Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Το iart.gr συνεχίζει το αφιέρωμα στο διαδραστικό musical “Alice”συνομιλώντας με τους ηθοποιούς της παράστασης. Νέα παιδιά, που αγαπούν το θέατρο και το αποδεικνύουν με τη στάση και τα λόγια τους. Απολαύστε.
Ποτε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο και γιατί;
Νάγια Δούκα: Τελειώνοντας τις σπουδές μου στα ναυτιλιακά, παρακολούθησα σεμινάρια υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού, που με μάγεψαν αμέσως. Ήθελα να κάνω πολλά πράγματα , να δοκιμάσω και να γίνω τα πάντα. Το Θέατρο, μέσα από τους ρόλους, μου δίνει τη δυνατότητα να γίνομαι διαφορετικός άνθρωπος κάθε φορά, με εντελως διαφορετική ζωή. Να είμαι πραγματικά ελεύθερη.
Έλενα Βαρσάμη: Το επάγγελμά μου έχει σχέση με την τέχνη και συγκεκριμένα με το τραγούδι. Πριν 2 χρόνια ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μιούζικαλ, διότι ήθελα να μάθω πως συνδέεις το τραγούδι με την υποκριτική και το χορό. Σε αυτήν την αναζήτηση γνώρισα τον Αντώνη Αρμάνι και τη Μαρία Κατσιώνη, οι οποίοι μου μετέδωσαν τις γνώσεις τους.
Μαγδαληνή Αγιομαυρίτη: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο το 2010 περίπου. Εκτός του ότι ήταν όνειρο ζωής να γίνω ηθοποιός, στην πορεία με βοήθησε να βάλω σε σειρά πολλά πράγματα που βρίσκονταν διάσπαρτα στο μυαλό μου μέχρι τότε.
Έλενα Γαβρά: Ξεκίνησα στα 17, λαμβάνοντας μέρος σε μια οντισιόν.
Τι έχεις εισπράξει από την επαφή σου με το θέατρο; Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες και ποιες οι πιο ευχάριστες στιγμές;
Ν.Δ: Η ενασχόλησή μου με το θέατρο με έκανε να βλέπω τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Δεν υπάρχουν όρια, φραγμοί, κόμπλεξ. Η αυτοπεποίθηση μου έχει ανεβεί σημαντικά. Με κάνει να θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να προοδεύω όλο και περισσότερο. Οι μεγαλύτερες δυσκολίες για μενα, είναι καταρχάς η έκθεση στους συνάδελφους μου. Το ότι θα πρέπει να επικοινωνήσεις με ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδουλέψει και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανοιχτείς ψυχικά και πνευματικά. Ακόμα και η έκθεση στον ίδιο μου τον εαυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Από την άλλη μεριά όμως, είναι πολύ όμορφο να ξεκλειδωνεις πράγματα για τον εαυτό σου και τον μαθαίνεις. Μετά από συνεχεις προβες και δουλειά βλέπεις πως προοδεύεις, γίνεσαι ένα με την ομάδα, την οποία μέχρι πριν λίγο καιρό ούτε ηξερες, έρχεσαι κοντά με το κοινό, δίνεις όλο σου το είναι και παίρνουν πράγματα από σένα, από την παράσταση. Είναι πράγματικα κάτι το συγκλονιστικό.
Ε. Β.: Πιστεύω πως είναι πρόκληση να ενσαρκώνεις ένα ρόλο. Όλη αυτή η διαδικασία με βοηθάει στην κατανόηση της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Αποκτώ μεγαλύτερη ενσυναίσθηση στα προβλήματα τους. Η δυσκολότερη στιγμή ήταν για έμενα στις πρόβες του ALICE, όταν έπρεπε να κατανοήσω και να γίνω η ψευτοχελώνα, καθώς ήταν και ο πρώτος μου ρόλος. Οι πιο ευχάριστες στιγμές ήταν όταν έβλεπα ότι το έργο είχε την αποδοχή που περιμέναμε και αυτό το ένιωθα στα γέλια και τα χαμόγελα του κοινού.
Μ.Α: Πολύ μεγάλη δυσκολία βρήκα στην έκθεση του ψυχισμού μου. Είναι δύσκολο όταν εξωτερικεύεις συναισθήματα και σκέψεις, ακόμα και πίσω από έναν ρόλο. Οι ευχάριστες στιγμές, είναι ότι μετά από κάθε παράσταση ένιωθα μια γαλήνη και μια ηρεμία περίεργη.
Ε. Γ: Έχω εισπράξει πολλά, μα το μεγαλύτερο προσόν του θεάτρου θεωρώ ότι είναι τα συναισθήματα που έχω νιώσει. Οι δυσκολίες είναι πολλές, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και ζήλεια. Το θετικό είναι η ευχαρίστηση που παίρνεις από τη σκληρή δουλειά.
Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου, πως αισθάνεσαι που συμμετέχεις στη παράσταση.
