Της Πέννυς Κροντηρά
Η Αθηνά Δελιάδη είναι μια νέα, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη ηθοποιός που ξεχωρίζει για το ήθος και το χαρακτήρα της. Ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που μαγεύτηκε από την ποιότητα του χώρου και όχι από τους προβολείς αυτού. Μετρημένη και προσιτή, χαμογελαστή και ευγενική σου μεταδίδει την αυθεντική της αγάπη για την υποκριτική τέχνη!
Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την τέχνη της υποκριτικής; Γιατί επέλεξες τον συγκεκριμένο χώρο;
Όπως τόσα παιδιά, έτσι και εγώ, ήθελα διακαώς να γίνω ηθοποιός. Μικρή βαριόμουν εύκολα και το θέατρο ήταν από τα λίγα πράγματα που τραβούσε και κρατούσε την αμέριστη προσοχή μου. Τελειώνοντας το λύκειο έκανα το προπτυχιακό μου στις Κλασσικές Σπουδές. Ταυτόχρονα παρακολουθούσα απογευματινά μαθήματα υποκριτικής και ανυπομονούσα να τελειώσω το πτυχίο μου για να επικεντρωθώ στις θεατρικές μου σπουδές. Μέρος των προσδοκιών μου ήταν -και ακόμα είναι- να γνωρίσω κουλτούρες και πολιτισμούς πέρα από τον δικό μου και έτσι όταν έγινα δεκτή στην δραματική σχολή του Lee Strasberg μετακόμισα στη Νέα Υόρκη όπου και έζησα για κάποια χρόνια. Το 2010 επέστρεψα στην Ελλάδα και οφείλω να πω πως παρά τις πολύτιμες εμπειρίες μου στο εξωτερικό, τα περισσότερα πράγματα που έχω μάθει είναι μέσα από τη δουλειά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια.
Αποφάσισες να σπουδάσεις στο εξωτερικό. Γιατί; Ποιες οι διαφορετικές προσλαμβάνουσες σε σχέση με την Ελλάδα;
Με μια κουβέντα, ήθελα να δω τον κόσμο. Ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία την ανάγκη να βγω από την Ελλάδα και να περπατήσω σε άλλες χώρες, να γνωρίσω ανθρώπους με διαφορετικές εμπειρίες, νοοτροπίες και εικόνες από τις δικές μου. Είναι αποκαλυπτικό το να ζεις σε κάποια χώρα μακριά- τόσο γεωγραφικά όσο και πολιτισμικά- από αυτήν που μεγάλωσες. Το να συνεργάζεσαι καθημερινά με ανθρώπους από διαφορετικές εθνικότητες αλλά με κοινό καλλιτεχνικό στόχο, είναι απελευθερωτικό και ελπιδοφόρο.
Υπάρχουν όρια στην υποκριτική;
Νομίζω πως τα όρια στην υποκριτική τέχνη είναι απέραντα. Είναι ευλογία -και καθόλου δεδομένο- το να βρίσκεσαι σε δουλειές που καλείσαι να εξερευνήσεις αυτά τα όρια.
Είσαι ηθοποιός της νέας γενιάς. Πως βλέπεις τη συγκυρία με την οικονομική κρίση; Ποιες οι βαθύτερες σκέψεις σου για το χώρο που είσαι;
Λέγονται και γίνονται καθημερινά τόσα που δεν ξέρω τι να προσθέσω. Σίγουρα η κοινωνικοπολιτική και οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι μια δοκιμασία για όλους μας. Και δυστυχώς το ίδιο ισχύει για την πλειοψηφία του κόσμου, ανεξαρτήτως επαγγέλματος και ηλικίας. Λυπάμαι που όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να αλλάξουν επάγγελμα για να επιβιώσουν, φεύγουν από ανάγκη από την Ελλάδα ή πασχίζουν να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά. Λυπάμαι να βλέπω τον άμεσο αντίκτυπο που έχει η κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν ξέρω πότε αυτό θα αρχίσει να αλλάζει αλλά επιστρατεύω την αισιοδοξία μου και ελπίζω.
