Της Άννας Παχή
Συνάντησα τον Barrice στο studio που έχει φτιάξει στην Καλλιθέα, έναν χώρο που η αύρα της δημιουργίας είναι σχεδόν χειροπιαστή. Μιλήσαμε για το καινούριο του τραγούδι αλλά και για την πορεία και τα όνειρά του. Εντυπωσιάστηκα. Διαβάστε γιατί…
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούριο σου τραγούδι.
Λέγεται «Από το πουθενά», είναι η πρώτη μου συνεργασία με τη Spider Music. Αφορά μια κατάσταση που λίγο – πολύ όλοι έχουμε περάσει. Ψάχνεις παντού χωρίς να βρίσκεις αυτό που θέλεις, όταν απλά, καθημερινά πράγματα σου θυμίζουν διαρκώς το παρελθόν. Αυτά τα πράγματα έχουν ενέργεια, κρατούν εγκλωβισμένες μέσα τους τις σκέψεις μας. Tα κοιτάμε και μας επιστρέφουν εκείνο που νιώσαμε όταν τα πρωτοείδαμε, αυτά με τα οποία τα συνδέσαμε, σαν αντανάκλαση, σαν καθρέφτης.
Είναι διαφορετικό από ότι έχεις κάνει μέχρι τώρα.
Πραγματικά, είναι ένα βήμα παραπέρα για μένα. Μου αρέσει να διευρύνω τα μουσικά μου όρια, τα είδη στα οποία κινούμαι. Δίνω μεγάλη σημασία στην παραγωγή, την έχω κάνει άλλωστε ο ίδιος, μαζί με τους συνεργάτες μου. Το αποτέλεσμα με ικανοποιεί απόλυτα, είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Τα τραγούδια μας καθορίζουν, ειδικά τους νέους καλλιτέχνες, καθώς δε διαθέτουμε μεγάλη δισκογραφία, ούτε έχουμε οριστικοποιήσει τι κάνουμε. Κάθε τραγούδι, συγκεντρώνει αυτό που πιστεύουν για σένα, στο επιστρέφει. Ειδικά αν είσαι συναισθηματικός, ανοιχτός και θες να τα εξηγείς όλα, την ίδια στιγμή που «καίγεσαι» μέσα σου. Δεν είχα ένα ελληνικό, χορευτικό, ποπ τραγούδι και ήθελα να έχω. Έτσι γεννήθηκε το «Από το πουθενά».
Θα ακολουθήσει κάποιος δίσκος;
Κάποια στιγμή, αναπόφευκτα. Διαθέτω πολύ υλικό με πράγματα που επιθυμώ να μοιραστώ. Θα χρειαστεί πολύ δουλειά, βέβαια, κι η εταιρεία μου στηρίζει την παραγωγή δίσκων, κάτι που δε συμβαίνει συχνά. Για έναν καλλιτέχνη, ο δίσκος είναι κάτι πιο ολοκληρωμένο. Επιθυμώ να κάνω ένα βήμα τη φορά, να μεγαλώσει το κοινό μου, ώστε να έχει ακόμη περισσότερο νόημα η δημιουργία ενός δίσκου. Το γεγονός είναι πως έχω μουσική στο κινητό, στο στούντιο, στο κεφάλι μου. Ακούω μια ατάκα, αρχίζω να τη σκέφτομαι, να τη δουλεύω. Όταν ολοκληρώσω ένα τετράστιχο ή οχτάμετρο, το βάζω στο χαρτί. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Άλλοι έχουν βιβλία στο κεφάλι τους, εγώ έχω τραγούδια.
Η εποχή ευνοεί τα single.
Τα πράγματα κάνουν κύκλους. Η τεχνολογία παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Έχει σπάσει τα όρια του χρόνου και του χώρου, τα έχει κάνει πιο δυσδιάκριτα νομίζω. Ο καλλιτέχνης νιώθει, αλλά συχνά, δε μπορεί να επικοινωνήσει αυτό που νιώθει. Οι εταιρείες καταλήγουν σε μια διαδικασία και δίνουν το περιθώριο να δείξεις τη δουλειά σου. Σε μια τέτοια ‘οικογένεια’ ανήκω κι ελπίζω πως σιγά – σιγά θα αφήσω το αποτύπωμά μου..
Έχεις φτιάξει έναν πολύ όμορφο χώρο.
Στο studio υπάρχουν δυο αίθουσες για πρόβες, και μια μικρή, δική μου για να δημιουργώ. Περνάω περισσότερες ώρες εδώ παρά οπουδήποτε αλλού, ανάλογα με την περίοδο. Όταν τρέχει κάποιο project μένω δώδεκα με δεκαπέντε ώρες την ημέρα. Όταν εμφανίζομαι κάπου και κανονίζω διάφορα, η παρουσία μου μετρά γύρω στις πέντε ώρες. Υπάρχουν και οι σπάνιες μέρες που δεν έρχομαι καθόλου, για να ξεμπλοκάρω λίγο.
