Δυο χρόνια συμπληρώνονται από την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ με την βοήθεια πάντα του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ. Η ελπίδα έρχεται, ήταν το προεκλογικό μότο της πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς, που τελικά δεν μας βγήκε αριστερά και κάπου χάσαμε τον δρόμο. Η ελπίδα όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά κάπου στον δρόμο χάθηκε και αυτή οριστικά και το «σκίζω τα μνημόνια» μετεξελίχτηκε σε έναν «έντιμο συμβιβασμό», για να καταλήξει στο «εφαρμόζουμε πλήρως το πρόγραμμα διάσωσης»…
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, όσο καλές προθέσεις και να είχαν, τελικά αναγκάστηκαν να δουν την πραγματικότητα και να μεταλλαχθούν από κυβέρνηση της…επανάστασης σε κυβέρνηση οπισθοχώρησης και παράδοσης στις ορέξεις των γερμανών και του Σόιμπλε.
Δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά σίγουρα η κυβέρνηση δεν μπορεί να τις επικαλεστεί, γιατί τα ίδια επιχειρήματα έχουν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που «αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν για να μην διαλυθεί η χώρα».
Για να είμαστε δίκαιοι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέστρεψε τη χώρα. Αυτό είχαν φροντίσει να το κάνουν με μεγάλη επιτυχία οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την καταστροφή της, αποδεχόμενος πολιτικές τις οποίες ο ίδιος καταδίκαζε πριν έρθει στην εξουσία.
Δεν θέλει και πολύ μυαλό, ούτε οικονομολόγος να είσαι για να καταλάβεις ότι η υπέρμετρη φορολογία, η ανεργία, η ελαστική μορφή εργασίας, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η μετανάστευση των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό, όχι μόνο δεν διορθώνει την κατάσταση, αλλά την κάνει χειρότερη.
Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν κατάφερε στα δυο χρόνια παρουσίας της στην εξουσία να περάσει τίποτε από όλα αυτά τα οποία είχε υποσχεθεί. Και εκεί κάπου η ελπίδα γίνεται απελπισία.
Γιατί είναι αλήθεια ότι όλος αυτός ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη αριστερών φρονημάτων. Ήταν κόσμος που ένοιωσε στο πετσί του την διάλυση κάθε κοινωνικής δομής, που έχασε από το πουθενά τη δουλειά του, που η ζωή του μετατράπηκε σε κόλαση από τη μια στιγμή στην άλλη. Από το 2010 έχουν περάσει μόλις 7 χρόνια αλλά η εποχή εκείνη μοιάζει λες και ήταν ένας αιώνας πριν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοίρασε απλόχερα ελπίδα. Εκεί ήταν και το λάθος του. Όταν λες θα τα αλλάξω όλα, τα αλλάζεις όλα. Δεν συνθηκολογείς.
Την μεγάλη του ευκαιρία την έχασε το καλοκαίρι του 2015 με την «σκληρή και περήφανη διαπραγμάτευση». Εκεί μπορούσε πραγματικά να αλλάξει το παιχνίδι. Με νωπό το δημοψήφισμα και με το 62% του ελληνικού λαού να λέει «ΟΧΙ» , η κυβέρνηση γύρισε από τις Βρυξέλλες με μια ταπεινωτική ήττα. Και εκεί κάπου τελείωσαν όλα.
Τα νταούλια με τα οποία θα χόρευαν οι δανειστές μας, έγιναν στρατιωτικό σιωπητήριο. Το θέμα τώρα είναι τι γίνεται. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αδίκησε τον εαυτό της. Αποδήμησε και αποδομεί κάθε καλή προσπάθεια που κάνει, μόνη της. Έχουν γίνει πράγματα αυτά τα δυο χρόνια προς μια πιο θετική πλεύση. Αλλά όταν έχει υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια ακόμη και αλλά τα –λίγα- καλά που έχεις κάνει, ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να τα δει.
Το θέμα είναι πλέον τι κάνουμε. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε και αυτός στη μνημονιακή αντίληψη, το μέτωπο της λογικής που λέει έξω από τα μνημόνια και τις καταστροφικές πολιτικές του, έχει εξασθενήσει.
Εκτός αν θεωρούμε ορθολογική σκέψη, τη συνέχιση μιας πολιτικής που φτωχοποίησε έναν ολόκληρο λαό και που όλο και περισσότερο η Ευρώπη αρχίζει να το συνειδητοποιεί.
Ποια είναι η αντίθετη πρόταση; Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει πλέον, με αφορμή την συμπλήρωση δυο χρόνων στην εξουσία της «πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς»…