Γράφει η Άννα Παχή
Σκέψεις που κάνω κατά καιρούς, έγιναν εντονότερες τις τελευταίες μέρες. Διαβάζω, ακούω, βλέπω και το μόνο που νιώθω είναι τεράστια απογοήτευση. Όλοι μιλούν, όλοι ξέρουν, όλοι κατηγορούν, όλοι λυπούνται.
Αγαπώ το σινεμά. Η τέχνη συχνά μιμείται τη ζωή. Όπως και η ιστορία. Στο μυαλό μου η χώρα μου θυμίζει τον Τιτανικό. Ο Τιτανικός είχε στις αποσκευές του τον τεράστιο όγκο του, την πολυτέλεια και την τότε τεχνολογία αιχμής με την οποία ήταν φτιαγμένος, τη φρεσκάδα του. Η Ελλάδα κουβαλά ιστορία χιλιάδων χρόνων, έναν θαυμαστό πολιτισμό, το φως και την πολυεπίπεδη ομορφιά στεριάς και θάλασσας. Οι επιβάτες του Τιτανικού είτε θα ήταν πλούσιοι, καλοζωισμένοι, συνηθισμένοι να δίνουν διαταγές που εκτελούνταν στο λεπτό, είτε φτωχοί, ταλαιπωρημένοι, σίγουροι όμως πως μετά από αυτό τους το ταξίδι θα έβρισκαν μια καλύτερη ζωή. Οι επιβάτες της Ελλάδας είναι είτε λαμόγια που σκαρφίζονται τα πάντα προκειμένου να παραμείνουν στην πρώτη θέση, είτε φουκαράδες που προσπαθούν να γίνουν λαμόγια για να μεταφερθούν στην πρώτη θέση, είτε ταλαίπωροι που προσπαθούν να επιβιώσουν στη χώρα του παραλόγου. Το κοινό τους σημείο; Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για τίποτε.
Ο Τιτανικός είχε καπετάνιο. Έμπειρο και ικανό, που όμως υπέκυψε στην “κοινή γνώμη” για μεγαλύτερη ταχύτητα. Η Ελλάδα δεν έχει καπετάνιο. Καπετάνιοι του καραβιού της είναι όλοι. Ο καθένας κάνει αυτό που θέλει, που τον συμφέρει, που μπορεί.
Στο ταξίδι του Τιτανικού, μικρές και μεγάλες παραλείψεις έφεραν το χαμό του. Δεν υπήρχαν κιάλια για να βλέπουν μακριά οι παρατηρητές. Δεν υπήρχαν αρκετές σωσίβιες λέμβοι για την περίπτωση που συνέβαινε το κακό. Δεν υπήρξε εκπαίδευση των επιβατών για άμεση και ασφαλή εκκένωση του πλοίου, καθώς θεωρείτο “αβύθιστο” . Η υπέρτατη ύβρις απέναντι στη φύση. Τίποτα δεν είναι αβύθιστο. Τίποτα δεν είναι άκαυτο. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Στην Ελλάδα, μια σειρά από παραλείψεις –τόσων ετών που έχουν γίνει πια “φυσιολογικές”- οδήγησε στις τεράστιες καταστροφές που βιώνουμε από πέρσι με τη Μάνδρα. Άνθρωποι χτίζουν άναρχα ότι γουστάρουν και δημόσιοι λειτουργοί πληρώνονται για να τους αφήνουν να το κάνουν. Οι εκκλήσεις των οικολόγων για προστασία του περιβάλλοντος αποτελούν το ανέκδοτο του καφενείου. Δημόσιες υπηρεσίες είναι ανίκανες να συνεργαστούν. Οι πολίτες είναι ανίκανοι να συνεργαστούν, παρά μόνον όταν προκύψει ανάγκη. Τότε όμως, είναι πολύ αργά.
Θεωρώ τελευταίο κυβερνήτη της Ελλάδας τον Ιωάννη Καποδίστρια. Είναι ο μόνος που κινήθηκε με γνώμονα το καλό της χώρας. Όχι το δικό του, όχι των “εκλεκτών”, όχι των συμφερόντων. Σαφώς έκανε λάθη, είχε όμως όραμα, στόχο και πρόγραμμα. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Από τότε και μετά, δεν υπήρξε ηγέτης που να έβαλε το καθήκον προς την πατρίδα πάνω από το κομματικό.
Ομολογώ δημόσια πως ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Το έκανα επειδή βαρέθηκα να ακούω όλη μου τη ζωή για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Βαρέθηκα να βλέπω τις ίδιες φάτσες. Πίστεψα, όπως πολλοί, ότι ένας νέος άνθρωπος θα ήθελε να κάνει τη διαφορά. Προφανώς γελάστηκα. Από τη δεύτερη θητεία του και μετά κατάλαβα πως τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα από ότι φανταζόμουν και σας διαβεβαιώ, η φαντασία μου είναι μεγάλη, συχνά, υπερβολικά μεγάλη για να την αντέξω.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπέπεσε σε ατόπημα, που μειώνει ακόμη περισσότερο την ήδη τσαλακωμένη αξιοπρέπειά του. Μίλησε για “θυσία” των νεκρών. Ίσως φταίει το γήρας, αλλά μπέρδεψε λίγο τα πράγματα. Θυσία είναι όταν εν γνώσει μου δίνω τη ζωή μου για κάτι που πιστεύω σωστό. Όταν καίγομαι ζωντανός επειδή πήγα για μπάνιο, δεν είναι θυσία, είναι φόνος.
Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν τα καμάρια μας χθες, το συμπέρασμα είναι πως όλα έγιναν σωστά. Θυμίζει το “η εγχείριση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε”. Τίποτα δεν έγινε σωστά. Όχι τώρα, από την ίδρυση του κράτους. Από τη στιγμή που ο πρώτος πολίτης δωροδόκησε τον πρώτο δημόσιο λειτουργό που πήρε το δώρο. Από τη στιγμή που το να είσαι νόμιμος μεταφράστηκε στο “είσαι μαλάκας”. Από τη στιγμή που καταπατάς, προσπερνάς, φωνασκείς και μετά υποκλίνεσαι σε όποιον σου τάξει τα περισσότερα και τον βάζεις στο τιμόνι της χώρας. Ίσως επειδή ξέρεις πως τελικά, ο τιμονιέρης θα είσαι εσύ και δε σε νοιάζει τίποτα πέρα από αυτό.
Η Ελλάδα έχει νόμους. Έχει διαδικασίες. Έχει μέσα. Έχει λεφτά. Τα έχει όλα. Στη θεωρία. Στην πράξη, δεν έχει τίποτα.
Τώρα τι; Η ζωή θα συνεχιστεί, δε γίνεται αλλιώς. Καθώς όμως –όσοι έχουμε τσίπα και ανθρωπιά – είμαστε και θυμωμένοι εκτός από ψυχολογικά κουρέλια, ας αντιδράσουμε ΤΩΡΑ. Όχι μετά. Τηλεφωνήστε, καταγγείλτε, ζητήστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που βλέπετε, που ζείτε. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα ξεβολευτείτε κάπως. Έστω κι αν σας λοιδορήσουν. Όπως έχει πει ο φίλος Γ.Φ. «οι μονάδες γίνονται ομάδες και κάνουν τη διαφορά». Γίνετε η μονάδα. Είναι ένα καλό πρώτο βήμα.