Της Άννας Παχή
Η Έλλη Χρονιάρη συστήνεται στο κοινό του iart.gr μέσα από την παράσταση «Φρίντα Κάλο» που ανεβαίνει στο θέατρο «Αλκμήνη». Μιλά για το έργο, το Θέατρο και αποδεικνύει πως η νέα γενιά καλλιτεχνών έχει το ταλέντο και το σθένος να διαπρέψει.
Ποιά είσαι, Έλλη;
Κατάγομαι από το Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Θεάτρου, την κατευθυνση της Υποκριτικής. Η παράσταση «Φρίντα» ήταν η διπλωματική μου, στην οποία βοήθησαν φίλοι και συμφοιτητές. Έχει ανέβει ήδη στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κρήτη, ενώ συμμετείχε σε Φεστιβάλ στη Λαμία. Ταυτόχρονα, με τις φίλες Δέσποινα Γκουγκουλιάνα και Κωνσταντίνα Δούκα – Γκόση, δημιουργήσαμε μια θεατροπαιδαγωγική ομάδα που το 2015-2016 πραγματοποίησε εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία της Θεσσαλονίκης. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Αναλόγως με την περιοχή αλλάζουν οι ανάγκες ενώ φυσικά, κάθε παιδί έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Οι νέοι καταπιάνεστε με πολλά.
Είναι πολύ ωραίο, θεωρώ όμως ότι είναι καλό να δίνεις χρόνο στο κάθε τι. Αν κάνεις πάρα πολλά, στο τέλος δε θα κάνεις τίποτα καλά. Σαφώς πρέπει να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα, νιώθω όμως ότι έχει ενδιαφέρον να εστιάζεις κάπου, έστω για ένα, δυο χρόνια, να δεις τι «σηκώνει» η πλάτη σου.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη Φρίντα Κάλο;
Ζήτησα τη βοήθεια του σκηνοθέτη Πέτρου Παπαζήση, ήθελα πολύ να συνεργαστούμε. Περιέγραφα όσα είχα στο μυαλό μου, μια έντονη προσωπικότητα, να μπορώ να αλλάζω ρόλους…. Με ενδιέφερε πολύ η άμεση σκηνική αλλαγή, πως μεταβάλλεσαι σε κάτι, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πως συμβαίνει υποκριτικά; Πως πραγματοποιείται; Με άκουσε η σκηνοθέτις Έλενα Βισέρη και είπε: «Θα κάνεις τη Φρίντα». Είχα διαβάσει για τη Φρίντα Κάλο, αν και δεν ήμουν μεγάλη της θαυμάστρια. Κάπως έτσι μπήκαμε στα βαθιά. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι από το μηδέν, χωρίς θεατρικό έργο, μια άλλου είδους προσέγγιση.
Τι θα δούμε δηλαδή;
Ο βασικός άξονας είναι ανθρωποκεντρικός. Δεν εστιάζουμε αυστηρά σε μια πτυχή της. Μας ενδιέφερε να δούμε τι, από αυτά που μελετήσαμε και διαβάσαμε, μένει ως προς το πρόσωπό της, τις επιλογές της. Αποφασίσαμε να εμφανίζονται επί σκηνής κι άλλα πρόσωπα της ζωής της έτσι ώστε, τις ιστορίες που ξέρουμε για αυτήν να τις πουν ‘άλλοι’. Δε θέλαμε τη στεγνή αφήγηση ενός ηθοποιού που θα βγει στη σκηνή και θα ‘θυμάται’. Η ηλικία μου άλλωστε, δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. «Βλέπουμε» τη Φρίντα όταν της συμβαίνουν πράγματα. Ναι μεν υπάρχει αναδρομή στο παρελθόν αλλά έρχονται και εμβόλιμα πρόσωπα. Η νοσοκόμα, ο πρώτος της φίλος, η αδερφή, η μητέρα της. Οι αφηγήσεις είναι μικρές αλλά κάθε μια έχει τη σημασία της. Κάπως έτσι προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα χάρτη για αυτό που λέγεται ‘Φρίντα Κάλο’.
Ήταν άνθρωπος που βίωσε έντονο σωματικό πόνο.
