Της Άννας Παχή

Το iart.gr πάντα στην επικαιρότητα, έπιασε νεόκοπους και όχι τόσο νεόκοπους φοιτητές καθώς και τις μαμάδες τους, για να διαδοθεί απλόχερα η γνώση και η εμπειρία τους στις επόμενες γενιές. Ιδού τι μας είπαν.

Α. Φοιτητής

Η σχολή που πέρασες ήταν η πρώτη σου επιλογή; Εαν ναι, γιατί;

Γεωργία: Όχι, καθόλου.

Εύα: Όχι δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή.

Σταύρος: Δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά της μάνας μου, για να πάρω την αναβολή.

 

Πόσο σου έπρηξαν τα συκώτια κατά τη διάρκεια της τρίτης Λυκείου; Τι σου έλεγαν συνήθως;

Γεωργία: Δε μου τα έπρηξαν πολύ.

Εύα: Ήταν δύσκολη χρονιά, γεμάτη πίεση, άγχος, αγωνία και πολλά παρόμοια συναισθήματα. Ευτυχώς είχα την στήριξη των γονιών μου και των καθηγητών, δεν μπορώ να πω οτι μου έπρηξαν τα συκώτια. Ίσως απο το σχολείο να δεχόμασταν εγώ και οι άλλοι υποψήφιοι, περισσότερη πίεση στα όρια του πρηξίματος (μερικές φορές  τα ξεπερνούσαν). Αυτό που μας έλεγαν -για τη  δική μου κατεύθυνση- (Ανθρωπιστικές σπουδές), ήταν ότι αν δεν μαθουμε παπαγαλία δεν θα γράψουμε στις πανελλήνιες. Κάθε μέρα το ίδιο! Και οι καθηγητές της γενικής παιδείας πίεζαν αρκετά, λέγοντας να διαβάζουμε και τα δικά τους μαθήματα  αλλιώς δεν θα μας έβαζαν βαθμό.

Σταύρος: Τούμπανο τα συκώτια. Μου έλεγαν πως δε θα καταφέρω τίποτα γιατί δε διαβάζω και χάνω ένα χρόνο από τη ζωή μου και τσάμπα κουράζονται που με πηγαίνουν στις προπονήσεις (ήθελα να περάσω ΤΕΦΑΑ).

 

Βιδώθηκες στη μελέτη ή είχες και τα τυχερά σου; (βόλτες, εκδρομές, τεμπελιές παντός είδους).

Γεωργία: Διάβαζα πολύ, αλλά ήταν η πιο γεμάτη χρονιά από βόλτες και παρέες.

Εύα: Δεν ήμουν μονίμως πάνω από ένα βιβλίο. Και βόλτες έκανα και εκδρομούλες. Δεν διάβαζα ατελείωτες ώρες. Το πρόγραμμά μου ήταν γεμάτο (μάθημα, διάβασμα, ασκήσεις), αλλά είχα σύστημα και ετσι προλάβαινα να κάνω κι άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, πήγαινα Zumba.

Σταύρος: Μόνο τυχερά είχα.

 

Τι έχεις να πεις για τις Πανελλήνιες;

Γεωργία: Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο από τα 12 μέχρι τα 20 του.

Εύα: Πριν τις πανελλήνιες μου φαινόταν βουνό η όλη διαδικασία, κυρίως επειδή έπρεπε να μάθω παπαγαλία  τα μαθήματα που έδινα και δεν είμαι υπέρ αυτής της μεθόδου που έχει επιβάλει το υπουργείο Παιδείας, γιατί στο τέλος δεν σου μένει τίποτα. Τελικά δεν ήταν κάτι το τερατώδες, όπως το παρουσίαζαν στο σχολείο. Η αίσθηση ήταν ότι έγραφες διαγώνισμα όπως γράφεις κατά τη διάρκεια του έτους μαζί με τους συμμαθητές σου. Ευτυχώς είχα την τύχη να βρίσκομαι με τους περισσότερους από το τμήμα μου, οπότε ένοιωθα οικεία. Πάντως σαν εμπειρία δεν ήταν και από τις καλύτερες.

Σταύρος: Μια μπούρδα είναι.

 

Εαν βρίσκεσαι εκτός πατρικής στέγης, τι θα σου λείψει περισσότερο και τι λιγότερο από τη μανούλα (και το μπαμπά, μην κάνουμε διακρίσεις); 

Γεωργία: Μου λείπει το σπιτικό φαγητό και δεν μου λείπει καθόλου να μοιράζομαι τον χώρο μου.

Εύα: Θα βρεθώ εκτός πατρικής εστίας διότι πέρασα στο Ρέθυμνο στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών και αυτό που θα μου λείψει είναι οι ίδιοι οι γονείς μου. Τους αγαπάω πολύ και  στενοχωριέμαι που θα τους αποχωριστώ. Αυτό που θα μου λείψει περισσότερο απο τη μαμά είναι τα αστεία που κάνουμε μεταξύ μας, οι συμβουλές και φυσικά τα φαγητά της. Από τον μπαμπά πάνω κάτω τα ίδια με την μαμά (για να μην κάνουμε διακρίσεις).

Σταύρος: Δε θα μου λείψει καθόλου μα καθόλου η γκρίνια τους. Κατά τα άλλα, κομπλέ.

 

Πως φαντάζεσαι τη φοιτητική σου ζωή; Τι θα ήθελες οπωσδήποτε να κάνεις που δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα;

Γεωργία: Η φοιτητική μου ζωή ήταν δύσκολη, αλλά τώρα τελευταία είναι πολύ ωραία. Έχει πολύ διάβασμα, αλλά και πολλές βόλτες και φίλους. Όπως στις πανελλήνιες.

Εύα: Νομίζω πως θα περάσω ωραία φοιτητικά χρόνια, ειδικά για το Ρέθυμνο έχω ακούσει τα καλύτερα όσον αφορά τη φοιτητική ζωή. Δεν έχω σκεφτεί τί θα ήθελα οπωσδήποτε να κάνω. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που να θέλω και να μην το έχω κάνει ήδη, δεν περιμένω να φύγω από το σπίτι για να κάνω κάτι, χαχαχα.

Σταύρος: Ξενύχτια, χαζοξενύχτια, να ξενοκοιμάμαι, να κοιμούνται οι φίλοι σπίτι μου, παρεούλα όλο το 24ωρο.

 

Τι συμβουλή θα έδινες σε εκείνους που θα δώσουν του χρόνου;

Γεωργία: Δεν είναι τόσο σημαντικό όσο πιστεύουν. Δεν αποδεικνύει τίποτα για εκείνους η σχολή που θα περάσουν και δεν τους καθορίζει το αποτέλεσμα. Και το πιο σημαντικό: είναι το απολύτως φυσιολογικό να μην ξέρεις τι θέλεις να σπουδάσεις.

Εύα: Παιδιά να πιστεύετε στον εαυτό σας, θέληση, κουράγιο, υπομονή και επιμονή (και παπαγαλία  μην το ξεχνάμε), ώστε να πετύχετε τους στόχους σας. Και φυσικά μην το βάζετε κάτω. Καλός προγραμματισμός και το διάβασμα βγαίνει, γιατί οι πανελλήνιες δεν είναι κάτι τραγικό ούτε εξαρτάται το μέλλον σας απο αυτή τη διαδικασία, που εν τέλει είναι ένα ακόμα διαγώνισμα.

Σταύρος: Τον ήπιες…

 

Που βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Γεωργία: Θα είμαι ένα όμορφο λουλούδι ή θα ρέω κάπου στο Γάγγη ή θα κάνω γιόγκα στην Ταϊλάνδη.

