώ καλύτερα επί σκηνής. Ήταν επίσης μεγάλη αλλαγή, καθώς το όλο εγχείρημα ήταν πιο «μαζεμένο». Η πρώτη δουλειά μου έδωσε την ευκαιρία να δω πως δουλεύουν στο θέατρο ηθοποιοί χρόνων, να βρεθώ σε έναν ιστορικό χώρο, να λειτουργήσω βοηθητικά σε μια παράσταση. Η δεύτερη με βοήθησε πιο προσωπικά, υποκριτικά, να εγκλιματιστώ και να δοκιμαστώ παραπάνω. Σε έναν μεγαλύτερο ρόλο, εκ των πραγμάτων οι απαιτήσεις ήταν μεγαλύτερες. Έμαθα ακόμα περισσότερα πράγματα διότι όταν βγαίνεις και εκτίθεσαι πραγματικά στον κόσμο, βλέπεις ότι δε χαρίζεται τίποτα. Όλα κερδίζονται με πολύ κόπο, πολλή δουλειά, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Προς το παρόν έχω ελάχιστη εμπειρία, αλλά με αυτά που βιώνω εδώ και τρία χρόνια, εκεί με οδηγεί το ένστικτό μου. Νομίζω, αυτή η συνεχής εγρήγορση, το να μην επαναπαύεσαι, μπορεί να είναι ο λόγος που σε οδήγησε σε αυτήν τη δουλειά κι έχει τη δική του γλύκα. Είναι δύσκολη, αλλάζεις μονίμως συνθήκες, γνωρίζεις νέα άτομα, πρέπει να εγκλιματιστείς, να συνεργαστείς. Στην ουσία σε βοηθά και στην υποκριτική, δεν τυποποιείσαι ποτέ. Πέρσι συμμετείχα στο «Esquela» ένα καταπληκτικό έργο, πολιτικό, κοινωνικό. Ήταν ιδιαίτερη δουλειά και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Δυστυχώς, ενώ πηγαίναμε πολύ καλά δεν παίξαμε αρκετό καιρό. Ήταν αρχικά μια δύσκολη συνθήκη. Το έργο ήταν τόσο πολιτικό που νόμιζα πως θα κάναμε μάθημα ιστορίας. Χρειάστηκα λίγο χρόνο να καταλάβω τη δομή του, πως μπορούσε να στηθεί σαν παράσταση κι όχι σαν ιστορία, σα διδαχή πολιτική. Παίζαμε με τα πρόσωπα μισοκαλυμμένα, φαίνονταν μόνο τα μάτια μας, καμιά φορά, ούτε αυτά, καθώς φορούσαμε και γυαλιά ηλίου. Με άγγιξε πολύ αυτό το έργο, χάρηκα που ανέβηκε. Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει ή κινητοποιεί, αλλά και μόνο που υπήρχε και λέγονταν αυτά τα λόγια ήταν σημαντικό. Τώρα, πως χρησιμεύουν, τι είναι καλό και τι δεν είναι, δεν ξέρω. Ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, είναι δύσκολο να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις.
Δε μετάνιωσες λοιπόν για την επιλογή σου.
Όχι! Ούτε στιγμή. Είναι ψυχοφθόρα δουλειά κι έχω περάσει δύσκολες στιγμές. Παίζεις με τον εαυτό σου, εκτίθεσαι, τα πράγματα δεν είναι εύκολα, όπως εξάλλου σε όλες τις δουλειές. Εξάλλου η δουλειά του ηθοποιού ήταν πάντα δύσκολη, απλά τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Οι απολαβές είναι πολύ μικρές έως ανύπαρκτες πολλές φορές ή καλές σε κάποιες άλλες, ανάλογα με τις συνθήκες. Παρόλα αυτά, όταν ανεβαίνει μια παράσταση, όταν παίζεις, είναι ευτυχία και ψυχοθεραπεία. Έτσι λειτουργεί σε μένα. Το έκανα επειδή το ένιωσα, όχι επειδή θαμπώθηκα, ήταν ανάγκη μου.
