Της Άννας Παχή
Εκ Κύπρου ορμώμενος, ο Ανδρόνικος συστήνεται στο κοινό του iart.gr, μιλά για τις συνεργασίες, τον καινούριο του δίσκο, τη ζωή και τα όνειρά του.
Μίλησέ μας λίγο για σένα.
Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing παράλληλες με κλασικό τραγούδι και πιάνο. Κατόπιν μπήκα στη Δραματική Σχολή, με σκοπό να ασχοληθώ με το μιούζικαλ που είναι η μεγάλη μου αγάπη, αλλά και να μάθω περισσότερα για το θέατρο. Έλαβα μέρος σε κάποιες παραστάσεις στην Κύπρο και στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στις δυο αυτές χώρες. Στην Αγγλία μάλιστα, εμφανίστηκα σε μια διασκευή του «Ιππόλυτου» από τη Σάρα Κέιν, στο ρόλο του Θησέα. Έβαλα τα δυνατά μου, αν και με βλέπω πιο κοντά στην κωμωδία και το stand up που με ενδιαφέρει περισσότερο.
Πότε γύρισες στην Ελλάδα;
Το 2009 είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Γιάννη Σπανό και με την έγκριση του μεγάλου μας συνθέτη, πήρα μέρος σε μια συναυλία που έγινε στην Κύπρο. Από τότε ξεκίνησε το ταξίδι μου στο τραγούδι και η επαγγελματική μου ενασχόληση με αυτό.
Πως βλέπεις τα πράγματα μέχρι τώρα;
Δύσκολα, όπως άλλωστε ήταν πάντα. Συγκυριακά έπεσα στην κρίση, οπότε χρόνο με το χρόνο οι καταστάσεις δυσκολεύουν αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι μεγαλώνουμε, βλέπουμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Ξεκίνησα από την Κύπρο ερμηνεύοντας κλασικούς συνθέτες, σε συναυλίες των Γιάννη Σπανού, Γιώργου Χατζηνάσιου οι οποίοι έγραψαν και μερικά τραγούδια μαζί και με τον Κώστα Χατζή, για το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2010. Στη σκηνή εμφανίστηκα με τους δυο πρώτους. Ο κος Χατζηνάσιος μάλιστα, παρουσίασε το δίσκο στην Κύπρο και στην Αθήνα. Η συνέχεια ήταν διαφορετική. Θεώρησα ότι έπρεπε να ασχοληθώ, πέρα από τα κλασικά που είναι σίγουρα μεγάλο σχολείο, και με ανθρώπους σαν κι εμένα, στο ξεκίνημά τους, να δοκιμαστούμε σε χώρους πιο μικρούς, για να νιώθουμε άνετα και ζεστά . Άλλωστε, το ρεπερτόριό μας ταιριάζει περισσότερο σε χώρους που σήμερα τους λέμε «μουσικές σκηνές». Δε βρίσκω διαφορά ως προς την προσέγγιση, παρόλο που οι χώροι διαφέρουν μεταξύ τους, όπως και η διάθεση του κόσμου πολλές φορές. Αγαπώ και τα δυο εξίσου. Στις συναυλίες προς τιμήν μεγάλων συνθετών, θεωρώ τιμή μου να δοκιμάζομαι σε τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει μεγάλες φωνές, εδώ και χρόνια. Μου αρέσει όμως το ίδιο να εμφανίζομαι με μικρότερα σχήματα, σε διαφορετική βάση. Αλλιώς είναι ο κόσμος σε ένα μικρό μαγαζί, αλλιώς σε μια μεγάλη συναυλία.
Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;
Συνεργάζομαι με τον Κώστα Χατζόπουλο στην ηλεκτρική και κλασική κιθάρα, και τον Γιώργο Πανταζή στο πιάνο. Έχουμε κάνει κάποιες παραστάσεις μόνοι μας και με την Κατερίνα Βερβέρη. Στην Κύπρο, που επισκέπτομαι συχνά, συνεργάζομαι με την Αναστασία Λοΐζου στο τραγούδι, οπότε συνδυάζω πολλά πράγματα. Δισκογραφικά, τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος μου σε παραγωγή κυρίως του Αντώνη Μιτζέλου ο οποίος υπογράφει τη μουσική στα περισσότερα τραγούδια σε στίχους Ελίνας Δημοπούλου, Ρεβέκκας Ρούσση, Σαλίνας, Κυριάκου Ντούμου και Μαρίας Παπαδάκη. Περιέχεται επίσης ένα τραγούδι του Στέφανου Κορκολή, ο οποίος με τίμησε με τη συνεργασία του και τον ευχαριστώ για αυτό, σε στίχους Ρεβέκκας Ρούσση κι ένα τραγούδι με το ιδιαίτερο ύφος μουσικής και στίχων, της Ευσταθίας. Αυτό το διάστημα κάνουμε συναυλίες με τον Αντώνη Μιτζέλο, σε ένα υπέροχο κλίμα. Εμφανιζόμαστε μαζί τα δυο τελευταία χρόνια, παράλληλα με τις προσωπικές μας δραστηριότητες. Ο Αντώνης έχει κάνει εξαιρετικά πράγματα και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω τόσο για την παρέα του, όσο και για τη στήριξη που μου προσφέρει. Αυτή τη στιγμή έχουμε επικεντρωθεί στην παρουσίαση του δίσκου μας με τον τίτλο «Ένα» . Ο τίτλος αυτός δόθηκε επειδή είναι το πρώτο μου άλμπουμ στην Ελλάδα. Το προηγούμενο με τίτλο «Προσεχώς» κυκλοφόρησε στην Κύπρο. Θα δούμε πως θα πάει, πως θα φτάσει στον κόσμο. Επίσης, στα άμεσα σχέδιά μας είναι να παρουσιάσουμε το βίντεο κλιπ του νέου τραγουδιού, μουσικής Στέφανου Κορκολή και στίχους Ρεβέκκας Ρούσση. Τα γυρίσματα έγιναν στον Πύργο της Δουκίσσης Πλακεντίας και φέρει την υπογραφή ενός νέου σκηνοθέτη του Θάνου Αγγέλη με τίτλο «Φωτοβολίδα φως μου».