Είχε απίστευτα προβλήματα υγείας, όμως είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως δεν της στάθηκαν εμπόδιο. Μιλάμε για ένα πρόσωπο που υπήρξε, αλλά δεν είναι εδώ να μιλήσει για τον εαυτό του. Όσα έχουμε στα χέρια μας είναι παλιά, λίγα, δεν επιτρέπουν να μιλήσουμε με βεβαιότητα για τη στάση της. Όμως νομίζω πως ότι και να της συνέβαινε, πήγαινε παρακάτω. Έβρισκε τρόπο να το κάνει με διάφορα μέσα, τη ζωγραφική, το αλκοόλ, τις σχέσεις της, τα ταξίδια και φυσικά, το Ντιέγκο Ριβέρα. Ο πόνος ήταν πάντα παρών αλλά δίπλα, όχι μπροστά.
Έχεις δίκιο, οι ερμηνείες είναι σαφώς υποκειμενικές. Μίλησες και για άλλα πρόσωπα..
Πρόκειται για μονόλογο, απλώς «μεταμορφώνομαι» και σε άλλους χαρακτήρες. Την ιστορία θα τη δούμε μέσα από τα δικά της μάτια. Όμως, δε θέλαμε να βαρεθεί ο κόσμος που ίσως φοβάται το είδος. Είναι ωραίο στοίχημα για μένα, αλλά ο στόχος είναι μια ενδιαφέρουσα δραματουργική προσέγγιση. Όσο για το κείμενο, έχει τη δική του ιστορία. Εστιάσαμε στο εξαιρετικό βιβλίο της Λίντε Ζάλμπεργκ, ψυχιάτρου που ειδικεύεται στις σχέσεις μεταξύ ζωής και έργου ενός καλλιτέχνη. Ήταν ιδανική βιογραφία, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πως κινηθήκαμε. Περιέχει τη ζωή της Φρίντα από την αρχή μέχρι το τέλος με λεπτομέρειες, έγινε τρομερή έρευνα. Υπάρχουν λόγια από το ημερολόγιό της, από συνεντεύξεις και πράγματα που έχουν διασωθεί. Τα πρώτα χρόνια, η ενήλικη ζωή, το τέλος.. Στην πορεία, στις πρόβες, μου δίνονταν διάφορες συνθήκες τις οποίες αφηγούμουν, άλλοτε σε πρώτο, άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο. Η ομάδα ηχογραφούσε, έγραφε στον υπολογιστή και βγήκε ένα τεράστιο κείμενο. Το βλέπαμε ξανά και ξανά, επιλέγοντας τα μέρη που μας ενδιέφεραν. Προέκυψαν πράγματα αυθόρμητα, μας άρεσε αυτό. Δε μπήκα στη διαδικασία αποστήθισης κειμένου, το ήξερα πριν το γράψουμε. Τώρα, καμιά φορά που το σκέφτομαι με φοβίζει, έχει ένα βάρος, μια ευθύνη. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος στη σκηνή να σε καλύψει αν χρειαστεί. Έχει τη διαδρομή του όμως, είναι ωραίο.
Πως νιώθεις που ερμηνεύεις έναν τέτοιο χαρακτήρα μόνη σου;
Στη Σχολή έμαθα ότι στη σκηνή δεν είσαι ποτέ μόνος. Δε μιλάς στα ντουβάρια, υπάρχουν άνθρωποι που σε ακούν. Με βάση αυτό πορεύεσαι, κινείσαι, προσπαθείς να αφηγηθείς μια ιστορία. Φυσικά, στην προκειμένη περίπτωση η ιστορία έχει υπάρξει, νιώθεις να ξαναζωντανεύουν πράγματα που έχουν συμβεί. Αυτό όμως, καλύτερα να το αισθανθεί ο θεατής, όχι εγώ. Είτε γνωρίζεις τη Φρίντα Κάλο είτε όχι, κάτι από τη ζωή της σε αφορά. Δε με φόβισε όσο νόμιζα. Αν μου έλεγε κάποιος παλιότερα πως θα έκανα κάτι τέτοιο θα τον έλεγα τρελό, αλλά τώρα νομίζω ότι γίνεται, έγινε μάλλον, με κάποιον τρόπο. Η παράσταση είναι έτσι διαμορφωμένη που, ότι συμβαίνει εκείνη την ώρα μπορεί να ενταχθεί στη δράση. Έτυχε να κλείσει η φωνή μου κι αυτό, κάπως ταίριαξε στη δραματουργία του κειμένου. Ήμουν πιο κουρασμένη κι έβηχα παραπάνω, αλλά ο κόσμος πάει να δει έναν ζωντανό άνθρωπο, δε μπορεί να είναι όλα σε μια φόρμα. Το ζήτημα είναι να μη σε φοβίζει αυτό. Να αισθάνεσαι ότι μπορείς να το κάνεις κτήμα σου εκείνη τη στιγμή.
