Τριάντα επτά ανεπίδοτες επιστολές γραμμένες από μια αδιόρατη ανάγκη να κατακτηθεί η ψυχή από το Αθώο Κόκκινο μιας αγάπης.

Η αγάπη προσφέρει τη δυνατότητα για νέες ανακαλύψεις… για καινούριες ιδέες κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Διαιωνίζει τη διάσταση της παιδικότητας.
Διπλασιάζει το χρόνο… ετοιμάζει τον κόσμο του αύριο… ανοίγει δρόμους στην αληθινή επανάσταση των συναισθημάτων.

Ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευθούμε με τους Θεούς, όντες σε παραλήρημα.
Πλάτων

Απόσπασμα

Να είσαι ό,τι θέλεις, αλλά με όλη σου την ψυχή.

Ημέρα Δεύτερη
ψυχή

Έλα τώρα να σου πω… κι έχω τόσα πολλά που δεν πρόλαβα. Άκου…
Είναι φορές που ηρεμεί η ψυχή μου. Τρέχει ο νους σε άλλους στοχασμούς· κι αυτό γιατί φοβάμαι να εκφράσω την πηγή του φόβου. Ο έρωτας έχει απαιτήσεις κι αυτές γοητεύουν και σκλαβώνουν, κατακτούν κι αιχμαλωτίζουν… Η πλατωνική ορμή δεν φοβάται, ακολουθεί και μένει μόνο στις αισθήσεις που σκαρώνει ο νους και οι ανάγκες της σάρκας.
Πόσο είναι παράξενο, να αισθάνομαι τόσα πολλά· κι όμως να καταπνίγω τον πόθο και να προσμένω από εσένα το πρώτο βήμα. Την πρώτη έμπρακτη επαφή. Να έρθεις κοντά μου, ν’ αφήσεις γυμνό το ευλύγιστο κορμί σου, να με κοιτάξεις βαθιά, να με φιλήσεις απαλά με τα κόκκινα χείλη σου, τα σημάδια τους ν’ αφήσεις στα δικά μου. Να ενωθούμε όπως και όσο οι αντοχές δύνανται ν’ αφήσουνε πάθος να κατακτήσει κ’ η απόλαυση να χαριστεί σε κάθε ανάσα.
Έτσι να σε γευτώ ατόφια, να ψέγω κάθε σου μόριο, κάθε κρυφό σημείο σου να κάνω δικό μου. Να μετρώ τις ανάσες και τα ηδονικά σου ξεσπάσματα. Να φωνάζεις, να εκλιπαρείς να μη σταματήσω.
Μη σταματάς.
Να μη σταματήσει η αφή να ψέγει τη σάρκα.
Μη σταματάς.
Να μη σταματήσει η ουσία να χάνεται μέσα σου. Να χάνεται μέσα σου κάθε ικμάδα μου· και να χαμογελάς πλέρια ικανοποίησης· και να κλαις από ένταση· και να γελάς από ευχαρίστηση· και να φωνάζεις. Έλα, γύρε επάνω μου, φίλα με, μάτωσε με.
Είναι μέρες που ο πόνος γίνεται αβάσταχτος στην έλλειψη. Φαρμάκι η απουσία· κι αρχίζει ο πλάστης νους, απ’ την αρχή να αναδημιουργεί τις μνήμες. Να αγγίζει παντού δίχως αιδώ, διαμελισμένες σάρκες και να παρασύρεσαι στους ήχους της σιωπής, το ίδιο μαγεμένα.
Έρποντα σώματα, υπερβολικά σώματα, μυστήρια σώματα επιθετικά, εισδύουν παλεύοντας στις γλυκερές τους θάλασσες, γεύονται τον ξυπνημό των ασκητικών τους πόθων, κι άπραγα κι ανοικτίρμονα στην τελευταία εκπνοή σαν γλιτωμένοι ναυαγοί στους ομφαλούς της αυθεντικότητας τους ξεψυχούνε.

“Amour fou” – Δημήτρης Βαρβαρήγος
Εκδόσεις Anima, σειρά pocket. Μόλις κυκλοφόρησε.