Εμφανίζεσαι κάπου;
Μαζί με τον Αντώνη Μιτζέλο, παρουσιάσαμε ήδη τη δουλειά μας σε κάποιες σκηνές όπως η «Βαβέλ» στο Μαρούσι, ένας πολύ ζεστός χώρος με τον οποίο συζητάμε για περαιτέρω συνεργασία. Ταυτόχρονα αναζητούμε κι άλλους. Το «τρέχουμε» όσο μπορούμε.
Θα έλεγες πως τείνεις προς τον ποπ ήχο;
Θεωρώ ότι κλίνω προς την μπαλάντα. Η ποπ έχει τη δική της φιλοσοφία. Νιώθω πιο κοντά στην μπαλάντα, όπως είναι τα περισσότερα τραγούδια που έχω ερμηνεύσει μέχρι τώρα, η κλασική μπαλάντα του Στέφανου Κορκολή, η πιο ροκ του Αντώνη Μιτζέλου, το βαλς της Ευσταθίας με τον ιδιαίτερο στίχο. Χωρίς να χωρίζω το τραγούδι σε κατηγορίες, πιστεύω πως ανήκω εκεί. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα δοκιμάζω καινούρια πράγματα.
Ποιες είναι οι επιρροές σου;
Ακούω μουσική σε όλες τις γλώσσες, μου αρέσει πολύ η ιταλική. Οπωσδήποτε το μιούζικαλ, που αγαπώ περισσότερο από όλα, αλλά και η τζαζ, η δυτική μουσική γενικότερα. Φυσικά το ελληνικό τραγούδι κατέχει την πρώτη θέση, είναι η χώρα μου, η γλώσσα μου, η κουλτούρα μου. Μου αρέσει περισσότερο η ελαφρολαϊκή μουσική και τα τραγούδια της μπουάτ, που τώρα ονομάζονται ρετρό. Προσωπικά τα ονομάζω κλασικά. Νομίζω πως οι ωραίες μελωδίες μένουν πάντα ωραίες. Όμορφα τραγούδια γράφονταν παλαιότερα, γράφονται και τώρα. Το θέμα είναι να ακούγονται.
Είσαι ευχαριστημένος από τη μέχρι τώρα πορεία σου;
Σίγουρα θεωρώ «υποχρέωση» όσο είμαι καλά, να προσπαθώ για το καλύτερο. Βρίσκομαι σε αυτό το χώρο από επιλογή. Σαφώς η προσπάθεια είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Λόγω της κρίσης οι καλλιτέχνες δυσκολευόμαστε να παρουσιάζουμε τη δουλειά μας. Ο κόσμος, από την άλλη, που είναι το κυριότερο κομμάτι αυτής της δουλειάς, δυσκολεύεται να έρθει να την ακούσει. Ένας άνεργος δύσκολα θα βγει το βράδυ.Παρόλο που καμία εποχή δεν ήταν τέλεια, ίσως σε κάποια άλλη χρονική περίοδο να ακουγόντουσαν περισσότερο και πιο πολλά τραγούδια. Όταν επενδύεις χρόνο και δουλειά για να παρουσιάσεις κάτι, όπως ένας δίσκος, θέλεις να ακουστεί. Μετά, κάθε κριτική καλοδεχούμενη, όποια κι αν είναι. Το πείσμα μου είναι στο να βγει αυτό που κάνω προς τα έξω, να ακουστεί, αλλιώς δεν έχει νόημα να γίνεται. Αυτό μου αρκεί. Είμαι τραγουδιστής θέλω να βγάζω τραγούδια και να ασχολούμαι με αυτά. Αν δεν μπορέσω να το κάνω αυτό, θα πρέπει να πάω σπίτι μου. Αυτό θα το κρίνει ο κόσμος.
Είπες πως αγαπάς πολύ το μιούζικαλ. Χορεύεις κιόλας;
Μπορώ να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη χορογραφία, δε θεωρώ όμως τον εαυτό μου χορευτή. Με ενδιαφέρει ο συνδυασμός υποκριτικής και χορού.