Που βρίσκεσαι τώρα;
Στο θέατρο «Ιλίσσια – Βολανάκης», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο «Εκτός Ορίων» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κουρούμπαλη και της Φρόσως Κορρού. Ο Δημήτρης έχει αναλάβει περισσότερο τη δραματουργία και η Φρόσω την κινησιολογία. Η παράσταση έχει φτιαχτεί από τους σκηνοθέτες κι εμάς, αφορά δε, στην ποίηση. Όλα τα κείμενα που ακούγονται προέρχονται από ποιήματα ποιητών, όπως των Σεφέρη, Ελύτη, Σοφοκλή, Έλλιοτ, Μπωντλέρ, και πολλών ακόμη. Ο Δημήτρης κι ο Γιώργος Μπλάνας που επιμελείται τις λογοτεχνικές μεταφράσεις έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά, κατά τη γνώμη μου, πρωτοποριακή για το θέατρο. Βλέπεις ποιητικό λόγο επί σκηνής, σε μορφή παράστασης να αφηγείται μια ιστορία. Η κινησιολογία της Φρόσως είναι πάρα πολύ ωραία ενώ χρησιμοποιούμε video mapping, 3d προβολές που συμπληρώνουν ιδανικά την ιδέα και το σουρεάλ της παράστασης. Θεωρώ πως η ιστορία είναι δευτερευούσης σημασίας. Τη βλέπεις σα θεατής αλλά αυτό που κυρίως εισπράττεις σα συναίσθημα, σαν περιβάλλον, σαν εικόνα , σαν αίσθηση, είναι πιο σημαντικό. Έτσι τη χαρακτηρίζω, παράσταση συναισθήματος. Είμαι πολύ περήφανη που συμμετέχω. Είμαστε έξι ηθοποιοί, πολύ ωραία ομάδα και η κεντρική του ιδέα είναι η δύναμη του ανθρώπου σε πολύ ακραίες συνθήκες. Αυτό μπορώ να πω για την ιστορία.
Τι κάνεις εσύ εκεί;
Ο ρόλος μου είναι πολύ ιδιαίτερος, όπως όλοι άλλωστε, τελείως διαφορετικοί ο ένας με τον άλλον. Λίγο πολύ αντικατοπτρίζει το σήμερα με μια πιο σουρεαλιστική ματιά, πιο έντονη. Ο κάθε ηθοποιός, με το χαρακτήρα και το στίγμα του δείχνει πως αντιμετωπίζει μια ακραία κατάσταση, πως βγαίνει από αυτήν και βρίσκει στο τέλος τη χαρά της ζωής.
Με την χρήση του ποιητικού λόγου.
Και μόνο. Δεν κρύβω ότι στην αρχή με δυσκόλεψε, δεν ήμουν τόσο εξοικειωμένη με την ποίηση, όπως ο Δημήτρης που μας μύησε σε αυτήν με εξαιρετικό τρόπο. Όμως, αυτό που κατάλαβα είναι ότι η ποίηση δεν είναι κάτι βαρύ κι ασήκωτο που πρέπει να το φοβηθείς, ή ότι είναι για λίγους. Μπορεί να ειπωθεί με οποιονδήποτε τρόπο και να είναι εξίσου μοντέρνα και άμεση για τον οποιονδήποτε. Θεωρώ πως η παράσταση το έχει πετύχει αυτό, και είναι ο λόγος που είμαι τόσο ενθουσιασμένη. Η ποίηση έχει ίσως μια δυσκολία στο πως θα παρουσιαστεί, πως θα δουλευτεί γιατί σίγουρα κάποια κείμενα δεν είναι τόσο άμεσα. Όμως, ο Δημήτρης και η Φρόσω έχουν εξαιρετική ματιά. Υπήρξαν φορές που αναρωτιόμουν που θα πάει, πως θα βγει. Χρειάστηκε πολλή δουλειά, κάναμε πρόβες επί τρεις μήνες συνέχεια αλλά άξιζε τον κόπο κι αυτό φαίνεται. Ο κόσμος που έρχεται – κι έχουμε ξεκινήσει πολύ δυναμικά – λέει πόσο καλοκουρδισμένη είναι η παράσταση. Δεν είναι τυχαίο, άσχετα αν σου αρέσει η όχι, αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά που έχει γίνει. Προσωπικά το έργο με έβαλε σε μια πολύ ωραία σχέση με την ποίηση.
Είναι πρώιμο να ρωτήσω εάν έχεις κάτι άλλο στα σκαριά;
Θεατρικά όχι, εξάλλου η παράσταση ξεκίνησε τώρα και ευελπιστούμε ότι θα «πάει» όλη τη σεζόν. Τηλεοπτικά συμμετέχω στο σίριαλ του Νίκου Ζαπατίνα «Daddy Cool» που παίζεται στον ΑΝΤ1 που ξεκίνησε να προβάλλεται επίσης πρόσφατα.
