Γράφει η Άννα Παχή
Για τους απανταχού Χαριποτεριστές, όπως και τους φαν κάθε παρόμοιας σειράς, η παρακολούθηση της νέας saga είναι μονόδρομος. Τη βλέπεις επειδή αγαπάς το σύμπαν του Χάρι και σου έλειψε το άτιμο.
Αν και φανατική, άργησα πολύ να δω τα «Φανταστικά Ζώα και που βρίσκονται». Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή μια ταινία χωρίς τον Χάρι Πότερ, δεν είναι Χάρι Πότερ. Ίσως επειδή το όλο concept μου θύμισε τα ατέλειωτα επεισόδια του «Ο Πόλεμος των Άστρων», τα θεωρούσα άνευ λόγου και αιτίας, δεν ήθελα να νιώσω το ίδιο και με το μαγοσύμπαν. Τελικά την είδα. Χτες είδα και τη δεύτερη.
Η ταινία «Φανταστικά Ζώα: Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ» είναι μια μακριά εισαγωγή σε αυτές που θα ακολουθήσουν. Το πρώτο μισό της, όπως και της πρώτης ταινίας, είναι λίγο αμήχανο. Δεν πολυκαταλαβαίνεις που το πάει και τι θέλει να πει. Εντάξει, χαίρεσαι που ξανασυναντάς τους ήρωες της πρώτης, αλλά για αρκετή ώρα, δε γίνεται κάτι συγκλονιστικό. Μετά όμως, τα πράγματα αλλάζουν.
Πρώτα από όλα, «σκοντάφτεις» σε γνωστές φυσιογνωμίες (που έλεγε η Δεσποινίς Διευθυντής) και μέρη. Δε σας λέω ποιους και ποια, είναι πολύ γλυκό συναίσθημα για να σας το χαλάσω. Το μόνο που θα σας πω, καθώς σίγουρα το γνωρίζετε, είναι πως ο νέος Ντάμπλντορ μοιάζει και δε μοιάζει με το γηραιότερο εαυτό του.
Η ταινία έχει εξαιρετικά εφέ, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Κάποιες σκηνές, όπως η εναέρια μάχη, μας θύμισαν παλαιότερες αγαπημένες. Υπάρχουν έντονα συναισθήματα, ανατροπές στο σενάριο και σύνδεση με αρκετά ιστορικά γεγονότα, άλλα από τα οποία ψυχανεμιστήκαμε στα βιβλία, άλλα όχι.
Ο χαρακτήρας του Νιουτ Σκαμάντερ –Έντι Ρέντμεϊν, μου θύμισε αρκετά τον Χάρι. Γενικά το καστ είναι αξιοπρεπές. Ο Τζουντ Λο είναι πολύ καλός Ντάμπλντορ, προετοιμάζοντας το ρόλο του για τις επόμενες ταινίες. Όσο για τον Τζόνυ Ντεπ, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να κάνει μετά τον Τζακ Σπάρροου, αλλά η απάντηση δόθηκε: Τον Γκέλερ Γκρίντελβαλτ. Ευτυχώς.
Από ένα σημείο και μετά, στο σινεμά επικρατούσε απόλυτη σιγή, κι αν σκεφτεί κανείς πως η αίθουσα όπου παίχτηκε σε avant premiere ήταν γεμάτη, καταλαβαίνει πως η Τζόαν, όπως κι εμείς, δε μπορεί να αποχωριστεί τους ήρωες της. Το ίδιο άλλωστε έκανε κι ο Λούκας.
Αξίζει να την δείτε για να απολαύσετε τις –συχνά- επικές σκηνές τόσο των φανταστικών ζώων, όσο και των μαχών. Αν γνωρίζετε την ιστορία, θα νιώσετε πως ξανασυναντάτε αγαπημένους φίλους. Αν όχι, μπορεί να σας δώσει το έναυσμα να τους γνωρίσετε. Μέσα από τα βιβλία πρώτα, κι ύστερα στο σελιλόιντ. Καλή διασκέδαση!