Της Άννας Παχή
H αγαπημένη τραγουδίστρια επανασυστήνεται στο κοινό με την καινούρια της δουλειά και μιλά στο iART για τη μέχρι τώρα πορεία της.
«Ανοίγω πανιά», το νέο σου, χορευτικό τραγούδι.
Είναι κόντρα σε ότι έχω κάνει μέχρι τώρα. Γενικά είχα μια εσωστρέφεια και πιο μελαγχολικό ρεπερτόριο, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Ήταν όμως τεράστια η ανάγκη να πω κάτι διαφορετικό. Θεωρώ ότι έχω «κλείσει» πάρα πολύ σαν άνθρωπος, χρειάζομαι περισσότερο φως στη ζωή μου. Καθώς πράττω πάντα όπως αισθάνομαι, θέλησα να ακολουθήσω πιο φωτεινό δρόμο και στη δουλειά μου.
Σου πάει πολύ.
Ευχαριστώ. Το θέμα είναι να πιστεύεις αυτό που λες. Ο στίχος της Ρεβέκκας Ρούσση είναι καταπληκτικός και η μουσική του Κώστα Μηλιωτάκη πολύ ρυθμική, απόλυτα καλοκαιρινή. Σε ένα πρόσφατο live, συνειδητοποίησα πως εκτός από ένα ή δυο, δεν έχω πει γρήγορα τραγούδια. Μόλις το άκουσα, αποφάσισα να το πω αμέσως. Έτσι προέκυψε το «Ανοίγω πανιά».
Θα ακολουθήσει δισκογραφική δουλειά;
Θα το ήθελα, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Οι καλλιτέχνες καλούνται πλέον όχι μόνο να χρηματοδοτούν τη δουλειά τους, αλλά και να την επικοινωνούν. Οι δισκογραφικές απλά κυκλοφορούν το τραγούδι, το περνούν στις πλατφόρμες. Προσωπικά δεν έχω αυτήν την ευχέρεια αν και το επιθυμώ πολύ. Ίσως, συλλέγοντας κάθε τραγούδι που έχω κυκλοφορήσει μόνη μου, όπως το «Να μείνεις εδώ» του Χριστοδουλόπουλου, «Το Δώρο» των Καραμουρατίδη και Ευαγγελάτου, κάποια στιγμή πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Θεωρώ πολύ σημαντικό να κάνεις κάτι ολοκληρωμένο, είναι η ταυτότητά σου, το έργο σου. Σήμερα όμως, αναγκαστικά, κυκλοφορεί ένα – ένα τραγούδι. Βέβαια, και παλιότερα, όταν οι εταιρείες χρηματοδοτούσαν δίσκους με 12 – 13 τραγούδια, ένα ή δυο ακουγόντουσαν. Και από δικές μου δουλειές, πολλά τραγούδια δεν ακούστηκαν ποτέ, παρά μόνον από αυτούς που αγόρασαν το δίσκο. Δεν είναι κρίμα; Θεωρώ πως αυτή η κατάσταση ξεκινά από τα ραδιόφωνα και το κατεστημένο που υπάρχει, ειδικά στις μέρες μας, των playlist και όχι μόνο. Έχει γίνει πολύ κλειστό το κύκλωμα.
Έχεις πει τον ύμνο. Ξέρεις ποιος είναι.
«Εγώ αυτό που ξέρω». Είναι τραγούδι που έκανε επιτυχία χωρίς να το καταλάβουμε σχεδόν, «έσκασε» μόνο του. Η ενορχήστρωσή του ήταν τελείως διαφορετική για τα τότε δεδομένα, που η ποπ ήταν λίγο πιο απλή. Ο στίχος του Τάσου Βογιατζή δεν ήταν απλός. Από τότε ακόμη δεν ακολουθούσα την πεπατημένη. Πάντως η επιτυχία του είναι γεγονός, ακούγεται ακόμη και σήμερα.
Από το 1993 που ξεκίνησες, μέχρι τώρα, θεωρείς πως έκανες τα πράγματα που ήθελες; Σε ένα βαθμό τουλάχιστον, καθώς η πορεία είναι συνεχής.