Έχεις παίξει κινηματογράφο, θέατρο, τηλεόραση. Ποιο μέσο προτιμάς και γιατί; Τι είναι το θέατρο για σένα;
Έχω παίξει πολύ λίγο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση και περισσότερο στο θέατρο. Το θέατρο για μένα είναι μια ιδανική μορφή επικοινωνίας. Έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με ανθρώπους που βρίσκονται στην αίθουσα και που δεν γνωρίζεις, ζωντανεύοντας ένα κείμενο που τους αφορά. Και τα τρία μέσα μπορούν και παράγουν από εξαιρετικό έως πολύ μέτριο αποτέλεσμα. Έγινα ηθοποιός επειδή με το θέατρο εξωτερικεύω τον εσωτερικό μου κόσμο και νιώθω ελεύθερη. Δεν θα ήθελα να το σταματήσω ποτέ, αλλά θα συμμετείχα με μεγάλη χαρά σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που να με εκφράζουν καλλιτεχνικά και αισθητικά. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν διαφορετικούς ρυθμούς και κώδικες στους οποίους θα ήθελα να δοκιμαστώ!
Ταυτόχρονα εργάζεσαι ως θεατρικός παιδαγωγός. Τι σου προσφέρει αυτή η πλευρά;
Είναι ευτυχής και πολύ δημιουργική η συγκυρία αυτή! Η δουλειά με έφηβους, το να συμβάλλω στο να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντα, τη δημιουργικότητα και τις αμέτρητες δυνατότητες έκφρασης τους νέα παιδιά, μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση και χαρά. Είναι αναζωογονητικό και αποτελεί κινητήριο δύναμη για την εξέλιξη μου το να συναναστρέφομαι και να δουλεύω με ανθρώπους που δεν έχουν μπει ακόμα στον κόσμο των ενηλίκων και διατηρούν αυτήν την αφοπλιστική ενέργεια και αυθόρμητη ειλικρίνεια της εφηβείας!
Η τελευταία σου θεατρική δουλειά;
Η πιο πρόσφατη δουλειά μου στο θέατρο ήταν η παράσταση «Κορίτσια σαν και αυτά» στο μικρό Γκλόρια ένα έργο του Evan Placey σε σκηνοθεσία Κατερίνας Σκουρλή. Το «Κορίτσια σαν και Αυτά» ήταν μια δουλειά που αγαπήσαμε πολύ όλοι οι συντελεστές και δώσαμε όλη μας την ενέργεια. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές στο θέατρο και μια υποδειγματική συνεργασία, σαν αυτές που θα ήθελα να προκύψουν και στο μέλλον. Επίσης, τον περασμένο χειμώνα συμμετείχα στη διαδραστική παιδική παράσταση «Οικογένεια Σκαντζοχοίρων» του Δημήτρη Τσίρου στο θέατρο Άνεσις. Το παιδικό κοινό είναι απαιτητικό αφού τα παιδιά δεν ακολουθούν ακόμα τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς των ενηλίκων, τους κυριεύει ο αυθορμητισμός και έτσι αν χάσεις την προσοχή τους έστω και για μια στιγμή, θα δυσκολευτείς να τους ξανακερδίσεις. Με τον ίδιο αυθορμητισμό όμως που θα σου δείξουν τη δυσαρέσκεια, θα σου δείξουν και την ευχαρίστηση τους και αυτό είναι πολύτιμο!
Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου και τι εκτιμάς στους άλλους ανθρώπους;
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τον εαυτό μου οπότε σύμφωνα με τους κοντινούς μου ανθρώπους που δικαιωματικά μπορούν να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση είμαι: αυθόρμητη, επίμονη, θετική, χαλαρή και αστεία. Επίσης, να προσθέσω πως είμαι αναβλητική, αφηρημένη και πως έχω πολλές φοβίες.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους. Και αυτούς που έχουν χιούμορ. Αλλά μάλλον το ένα προϋποθέτει το άλλο.
Ποια φράση σε εκφράζει αυτή την περίοδο;
Στον ύπνο σου βλέπεις πολλά σχήματα κι ανθρώπους.
Σαν ξυπνάς δε βλέπεις όμως τίποτα.
Κλείστα αυτά τα μάτια άνοιξε εκείνα.
Τζελαλουντίν Ρουμί
Ποια είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Αυτήν την περίοδο ολοκληρώνουμε μαζί με τη φίλη μου και ηθοποιό Μαρλέν Σαΐτη έναν κύκλο εργαστηρίων θεατρικού παιχνιδιού στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Όσο για το χειμώνα, υπάρχουν κάποια σχέδια, υπό συζήτηση ακόμα. Ελπίζω, λοιπόν, πως σύντομα θα ξέρω περισσότερα!