Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Σύρμο

Γνώρισα τη διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, Ευδοκία Γκιόλμα, μέσα από το facebook  και τις αναρτήσεις των εντυπωσιακών φωτογραφικών δειγμάτων απ’ την επαγγελματική της δραστηριότητα. Η Ευδοκία όμως, πέρα από μία αυτοδημιούργητη και ταλαντούχα Interior Designer, είναι και μία γυναίκα που νίκησε τον καρκίνο του μαστού, με κύρια όπλα -πέραν των ιατρικών μεθόδων θεραπείας-, την αντίληψή της για την αξία και την διάρκεια της ζωής, την αγάπη της για όλα εκείνα που την γεμίζουν και για τις χαρές που απλόχερα μας έχει χαρίσει η ζωή, μια βόλτα στον ήλιο, μια βουτιά στην θάλασσα. Η συνέντευξη αυτή στο iArt.gr που μου παραχώρησε, υμνεί τον κάθε άνθρωπο που επιβιώνει και νικά και που είναι έτοιμος  να δώσει και την επόμενή του μάχη όποτε και αν χρειαστεί.

Ευδοκία, έδωσες ένα πολύμηνο πόλεμο με τον καρκίνο, τώρα που είσαι σε μια περίοδο αναπροσαρμογής μετά την θεραπεία, τι πιστεύεις ότι κέρδισες και τι έχασες;
Tι κέρδισα; Ωραία ερώτηση. Κέρδισα το να συνεχίζω να κυκλοφορώ ανάμεσά μας, να πίνω κρύο νερό το καλοκαίρι, να γελάω και να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, Επίσης, κέρδισα την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς μας στον χωροχρόνο. Όταν το καταλάβεις αυτό στ’ αλήθεια, μετά δεν φοβάσαι. Κάπως έτσι το σκέφτομαι. Τώρα για το τι έχασα… Δεν έχω το στήθος μου, που είναι ένα αντικειμενικό «χάσιμο», ειδάλλως δεν θα βρισκόμουν  εδώ, θα είχα χαιρετήσει τούτο τον κόσμο! Το πιστεύεις ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο χάθηκε; Θα μπορούσα να πω ότι έχασα κάποιον χρόνο. Όμως είναι ψέμα. Είναι δικό μου όλο αυτό που έζησα.

Πως σε αντιμετώπισε ο κύκλος σου, από την στιγμή που έμαθε πως έχεις καρκίνο του μαστού ως τώρα, που τα έχεις καταφέρει και είσαι πλέον υγιής; Απομακρύνθηκαν άνθρωποι από κοντά σου, σε πλησίασαν περισσότερο άλλοι; Ίσως εσύ αποξενώθηκες από εκείνους;
Αυτό είναι ένα θρίλερ στις ζωές των ανθρώπων που νοσούν από ασθένεια που σχετίζεται με τον θάνατο. Πριν από τον δικό μου καρκίνο, πίστευα ότι όλοι αυτοί που εγκαταλείπονται από τους  ανθρώπους, την στιγμή που τους χρειάζονται πιο πολύ, κάτι λάθος πρέπει να χουν κάνει οι ίδιοι. Ή ότι οι φίλοι τους δεν ήταν ποτέ φίλοι αληθινοί. Λάθος. Δεν είναι έτσι. Δεν έχω βρει τι είναι. Είναι δειλία; Είναι από την μεγάλη αγάπη που ο δικός σου άνθρωπος δεν αντέχει να βλέπει τον πόνο σου και την απότομη οπτικά αλλαγή σου; Είναι σκέτος και καθαρός εγωισμός, ώστε να μην δουν σε ‘σενα εκείνο που τρέμουν μην τους συμβεί, άρα σε αφήνουν; Φαντάσου πως υπάρχουν γονείς που δεν πηγαίνουν να δουν τα παιδιά τους στις  χημειοθεραπείες γιατί δεν το αντέχουν. (μιλάω για τους ενήλικες και τους γονείς τους).

Έφυγαν από γύρω μου τρεις – τέσσερις  άνθρωποι πολυαγαπημένοι, που είχαμε σχεδόν  καθημερινή σχέση στην φιλία μας, που ακριβώς την στιγμή των χημειοθεραπειών έφυγαν.
Στα χειρουργεία όμως ήταν όλοι εκεί. Σαν φαν κλαμπ (χαχα). Μεγάλη δύναμη η αγάπη που λαμβάνεις σε τέτοιες καταστάσεις. Το μόνο φάρμακο να νιώθεις σημαντικός για αυτούς που αγαπάς. Να σε αγαπούν και να το νιώθεις. «Εν αγάπη ουκ έστιν φόβος».

