Της Πέννυς Κροντηρά
Ο Αλέξανδρος Παρίσης, που τον απολαμβάνουμε στην τηλεοπτική σειρά “Μπρούσκο” ως τον οξύθυμο μα καλοκάγαθο Μηνά, με εξέπληξε με τον προσγειωμένο χαρακτήρα του, τις αρχές του και την αγάπη που τρέφει προς την οικογένειά του. Είναι ο άνθρωπος που δεν θα περιμένει κάτι να έρθει αλλά θα το διεκδικήσει δουλεύοντας για αυτό. Στο iART αναλύει τα της υποκριτικής τέχνης, τη ζωή στην Κύπρο αλλά και την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και φυσικά απαντά στο #mprousko_interview_challenge προκαλώντας τον επόμενο!
Ηθοποιός σημαίνει..;
Hθοποιός σημαίνει να ξέρεις να ζεις τη ζωή σου παρατηρώντας συμπεριφορές. Πάντα να βρίσκεσαι σε κρίση επαγγελματικής αβεβαιότητας. Είναι μια ίωση που δε παίρνει αντιβίωση. Ανάγκη για έκφραση σημαίνει.
Σε τι σε έχει αλλάξει η τέχνη αυτή;
Ο χώρος της υποκριτικής είναι ένα λεωφορείο που σε κάθε στάση ανεβάζει κόσμο αλλά δεν κατεβαίνει κανένας. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Όμως ο σπόρος που θα φυτευτεί πολλά μέτρα κάτω από τη γη, αν έχει να δώσει θα ανθίσει. Ακόμα και αν χρειαστεί πολύς χρόνος.
Ποια σημαντική συμβουλή σου έχει δοθεί από άνθρωπο της δουλειάς;
Μια συμβουλή που μου έδωσε κάποτε ένας δάσκαλος υποκριτικής ήταν “ακόμα κι αν παίζεις λάθος έναν ρόλο, οφείλεις να έχεις αμεσότητα. Θα σε σώσει πάνω στη σκηνή και ενδεχομένως κανένας θεατής δεν θα καταλάβει ότι έπαιζες λάθος”.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Με περιμένει αρκετή δουλειά για τα γυρίσματα του Μπρούσκο. Επίσης ξεκινάω ραδιοφωνική εκπομπή 7-10 το πρωί στον Kiss fm 89 και 88,5 στην Κύπρο. Το θέατρο επιθυμώ να συμβεί αλλά ως κάτι μαγικό σύμφωνα με την κρίση μου. Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν είναι κάτι δελεαστικό σε επίπεδο συνεργασίας, θα προτιμήσω να ξεκουραστώ. Οικογένεια οικογένεια οικογένεια. Το απόλυτο σχέδιο.
Μπρούσκο για τέταρτη χρονιά.. πως νιώθεις;
Τέταρτη χρόνια, λοιπόν, σκληρής δουλειάς. Μας ευχαριστεί το γεγονός ότι ο κόσμος μας βλέπει. Αυτό ανεβάζει περισσότερο τον πήχη χρόνο με το χρόνο και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να γινόμαστε καλύτεροι.
Θεωρείς ότι τα σήριαλ έχουν τζούρες αλήθειας από τη ζωή;
Μικρές τζούρες υπάρχουν σίγουρα. Από εκεί και πέρα παρακολουθώντας πάμπολλες σειρές από τον υπόλοιπο κόσμο, θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πιο σκληροί σε κάποια πράγματα. Όχι εμείς σα Μπρούσκο αλλά γενικότερα. Έχω την εντύπωση ότι ζούμε μια πολύ δύσκολη και σκληρή εποχή σε όλα τα επίπεδα και η τηλεόραση παίζει πιο πολύ τον ρόλο του να ξεχαστούμε. Να ευθυμήσουμε. Ίσως θα μπορούσε να γίνει πιο ωμή.
Η Βαρβάρα Λάρμου σε προ(σ)καλέσε στο #mprousko_interview_challenge να μας πεις πως καταφέρνεις να τους κάνεις να γελάνε στα γυρίσματα! Εσύ με την σειρά σου ποιον προκαλείς;
Μα πως γίνεται να ρωτάει η Βάρβαρα πως τους κάνω να γελάνε; Αυτοί ξέρουν. Όταν με μια ομάδα ανθρώπων ζεις τόσες ώρες μέσα στη μέρα, είναι λογικό η υπερένταση να μας οδηγεί σε στιγμές απείρου κάλλους και το χιούμορ γίνεται κυνικό, οξυδερκές κλπ κλπ. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι στιγμές όλα θα ήταν μάταια. Από την άλλη η Λάρμου δεν είναι και ο δυσκολότερος άνθρωπος για να την κάνεις να γελάσει. Προκαλώ τον Μανώλη Κλωνάρη να μας πει ποια περίοδο της ζωή του αποφάσισε να αφήσει μουστάκι ο Αλκιβιάδης;
Ποια εξέλιξη μπορείς να μας φανερώσεις;
Καμία εξέλιξη δεν μπορώ να φανερώσω. Η Βανα Δημητρίου θα μου κόψει τον κ…ο.
