Της Πέννυς Κροντηρά
Νέος, ταλαντούχος με πεποίθηση ισχυρή και αγάπη για το χώρο της υποκριτικής τέχνης. Ρεαλιστής αλλά και ρομαντικός συνθέτει ένα προφίλ που αν μη τι άλλο σε προκαλεί να το ανακαλύψεις. Ο Αντίνοος Αλμπάνης μιλά στο iART για τη τέχνη, την “Αστροφεγγιά” και την κοινωνική κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα την περίοδο αυτή.
Η υποκριτική για εσένα ήταν μονόδρομος;
Η υποκριτική για μένα δεν αποτελούσε όνειρο ζωής. Ποτέ δε φανταζόμουν σε μικρή ηλικία πως θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το χώρο του θεάτρου. Η επαφή μου στην εφηβεία με τη θεατρική ομάδα του σχολείου μου άνοιξε ένα δρόμο στον οποίο ένιωθα πλήρης, αλλά σε περίπτωση που δεν κατάφερνα να περάσω τις εισαγωγικές εξετάσεις του υπουργείου Πολιτισμού, σίγουρα θα έβρισκα μια άλλη διέξοδο για να μπορώ να εκφράζομαι και να επικοινωνώ με τον κόσμο.
Σε τι σε έχει αλλάξει η τέχνη σου;
Με βοήθησε πολύ να κατανοήσω τη σπουδαιότητα της διαθεσιμότητας. Να συνειδητοποιήσω πως το όραμά μου δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από το όραμα του σκηνοθέτη, του σκηνογράφου, του μουσικού ή του άλλου ηθοποιού που έχω απέναντι μου. Να γίνω μέρος ενός συνόλου όπου δεν μπορείς να εκβιάσεις μια ιδέα αλλά να την αφήσεις να γεννηθεί. Και το σημαντικότερο, να επιτρέπω στον εαυτό μου να πειραματίζεται έχοντας την πλήρη πεποίθηση πως κανένας θεατής δε θα “πεθάνει” από μια λάθος ερμηνεία.
Ποια στιγμή στην καριέρα σου ξεχωρίζεις;
Νιώθω πολύ μικρός ακόμα για να ξεχωρίζω στιγμές και για να μιλάω για καριέρα. Από κάθε δουλειά έχω κερδίσει κάτι. Από κάθε δουλειά έχω μαζέψει εφόδια, εμπειρίες και γνώσεις τις οποίες ακόμα επεξεργάζομαι και προσπαθώ να εφαρμόζω. Ως μαθητής ξεκίνησα, έτσι νιώθω ακόμα και ελπίζω να είμαι ακόμα μαθητής μέχρι να γεράσω.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Θα βρίσκομαι μέχρι την Κυριακή των Βαΐων στο θέατρο Χώρα με την παράσταση “Αστροφεγγιά” σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο που υποδύεσαι στην «Αστροφεγγιά».
Υποδύομαι τον Άγγελο Γιανούζη. Τον μεγάλο γιο μια φτωχής οικογένειας στην Αθήνα της δεκαετίας του 1920. Ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στον ορυμαγδό του πολέμου και πασχίζει να βρει ελπίδα και νόημα στη ζωή του. Ένας νέος της εποχής που βλέπει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν αλλά επιμένει να προσπαθεί για να στηρίξει την οικογένειά του, πνίγοντας τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά του. Ένας χαρισματικός μοναχικός άνθρωπος, αήττητος μέσα στην απλότητά του, αιώνιος μαχητής του πνεύματος, ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος στην ευκολία.
Ποιο το μήνυμα του έργου;
Το τι μήνυμα θα βρει ο κάθε θεατής κρυμμένο στην παράσταση είναι προσωπική υπόθεση. Εγώ απλώς παραθέτω τα λόγια του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος στο μυθιστόρημα αναφέρει πως “πορευόμαστε κάτω από την αβέβαιη αστροφεγγιά και μόλις που ξεχωρίζουμε το δρόμο του πεπρωμένου. Παίρνουμε συντροφιά μας το πρώτο παρηγορητικό αστέρι που θα συντύχουμε. Τέλος, το γλυκοχάραμα μας προφταίνει στο δρόμο και το αγαπημένο μας άστρο πεθαίνει.”.
