14344683

Cabaret. Το αριστούργημα του Bob Fosse… Το μοναδικό musical που άλλαξε την φυσιογνωμία του παρεξηγημένου κινηματογραφικού είδους και εδώ και 30 χρόνια παραμένει επίκαιρο και συγκλονιστικό. Την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου στο Χυτήριο. Είσοδος ελεύθερη.

Το σενάριο του φιλμ στηρίζεται στα διηγήματα του Christopher Isherwood, Berlin Stories και πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες, ή τους έρωτες και τις ημέρες της Sally Bowles, μιας αμερικανίδας τραγουδίστριας σε Βερολινέζικο καμπαρέ της δεκαετίας του ’30, που ονειρεύεται πως μια απο εκείνες τις ημέρες θα περάσει ο Max Reinhardt (κυνηγός ταλέντων) από το Kit Cat Club και θα της ανοίξει τον δρόμο προς το θεατρικό σανίδι που αποτελεί το απωθημένο της ψυχής της.

Εκείνη την εποχή φτάνει στο Βερολίνο ένας Βρετανός σπουδαστής με ακαθόριστο σεξουαλικό προφίλ, ο οποίος καταλήγει να συγκατοικεί με την Sally και να περνάει αρκετές ώρες στο καμπαρέ που εκείνη δούλευε. Η σχέση τους, οδυνηρά πολύπλοκη, καλύπτει όλο το φάσμα από την δυνατή φιλία έως τον απελπισμένο έρωτα. Φόντο αυτής της ιστορίας, το Βερολίνο της παρακμής, της ανηθικότητας, της ελευθερίας συμπεριφοράς και της θλίψης που προοικονομει τα ακόμη χειρότερα που έπονται καθώς ο ναζισμός βρίσκεται ήδη στο κατώφλι του.

Η ταινία υπήρξε μια τεράστια καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία με αντοχή στον χρόνο. Η αποτελεσματικότητα της είχε σαφώς να κάνει με το γεγονός ότι ο Bob Fosse αποφάσισε να προβεί σε μια ελεύθερη κινηματογραφική προσαρμογή του musical του Broadway και όχι σε μια πιστή απόδοση της θεατρικής παράστασης πράγμα που συνήθως γίνονταν με άλλα musical της σκηνής του Broadway και που συνηθέστερα τα οδηγούσε σε πλήρη αποτυχία.

Ο Bob Fosse δημιούργησε ένα κινηματογραφικό έργο τέχνης. Κατάφερε να εντάξει μέσα στην μουσικοχορευτική λογική της ταινίας την απεικόνιση της παρακμής της βερολινέζικης κοινωνίας και να θίξει τις αδυναμίες της, αυτές που τελικά θα οδηγήσουν στο φαινόμενο του ναζισμού. Η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ανθρωπινή αποξένωση, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο εξευτελισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας θίγονται αποτελεσματικά στην ταινία και η ατμόσφαιρα του καμπαρέ μας έχει αποδοθεί αφού πρώτα έχει βουτηχτεί στον απολυτό ρεαλισμό.

Δεν υπάρχει τίποτε το φανταχτερό, τίποτα glitter σε αυτό το καμπαρέ παρά μόνο σπαρακτικές φιγούρες που προσπαθούν να διασκεδάσουν τον τρόμο τους για τις συνέπειες που θα γεννήσει η απώλεια του προσανατολισμού τους. Η σχεδόν ευτέλεια των κοστουμιών, η ασυμμετρία, η ασχημία των γυναικών που αποτελούν το δυναμικό του καμπαρέ όλα εξυπηρετούν την διάθεση του σκηνοθέτη για ρεαλιστική απόδοση μιας παρηκμασμένης εποχής.

Η ταινία «συγκρούστηκε» στα academy awards με ένα άλλο αριστούργημα, The Godfather – Ο Νονός και νίκησε στα σημεία. 8 Academy awards και μέσα σε αυτά το πρώτου γυναίκειου ρόλου για την Liza, το καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Fosse και το δευτέρου ανδρικού ρόλου για τον Joel Grey.