Εύα: Δύσκολη ερώτηση, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το μέλλον του. Προτιμώ να σκέφτομαι το πού βρίσκομαι τώρα, το γεγονός δηλαδή ότι πάλεψα για να πετύχω και  κατάφερα να έχω μια θέση στο πανεπιστήμιο. Για το πού θα βρίσκομαι σε δέκα  χρόνια δεν  το ξέρω και προτιμώ να υπάρχει και λίγο σασπένς, χαχα!

Σταύρος: Έχω μυωπία, δε βλέπω τόσο μακριά.

 

Β. Η μάνα του

Τι τάμα έκανες για να περάσει το παιδί σου στις Πανελλήνιες;

Ρύφα: Κανένα τάμα.

Καλλιρρόη: Έταξα στην Παναγία την Φραπεδορουφήχτρα πως θα μάθω στο παιδί μου να φτιάχνει τον καλύτερο φραπέ. Έτσι κι έγινε.

Νατάσα: Το σπλάχνο μας ξεκαθάρισε από την αρχή πως θα χρειαστεί ηρεμία για να αφοσιωθεί στο διάβασμα. Η επιθυμία της αυτή με έκανε να καταλάβω πως δε θα χρειαστεί να καταφύγω στα Θεία για να πετύχει. Δεν έκανα κανένα τάμα, κανένα βουντού. Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε τελικά, προκειμένου να περάσει σε σχολή της Αθήνας.

 

Πόσο μουρμούριζες / γκρίνιαζες το διάστημα της προετοιμασίας; (μέσος όρος ανά ημέρα).

Ρύφα: 20 ώρες κατά μέσο όρο. Τις υπόλοιπες 4 γκρίνιαζε ο πατέρας του.

Καλλιρρόη: Μουρμούρα; Γκρίνια; Εγώ; Εγώ το έραβα το στοματάκι μου. Ότι πει το παιδί και μόνο το παιδί. Ο μέσος όρος της δικής της ημερήσιας γκρίνιας ήταν 10 στα 10.

Νατάσα: Όλα κύλησαν ομαλά μέχρι τα Χριστούγεννα, που άρχισε να πιέζεται από τον όγκο της ύλης, τους καθηγητές, εμάς, το χρόνο, το κουμπί στο παντελόνι, τη γάτα, όλα! Δεν προλάβαινε να τελειώσει τις εργασίες που έπρεπε να παραδώσει, δεν προλάβαινε να διαβάσει τα γενικής.. Πανικός. Τότε  γκρίνιαξα πολύ. Τι εννοώ: ξαφνικά δε μπορούσε να οργανώσει το χρόνο της. Εξήγησα ότι ο χρόνος της θα εξαντλείται στο διάβασμα για τις Πανελλήνιες, όχι για τα γενικής. Έτσι θα είχε χρόνο και για άλλες δραστηριότητες, βόλτες κλπ. Το κυριότερο, θα είχε χρόνο για ξεκούραση. Αυτό ήταν! Από κει και πέρα η ηρεμία και η αποδοτικότητα αποκαταστάθηκαν.

 

Ποιά ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν πέρασε;

Ρύφα : Έπρεπε να είχα βγάλει φωτογραφία. Δεν το περιμέναμε. Σίγουρα ένιωσα πολύ περήφανη αλλά και φόβο μήπως δεν ήθελε να πάει στη Θεσσαλονίκη.

Καλλιρρόη: Παναγιά μου Φραπεδορουφήχτραααααα! Το παιδί θα φύγει και θα μπλέξει με βρωμοπαρέες, ναρκωτικά. Δε θα τρώει. Θα ντύνεται το χειμώνα;;;

Νατάσα: Μου τηλεφώνησε στη δουλειά να μου πει ότι πέρασε. Ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι … μεγάλωσε! Ναι! Είναι πια φοιτήτρια. Κι αν δεν είχε περάσει, πάλι θα είχε μεγαλώσει φυσικά, αλλά το ότι πέρασε στο Ρέθυμνο, έδινε άλλη “ταχύτητα” στα γεγονότα.