Πότε παρατήρησες την αλλαγή στο περιβάλλον σου;
Όταν αποφασίστηκε από την ογκολόγο μου, την κυρία Γκόγκα, ότι θα ακολουθήσουν χημειοθεραπείες κάπως άλλαξαν τα πράγματα. Δεν πειράζει, σκέφτηκα και τότε, αλλά και τώρα που πέρασαν όλα αυτά. Τόσο μπορούν, τόσο κάνουν μερικοί άνθρωποι. Είναι πονετικό και κάπως τρομακτικό την πρώτη στιγμή που το συνειδητοποιείς, μετά λυπάσαι για τον άλλον. Λυπάσαι που δεν καταλαβαίνει ότι ζωή είναι όλα αυτά τα σκατά ή τα χρώματα, ή ότι συμβαίνει γύρω μας. Βέβαια, υπάρχει πάντα και η περίπτωση να μην σε αγαπάνε, να σε βαρέθηκαν. Σκληρή η στιγμή που επέλεξαν να το κάνουν. Όμως είχα γύρω μου όλη την αγάπη του κόσμου από τους ανθρώπους μου. Την αδελφή μου να στέκει δίπλα μου μ’ ένα χαμόγελο. Τους Φίλους μου! Χατίρια, βόλτες, γέλια όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, (ευτυχώς σπάνια συνέβαινε να ξεμένω από ενέργεια διότι ακολούθησα παράλληλα και εναλλακτικές θεραπείες με βιταμίνες συν διατροφή, ή όταν ήμουν σαν χαμένη για μέρες μετά από κάθε θεραπεία, κατακαλόκαιρο στην Αθήνα).

Μπορεί να πήρα πολλή αγάπη, αλλά υπήρχε και πολλή μοναξιά, όπως σε όλα τα δύσκολα που μας βρίσκουν. Στο βάθος είσαι μόνος σου σε όλο αυτό, όμως δεν αποξενώθηκα, απεναντίας θα έλεγα, δεν ντράπηκα και δεν φοβήθηκα. Μετά από τις βιοψίες -που δεν ήταν και πολύ “εύκολες”-, αποφάσισα ότι δεν θα πεθάνω και ότι θέλω όλη την αγάπη του κόσμου. Είχα μία εξαιρετική αντιμετώπιση από τον γιατρό μου, τον κύριο Κόντζογλου, θεράπων ιατρό στο Λαϊκό νοσοκομείο  και καθηγητή στο πανεπιστήμιο, αλλά και από όλο το προσωπικό. Μόνο κατανόηση και αγάπη. Ήρθαν άγνωστοι άνθρωποι γύρω μου επειδή (όπως μου ‘λέγαν) πάντα χαμογελούσα και τους έδινα δύναμη. Δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη παίρνεις από αυτό και μόνο. Παρέμειναν και μετέπειτα φίλοι μου.

Πέραν της βοήθειας των ιατρικών υπηρεσιών, ποιο θεωρείς ως ένα κρίσιμο στοιχείο ή χαρακτηριστικό, ώστε ένας άνθρωπος με καρκίνο να φτάσει στην ίαση;
Να γελάσεις απέναντι στο γεγονός. Με σοφία αν γίνεται. Δεν εννοώ να χασκογελάσεις σαν ηλίθιος. Να θυμάσαι πάντα μα πάντα (και δεν είναι θεωρία αυτό, Είναι γεγονός!) πως ό,τι σου συνέβη θα περάσει και να περπατήσεις στον μονόδρομο με δύναμη.
Πάντα βοηθάει να βοηθάς, γιατί το να βοηθάς άλλους είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορείς να πάρεις. Άλλο κομβικό σημείο είναι η αποδοχή του τι σου συμβαίνει. Να μην δίνεις στον σωματικό πόνο -από φόβο και μόνο-, μεγαλύτερο χώρο από όσον στ αλήθεια κατέχει. Πολύ σοβαρό αυτό. Φυσικά ίσως το σημαντικότερο είναι η πρόληψη! Δεν υπάρχει επάρατη νόσος, επάρατη βλακεία υπάρχει!

Πες μου επιγραμματικά τι είναι για ‘σένα:

Ζωή:
Χαρά, δημιουργία, χρώματα και γέλια και φουλ αγάπη. Χώρος για όλους.

Θάνατος:
Ανυπαρξία. Εκεί που ήμουν πριν γεννηθώ.

Θεός:
Η αγάπη μέσα μου

Άνθρωπος:
Καταστροφικό ον και ταυτόχρονα ποιητής των πάντων που βλέπεις.

