Της Άννας Παχή

Η παράσταση – σύμπραξη ευρωπαϊκών χωρών υπό το πρόγραμμα «ΦΑΙΔΡΑ» με leader την Ελλάδα και το Νίκο Καμτσή, παρουσιάζεται στο θέατρο «Τόπος Αλλού» με νέο τίτλο αλλά την ίδια δυναμική. Το iart.gr μίλησε με τους ηθοποιούς Νίκο Καραστέργιο και Άντα Κουγιά, καθώς και με το σκηνοθέτη.

Νίκο, ας ξεκινήσουμε από σένα.  

Υποδύομαι έναν συνοριοφύλακα, τον άνθρωπο που κυνηγάει κυνηγημένους. Ο συγκεκριμένος, απλά κάνει το χρέος του προς τη δουλειά του, σε αυτό που του έχουν αναθέσει. Πρόκειται για εκτελεστικό όργανο. Ο συνάδελφός του είναι πιο «σκληρός».

Εμφανίζεσαι και ως νεκροθάφτης!

Θεωρώ πως μου ταιριάζει πιο πολύ, σα ρόλος εννοώ. Λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν αυτήν τη δουλειά. Υφολογικά είμαι πιο κοντά του, καθώς βρίσκεται σε ένα δίλημμα. Πιέζεται από δυο γυναίκες διαφορετικής εθνικότητας και νοοτροπίας, βρίσκεται σε μια κατάσταση την οποία σαφώς δεν έχει διαλέξει ο ίδιος. Ξέρει τι γίνεται, απλά έρχεται σε δύσκολη θέση από ένα συγκεκριμένο γεγονός.

Είναι φιλοσοφημένος πάντως, κάποια στιγμή λέει “η γη σου μιλάει”.

Αυτό συμβαίνει λόγω της δουλειάς του, ίσως σαν άμυνα.

Ποια η μέχρι τώρα εμπειρία σου από το έργο;

Πραγματεύεται πάρα πολύ δύσκολο θέμα και δε νομίζω πως έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο. Είναι ιδιαίτερο, αλλά αφορά όλον τον κόσμο. Το εννοώ αυτό, όχι μόνο τους Έλληνες. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τη συμμετοχή μου, όπως άλλωστε από το σύνολο της συνεργασίας μου με το Νίκο Καμτσή, πάντα κάνει προσεγμένες δουλειές και μου αναθέτει ρόλους με ενδιαφέρον. Κάθε φορά παίρνω καινούρια πράγματα.

Άντα, μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Έχει πολλές απαιτήσεις. Πρόκειται για ένα κορίτσι που περνάει τα σύνορα, φεύγει από μια χώρα με τεράστια οικονομικά προβλήματα και πάει σε έναν τόπο που δεν τον ξέρει, αλλά τον φαντάζεται ως Γη της Επαγγελίας, ως κάτι καταπληκτικό. Αυτό που βρίσκει, είναι δυο συνοριοφύλακες που τη συλλαμβάνουν και την ανακρίνουν. Δεν ξέρει ποιο είναι το μέλλον της. Στο μόνο που μπορεί να στηριχθεί – και το κάνει – είναι το παρελθόν της, οι αναμνήσεις της. Έχει μαζί της ένα λεξικό για να συνεννοείται και τις κασέτες της. Είναι ρόλος αρκετά μακριά από μένα, καθώς δεν έχω σκεφθεί ποτέ να φύγω από τη χώρα μου, παρόλο που οι συνθήκες το ευνοούν. Απαιτητικός ναι, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ.

Μιλάς και βουλγάρικα πάνω στη σκηνή. Πόσο δύσκολο ήταν να μάθεις να παίζεις σε μια ξένη γλώσσα;

Γενικά είναι δύσκολο, αν κι έχω παίξει στα αγγλικά και στα γαλλικά. Βέβαια, γνωρίζω αυτές τις γλώσσες πολύ καλά. Όσον αφορά στα βουλγάρικα, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα για να μάθω βασικές λέξεις αλλά κυρίως, την προφορά. Στην αρχή ήταν εξαιρετικά δύσκολο, είναι γλώσσα με πάρα πολλά, βαριά σύμφωνα, αλλά τώρα, δεν μπορώ να κάνω πρόβα στα ελληνικά χωρίς να μιλάω με βουλγάρικη προφορά. Είναι σα να κάνω άλλο ρόλο. Το έχω συνδυάσει στο μυαλό μου ότι ο ρόλος μου είναι και αυτό, πρόκειται για αναπόσπαστο κομμάτι του. Ευτυχώς, γενικά τα πάω καλά με τις προφορές, έστω κι αν δεν έχω τις ανάλογες γνώσεις.

Είπες πριν πως δεν έχεις σκεφθεί ποτέ να φύγεις από τη χώρα σου.

Όντως, και επίσης, δεν έχω βιώσει όλη αυτήν την κατάσταση που βίωσε το κορίτσι του ρόλου. Για αυτό, στηρίχθηκα σε μαρτυρίες άλλων. Βρέθηκα σε συνεντεύξεις ανθρώπων που μας είπαν την ιστορία τους. Όποια εικόνα χρησιμοποιώ για να «βγάλω» το ρόλο, έχει να κάνει με την εικόνα που μου έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι, από αυτό που είδα στα μάτια τους. Πραγματικά δεν έχω νιώσει όλα αυτά που περιγράφει το έργο. Άλλωστε, μέχρι τα 18 μου δεν είχα καμιά ιδέα για το θέμα της μετανάστευσης. Στο Πανεπιστήμιο άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται, χωρίς όμως να το νιώσω στο πετσί μου. Το κατάλαβα από αυτά που άκουγα.