Πως βλέπεις τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα; Θα πήγαινες σε τάλεντ σόου;
Δεν έχω πάει μέχρι τώρα, μόνον αυτό μπορώ να πω. Δε θέλω να είμαι απόλυτος. Σε κάθε φάση της ζωής μου δούλευα πάνω σε συναυλίες, στους δίσκους μου..δεν προέκυψε ποτέ η συνθήκη. Στο μέλλον, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί.
Δε βρίσκεις πως υπάρχουν πάρα πολλοί τραγουδιστές; Υπάρχει χώρος για όλους;
Μοιραία, κάποιοι ξεχωρίζουν, κάποιοι όχι. Δεν είναι υποχρεωμένη μια χώρα να στηρίξει τους πάντες , ειδικά σε τόσο ανταγωνιστικό χώρο. Όταν παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, ο κόσμος θα αποφασίσει ποιος θα μείνει, ποιος έχει να προσφέρει. Στο τέλος, εκείνο που μετράει είναι να περνάει καλά ο κόσμος , να ακούσει τα τραγούδια που αγαπάει, μέσα σε αυτά και τα δικά σου, να πάρει κάποια στοιχεία που τον εκφράζουν . Αυτό είναι η Τέχνη πιστεύω, να βρεις κάτι που να σε εκφράζει, σε όποια γενιά κι αν ανήκεις, σε όποιο κοινό κι αν απευθύνεσαι. Ο καλλιτέχνης πρέπει να μπορεί να στηρίξει αυτό που κάνει, άρα μιλάμε για επιλογή. Ο κόσμος επιλέγει το αν και πόσο θα μείνεις. Η διάρκεια είναι αυτό που καθορίζει την αξία ενός καλλιτέχνη, οποιουδήποτε χώρου.
Πιστεύεις ότι στον κόσμο φτάνουν εκείνοι που αξίζουν πραγματικά; Μήπως είναι και θέμα προώθησης ή life style;
Η αλήθεια είναι ότι το life style βοηθά αρκετά. Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, δεδομένου ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει αν θα ακολουθήσει αυτόν το δρόμο ή αν θα ασχοληθεί μόνο με το αντικείμενό του, όποιο κι αν είναι αυτό. Όταν το life style γίνεται εις βάρος της Τέχνης τότε είναι λάθος. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα, δεν ξεκίνησε εδώ , απλώς υιοθετήθηκε επειδή υπάρχει και στον υπόλοιπο πλανήτη. Ξαναλέω πως δεν το θεωρώ κακό, φτάνει να μην είναι ο μόνος τρόπος για να διαφημίσεις τη δουλειά σου. Είναι και λίγο προκλητικό όταν ξεφεύγει. Ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε πράγματα άσχετα με την ελληνική πραγματικότητα. Η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι μόνον τα κότερα. Η Μύκονος δεν είναι το μοναδικό ελληνικό νησί, υπάρχουν κι άλλα, υπέροχα νησιά. Πρέπει να έχουμε σφαιρική άποψη για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Έχεις αντιμετωπίσει αθέμιτο ανταγωνισμό μέχρι τώρα;
Θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα κάτι τέτοιο. Δεν το έχω βιώσει μέχρι στιγμής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα συμβεί στο μέλλον. Μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα από κάποιους ανθρώπους , είμαι τυχερός που τους κράτησα στη ζωή μου για αυτό και τους ευχαριστώ. Είναι οι Σταύρος Σιδεράς, Κύπριος συνθέτης και παραγωγός, Γιώργος Παγιάτης, μαέστρος και ο Αντώνης Μιτζέλος. Δε θέλω να αφήσω κάποιον απέξω, αλλά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι με βοήθησαν πολύ και νιώθω μεγάλη τύχη που τους συνάντησα. Ίσως τελικά η κρίση έβγαλε και καλά πράγματα. Οι νέοι καλλιτέχνες δεν «καβαλάνε το καλάμι» τόσο εύκολα πια. Γίνονται επίσης ουσιαστικές συνεργασίες. Είναι δύσκολο να καβαλήσεις το καλάμι όταν δεν το βρίσκεις. Όσον αφορά στις συνεργασίες δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις το καλό, το σωστό κλίμα. Το ιδανικό θα ήταν να υπάρχει συνεργασία και εκτός μουσικής. Όταν βρίσκουμε κάτι τέτοιο, πρέπει να το κρατάμε.
Που θα ήθελες να είσαι σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα πρώτα από όλα να έχω την υγεία μου, είτε κάνω αυτήν τη δουλειά είτε όχι. Από εκεί κι έπειτα εύχομαι να μπορώ να πραγματοποιήσω τους στόχους μου. Να έχω ουσιαστικές συνεργασίες , να χαίρομαι για αυτές, να νιώθω την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον αυτά που έχω κάνει δε με ντροπιάζουν, δε με στοιχειώνουν. Και φυσικά, να πάει η δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται. Την Ελλάδα τη νιώθω σπίτι μου, όμως εύχομαι, όπου και να είμαι να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω.