Της Άννας Παχή
Η Άντα Κουγιά, μιλά στο iART για τη μέχρι τώρα πορεία της στο θέατρο και μεταδίδει τον ενθουσιασμό της για την Τέχνη και τη δουλειά της. Αυθόρμητη, ειλικρινής, γεμάτη από τη χαρά της ζωής, σα δροσερό αεράκι. Απολαύστε την.
Πως «μπήκες» στο θέατρο;
Σπούδασα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Παράλληλα πέρασα και στη Δραματική Σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλης». Φοιτούσα ταυτόχρονα και στις δυο. Κατόπιν, εργάστηκα για ένα χρόνο σε μια εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων όπου γνώρισα όλο το φάσμα της επικοινωνιακής στρατηγικής. Ύστερα όμως, ξεκίνησα τις οντισιόν και βρέθηκα στο «Τόπος Αλλού».
Ασχολιόσουν από μικρή με το Θέατρο;
Φοιτούσα στο Σαιν Ζοζέφ όπου δέχτηκα πάρα πολλά ερεθίσματα. Υπήρχε χορωδία, θεατρική ομάδα και συμμετείχα σε όλα. Κάποια στιγμή ανεβάσαμε «Το Ζαμπελάκι», του Διονυσίου Ρώμα, το παίξαμε μάλιστα και στη Λυρική Σκηνή. Τότε πήρα την τελειωτική απόφαση. Την παράσταση αυτή την είχε ανεβάσει μόνον η Τζένη Καρέζη. Όταν το ανεβάσαμε κι εμείς, τα έσοδά του πήγαν στο ίδρυμα που έχει το όνομά της. Ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Μπήκαμε απευθείας στην έννοια του Θεάτρου. Πόσες ώρες πρέπει να δουλέψεις, να κάνεις πρόβα, να μάθεις τα λόγια σου.. Θυμάμαι τότε ήμουν στις πρώτες τάξεις του Λυκείου. Στην τελευταία πια, ολοκλήρωσα την ύλη των Πανελληνίων νωρίτερα κι έψαχνα δραματικές σχολές.
Οι δικοί σου τι λένε;
Είναι ενθουσιασμένοι. Θεωρώ πως διαθέτουν κι εκείνοι καλλιτεχνική προσωπικότητα, απλά δεν την έχουν εκφράσει. Ήθελαν βέβαια να περάσω στο Πανεπιστήμιο και αυτό μου έκανε καλό. Δούλεψα πολύ λίγο πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, αλλά έμαθα πολλά. Ψυχολογία, Ιστορία, Κοινωνιολογία, Κινηματογράφο, Θέατρο. Μου αρέσει το διάβασμα κι ευτυχώς θυμάμαι ότι διαβάζω. Αν γινόταν να σπουδάζω μια ζωή χωρίς να χρειάζεται να βιοπορίζομαι, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη.
Πως ξεκίνησε η συνεργασία σου με το «Τόπος Αλλού»;
Έμαθα πως ζητούσαν ηθοποιούς. Εκείνη την εποχή είχα ένα τροχαίο ατύχημα κι ήμουν με πρησμένο πρόσωπο, γεμάτη μελανιές, κούτσαινα κιόλας. Όταν με είδε ο κος Καμτσής με ρώτησε αν μπορούσα να παίξω. Απάντησα πως μπορώ και ζήτησα να μη λάβει υπόψη τα χάλια μου. Η συνεργασία μας ξεκίνησε με παιδικό θέατρο, το «Προσοχή, χαθήκαμε στα χρώματα», στο θέατρο «Αερόπλοιο». Την επόμενη χρονιά, το 2015 συνέχισαν τα «Χρώματα» ταυτόχρονα με την παράσταση «Γιατί χαμογελάει η Τζοκόντα». Συμμετέχω επίσης στο έργο «Ατρείδες», παράσταση που ξετυλίγει το μύθο των Ατρειδών. Παρουσιάζεται στην αγγλική γλώσσα για τουριστικά γκρουπ. Φέτος συμμετείχα στο «Σύντροφοι;» στο «Καλοπροαίρετοι θεατρίνοι» , στο παιδικό «Οι μύθοι μας τ’ αστέρια μας» ενώ τα Χριστούγεννα έπαιξα στο «Ρούντολφ το Ελαφάκι», έκανα το Ρούντολφ! Έχουμε δέσει σαν ομάδα κι αισθάνομαι πολύ ωραία για αυτό. Δεν αντέχω τον ανταγωνισμό. Όταν αισθάνομαι ασφάλεια σε ένα περιβάλλον, θεωρώ ότι αποδίδω καλύτερα. Στην ομάδα του «Τόπος Αλλού», ο καθένας προσφέρει κάτι. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Υπάρχει εμπιστοσύνη, ξέρεις πως αν σου τύχει κάτι πάνω στη σκηνή, θα υπάρξει κάποιος που θα σε καλύψει.