 

Σκέφτηκες ποτέ να μην το αφήσεις να πάει σε άλλη πόλη;

Ρύφα: Ποτέ!

Καλλιρρόη: Καλέ, σαφώς! Έταξα μεζονέτα για να μείνει Αθήνα. Απαρνήθηκα τα υπέρ του ΑΕΙ και απαίτησα να κάτσει εδώ να πάει σε ΤΕΙ. Και αυτοκίνητο έταξα και απειλές πολλές, καρδιές, εγκεφαλικά και κατάθλιψη είπα πως θα πάθαινα και πως θα έφταιγε εκείνη. Τελικά φύγαμε για αναζήτηση σπιτιου στην Κρήτη.

Νατάσα: Δεν είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για την πιθανότητα να περάσει στην επαρχία, παρότι ήμουν κάθετα αντίθετη στο να μην δηλώσει τέτοιες σχολές. Δεν ήθελε. Μα ούτε κι εγώ ήθελα να φύγει αλλά κι αν κάτι στράβωνε; Να μην περάσει πουθενά; Όοοοοχι! Ο κόπος της έπρεπε να ανταμοιφθεί ακόμη κι αν πέρναγε στο πιο μακρινό χωριό. Πάντως, δε σκεφτήκαμε καθόλου την πιθανότητα να μην πάει. Το μόνο εμπόδιο – και θα κάνουμε τα πάντα για να το ξεπεράσουμε – είναι το οικονομικό.

 

Τι θα σου λείψει περισσότερο και τι λιγότερο τώρα που φεύγει; (αν φεύγει).

Ρύφα: Μου λείπουν τα πάντα πολύ – πολύ. Η παρουσία του και κυρίως, το μουτράκι του. Λιγότερο η ακαταστασία του δωματίου του.

Καλλιρρόη: Περισσότερο μου έλειψε το γουρούνιασμα μαζί της, μπροστά στην ΤιΒι. Δε μου έλειψε καθόλου η ακαταστασία της.

Νατάσα: Θα μου λείψει! Τι, ψέμματα να πω; Όλα θα μου λείψουν, όλα όσα κάναμε μαζί. Αλλά είπαμε, τώρα μεγάλωσε!

 

Θα προμηθευτείς νέα τάπερ για να στέλνεις φαΐ, ή φτάνουν αυτά που έχεις;

Ρύφα: Είναι μακριά για να στέλνω φαγητό αλλά και κοντά να ήταν, δε θέλει.

Καλλιρρόη: Πολύ πίσω είστε. Τι τάπερ.. Είχα κάνει συμφωνία με κλασικό εστιατόριο να της πηγαίνει φαγητό. Και τα πέντε γεύματα.

Νατάσα: Ευτυχώς, ξέρει να μαγειρεύει τα πάντα. Έχω προμηθευτεί κάτι ταπεράκια για ώρα ανάγκης, για να μας στέλνει κανα φαγητό, κάνει φοβερά σουτζουκάκια, κιοφτεδάκια, ότι έχει σχέση με κρέας.

 

Με τι θα ασχολείσαι τώρα που το σπλάχνο σου θα βρίσκεται αλλού;

Ρύφα: Έτσι κι αλλιώς είχα από πριν το μικρότερο μέλος της οικογένειας, το μπαμπά μου!

Καλλιρρόη: Αχ ναι.. Γυμναστήριο, βόλτες, χορό… Πάτε καλά; Δεν ξεκούναγα από το σπίτι. Κοιμόμουν στο κρεβάτι της, την έπαιρνα 78 έως 79 τηλέφωνα την ημέρα, είχα αγκαλιά το ψυγείο και οργάνωνα τις δραστηριότητες και το μενού για τη στιγμή που θα γύριζε.

Νατάσα: Τώρα που θα φύγει θα ασχοληθώ με τα ταξίδια! Μ’αρέσουν πολύ τα ταξίδια! Και η Κρήτη! Έχεις πάει;