Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

Αφορμή γι’ αυτά τα λίγα μα και απαραίτητα θεωρώ λόγια, έγινε η σύλληψη του εξηντάχρονου παιδόφιλου (ομολόγησε ήδη ο ίδιος την ενοχή του) καθηγητή μουσικής/ φλαουτίστα και, τα σχόλια-απόψεις που την ακολουθούν. Σχόλια των απλών ανθρώπων στα social media αλλά και την θέση των περισσοτέρων ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και μη, επί του θέματος. Πέραν της –κάθε φόρα, σαν να ήταν η πρώτη φορά- αντίδρασης της σοκαρισμένης… κοινωνίας, που θεωρεί πως τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν κάπου αλλού, κάπου στο υπερπέραν ίσως κι όχι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια. Διαβάζω λοιπόν παντού την λέξη «άρρωστος», για τον εξηντάχρονο μουσικό, μια λέξη που όταν συνοδεύει ως χαρακτηρισμός δράστες παιδοφιλίας και παιδεραστίας, συμπληρώνεται στο μυαλό όλων με την έννοια της «ψυχικής ασθένειας».

Αυτή η τάση απλώνεται βέβαια και σε κάθε έγκλημα που η κοινωνία θα θεωρήσει αποτρόπαιο ή ειδεχθές. Η πρώτη ερμηνεία –καραμέλα- που δίνεται από όλους ως αίτιο, είναι αυτή των ψυχολογικών προβλημάτων του ενόχου. Αυτή η ταμπέλα του όρου «ψυχολογικά προβλήματα», στον κάθε σκληρό εγκληματία, στιγματίζει τους πραγματικά ψυχικά ασθενείς, ανθρώπους ενεργούς, δημιουργικούς. Το πραγματικά όμως σοκαριστικό που τους αφορά (και προτείνω να κρατηθείτε καλά στις καρέκλες σας πριν το διαβάσετε) είναι πως… όλοι ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Κάθε ένας από εμάς περνά ή πέρασε, ή θα περάσει από τον δρόμο των ψυχολογικών προβλημάτων. Για πολλούς είναι κάτι παροδικό και το αποδίδουν σε μια κακή περίοδο της ζωής τους, άλλοι κάνουν χρόνια να το ξεπεράσουν μα το καταφέρνουν  και κάποιοι θα βυθιστούν σε πολύ σκοτεινά νερά και θα παλεύουν μια ζωή για την δική τους ζωή δίχως να βλάψουν ποτέ την ζωή κανενός άλλου.

Η παιδοφιλία, η παιδεραστία, απαιτούν σχέδιο, οργάνωση, ψυχραιμία, αυτοκυριαρχία, καθαρό νου για την συγκάλυψη, λογική σκέψη για την εκτέλεση. Είναι εγκλήματα ασυγχώρητα (σε αυτά εντάσσω και την πράξη του  βιασμού αλλά και τον βασανισμό και την δολοφονία ζώων) που γίνονται με διαύγεια μυαλού και όχι σε παροξυσμό ή κρίση. Οι άνθρωποι που κάνουν τέτοιου είδους ενέργειες, δεν έχουν κανένα σεβασμό προς την ίδια την ύπαρξη και την ζωή. Δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη -μορφωτική ή οικονομική-, δεν νιώθουν καμιά λύπη και καμιά ενοχή. Είναι αρρωστημένοι και όχι άρρωστοι, δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα, είναι όντα χωρίς οντότητα.

Ζούμε στην εποχή που κοιτώντας τον καθρέφτη μας δεν βλέπουμε πια το ποιοι είμαστε αλλά το πώς φαινόμαστε. Είμαστε οι θεατές μιας σύγχρονης ρωμαϊκής αρένας, μόνο που, αντί να στρέφουμε τον αντίχειρά μας προς τα πάνω ή προς τα κάτω -όπως έκαναν τότε, επηρεάζοντας ποιος σκλάβος θα πεθάνει ή θα ζήσει-, σήμερα κάνουμε κάτι πολύ χειρότερο, τεντώνουμε το χέρι μας, ανοίγουμε τον δείκτη και στοχεύουμε αδιακρίτως. Στιγματίζουμε κι ενοχοποιούμε τους πάντες, από ευαίσθητες ομάδες ανθρώπων μέχρι λαούς και έθνη, εκτός φυσικά από τους εαυτούς μας. Αυτοί μένουν πάντα στο απυρόβλητο. Το τρομακτικό, είναι η ευκολία κι ασυνειδησία που αυτό συμβαίνει. Σε έναν σύγχρονο κόσμο που τόσο περηφανευόμαστε για την δημοκρατία των κοινωνιών του, χωρίς κοινωνική ευαισθησία αλλά και με έλλειψη κριτικής σκέψης, ίσως πρέπει να σκεφτούμε μήπως κάτι αρρωστημένο έχει ήδη γεννηθεί μέσα μας.