Από την τηλεόραση απέχεις… Πως νιώθεις;
Δυστυχώς δεν απέχω εγώ από την τηλεόραση αλλά η τηλεόραση απέχει από την τηλεόραση. Έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ αυτή η αγορά που θα ήταν παράλογο να πιστεύω ότι πρέπει να έχω οπωσδήποτε μια θέση σε αυτήν. Εξάλλου χρωστάω στην τηλεόραση, δε μου χρωστάει. Παρόλα αυτά είμαι χαρούμενος που μπορώ ακόμα να κάνω θέατρο και να διαθέτω όλο μου το χρόνο εκεί. Όσο για το μέλλον, δεν παύω να ελπίζω πως τα πράγματα με έναν τρόπο θα εξομαλυνθούν και θα βρεθεί μια ισορροπία.
Ποιος ρόλος αποτελεί για εσένα στόχο;
Κανένας ρόλος δεν αποτελεί για μένα στόχο. Τι να τον κάνω τον ρόλο αν μέσα από τη διαδικασία δεν έχω πάει παρακάτω; Αν δεν ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που θα με βοηθήσει να εξελιχθώ; Έχουμε την τάση να προεξοφλούμε την επιτυχία με τίτλους: ΑΜΛΕΤ, ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ, ΗΡΩΔΕΙΟ, ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ. Μα είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύει κάποιος ηθοποιός ότι θα τον καταξιώσει το αρχιτεκτόνημα; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι όποιος έπαιξε τον Μάκβεθ ενθουσίασε κοινό και κριτικούς; Για μένα σημασία δεν έχει ούτε το τι ούτε το που. Σημασία έχει το πως.
Πως ορίζεις την επιτυχία;
Επιτυχία για μένα είναι η σύμπνοια. Η συμπόρευση. Η ομάδα. Ένα υγιές περιβάλλον που σου επιτρέπει να ακούς και να ακούγεσαι. Οι συνάδελφοί σου που σε καθιστούν σημαντικό. Ο σκηνοθέτης σου που σου δίνει οξυγόνο. Ο παραγωγός σου που δεν ξεχνάει ότι το θέατρο δεν είναι σουπερ μάρκετ. Ο σεβασμός και η κατανόηση. Ο ρομαντισμός και η τρέλα μέσα στη σκληρότητα.
Τι θα άλλαζες στο χαρακτήρα σου;
Προσπαθώ να μάθω να έχω υπομονή. Να διαχειρίζομαι το άγχος μου δημιουργικά. Να μη βιάζομαι.
Τι δεν γνωρίζει για εσένα ο κόσμος και μπορείς να μοιραστείς;
Ο κόσμος γνωρίζει για μένα πολλά περισσότερα από αυτά που θα ήθελα και από αυτά που θα τον έκαναν να έχει για μένα μια ολοκληρωμένη εικόνα ως ηθοποιό.
Κάνεις όνειρα;
Φυσικά και κάνω όνειρα. Τα όνειρά μου με έφτασαν μέχρι εδώ και τα όνειρά μου είναι αυτά που θα με πάνε παρακάτω.
Πολλοί ηθοποιοί φεύγουν στο εξωτερικό. Εσύ θα το έκανες;
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να λέει μια ιστορία σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική μου. Δεν ξέρω πως να εννοήσω λέξεις που πρώτα θα σκέφτομαι και μετά θα νιώθω. Κι έπειτα είναι τόσο μεγάλη η δυσκολία του έξω που πάντα θα αγχώνομαι μήπως χάσω τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου περιμένοντας να με δεχτούν σε κάποια ακρόαση.
Πως ηχεί στα αυτιά σου η λέξη «κρίση»;
Πριν 5 χρόνια η λέξη αυτή έκανε θόρυβο. Τώρα πια δυστυχώς τείνει να γίνει ρουτίνα. Συνηθίζουμε σε μια κατάσταση και την αποδεχόμαστε ως φυσιολογική. Μένουμε απαθείς μέχρι να μείνουμε στο δρόμο. Και η φτώχεια δε συνηθίζεται. Οι άστεγοι δε συνηθίζονται. Ο κόσμος στους κάδους δε συνηθίζεται. Οι προσφυγές δε συνηθίζονται.
Τι δεν θα έκανες για χάρη της τέχνης;
Αλίμονο, αν προαποφάσιζα τι δεν θα έκανα για χάρη της τέχνης, πιθανότατα θα είχα μια στρεβλή εικόνα για το τι είναι τέχνη.