Πως βλέπεις τον τρόπο ψυχαγωγίας της νέας γενιάς;
Δε ξέρω αν ο Τζον Λένον όταν τραγουδούσε το «imagine» εννοούσε το ίντερνετ. Αυτή η υπεπληροφόρηση έχει κάνει τη νέα γενιά πραγματικά να τα γνωρίζει σχεδόν όλα. Αυτό όμως τους έχει στερήσει την αμφιβολία (όπλο που σε πάει μπροστά στη ζωή). Προς θεού δε τα βάζω μαζί τους, άλλωστε, είναι δημιουργίες προηγούμενων γενεών. Ήταν ρομαντικό και όμορφο κάποτε που δεν ήσουν σίγουρος για κάτι που είχες ακούσει. Τώρα όλα είναι εκεί. Το σεξ, ο πόλεμος, η βία. Όταν τα βλέπεις συνεχώς μπροστά στα μάτια σου δε μπορείς πια να αμφιβάλλεις. Κάπως έτσι είναι και η ψυχαγωγία. Γύρω από οθόνες. Μπράβο σε όσους αντιστέκονται και με την φαντασία τους πλάθουν κόσμους!
Πες μου τα θετικά και τα αρνητικά της ζωής στην Ελλάδα και την Κύπρο;
Η Αθήνα σαν άστυ έχει πολύ γρηγορότερους ρυθμούς από τη Λευκωσία. Για αυτό προτίμησα να ζω στη Λευκωσία. Για να ζουν τα παιδιά μου τις ζωές τους σε σωστό χρόνο. Χωρίς βιασύνες. Στην Ελλάδα θα ένιωθα ανεπαρκής σαν πατέρας. Δε θα μπορούσα να δώσω το χρόνο που δίνω στα παιδιά μου στην Κύπρο. Το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλότερο στην Κύπρο. Ίσως αν ήμουν εργένης να έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά και να ήθελα τους γρηγορότερους ρυθμούς. Πέρασαν αυτά. Τώρα τους υψηλούς ρυθμούς του φυλάω για τη δουλειά μου. Από εκεί και πέρα επειδή δεν είμαι άνθρωπος που βγαίνει δε μπορώ να κάνω συγκρίσεις για αλλά πράγματα. Ο νους μου στα παιδιά!
Τι δεν γνωρίζει ο κόσμος για σένα και μπορείς να μας το αποκαλύψεις;
Πραγματικά δε ξέρω.
Τι σε νευριάζει στην καθημερινότητα;
Ο εαυτός μου που χάνει τα κλειδιά του σε στιγμές που έχω αργήσει. Εξοργιστικό.
Κάνεις όνειρα και τι;
Δε κάνω όνειρα. Δεν στηρίζομαι σε ελπίδες. Όνειρο σημαίνει κάτι παθητικό μέσα στο μυαλό μου. Το ίδιο και η ελπίδα. Προσπαθώ να αντεπεξέρχομαι στη δύσκολη καθημερινότητα. Να είναι καλά τα παιδιά μου, η γυναίκα μου. Θέλω να δρω και όχι να ονειρεύομαι. Δεν με οδήγησε ποτέ κανένα όνειρο πουθενά.
Η κρίση έχει επηρεάσει και το χώρο σου. Θεωρείς ότι είναι ώρα για επαναπροσδιορισμό και ξεκαθάρισμα ή ότι μόνο άσχημα αποτελέσματα έχει φέρει;
Από το 1999-2000 που βρίσκομαι στη δουλειά αυτή υπήρχε η κρίση. Συγγνώμη που σου το χαλάω αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Στο ελεύθερο θέατρο ήταν άγραφος νόμος ότι δε πληρώνεσαι πρόβες, στην τηλεόραση πληρωνόσουν έξι μήνες μετά την προβολή του επεισοδίου. Για κανένα εξάμηνο έψαχνες δουλειά και δεν έβρισκες. Ξεσκαρτάρισμα κάνεις στη ντουλάπα του σπιτιού σου, όχι στη τέχνη. Η τέχνη στους δύσκολους καιρούς ανθίζει. Όταν παραπαίει το κράτος, η τέχνη ανέρχεται.
Σχολίασε μου την πολιτική κρίση της Ελλάδας. Πως βλέπεις το ρόλο της κυβέρνησης;
Πέρα από την κρίση, το ΔΝΤ, το χρέος και όλα τα υπόλοιπα που έχουν να κάνουν με εξωγενείς παράγοντες, θα ήθελα να πω ότι η πολιτική μια χώρας ξεκινάει από το εσωτερικό. Η χώρα από το ’81 και μετά έχει στηθεί σε ένα σάπιο δημόσιο. Σε μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεπιχειρηματίες που δίνουν λίγα και παίρνουν πολλά. Η παιδεία διαλυμένη, η υγεία το ίδιο. Ποτέ κανένας πλούσιος δε μπήκε στη φυλακή, ακόμα και εάν βρέθηκε στοιχείο εις βάρος του (πέραν του Κοσκωτά). Που πήγαν όλα τα λεφτά; Στο εξωτερικό φυσικά. Και για να μην πολυλογώ η σημερινή κυβέρνηση δε μπορεί να τα βάλει με τα τριανταπέντε χρόνια κακών συνηθειών. Δεν με πείθει καν ότι θέλει. Μάλλον θα προσπαθήσει να φτιάξει ένα δικό της καθεστώς.