Ξεκίνησα πολύ ρομαντικά. Είπα «ναι» σε μια πρόταση να τραγουδήσω, και το έκανα, χωρίς να έχω ακριβή επίγνωση των πραγμάτων. Με το πέρασμα των χρόνων άρχισα να συνειδητοποιώ τι γίνεται. Στις πρώτες δισκογραφικές απόπειρες – που τις θεωρώ πειραματικές – δεν έμεινα ευχαριστημένη, κάτι δε μου άρεσε, κάπου δεν ένιωθα καλά. Λίγα χρόνια πριν κυκλοφορήσει το «Αυτό που ξέρω» αποφάσισα να αλλάξω κατεύθυνση, να κάνω πράγματα πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Απόρροια όλων αυτών, παρά τις παραινέσεις για εμφανίσεις και δραστηριότητες – ήταν αυτός ο δίσκος, για τον οποίον είμαι πάρα πολύ περήφανη. Πήρα τα ηνία στα χέρια μου τόσο δισκογραφικά, όσο και στις εμφανίσεις. Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε μια πορεία πολύ δύσκολη. Όταν βασίζεις τη δουλειά σου στα «όχι», μόνο δυσκολίες συναντάς. Επίσης, αρκετοί συνάδελφοι είχαν μια παρεξηγημένη εικόνα για μένα, ίσως μερικοί να την έχουν ακόμη. Όχι ο κόσμος όμως, που βλέπει καθαρά αυτό που δίνεις. Τι τραγουδίστρια είσαι, τι τραγούδια λες. Θεωρώ ότι αν και στην Ελλάδα έχουμε δυο δρόμους, τον «εμπορικό» και τον «έντεχνο», (που για μένα δεν ισχύουν ως χαρακτηρισμοί), βρισκόμουν πάντα στη μέση. Προσωπικά δεν επιθυμώ ούτε τη «μαυρίλα» ούτε όμως και την υπερβολική εξωστρέφεια, όπου προβάλλεις στον κόσμο το life style πρώτα και τη δουλειά σου κατόπιν. Θεωρώ ότι είμαι σε ένα μεσαίο δρόμο, που είναι πάρα πολύ δύσκολος. Ουσιαστικά, δεν ανήκεις πουθενά.
Μπορεί όμως να ανήκεις παντού. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία με τα άκρα.
Νομίζω πως αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό βλέπουμε συνέχεια απρόβλεπτες, ανατρεπτικές συνεργασίες, μεταξύ τεράστιων, ακομπλεξάριστων καλλιτεχνών. Για μένα, ισχύει η αισθητική με την οποία προσεγγίζεις τα πράγματα – δε θα μπορούσα να συνεργαστώ με τον οποιονδήποτε, Αν δεν έχω την ίδια αισθητική, ή δεν βγει το αποτέλεσμα που θέλω, δε θα το κάνω. Εδώ όμως, είναι ακραίες οι καταστάσεις που συμβαίνουν. Για αυτό θεωρώ πως είμαι στη μέση.
Γενικά βλέπουμε οπαδικές καταστάσεις, σχεδόν σε όλα.
Είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Έχει να κάνει με το πνευματικό μας επίπεδο νομίζω και το πόσο καλλιεργημένοι είμαστε οι άνθρωποι. Κανείς δε ρίχνει μόνος του το επίπεδό του, είναι κάτι δρομολογημένο και πιστεύω πως αυτοί που το δρομολογούν, το πετυχαίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Υπάρχει πόρωση για πολλά θέματα. Θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δυνατότητα να φιλτράρει ότι βλέπει και ακούει. Όταν αυτή η δυνατότητα παύει, τότε πάμε στο “οπαδιλίκι”. Δημιουργείται φανατισμός.
Είσαι συνεπής σε αυτό που κάνεις κι έχεις συναντήσει δυσκολίες όλα αυτά τα χρόνια. Θα άλλαζες κάτι;
Αν ξεκινούσα τώρα, θα τα έκανα όλα πολύ διαφορετικά, θα τα χειριζόμουν αλλιώς. Είναι σοφό αυτό που λέει ο λαός «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Άρα, δεχόμαστε τα πράγματα όπως έχουν έρθει και προσπαθώ, αν μη τι άλλο, να μην κάνω τα ίδια λάθη. Φαντάζομαι όμως πως το ίδιο συμβαίνει σε όλους.