Μίλησέ μου για το «Οι μύθοι μας, τ’ αστέρια μας».
Μου αρέσει υπερβολικά αυτή η παράσταση, είμαι ενθουσιασμένη. Πήρα το κείμενο από τον κο Καμτσή λίγο πριν το καλοκαίρι και είδα ότι έχει πολύ «ζουμί». Αγαπώ την ελληνική μυθολογία και με αυτό το έργο ξαναθυμήθηκα την ιστορία του Περσέα και της Ανδρομέδας. Η βάση της παράστασης είναι ότι τα αστέρια που βλέπουμε στον ουρανό έχουν μια ιστορία , κι αυτήν παρουσιάζουμε στα παιδιά, με όποιον τρόπο γίνεται. Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική και χαίρομαι που έδωσα κι εγώ κάποιες ιδέες., όπως και η Δάφνη Άτια, με την οποία συμπρωταγωνιστούμε. Είναι σημαντικό ο ηθοποιός να προτείνει πράγματα. Η συγκεκριμένη παράσταση γίνεται με πολύ κέφι, έχει πολλές εναλλαγές στους ρόλους, στον τρόπο παρουσίασης όπως με τη χρήση του κουκλοθέατρου, της μαριονέτας… Τα παιδιά ενθουσιάζονται με την κίνηση, την εικόνα αλλά προσωπικά πιστεύω ότι τους μένει η ιστορία. Ο σκηνοθέτης μας εμπιστεύθηκε κι αυτό μας έδωσε άλλη ώθηση. Αυτά που μου έμαθε τα τρία χρόνια της συνεργασίας μας, δε μπορείς να τα μάθεις σε καμία σχολή. Θεωρώ το Νίκο Καμτσή Δάσκαλο.
Γνωρίζω πως στο «Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι» έκανες τη μετάφραση.
Ξέρω πολύ καλά Γαλλικά και παρακολούθησα σεμινάριο Θεατρικής Μετάφρασης στο Θεατρικό Ινστιτούτο. Μπαίνεις μέσα στο κείμενο και προσπαθείς να το φέρεις στη δική σου γλώσσα. Θεωρώ πως πρέπει να το παίξεις ως ηθοποιός, να κάνεις τη μετάφραση, να το ξαναδείς. Ο Μαριβώ ήταν λίγο δύσκολος αλλά μου άρεσε πολύ, όπως μου αρέσει και το έργο γιατί μου θύμισε το Θέατρο. Δείχνει τι περνάμε. Κατόπιν ο κος Καμτσής έκανε την απόδοση, το έφερε στο σήμερα.