Πέραν των άλλων είσαι και disc jockey…
Δε γίνεται να έχεις υπάρξει dj και να πάψεις να είσαι. Είναι πολύ tricky γιατί παίρνεις υλικό άλλων και φτιάχνεις κάτι καινούριο. Συνδυάζεις διαφορετικά, ανόμοια μεταξύ τους πράγματα για να δημιουργήσεις συναισθήματα. Είχα «κολλήσει» με το βινύλιο. Άπειρες ώρες πάνω από τα πικ απ, διαγωνισμοί.. Σταμάτησα γιατί ένιωσα να με καλεί περισσότερο κάτι άλλο, το djing όμως υπήρξε έναυσμα για μένα. Νομίζω πως ξεκίνησα με τον πιο αντιδραστικό και πιο απλό τρόπο που μπορεί να έρθει κάποιος σε επαγγελματική σχέση με τη μουσική. Μάζευα συνέχεια τραγούδια, θέλησα να τα μοιραστώ. Μέσω μιας γνωριμίας, άρχισα να παίζω μουσική. Αργότερα συνειδητοποίησα πως ήθελα να το κάνω με δικό μου υλικό κι άρχισα να κάνω remix, να ψάχνομαι με προγράμματα, να κάνω συνδυασμούς. Όταν κι αυτό σταμάτησε να είναι αρκετό, ξεκίνησα να προσθέτω μελωδίες και δικά μου στιχάκια. Ύστερα μπήκα στην παραγωγή κι έφτιαχνα οδηγούς με τη φωνή μου. Ξεκίνησα φωνητική, μπάντες, ομάδες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δουλεύω solo, ενώ φυσικά, υπάρχουν κι άλλα πράγματα, παράλληλα.
Πως το διαχειρίζεσαι όλο αυτό;
Τελείωσα Μάρκετινγκ κι Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο, κι αυτό με βοήθησε να αναπτύξω συγκεκριμένο τρόπο σκέψης σχετικά με την οργάνωση, στο να γίνω παραγωγός. Δεν ήξερα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο, μπορούσα όμως να αντιληφθώ, να ξεχωρίζω τα όργανα σε ένα τραγούδι. Από τις πρώτες μου παραγωγές, κατάλαβα την οργάνωση που απαιτείται. Μπορεί σε ένα τραγούδι, να ακούγονται πενήντα διαφορετικά όργανα, ήχοι που πρέπει να μπουν σε σειρά. Ανέπτυξα έναν αναλυτικό και οργανωτικό τρόπο σκέψης πάνω στη μουσική παραγωγή και τη μουσική. Παλιότερα δεν ήμουν έτσι, συμμετείχα σε πολλά project όπως το pop-reggae συγκρότημα «Jamerlanda».
Η πορεία του κράτησε λίγο, αλλά συνεργαστήκαμε με πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες όπως οι Gregory Isaac, Julian Marley, Max Romeo, the Conga, Scratch Perry για να αναφέρω μερικούς ενδεικτικά. Ταυτόχρονα, δούλευα ένα electro duo project, διασκεύαζα ξένα τραγούδια στα ελληνικά, έπαιζα dj, έτρεχα πράγματα για άλλους καλλιτέχνες . Ήρθε όμως η στιγμή που κατάλαβα πως έπρεπε να συγκεντρωθώ σε κάτι. Ήταν δύσκολο να σταματήσω την ενασχόληση με τόσα διαφορετικά πράγματα, διότι με ευχαριστούσε πολύ. Νομίζω πως τα κατάφερα επειδή αντιλήφθηκα ότι δε μπορείς να κάνεις καλά, πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα και επίσης, πρέπει να θυσιάσεις κάτι.
Το πρώτο ήταν μια πιθανή καριέρα στο Μάρκετινγκ. Όσο υπήρχε σαν εναλλακτική, μουσικά δε γινόταν τίποτα. Όταν αποφάσισα πως θα φορέσω κοστούμι και γραβάτα μόνο για τις ανάγκες κάποιου βίντεο κλιπ, άρχισαν να γίνονται πράγματα. Το άλλο είναι ο προσωπικός χρόνος και η ανασφάλεια που έχει ο χώρος γενικότερα. Σήμερα έχεις δουλειά, αύριο μπορεί όχι, πρέπει να το διαχειριστείς κι αυτό. Είμαι εδώ για να φτάσω μέχρι τέλους . Έβαλα στόχο να κάνω καριέρα και να ζω από τη μουσική. Σε αρκετά μεγάλο βαθμό το πέτυχα, αλλά έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να κατακτήσω την κορυφή. Βέβαια, αν φτάσω εκεί, κάποια στιγμή μπορεί να πέσω, οπότε προσπαθώ να κάνω σταθερά βήματα για να μην πέσω πολύ χαμηλά, να μπορέσω να ξανανέβω.. Έχω σταθεί ευλογημένος, γνώρισα ανθρώπους που με βοήθησαν σε αυτό το ταξίδι. Με κάποιους η συνεργασία δεν πήγε καλά, έμεινα πίσω. Αλλά έτσι μαθαίνεις. Το μότο μου είναι ότι συνεχίζω, δε σταματώ, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες.
Νιώθεις δικαιωμένος μέχρι τώρα;
Αυτή τη στιγμή λειτουργώ σε δυο επίπεδα, του τραγουδοποιού και του μουσικού παραγωγού. Στην παραγωγή νιώθω ότι έχω θέσει πολύ γερές βάσεις, υπάρχει το στούντιο, σχέδια για το μέλλον.. Ξεκινήσαμε το 2012 εν μέσω κρίσης. Όσον αφορά την καριέρα μου σαν τραγουδιστής ίσως αν ζούσα σε άλλη εποχή, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Κάνω τόσα πολλά και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να φτιάξω κάτι σταθερό. Είναι άλλο αυτό που βγαίνει στον κόσμο, τα τραγούδια δηλαδή, κι άλλο οι δυσκολίες της δουλειάς μας. Δε μιλάω μόνο για μένα, υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν όνομα, δισκογραφία, μια πορεία και κάθονται σπίτι τους. Βάζω μια παράμετρο στην εξίσωση που έχει να κάνει με την εποχή.
Σύμφωνα με τη δεδομένη κατάσταση, τα έχω καταφέρει μια χαρά. Αλλά μέσα μου δεν είμαι ικανοποιημένος. Θα ήθελα να έχω ήδη κυκλοφορήσει δυο δίσκους τουλάχιστον, να τους έχω μοιραστεί με τον κόσμο. Είμαι όμως αισιόδοξος. Το νούμερο ένα μυστικό, είναι η συνέπεια. Το δεύτερο, να νιώθεις αυτό που κάνεις , να το γουστάρεις όταν ερμηνεύεις. Αν ο τρόπος που νιώθεις είναι αληθινός, φαίνεται. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τους αρέσει, αυτό είναι το κοινό σου.. Δεν πας για την επιτυχία, το σουξέ, αλλά προσπαθείς να φτιάξεις ένα ωραίο οικοδόμημα, σιγά – σιγά. Ένα τραγούδι κάθε τέσσερις – πέντε μήνες, έναν δίσκο κάθε δυο χρόνια. Έχω δίψα, πολλή. Αυτό νομίζω ότι μπορώ να πω εν τέλει. Γενικά δεν είμαι ικανοποιημένος με τίποτα. Θα ήθελα ας πούμε, να είχα κερδίσει τη Eurovision.
Παλαιότερα οι εταιρείες έκαναν το παν για να εξασφαλίσουν έναν καλό καλλιτέχνη. Δίσκοι, εμφανίσεις, διαφήμιση. Αυτό ξεφούσκωσε. Ίσως βέβαια κάνει καλό. Εκείνοι που θα μείνουν, θα μείνουν επειδή αξίζουν.
Ο ιδρυτής των Mac Donald’s έχει πει : «το τι έχω περάσει και τι μου έχουν προσάψει για το προϊόν και την επιχείρηση, δεν περιγράφεται. Εγώ απλά ήθελα να φτιάξω κάτι που να μπορεί να τρώει ο κόσμος και να το κάνω όσο πιο έξυπνα γίνεται.». Τον ρώτησαν το μυστικό της επιτυχίας του. Απάντησε «επιμονή». Το είδα και στον εαυτό μου. Υπήρξαν χιλιάδες στιγμές που ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Είπα, θα επιμείνω. Μπορεί να μην προχωρήσει όπως το περιμένω. Υπάρχει ένα βιβλίο με διάφορα «λογικά» παράδοξα. Πας κάπου για φαγητό, ή σινεμά κι ανακαλύπτεις ότι δε σου αρέσει. Κάθεσαι όμως, επειδή πλήρωσες. Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, καλύτερα να σηκωθείς να φύγεις. Μιλά επίσης για το «νεκροταφείο των καλλιτεχνών» κι εξηγεί: Σήμερα, ένα εκατομμύριο άνθρωποι θέλουν να βγάλουν ένα τραγούδι, να κάνουν επιτυχία. Από αυτούς, οι εκατό χιλιάδες θα βρουν στίχο και μουσική. Οι δέκα χιλιάδες θα κάνουν παραγωγή.
