Της Άννας Παχή
Το πρώτο άκουσμά μου από τον Prince ήταν το 1984 όταν το Purple Rain τον έκανε γνωστό σε όλον τον κόσμο. Ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία, μια ταινία που δεν είδα ποτέ, πήρε μάλιστα και Όσκαρ τραγουδιού. Από ότι είπαν όσοι την είδαν, η ταινία ήταν μάπα, αλλά το τραγούδι….
Σε μια κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε στο σπίτι του τότε καλού μου να αράξουμε. Κάποιος από την παρέα είχε την κασέτα. Εκείνο το πρωί, από τις 10:00 μέχρι τις 15:00 που έπρεπε να γυρίσουμε στα σπίτια μας, ακούγαμε συνέχεια το Purple Rain. Γυρίζαμε με τη σειρά την κασέτα στο μαγνητόφωνο. Ήπιαμε καφέ, μαγειρέψαμε την πρώτη μας μακαρονάδα (πετάγοντας στον τοίχο μακαρόνια να δούμε αν κολλάνε, άρα είναι έτοιμα), φάγαμε, γελάσαμε. Πάντα με την ίδια μουσική υπόκρουση.
Στην αρχή το τραγούδι με ξένισε. Η μεταλλική του εισαγωγή, η μεταλλική φωνή του Prince δεν ήταν κάτι που είχα ξανακούσει. Όμως ο περίεργος τίτλος, τα λόγια και κυρίως, η μουσική «έκατσε» πάνω μου σαν ιός. Και φυσικά η κιθάρα, αυτή η φανταστική κιθάρα που το σόλο της οδηγούσε σε ένα φανταστικό κρεσέντο. Μπορούσα να ακούω αυτό το σόλο για ώρες. Και το άκουγα.
Από τη στιγμή που έσκασε από το μουσικό αυγό του ο Prince φερόταν σα Θεός. Όσο μπόι του έλειπε, τόσο θράσος είχε. Ακόμη και το όνομά του ήταν υπερφίαλο: Πρίγκιπας. Οι δηλώσεις του ήταν πάντα προκλητικές, διατυμπάνιζε σε όλον τον κόσμο το ταλέντο του με τρόπο που τον έκανε συχνά αντιπαθή. Ο Τύπος τον αντιμετώπιζε σαν ένα διάττοντα αστέρα που θα χανόταν, όπως τόσοι άλλοι. Έπεσαν έξω.
Το Purple Rain σα δίσκος πια, έβγαλε κι άλλες επιτυχίες: When doves cry, ένα στακάτο τραγούδι με ρυθμό που δεν ήταν ακριβώς χορευτικός αλλά σε έκανε να κουνιέσαι. Let’s go crazy, o τίτλος και το beat του οποίου σε προκαλούσε να κάνεις αυτό ακριβώς, να τρελαθείς. I would die for U το ερωτικό τραγούδι που δεν ήταν καν μπαλάντα.
Οι επιτυχίες του έκαναν για λίγο τους απανταχού μουσικούς κριτικούς να βγάλουν το σκασμό, περιμένοντας με κακία το επόμενο βήμα του, έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Εμείς στο σχολείο δεν ασχολούμασταν με τέτοια ποταπά, απλώς χορεύαμε.
Ακολούθησε το άλμπουμ Around the world in a day από όπου δε μου άρεσε κάτι ιδιαίτερα αν κι ο κόσμος είχε τρελαθεί με το Raspberry Beret. Νομίζω πως ο Prince εδραιώθηκε με το Parade, άλμπουμ που περιέχει το θρυλικό πια, Kiss. Από την εμπειρία μου, δεν υπάρχει άνθρωπος που να ακούει αυτό το τραγούδι και να μη χαίρεται. Να μη χορεύει. Να μη στέλνει φιλάκια στον αέρα.
Το 1987 κυκλοφορεί το Sign O’ the times με το ομώνυμο τραγούδι να περιγράφει ένα ζοφερό παρόν κι ένα ακόμη πιο ζοφερό μέλλον. Το θεωρώ ένα από τα καλύτερά του.
Ακολούθησαν κι άλλα άλμπουμ. Κάποια σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, κάποια όχι και τόσο. Ο Prince το έριξε στο funky,τη soul, πειραματιζόμενος με ήχους και ύφη. Και το σεξ βεβαίως – βεβαίως. Έγραψε το soundtrack του Batman στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Τιμ Μπάρτον και πρωταγωνιστούσε ο Michael Keaton και ο Jack Nicholson.
Ο Prince είχε πολλά να πει και τα έλεγε. Κυκλοφορούσε σχεδόν κάθε χρόνο κι ένα δίσκο. Το 1989 ο κόσμος έπαθε φρενίτιδα (κι ακόμα παθαίνει) με το You sexy MF, από το Love Symbol Album.
Αφιέρωσε το Oh Sheila στη συνεργάτιδα (προφανώς και κάτι παραπάνω) Sheila M, την οποία βοήθησε να κάνει μια υποτυπώδη καριέρα καθώς η Sheila δεν ήταν για παραπάνω.
Η Sinnead O’ Connor (ιερέας τώρα αν δεν κάνω λάθος) χάλασε κόσμο το 1990 με το τραγούδι του Prince, Nothing compares to you. Το κομμάτι αγαπήθηκε όσο λίγα και δε σταμάτησε ποτέ να ακούγεται. Φαντάζομαι, ούτε θα σταματήσει.
Ένα χρόνο αργότερα κι αφού η μπάντα του έχει αλλάξει όνομα από Revolution σε New Power Generation σκάει μύτη ο δίσκος Diamonds and Pearls με ρυθμούς soul, funky, rythm, pop, rock και πάνω από όλα, σεξουαλικότητα. Δείτε το βίντεο κλιπ του Gett Off και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο Prince συνεργάστηκε με πολύ κόσμο ως στιχουργός, συνθέτης, κιθαρίστας, παραγωγός. Λογικό, αφού είχε το διάολο μέσα του. Άλλαξε το όνομά του σε ανδρόγυνο σύμβολο. Πολυπλατινένιος, πάμπλουτος, ιδιόρρυθμος αλλά αναγνωρισμένη εδώ και χρόνια μουσική ιδιοφυΐα. Σε κάθε συναυλία του (κι έκανε πολλές) έδινε ρέστα. Κατέβασε τα τραγούδια του από το YouTube θεωρώντας πως καταστρέφουν τη μουσική του (εντάξει, έπρεπε να ξέρει καλύτερα). Σχετίστηκε με τις Madonna, Kim Basinger, Sheila E, Apollonia, Carmen Electra, Susanna Hoffes και πολλές άλλες. Έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και χορτοφάγος.
Τώρα είναι νεκρός, από πνευμονία λένε. Είχε ξεκινήσει καινούρια περιοδεία την οποία άφησε στη μέση. Έτσι ήθελε, έτσι έκανε, όπως πάντα. Τα τραγούδια όμως μένουν. Για πάντα κι αυτά. Γειά χαρά τρελέ πρίγκηπα. Σου αφιερώνω το αγαπημένο μου τραγούδι σου. Είναι Απρίλιος. Καμιά φορά, χιονίζει τον Απρίλιο.