Ποιος είναι ο ρόλος σου σε αυτό;
Ένας ρόλος με μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για κορίτσι που ανήκει στην κατώτερη κοινωνική τάξη. Υπηρέτρια, γυναίκα. Ξαφνικά της δίνεται η ευκαιρία να λάμψει πάνω σε μια σκηνή, να της δώσουν σημασία. Είναι νέα, φιλάρεσκη και βρίσκει την ευκαιρία να ταλαιπωρήσει το σύντροφό της, που την αφήνει συχνά σε αμφιβολία, δεν λέει ξεκάθαρα ότι θέλει την Κολέτ, φλερτάρει κι άλλες. Η παρουσία της στη σκηνή είναι ένας τρόπος να τον κάνει να παραδεχτεί ότι την αγαπά. Πρόκειται για λεπτή ισορροπία. Αφενός να κάνει τον άλλον να ζηλέψει, αφετέρου να δείξει πως είναι η καλύτερη ηθοποιός. Τελικά παίρνει την προσοχή που θέλει, τους κάνει όλους μαλλιά – κουβάρια. Πρόκειται για ρόλο με απαιτήσεις. Το έργο, όσο κι αν φαίνεται ανάλαφρη κωμωδία, έχει μια τραγικότητα. Είναι χαρακτηριστικό του Μαριβώ, όλα τα πρόσωπα κρύβουν κάτι τραγικό. Στο δικό μου ρόλο, το γεγονός πως κανείς δεν της δίνει σημασία, δεν είναι τόσο αστείο. Είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ζει κι αυτή, όπως όλοι, ένα δράμα. Μέσα στην κωμωδία, ο συγγραφέας βάζει βαθιά συναισθήματα. Δείχνει την ανθρώπινη ψυχολογία, όσον αφορά και τον έρωτα. Ο Μπλασίς ζει με το φόβο πως θα χάσει την αγαπημένη του. Η Λιζέτ φοβάται κι αυτή πως θα χάσει τον άνθρωπό της, ο Μερλαίν θέλει να αποκτήσει αξία, να τον αποκαλέσουν «κύριο». Όσο για τις γηραιές κυρίες, έχουν ξεπεράσει πια τον έρωτα και τις ενδιαφέρει να διασκεδάσουν, κι αυτές όμως μέσα τους, έχουν την αγωνία να «τακτοποιήσουν» τα παιδιά τους, να νιώσουν ότι κινούν τα νήματα. Το νεαρό ζευγάρι προσπαθεί να παντρευτεί και δεν τους αφήνουν. Χρειάστηκε πολλή δουλειά από όλους μας. Τόσο στην τεχνική, όσο και υποκριτικά. Έπρεπε να το ψάξουμε και μου άρεσε αυτή η διαδικασία. Λειτουργήσαμε πολύ σαν ομάδα, μάθαμε πολλά. Χαίρομαι που συνεργάζομαι με τα παιδιά, είναι οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω. Ο καθένας σου προσφέρει τον καλύτερό του εαυτό. Ο Σάκης Τσίνιαρος θα δημιουργήσει ευχάριστο κλίμα με ένα αστείο και ξέρει – τεχνικά – τα πάντα μέσα στο θέατρο . Η Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου είναι πάντα εκεί για σένα αν έχεις κάποιο πρόβλημα, αλλά αμέσως μετά θα σου κάνει πλάκα σα δικός σου άνθρωπος. Επίσης κανονίζει που θα κάνουμε πρόβα, πότε.. . Η Ειρήνη Καζάκου ήρθε φέτος και ενσωματώθηκε πλήρως στην ομάδα, στόλισε, έβαψε, έφτιαξε.. Η Βίκυ Αθανασίου έχει στην τσάντα της τα πάντα, ότι κι αν χρειαστείς, οποιαδήποτε στιγμή. Δεν ξέρω πως το κάνει αυτό. Ο Νίκος Καραστέργιος θα πει πάντα ένα αστείο και θα μας μεταδώσει την τεράστια εμπειρία του, πρόκειται για εξαιρετικό ηθοποιό. Η Μαρκέλα Στάμου, πανέμορφη, γελάει και αυτοσαρκάζεται. Η Μυρσίνη Μορέλλι, η τραγουδίστριά μας, ξέρει τα πάντα για το μακιγιάζ και βάζει πάντα την τελευταία πινελιά ενώ ο Ανδρέας Παπαγιαννάκης δε μιλά πολύ και συγκεντρώνεται, μεταδίδοντάς μας αυτή τη συγκέντρωση. Η εξαιρετική Μίκα Πανάγου έχει επίσης πάντα, τα πάντα. Καταλαβαίνεις πόσο καλά περνάμε. Και το καταλαβαίνει και ο κόσμος αυτό. Είμαστε ομάδα.
Έχεις εμφανιστεί στην τηλεόραση; Στον κινηματογράφο;
Εμφανίστηκα το 2009 σε ένα επεισόδιο της σειράς «Λόλα». Ήταν εντελώς άλλη δουλειά. Είχες την κάμερα μπροστά σου, την αίσθηση του πολύ στενού χώρου. Φυσικά θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω σε μια ωραία δουλειά, που θα βοηθά κάποιον να περνά καλά από το σπίτι. Έχω λάβει μέρος επίσης σε μια ταινία μικρού μήκους του Σωκράτη Αλαφούζου, με τίτλο «Between black and white» που βραβεύτηκε πολλές φορές στο εξωτερικό. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και απαιτητική.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις;
Τη νύφη, στο «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα. Το θέλω πάρα πολύ. Θα ήθελα να ξαναπαίξω και την «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ, κάτι που έκανα στη Σχολή. Η δασκάλα μας είχε βάλει να τα κάνουμε όλα εμείς. Σκηνοθεσία, υποκριτική, κοστούμια.. Μου άρεσε πάρα πολύ. Οπωσδήποτε όμως ελπίζω να καταφέρω να παίξω τη νύφη.
Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του ηθοποιού. Εκτίθεστε συνεχώς και στον καθένα.
Το θέμα είναι να δουλεύεις με τον εαυτό σου και νομίζω ότι στο τέλος φαίνεται. Το αποτέλεσμα είναι πάντα υποκειμενικό. Η κρίση με πέτυχε όταν ήμουν φοιτήτρια. Ήταν λίγο βαρύ καθώς συνειδητοποίησα πόσο θα επηρεαζόταν η καθημερινότητά μου. Μετά όμως, είπα στον εαυτό μου ότι δεν είχε σημασία, θα έκανα αυτό που ήθελα. Αν το κυνηγάς, θα το κάνεις.
Ποια ήταν η ωραιότερη σου στιγμή στο θέατρο, μέχρι τώρα;
Είναι πολλές. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, ζεις πολύ ωραία πράγματα. Φέτος μας κάλεσαν στη Βουλγαρία, στο Σμόλιαν, στο φεστιβάλ παιδικού θεάτρου, όπου παρουσιάσαμε το «Οι μύθοι μας, τ΄ αστέρια μας»». Οι υπότιτλοι ήταν ελάχιστοι, δεν ξέρω πόσο κατάλαβε το κοινό την ιστορία, Είχα πάρα πολύ άγχος , φοβόμουν ότι θα βαριόντουσαν. Ο κος Καμτσής μας σύστησε να έχουμε την καλύτερη δυνατή άρθρωση για να ακουστεί η γλώσσα. Νομίζω πως εκείνη τη μέρα, εγώ και η Δάφνη δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας. Τελικά, ένα θέατρο που δεν καταλάβαινε ελληνικά, σηκώθηκε όρθιο και μας χειροκροτούσε. Έμεινα έκθαμβη. Το ίδιο συνέβη με τους «Ατρείδες», ήρθε ένα γκρουπ μιας σχολής Καλών Τεχνών από την Αμερική νομίζω. Παίξαμε στα Αγγλικά που δεν είναι η γλώσσα μας, αν και είχαμε βέβαια δουλέψει πολύ το κείμενο. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Και στις δυο περιπτώσεις, μας είπαν «εσείς οι Έλληνες έχετε πολύ πάθος μέσα σας. Πρώτα βάζετε το πάθος και μετά την τεχνική». Μου άρεσε πολύ αυτό, αυτός είναι και ο στόχος μου. Θέλω να βάζω την αλήθεια μου παντού. Η τεχνική σε βοηθά πάντα, αλλά αυτό που νιώθεις όταν είσαι στη σκηνή, δε συγκρίνεται με τίποτα, με καμία τεχνική. Αυτές ήταν οι αγαπημένες μου στιγμές.
Οι χειρότερες;
Δεν έχω. Το αντέχω όταν μια παράσταση δεν πάει καλά, ή το κοινό είναι παγωμένο. Είχα όμως ένα απίστευτο σαρδάμ κάποτε, έπρεπε να πω τη φράση «επανάσταση σωστή» και μου βγήκε ένα «σρτστσσσς» και φυσικά, κανένας δεν κατάλαβε τι εννοούσα. Τους έπιασε όλους νευρικό γέλιο, κοκκίνισα αλλά μετά ηρέμησα. Ένιωσα πολύ άσχημα, αυτό έχω να θυμηθώ. Κακές στιγμές θεωρώ εκείνες που το κλίμα είναι περίεργο. Το θέατρο είναι χώρος που βγάζεις τα σώψυχά σου. Υπάρχουν νεύρα, μπορεί να γίνουν καυγάδες. Αυτά είναι που δε μου αρέσουν.
Πληροφορίες για το «Καλοπροαίρετοι Θεατρίνοι» εδώ