Πόσο διαφορετική είναι η τηλεόραση σε σχέση με το θέατρο;
Δεν έχουν καμία σχέση! Δεν είχα πρότερη τηλεοπτική εμπειρία, συμμετείχα μόνο σε μια ταινία μεγάλου μήκους που κι αυτό ήταν αρκετά διαφορετικό. Η τηλεόραση έχει άλλο τρόπο δουλειάς, δεν είναι καθόλου εύκολη, όπως είχα ακούσει να λένε. Δε μου αρέσει να λέω πως το ένα είναι δύσκολο και το άλλο όχι, θεωρώ πως όλα είναι δύσκολα αν θες να τα κάνεις καλά και σωστά. Σαφώς το θέατρο είναι η βάση του ηθοποιού αλλά προσθετικά, η τηλεόραση σε βοηθάει, έχει άλλο τρόπο να προβάλλεις την υποκριτική σου. Αρχικά, δυσκολεύτηκα να καταφέρω να μην είμαι υπερβολική, να τηρώ τα ρακόρ, τη συνέπεια δηλαδή των κινήσεών μου, να έχω επίγνωση του χώρου και της κάμερας. Βέβαια, ο κος Ζαπατίνας και η Τίνα Καμπίτση που γράφει το σήριαλ δημιούργησαν πολύ ζεστό κλίμα θεωρώ τύχη που η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά είναι με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτό το συνεργείο, με αυτούς τους ηθοποιούς. Δε βίωσα ούτε μια άσχημη στιγμή, ούτε πίεση.
Φαίνεται πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν επιστρέψει σε διαφορετική συμπεριφορά και παραγωγές. Βγαίνουν πράγματα πολύ ουσιαστικά.
Μακάρι να είναι έτσι. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία συνεργασιών και γενικά όταν ακούω κάτι, κρατάω μικρό καλάθι. Τα λαμβάνω βέβαια υπόψη αλλά αν δε γνωρίσω κάποιον δε σχηματίζω γνώμη. Πάντως κι εγώ νιώθω πως γίνονται λίγο πιο προσεγμένα τα πράγματα. Δεν έχω ζήσει την άλλη κατάσταση αλλά βλέπω πως υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή γιατί πια δεν είναι τίποτα δεδομένο, δεν υπάρχει καμία συνταγή. Είναι σημαντικό να προσφέρεις κάτι καλό σε κάποιον που διαθέτει τα χρήματα και το χρόνο του για σένα.
Έρχεται κόσμος στο θέατρο;
Ευτυχώς, πάει πολύ καλά. Έχει γίνει όμως πολύ τίμια δουλειά από τους παραγωγούς. Ανακαίνισαν το θέατρο, το πρόσεξαν και εκτιμάται αυτό. Πέραν των παραστάσεων παίζονται και είναι πολύ αξιόλογες, το περιβάλλον είναι επίσης πολύ ωραίο, πράγμα σημαντικό, γιατί θα «κολλήσει» και με την παράσταση που θα δεις.
Ανεβαίνουν πάρα πολλές παραγωγές. Υπάρχουν πάρα πολλά θέατρα, πάρα πολλοί ηθοποιοί, που να πρωτοπάει κάποιος;
Υπάρχουν και πάρα πολλές δραματικές σχολές. Αυτό είναι αλήθεια, από την άλλη, όταν πάω να πω ότι «ναι, είναι πάρα πολλές και που θα απορροφηθούν τόσοι ηθοποιοί» σκέφτομαι πως κι εγώ έτσι ξεκίνησα. Είπα, «θα το κάνω» . Είναι σαφώς στενάχωρο να μην καταφέρεις να ανταπεξέλθεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς, είναι στενάχωρο να είσαι σε μια παράσταση που δεν πηγαίνει καλά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Μου έτυχε κάτι τέτοιο, ήταν πραγματικά δύσκολο, αλλά πρέπει να το περάσεις. Μετά εκτιμάς την ανταπόκριση διαφορετικά. Θεωρώ ότι αν δουλεύεις, παλεύεις και αξίζεις, κάπου βρίσκεις το δρόμο σου. Πολύ δύσκολα και με θυσίες, αλλά αν θέλεις να τον ακολουθήσεις θα γίνει κάτι και θα τον βρεις. Έτσι πιστεύω.
Ποιους ρόλους θα ήθελες να παίξεις κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Δύσκολη ερώτηση…. Δεν έχω ένα έργο συγκεκριμένο που θα ήθελα να το κάνω οπωσδήποτε. Μου αρέσουν φυσικά, αρκετά. Όταν προκύπτει κάτι, προσηλώνομαι σε αυτό. Αυτή τη στιγμή αγαπώ πολύ αυτό που κάνω στο «Εκτός Ορίων». Το ίδιο αγαπούσα και την περσόνα του «Love Kills» που ήταν λίγο τρελή, λίγο ευαίσθητη.. Κάθε ρόλος που έρχεται λαμβάνει την αγάπη και τη συγκέντρωσή μου.
Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζει κανείς το life style με την υποκριτική; Καμιά φορά η εικόνα που προβάλλεται για τους καλλιτέχνες είναι λίγο «στημένη».
Έχω καταλάβει λίγο τι συμβαίνει. Είναι δύσκολο και προσπαθώ να το διαχειρίζομαι, να το βλέπω σφαιρικά, να παίρνω γνώμες, να καταλαβαίνω πως κινούνται τα πράγματα. Θα προτιμούσα φυσικά να είναι λίγο διαφορετική η κατάσταση αλλά είμαι τόσο ευχαριστημένη με αυτό που κάνω, που αφήνω τα υπόλοιπα λίγο πίσω. Ίσως επειδή κατά τη γνώμη κάποιων δεν ενδιαφέρει τόσο η δουλειά μας όσο το «φαίνεσθαι», επικεντρώνονται σε αυτό. Θεωρώ ότι έχει χαθεί το μέτρο. Μέχρι ένα σημείο είναι φυσικό, γιατί εκτίθεσαι γενικά στο κοινό, απλά δε χρειάζεται να κρατά κανείς μόνο αυτό το κομμάτι αλλά να μιλά και για τη δουλειά του ηθοποιού. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Παλαιότερα οι καλλιτέχνες ήταν πιο απρόσιτοι, υπήρχε ένας μύθος γύρω από το όνομά τους, τώρα δεν είναι έτσι. Είναι βέβαια και στο χέρι του καθενός – σε ένα βαθμό – πώς θα λειτουργήσει. Προσωπικά δεν είμαι απόλυτη, από την άλλη βλέπω πως και καλή πρόθεση να έχεις, δεν εκτιμάται. Το ξαναλέω, έχει χαθεί το μέτρο. Για έναν νέο ηθοποιό δεν είναι εύκολο να πάει κόντρα στο ρεύμα, μπορεί να έχει επιπτώσεις. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Προσπαθώ να διατηρήσω μέτρο και ευγένεια. Φυσικά είναι πολύ ωραίο να έχεις μια αναγνωρισιμότητα, να εισπράττεις αγάπη από το κοινό. Είναι όμορφο, αλλά είναι πιο σημαντικό να είσαι καλός και τίμιος, τότε θα σου έρθει καλύτερα και πιο γλυκά, αλλιώς θα σε «ξεβγάλει». Το θέμα είναι ότι γίνονται γενικά ωραίες δουλειές, υπάρχει μια εγρήγορση, μια θετική ανησυχία.
«Εκτός Ορίων»
Σκηνοθεσία: So7 (Δημήτρης Κουρούμπαλης, Φρόσω Κορρού)
Επιμέλεια κίνησης: Φρόσω Κορρού
Δραματουργία: Δημήτρης Κουρούμπαλης
Κείμενα: Αλεξάνδρου, Αμπντάλ, Γιαννίδης, Γρηγόριος Θεολόγος Ελιοτ, Ελύτης, Καβάφης, Κάλβος, Καρυωτάκης, Λαπαθιώτης, Λειβαδίτης, Μαγιακόφσκι Μαρκίδης Μποντλέρ, Μπόρχες, Μπουρλιούκ, Νεσίζ, Νιζάμογλου, Νταρουίς, Πάουντ, Παρασκευοπούλου, Πλάτωνας, Πόε, Πρεβέρ, Ρίτσος, Σακελλάριος, Σαχτούρης, Σεφέρης, Σινόπουλος, Σοφοκλής, Χάινε, Χικμέτ.
Μεταφράσεις – Λογοτεχνική συνεργασία: Γιώργος Μπλάνας
Μουσική – Σχεδιασμός ήχων: Κώστας Ξενόπουλος
Εικονικό περιβάλλον – Projection Mapping: Στάθης Μήτσιος
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου
Κοστούμια: Δομινίκη Βασιαγεώργη
Παίζουν: Αγοραστή Αρβανίτη, Λάζαρος Βαρτάνης, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Κωνσταντά, Χρήστος Τσαβλίδης, Σταύρος Τσουμάνης
Παραστάσεις: Έως 30/1
Δευτέρα και Τρίτη 9 μ.μ
Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης
Παπαδιαμαντοπούλου 4- Ιλίσια
Τηλ: 210 7223010