Φαντάζομαι πως οι ηθοποιοί προσαρμόζονται όχι μόνο υποκριτικά αλλά και σωματικά, ψυχολογικά. Δεν ξέρω όμως πόσο είναι εφικτό να γίνεις κάποιος άλλος.
Είσαι πάντα εσύ. Τα χέρια σου, το σώμα σου, η φωνή σου. Με βάση αυτό, μπαίνεις στη διαδικασία να γίνεις αφηγητής. Δε μπορείς να ξεχνάς τον εαυτό σου, είναι παράλογο, μεταφυσικό. Είσαι εσύ κι αφηγείσαι μια ιστορία. Υπάρχουν κανόνες που διαμορφώνουν το δραματικό πρόσωπο, η κινησιολογία ή η ορθοφωνία που θα ακολουθήσεις… Είναι τα εργαλεία που συμφώνησες με τους συνεργάτες σου αλλιώς, θα ήταν ο καθένας μόνος του. Το κοινό σε κοιτά και εσύ του μιλάς. Είναι σημαντικό να είναι τα φώτα της πλατείας λίγο ανοιχτά, να μπορείς να εντοπίζεις μάτια. Φυσικά, δεν εξαρτάσαι πάντα από το κοινό. Ψάχνεις μια ασφάλεια ανάμεσα στον κόσμο και αν δε στη δώσει το ένα πρόσωπο θα την αναζητήσεις σε άλλο, πάντα με σεβασμό. Δε μπορείς να επιβληθείς απολύτως, ποτέ.
Πόσο επηρεάζεσαι;
Ευτυχώς όχι πολύ. Τα διαχωρίζω όπως διαχωρίζω και το κομμάτι του χρόνου. Ότι δουλειά κι αν κάνει κανείς, είναι καλό να ξέρει πότε πρέπει να κλείνει την πόρτα και πότε να την ξανανοίγει. Σίγουρα με απασχολεί πολλές φορές μέσα στη μέρα. Κάτι που θα μου θυμίσει την παράσταση, θα σκεφτώ να το εντάξω. Μου αρέσει η διαδικασία, δε σταματά ποτέ. Αρνητική επιρροή δεν έχω αισθανθεί. Επιρροή από ολόκληρη τη δουλειά έχω νιώσει, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο και ήταν δύσκολα όλα. Γνωρίζεις καινούριο κόσμο, μιλάς μαζί του, ταξιδεύεις, προσαρμόζεσαι σε καινούριες δομές, σε άλλες πόλεις.
Και το θέμα της σκηνής.. Εκτίθεσαι, καταθέτεις ψυχή, δέχεσαι σχόλια.
Οι ηθοποιοί φοβούνται, πολλές φορές. Έχει να κάνει με το πόσο εξαρτάσαι από αυτό. Καλό είναι να υπάρχει μια ισορροπία. Να αποδεχτείς πως δε μπορεί να αρεσεις σε όλους, η δουλειά σου δε μπορεί να αρέσει σε όλους ενώ υπάρχουν καλές και κακές μέρες για σένα αλλά και για αυτόν που θα έρθει να σε δει. Όμως, πάντα θα δεις κάποιον να αλλάζει μέσα στην παράσταση. Φαίνεται από τη στάση του σώματος, την ησυχία. Προσπαθώ να απεμπλακώ λίγο από αυτό, δεν είναι καλό να εξαρτώμαι από το νήμα κοινού – σκηνής, αλλά είναι σημαντικό να αποδέχεσαι και το ναι και το όχι.
Όσα μου λες θα περίμενα να τα ακούσω από κάποιον πιο έμπειρο.