Στις δημόσιες αναρτήσεις σου στο Facebook, αποκαλείς τους φίλους σου «σούπερ ήρωες», τι εκφράζεις με αυτές τις δύο λέξεις;
Η ποιητικότητα για να διατηρηθεί και για να επιβιώσεις ως άνθρωπος, χρειάζεται και μερικές “σουπερ-ηρωικές” δυνάμεις. Όσοι είναι γύρω μου τις έχουν. Αυτούς αγαπάω. Τους λίγο τρελούς που βλέπουν το καλό πρώτα, που παλεύουν για όλα. Σούπερ ήρωες είναι αυτοί που προχωρούν με κύριο άξονα το καλό, είναι η φυσική μας ροπή, που όμως αισθάνομαι ότι στις συνθήκες επιβίωσης του σήμερα, χάνονται οι διαχωριστικές γραμμές καλοσύνης, βλακείας, εγωισμού κλπ. Οπότε, αυτοί που αντέχουν είναι σούπερ ήρωες και μου αρέσει να τους καλημερίζω με φιλί και το προσωνύμιο σούπερ ήρωες.

Πως είναι για μια γυναίκα να χάνει τα μαλλιά και τους μαστούς της;
Τα μαλλιά σε κάνουν οι άλλοι αρχικά να φρικάρεις που θα τα χάσεις, οπότε υπέρ-προετοιμάζεσαι από πριν! Είχα πάντα μαλλιά πολλά και μάλλον καλούτσικα, οπότε ήταν διπλή η αγωνία των αγαπημένων ανθρώπων. Δηλώνω ότι, πέρα από την διάρκεια της πτώσης των τριχών και το κούρεμα που προηγείται -και περιέχει το δυσκολότερο ουσιαστικά κομμάτι στην αποδοχή της νέας εμφανισιακά κατάστασης του κεφαλιού σου-, όλο το υπόλοιπο είναι καταπληκτικό. Πρώτη φορά στην ζωή μου και μέσα από μία τόσο δύσκολη συνθήκη. είδα ότι μου πάνε όλα μα όλα τα μαλλιά, μου φάνηκε πραγματικά καταπληκτικό… Το να μην έχεις στήθος (μαστούς δεν μου αρέσει η λέξη) είναι σκληρό.

Η επιτομή της θηλυκότητας, η μητρότητα/θηλασμός, όλοι αυτοί οι συμβολισμοί, συν την σεξουαλική χαρά που παίρνεις από αυτήν την ερωτογενή ζώνη, κάνουν βόλτες στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά. Όμως περιέχει μία γενναιότητα, μία δύναμη αυτό που αντιμετωπίζεις. Χαμογελάω λοιπόν και προχωράω άνευ στήθους. Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι, ένας καλός σύντροφος με την αγάπη του και την αποδοχή του, όλο αυτό το μαλακώνει. Εγώ δεν είχα αυτήν την «τύχη».

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης. Πες μου περισσότερα για την αντίδραση του αντίθετου φύλλου σε αυτές τις απώλειες;
Δεν ξέρω να σου δώσω μία ακριβή απάντηση διότι το πέρασα χωρίς σύντροφο, όπως είπα και πριν. Ήμουν μόνη μου. Όμως, στην θεωρία, όλοι οι άντρες λένε ότι δεν τους πειράζει. Εμπειρικά από όσα γύρω μου παρατηρώ, οι  γυναίκες «συνάδελφοι» στον καρκίνο, χώρισαν. Δεν είμαι σίγουρη εάν είναι ο φόβος θανάτου που κουβαλούν οι περισσότεροι άνθρωποι και άρα όλη αυτή η διαδικασία χειρουργείων, χημειοθεραπειών, ακτινοβολιών κλπ. τους φέρνει αντιμέτωπους με ένα σκοτάδι μέσα τους που προτιμούν να μην αντιμετωπίσουν. Ίσως η αγάπη να τα καταφέρνει, ίσως και όχι. Εγώ την τρέμω την επαφή μου μ’ έναν καινούργιο άνθρωπο στην ζωή μου. Το ομολογώ..

Μιας και είσαι διακοσμήτρια χώρων, αν εσύ ήσουν ένα δωμάτιο, τι θα άλλαζες στην διακόσμησή του, έτσι ώστε να αντικατοπτρίζει το πριν και το μετά του βιώματος σου απέναντι στον καρκίνο;

Πριν θα είχε ας πούμε λιγότερο φως, τώρα θα ήταν γεμάτο ήλιο. Αυτή είναι η ανάγκη μου. Το φως. Πάντα γεμάτο αγαπημένα πράγματα αλλά τώρα με περισσότερο χιούμορ και συμβολισμούς κυρίως χαράς. Όμορφα χρώματα, ηρεμία και μεγάλα φωτεινά παράθυρα.