Στην αρχή το έργο ανέβηκε με τη σύμπραξη ξένων ηθοποιών.

Ήταν πολύ ωραία συνεργασία. Πριν, δεν είχα φανταστεί πως θα το έκανα ποτέ κι ίσως δε μου ξαναδοθεί παρόμοια ευκαιρία. Το «ΦΑΙΔΡΑ» είναι ιδιαίτερο πρόγραμμα που δεν έχει ξαναγίνει. Μακάρι να επαναληφθεί. Εκείνο που κατάλαβα ακόμα μια φορά, είναι πως η Τέχνη μας ενώνει όλους.

Νίκος Καμτσής: Το Νοέμβριο, έχει προγραμματιστεί να ανέβουν παραμύθια από όλη τη λεκάνη της Μεσογείου τα οποία θα παίζονται σε hot spots. Σαν μια γέφυρα συμφιλίωσης των νοοτροπιών. Συμπράττει η Ελλάδα, η Σουηδία, η Action Aid και μια εταιρεία ακόμη.

Είσαι ευχαριστημένος;

Από τους ηθοποιούς μου, πάρα πολύ. Άλλωστε, όλοι οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργαστήκαμε για το «ΦΑΙΔΡΑ» είναι καλών προθέσεων. Οι επικεφαλής ήταν κάπως υπερφίαλοι. Η ιδέα τους δίνει μια εικόνα, η εικόνα αυτή τους αρέσει και θέλουν να την επιβάλλουν. Συνέβη μια από τους υπεύθυνους να ‘αποτραβηχτεί’ όταν δεν υλοποιήθηκε η ιδέα της, καθώς θεωρήσαμε πως δεν θα είχε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Η επόμενη σύγκρουση που είχαμε ήταν ιδεολογική και κοινωνικοπολιτική. Σουηδοί και Πολωνοί γνωρίζουν ένα άλλο είδος μετανάστευσης. Η πολωνική μετανάστευση ήταν «life style». Όσοι έφυγαν το έκαναν για να αλλάξουν ζωή, όχι επειδή έφτασαν στο έσχατο σημείο της πείνας ας πούμε. Ούτε έφυγαν κυνηγημένοι, διασχίζοντας βουνά ολόκληρα, για να πάνε κάπου όπου θα δούλευαν σκληρά για να μαζέψουν χρήματα. Εμείς γνωρίσαμε μια άλλη μετανάστευση. Το πλήθος ανθρώπων που κατέβαιναν εδώ, κουβαλούσαν επίσης μια φόρτιση, όπως οι Βούλγαροι για παράδειγμα. Οι Πολωνοί έφευγαν με χαλαρούς ρυθμούς, τους υποδέχτηκαν οι δομές της Σουηδίας, τους βοήθησαν να ορθοποδήσουν και να ενσωματωθούν. Στη χώρα μας, σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα ζουν έξι οικογένειες.

Ήρθαν περισσότεροι από όσους μπορούμε να αντέξουμε. Για αυτό και αρκετοί Έλληνες “θυμώνουν”.

Για να καταλάβεις τη διαφορά νοοτροπίας: Μου είπαν ότι μερικές από τις ιστορίες των μεταναστών μπορούν να βγάλουν γέλιο. Όπως, αυτή μιας κοπέλας που ταξίδεψε στη Σουηδία να συναντήσει το μέλλοντα σύζυγό της. Κάποια στιγμή, η κοπέλα πήγε στην τουαλέτα ενός καταστήματος κι έμεινε εκεί να απολαμβάνει τα σαπούνια, τις πετσέτες και τις ανέσεις της τουαλέτας, που η ίδια δεν είχε ξαναδεί ποτέ. Οι Σουηδοί το βλέπουν αυτό μέσα από τον ευδαιμονισμό τους. Προσωπικά δε μπορώ να γελάσω, όταν μια κοπέλα φεύγει από την πατρίδα της και εντυπωσιάζεται σε μια ξένη χώρα από μια τουαλέτα. Η παράσταση αυτή δεν γίνεται για να γελάσει κάποιος.

Συνέντευξη της Άντριας Ράπτη εδώ

Συνέντευξη του Νίκου Καμτσή εδώ

Πρεμιέρα: 18 Νοεμβρίου

Θέατρο «Τόπος Αλλού»

Κεφαλληνίας 17 και Κυκλάδων, Κυψέλη

Τηλ.: 2108656004

Ώρες παράστασης

Παρασκευή – Σάββατο: 20:30

Κυριακή: 19:30

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Νίκος Καμτσής

Σκηνικά: Νίκος Καμτσής, Μίκα Πανάγου

Κοστούμια, κατασκευή αντικειμένων: Μίκα Πανάγου

Μουσική σύνθεση / επιμέλεια: Χρήστος Ξενάκης

Κίνηση: Marek Koschiolek (KRZYK theater)

Χορογραφία: Μάγδα Γεροσίδερη

Στίχοι: Νίκος Καμτσής

Video: Anna Giniewska (KRZYK theater)

Public Relations – Επικοινωνία: Canard qui parle

Παίζουν: Λαμπρινή Θάνου, Νίκος Καραστέργιος, Άντα Κουγιά, Άντρια Ράπτη, Σάκης Τσινιάρος, Χριστίνα Δημητριάδη, Στεφανία Γκουρνέλου

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικά: 10 Ευρώ

Groups άνω των οχτώ ατόμων: 8 Ευρώ

Σπουδαστές, Τρίτη ηλικία, άνεργοι, αλλοδαποί: Ειδικές τιμές (κατόπιν κράτησης)