Καταρχάς, ακόμη δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ‘ηθοποιό’, νιώθω αμηχανία όταν το λέω. Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω λίγο πιο ‘παιδικά’, γιατί όσο πιο απλά το αντιμετωπίζεις, τόσο πιο γνήσιο είναι. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την εμπειρία ή με τις καταβολές γενικότερα. Προσωπικά, έτσι σκέφτομαι σαν άνθρωπος. Ένα βήμα τη φορά.
Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός;
Ήθελα πάντα να ασχοληθώ και με το θέατρο. Είχα πολλά στο μυαλό μου, φωτογραφία, βίντεο, παιδαγωγικά επαγγέλματα. Το Θέατρο είναι μια τεράστια ομπρέλα. Μπορείς να είσαι φωτιστής, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός. Φλέρταρα λίγο με τα υπόλοιπα αλλά βρήκα καλύτερα τον εαυτό μου στην υποκριτική, εκτονωνόμουν. Έκανα κάθε φορά αυτό που με ενδιέφερε για να δω πως θα πάει. Δεν σκεφτόμουν πως θα γίνει επάγγελμα. Έχει σχέση και με τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Δε θέλω να είμαι αχάριστη ή αναιδής. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τη διαδρομή. Δεν είμαι απόλυτη. Δεν ξέρω όμως πως θα σκέφτομαι σε τρία χρόνια. Πάντα όμως ήθελα να είμαι κομμάτι αυτής της διαδικασίας.
Είναι αβέβαιο επάγγελμα.
Ποιό είναι βέβαιο σήμερα; Κάνε αυτό που σου αρέσει γιατί τότε θα το κάνεις καλά και θα είσαι πιο ευτυχισμένος. Είναι τόσο απλό. Με ρώτησαν αν θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά. Ναι, θα μπορούσα αλλά η δουλειά μου είναι ηθοποιός και θέλω να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα. Θα το παλέψω και θα δούμε. Θα διεκδικήσω να μη χρειαστεί να κάνω κάτι διαφορετικό, έτσι όπως πρέπει ο κάθε εργαζόμενος να διεκδικεί αυτό που του αξίζει για αυτό που προσφέρει.
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου, πως βλέπεις τα πράγματα;
Γενικά δε θα ήθελα να εκφέρω γνώμη για το πόσες Δραματικές Σχολές υπάρχουν, ή με πόσο μεγάλη ευκολία κάνει κάποιος μια παράσταση. Το ζήτημα είναι ότι οι δουλειές που αξίζουν, ξεχωρίζουν. Κι αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο, συχνά χαντακώνονται αξιόλογα πράγματα από παιδιά που σπούδασαν και κουράστηκαν. Είναι σίγουρα δύσκολο. Καθώς ήρθα πρόσφατα στην Αθήνα, τα παρατηρώ όλα από την άποψη του «τουρίστα». Μπορώ να πω με σιγουριά πως το Ηράκλειο έχει έλλειψη παραστάσεων, το ίδιο και η Θεσσαλονίκη. Όλοι μαζεύονται εδώ επειδή δε γίνεται αλλιώς, πας εκεί που έχεις δουλειά ή είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες να βρεις. Για αυτό με ενδιαφέρει πολύ η επαρχία, είναι υπέροχη η σκέψη πως μπορείς να δώσεις παραστάσεις εκεί.
«Φρίντα Κάλο»
Από τις 2 Οκτωβρίου & κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 19:30 στο θέατρο Αλκμήνη
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Έλενα Βισέρη, Πέτρος Παπαζήσης
Σκηνικά: Δήμητρα Παράσχου, Δέσποινα Γκουγκουλιάνα
Κοστούμια: Δέσποινα Γκουγκουλιάνα
Δραματουργία: Έλενα Βισέρη , Κωνσταντίνα Δούκα-Γκόση
Φωτισμοί: Κωνσταντίνα Δούκα-Γκόση, Πέτρος Παπαζήσης
Ηθοποιός: Έλλη Χρονιάρη
Φωτογραφίες: Buba Soso Gadebava, Παρθένα Χαριστέα, Δήμητρα Παράσχου
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Δευτέρα & Τρίτη στις 19:30
Διάρκεια: 75’ χωρίς διάλειμμα
Τιμές: κανονικό 10€, μειωμένο 8€
Προπώληση : https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-alkmini/frida/
θέατρο Αλκμήνη : Αλκμήνης 12| Πετράλωνα |2103428650 | www.theatro.gr