Έχεις ένα γιο. Πόσο εύκολα συνδυάζεται η καλλιτεχνία με τη μητρότητα;
Ο γιός μου είναι, θεωρώ, η μεγαλύτερη επιτυχία μου. Έδωσε νόημα στη ζωή μου. Φυσικά και συνδυάζονται. Τα τελευταία χρόνια η δουλειά μου δεν με απασχολεί σε καθημερινή βάση. Τώρα ο γιός μου είναι πέντε χρονών. Τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του, έκανα ελάχιστα πράγματα, είχα όμως τη δυνατότητα, οφείλω να το πω αυτό. Σαφώς δεν έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα, αλλά με το σύζυγό μου μπορούσαμε να συντηρηθούμε. Άλλωστε, δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος της ποσότητας. Κράτησα την ποιότητα και αφοσιώθηκα στο παιδί μου, αυτό ήταν που επιθυμούσα. Φυσικά, ως οικογένεια στερηθήκαμε πράγματα, κάναμε όμως μια επιλογή και τη στηρίξαμε. Την ίδια επιλογή έκανα και στη δουλειά μου. Αποφάσισα ότι θα στερηθώ, αλλά θα κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Έτσι είμαι γενικά σαν άνθρωπος.
Δεν έχεις απασχολήσει ποτέ με την προσωπική σου ζωή. Παρόλα αυτά ο κόσμος δε σε ξεχνά.
Προσπάθησαν στις αρχές να με βάλουν σε μια τέτοια θέση, αλλά ήταν κάτι που δε μου άρεσε ποτέ. Όσο για τον κόσμο, αυτή είναι η δικαίωση της επιλογής μου. Το κοινό καταλαβαίνει τι θέλω να πω, τι θέλω να κάνω. Με ενδιαφέρει πάνω από όλα να καλυτερεύω ως άνθρωπος κι όχι να πράττω εις βάρος άλλων. Παρόλο που η δουλειά μας είναι πάρα πολύ σκληρή, προσωπικά απέχω από ανταγωνισμούς, δε μου αρέσουν καθόλου. Όταν βλέπω κάποιον καλύτερό μου δεν τον ζηλεύω. Χαίρομαι για αυτόν και προσπαθώ να τα καταφέρω κι εγώ το ίδιο. Επίσης, δεν είχα ποτέ το άγχος να «υπάρχω» στα πράγματα. Όταν έχω κάτι καινούριο να πω, όπως τώρα, χαίρομαι για τις συνεντεύξεις και τις εκπομπές που συμμετέχω για να το επικοινωνήσω. Όταν αυτό τελειώνει, δε στενοχωριέμαι, ούτε ψάχνω τρόπο να βρίσκομαι στην επικαιρότητα. Δεν έχω αυτό το άγχος. Χαίρομαι πολύ που ο κόσμος το εκλαμβάνει όπως το νιώθω. Δεν κάνω τίποτα επιτηδευμένο.
Συμμετείχες στο soundtrack της ταινίας «Σούλα Έλα Ξανά» με το τραγούδι «η Πρώτη φορά». Εκεί φαίνεται πόσο έχεις ωριμάσει φωνητικά.
Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος είναι μεγάλο ταλέντο και χάρηκα πάρα πολύ που είπα τα τραγούδια του, ξεδίπλωσαν πράγματα στη φωνή μου που δεν τα είχα βγάλει ποτέ πριν. Στο live ερμηνεύω με αυτήν ακριβώς την ελευθερία. Το στούντιο είναι λίγο περιοριστικό. Ο Γιάννης γράφει τραγούδια που μεγαλώνουν, ή δείχνουν το μέγεθος της φωνής. Το συγκεκριμένο τραγούδι θεωρώ πως είναι από τα πιο όμορφα. Με στενοχώρησε που δεν ακούστηκε καθόλου. Ακούμε συνεχώς τραγούδια μέτρια ή και κάτω του μετρίου στα ραδιόφωνα, ενώ τραγούδια όπως αυτό και άλλα μέσα στην ταινία, όπως το «Να μείνεις εδώ», πάλι του Γιάννη, δεν παίχτηκαν. Κάτι τέτοιο, αποθαρρύνει τον καθένα. Μετά όμως, αποφασίζω να συνεχίσω, με τον τρόπο και την ποιότητα που το κάνω. Κι όποιος το καταλάβει. Το «Η πρώτη φορά» ακούγεται πάντα στις εμφανίσεις μου και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Όταν κάτι είναι ωραίο, κερδίζει. Απλά είμαστε χώρα των εντυπώσεων, βασιζόμαστε πάρα πολύ σε αυτήν, χωρίς να αναγνωρίζουμε το κενό υπόβαθρο. Η εντύπωση δεν κρατά πολύ, αν δεν υπάρχει βάση, είναι μια φούσκα που σκάει χωρίς να αφήνει τίποτα.
Σε φαντάζομαι στο θέατρο. Σε κάποιο μιούζικαλ ίσως.
Το μιούζικαλ έχει πολλές απαιτήσεις. Ο ηθοποιός πρέπει να τραγουδά και να χορεύει, ο τραγουδιστής πρέπει να ερμηνεύει και να χορεύει. Δεν έχω κάνει αντίστοιχες σπουδές. Αν όμως κάτι με ιντριγκάριζε, θα δούλευα πάρα πολύ σκληρά για να το πετύχω. Το ίδιο έκανα πριν λίγα χρόνια, όταν συνεργάστηκα με τους Tangarto, ένα κουιντέτο που παίζει Αστορ Πιατζόλα. Μου άρεσε τόσο πολύ το ρεπερτόριο, που μέσα σε δεκαπέντε μέρες, έμαθα ισπανικά τραγούδια. Αν μου αρέσει κάτι πέφτω με τα μούτρα κι επειδή είμαι τελειομανής, το φτάνω σε ένα σεβαστό επίπεδο. Από εκεί και πέρα, με κρίνει ο κόσμος.
Συνδυάζεις κρυστάλλινη φωνή και ένα πάθος που δεν υπήρχε πριν.
Μ’ αρέσει πάρα πολύ το συναίσθημα. Μου αρέσει το ξένο τραγούδι. Τώρα πιστεύω πως κατέκτησα μια ισορροπία μεταξύ ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.
Που θα σε απολαύσουμε το καλοκαίρι;
Ξεκινάμε στις 14 Ιουλίου στην Πάτρα. Στις 21, 22 και 23 Ιουλίου παίζουμε στο Φεστιβάλ Μυτιλήνης, ενώ στις 28 και 29 στα Κύθηρα. Στις 7 Αυγούστου, συνεργάζομαι για πρώτη φορά με τους Kaloy’s Quintent. Το Καλογεροπούλειο Ίδρυμα έχει πολύ σπουδαία ορχήστρα πνευστών και θα παρουσιάσουμε μελοποιημένη ποίηση ελλήνων και ξένων ποιητών στο Λουτράκι.
Αναλυτικά οι συναυλίες της Ελένης Πέτα:
Παρασκευή 14 Ιουλίου: Πάτρα – ROYAL THEATRE, Ακτή Δυμαίων 53 – Τηλ. 2610-310120
Παρασκευή 21 Ιουλίου: Λουτρόπολη Θέρμης, Λέσβος
Σάββατο 22 Ιουλίου: Πλωμάρι Λέσβου
Κυριακή 23 Ιουλίου: Βατερά Λέσβου
Παρασκευή 28 Ιουλίου: Μουσική σκηνή “ΑΣΤΙΚΟΝ” – Ποταμός Κυθήρων – 2736-033141
Σάββατο 29 Ιουλίου: Μουσική σκηνή “ΑΣΤΙΚΟΝ” – Ποταμός Κυθήρων – 2736-033141
Δευτέρα 7 Αυγούστου: Λουτράκι – Αρχαιολογικός χώρος “ΗΡΑΙΟΝ” – Σε συνεργασία με
τους Kaloy’s Quintent.