Οι χίλιοι θα φτιάξουν κι ένα βίντεο. Οι εκατό θα το προωθήσουν, οι δέκα θα ψιλοακουστούν και ο ένας θα κάνει επιτυχία. Όλοι οι υπόλοιποι, πάνε στο «νεκροταφείο». Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κυκλοφορήσουν ένα τραγούδι πιστεύοντας πως αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Δεν ισχύει. Νιώθεις αυτοπεποίθηση όταν δημιουργείς και νομίζεις ότι βλέπεις το σύνολο, ενώ βλέπεις μόνον την κορυφή του παγόβουνου. Πρέπει να γνωρίζεις από την αρχή ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα πετύχεις και να κάνεις ότι μπορείς για το αντίθετο, επειδή αυτή η σκέψη θα σε κάνει ακόμα πιο επίμονο. Κάτι που επίσης με ενοχλεί, είναι η «θεωρία του περιορισμένου ορθολογισμού».
Έχεις ένα πρόβλημα και νομίζεις ότι η πρώτη λύση που σκέφτηκες είναι η καλύτερη, δεν ψάχνεις εναλλακτικές. Είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Πρέπει να βάζεις κάτω τα πράγματα. Προσωπικά δεν το έκανα στην αρχή και την πάτησα. Έτσι όμως διαμόρφωσα έναν άλλον τρόπο σκέψης. Το δικό μου μήνυμα είναι «δε σταματάμε, πρέπει να δώσουμε χρόνο για να μάθουμε ποιοι είμαστε». Αν ρωτήσεις τον εαυτό σου πέντε «γιατί» εις βάθος, είναι αρκετό. Γιατί κάνω αυτό που κάνω, γιατί το θέλω; Μέσα από μια τέτοια διαδικασία, αντιλαμβάνεσαι πολλά. Όταν ξέρεις που πας, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι έργο. Στην καλλιτεχνία, κάτι μη χειροπιαστό, πρέπει να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή της. Ακούμε Τζον Λένον και σκεφτόμαστε αυτόματα έναν τύπο με γυαλάκια, σκεφτόμαστε «ειρήνη». Ακούμε Beatles και τους βλέπουμε μπροστά μας να ροκάρουν. Αυτό δεν υπάρχει σε κανένα σι ντι. Αν χτίζεις σιγά – σιγά, θα τα καταφέρεις. Δεν είναι εύκολο αλλά δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αν δεις πως δεν πάει όπως θέλεις, εξετάζεις τι κάνεις λάθος, ξαναπροσπαθείς. Αν σταματήσεις να έχεις όρεξη, κάνεις κάτι διαφορετικό. Αυτή η δουλειά θέλει πολύ γερό στομάχι.
Το γερό στομάχι πρέπει να το έχεις για να αντιμετωπίσει κυρίως τον εαυτό σου. Δεν είναι εύκολο να δέχεσαι πως έχεις κάνει λάθος.
Είναι όντως πολύ δύσκολο. Όταν άρχισα να γράφω μουσική, προσπαθούσα να πιάσω τον παλμό της ξένης μουσικής που άκουγα. Το γεγονός πως τα κατάφερνα, δημιούργησε μια φούσκα, ότι είμαι φοβερός και τρομερός. Χρειάστηκε χρόνος για να σπάσει αυτή η φούσκα. Ακόμα και τώρα μου συμβαίνει μερικές φορές γιατί μου αρέσει να έχω τον έλεγχο. Όταν εμπιστευτώ κάποιον, θα τον ακούσω με κλειστά τα μάτια. Γενικώς όμως, θέλω να έχω άποψη σε όλα.
Λογικό. Ένας στίχος, μια μελωδία, ένα τραγούδι, είναι πράγματα που βγαίνουν από μέσα μας με πόνο ψυχής.
Έτσι είναι. Στο τέλος κάθε project «πέφτω» λίγο, χρειάζομαι δυο τρεις μέρες να επανέλθω. Το έχω μάθει πια και το δέχομαι.
Με τι γεμίζουν οι μπαταρίες σου, εκτός από τη μουσική;
Μου αρέσει πολύ το θέατρο, ιδιαίτερα το ρεαλιστικό. Φυσικά και το να βγαίνω με φίλους έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Απλά πράγματα, δε ζητάω πολλά για να είμαι ήρεμος γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να ηρεμήσω. Νιώθω ότι τα επόμενα δέκα χρόνια πρέπει να τρέξω. Μερικές φορές ξεχνιέμαι και κουράζομαι. Σίγουρα πάντως, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Θεωρώ πως υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε μπορούν να εξηγήσουν κάτι και λένε «αυτός είναι τυχερός». Το τι έχει γίνει από πίσω και την πορεία που έχει διανυθεί δεν το βλέπουμε. Προσωπικά δεν πιστεύω στην τύχη.