Ν.Δ: Υποδύομαι τον κομψό, λευκό κουνέλο, αυτόν που ρίχνει την Alice στην κουνελότρυπα, αφού περίεργη να τον ακολουθήσει, πέφτει στο κενό και περναει στη χώρα των θαυμάτων. Είναι ανήσυχος και όλη την ώρα περιφέρεται αγχωτικά. Ο ρολος του είναι απόλυτα διαδραστικος και επικοινωνιακος. Είναι τεράστια η χαρά μου που συμμετέχω σε αυτή τη μουσικοχορευτική παράσταση, πρόκειται για πολυ δυνατή εμπειρία και με γεμίζουν απόλυτα ο χορός και το τραγούδι που τη συνοδεύουν.
Ε.Β.: Ενσαρκώνω μια γκρινιάρα ψευτοχελώνα που συνεχώς κλαίει για να κάνει το κέφι της. Η γλυκιά αυτή χελώνα αναπολεί τα παιδικά της χρόνια και μας δίνει πληροφορίες για το σχολείο στο βυθό. Αισθάνομαι τυχερή που μπορώ μέσα από αυτό το ρόλο να προσφέρω γέλια και χαμόγελα στα παιδιά που την παρακολουθούν.
Μ.Α.: Υποδύομαι την κάμπια, ένα πλάσμα σοφό αλλά ψυχρό, που γνωρίζει τα πράγματα που θα συμβούν, και, ουσιαστικά, δείχνει τον τρόπο στην Alice για το πως θα προχωρήσει. Ο δεύτερος ρόλος είναι της βασίλισσας. Σκληρή, ζηλιάρα, εγωκεντρική. Θέλει να εκδικηθεί όλον τον κόσμο και προσπαθεί να κλείσει το δρόμο της Alice, παίρνοντας το ρόλο της ‘κακιάς’ του παραμυθιού, πράγμα που δεν καταφέρνει στο τέλος.
Ε.Γ.: Ερμηνεύω διάφορα ζώα κι όχι άνθρωπο. Ήμουν ενθουσιασμένη από την αρχή γιατί αν είχα δεύτερη ζωή, θα ήθελα να πετάω, να μπορώ να βλέπω τα πάντα από ψηλά.
Τι θα κερδίσει ο θεατής βλέποντας τη παράσταση;
Ν.Δ.: Στη παράσταση , στο παραμύθι μας, πρωταρχικο ρόλο έχει η φαντασία. Χαρίζει στιγμές παιδικής αθωότητας, μικροί και μεγάλοι θα αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους ακόλουθώντας τα βήματα της Aliceς από την παιδικότητα, στο κόσμο της ενηλικίωσης. Θα ακούσουν υπέροχα τραγούδια, θα χορέψουν σε εξωφρενικούς ρυθμούς, θα γελάσουν και θα πάρουν όλα τα όμορφα μηνύματα που δίνει το έργο.
Ε.Β.: Η παράσταση πραγματικά σε ταξιδεύει στη χώρα των θαυμάτων. Όποιος λοιπόν έχει διάθεσή να ξεφύγει από τον αληθινό κόσμο, να βιώσει και να πάρει γέλιο και λίγο από την τρέλα μας ξέρει που θα μας βρει.
Μ.Α.: Εκτός από τα υπέροχα, φαντασμαγορικά εφέ, τα τραγούδια και τα χορευτικά μέρη της παράστασης, στόχος είναι ο θεατής, να σκεφτεί ότι μπορεί να βρούμε πολλά εμπόδια στη ζωή, όμως πρέπει να είμαστε δυνατοί για να τα ξεπεράσουμε, όπως και να μην πιστεύουμε ότι ακούμε, παρά να το “φιλτράρουμε” πρώτα.
Ε.Γ.: ο θεατής πάντα κερδίζει όταν παρακολουθεί Θέατρο. Το σημαντικό στην παράστασή μας είναι πως θα ζήσει έναν άλλον κόσμο. Ειδικά τα παιδιά, θα ταξιδέψουν και να αντιληφθούν κάθε νόημα του διαδραστικού musical “Alice”.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο για να τον παράκινήσεις να το κάνει;
Ν. Δ.: Θα έλεγα να ακολουθήσει το ένστικτο του! Πιστεύω ότι αν όλοι ασχολούμασταν με το θέατρο, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο, χρειάζεται υπομονή, επιμονή και θάρρος. Θα πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να μη το βάζουν ποτέ κάτω.
Ε.Β.: Έχω τη γνώμη πως με ό,τι κι αν θέλει να ασχοληθεί κάποιος πρέπει πάνω από όλα να το αγαπάει. Είτε αυτό λέγεται θέατρο, είτε νομική. Ο,τι και αν είναι αυτό, χρειάζεται επιμονή, υπομονή και αγάπη. Μόνο τότε σου βγαίνει αβίαστα και αληθινά. Κατόπιν, χρειάζεσαι τους σωστούς ανθρώπους για να σου μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους.
Μ.Α.: Μέσα από το Θέατρο, με ένα μαγικό τρόπο, μαθαίνεις τον εαυτό σου, ποιός είσαι και τι ζητάς πραγματικά από τη ζωή σου.
Ε.Γ.: Είναι μεγάλη απόφαση. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Θέλει πολύ σκληρή δουλειά. Πάνω από όλα όμως, γίνεσαι καλύτερος Άνθρωπος.
Πληροφορίες για το διαδραστικό musical “Alice” εδώ