Γράφει η Άννα Παχή

Έχω ξεχάσει πόσες εβδομάδες καραντίνας ζούμε. Σταμάτησα ίσως – υποσυνείδητα – να τις μετράω καθώς η μέτρηση αυτή δεν έχει νόημα. Πρέπει να μένουμε μέσα και το κάνουμε. Οι περισσότεροι τουλάχιστον, καθώς “μάγκες” υπάρχουν ακόμα και θεωρούν πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν τους αφορά. Δεν θα επεκταθώ, τσαντίζομαι.

Θα μιλήσω όμως για τα “τέρατα” που άκουσα και είδα όλες αυτές τις μέρες. Ο χρόνος, αυτό το άπιαστο νόμισμα, που μέχρι πριν την καραντίνα έλειπε σε όλους, τώρα περισσεύει. Και δυστυχώς, όπως ο νεόπλουτος ξοδεύει την καινούρια του περιουσία σε βλακείες, το ίδιο κάνουν πολλοί και με τον πρωτόφαντο αυτόν χρόνο.

“Τι να κάνω στο σπίτι;” είναι το ρεζουμέ όλου αυτού. Από εκεί που ψάχναμε λίγο καιρό να ασχοληθούμε με το κάστρο μας τώρα δεν θέλουμε να το βλέπουμε. Ξαφνικά, όλοι θέλουν να βγουν έξω, δεν τους χωράνε τα ντουβάρια. Τα δικά τους ντουβάρια, εκεί που τρώνε, εκεί που κοιμούνται, εκεί που χαλαρώνουν, εκεί που ζουν. Σε πολλές περιπτώσεις έγιναν γενικές, μερεμέτια, βαψίματα. Ξεκαθάρισαν ντουλάπες, πετάχτηκαν άχρηστα πράγματα. Τι πιο όμορφο από το να φτιάχνεις το σπίτι σου; Κι όμως, αυτές οι δουλειές, που όσο δύσκολες και αν είναι, τόσο διασκεδαστικές μπορούν να γίνουν, αντιμετωπίστηκαν με γκρίνια. Λες και είναι κάτεργο να ασχολείσαι με το χώρο σου. Λες και πριν τον κορονοϊό, δεν γκρίνιαζες που δεν έβρισκες το χρόνο να το κάνεις.

“Τι να κάνω τα παιδιά;”. Η ερώτηση που θεωρώ τη γελοιοδέστερη, για να μην πω την πιο αισχρή. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις τα παιδιά σου, έχεις αποτύχει σα γονιός. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να κρατάς τα πιτσιρίκια συνεχώς απασχολημένα, δεν είναι όμως και αδύνατο. Σου δίνεται η ευκαιρία να τα γνωρίσεις από την αρχή, να επικοινωνήσεις, να παίξεις, να τσακωθείς με το παιδί σου. Να το χαρείς, τώρα που δεν τρέχει σαν παλαβό – κι εσύ μαζί του – σε φροντιστήρια και δραστηριότητες. Να δείτε με άλλο μάτι ο ένας τον άλλον, να δεθείτε κάπως διαφορετικά. Να δεις πως φέρεται, να μάθεις τι νιώθει, τι του αρέσει, τι αγαπά. Να μαγειρέψετε παρέα, να διαβάσετε ένα βιβλίο (ναι, μπορείτε να διαβάσετε, κόντρα στις οθόνες που μας κατακλύζουν). Να πάτε για περπάτημα, να φτιάξετε ένα κέικ. Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις με το παιδί σου – συγγνώμη που στο ξαναλέω – έχεις αποτύχει σα γονιός. Διόρθωσε το. Αν το βαριέσαι, δεν φταίει αυτό, εσύ φταις. Αν δεν ξέρεις πως να χειριστείς το χρόνο σου μαζί του, ψάξε να μάθεις. Και σταμάτα τη γκρίνια γιατί είναι τουλάχιστον ύβρις απέναντι σε εκείνους που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ένα παιδί.

“Βαρέθηκα να κάθομαι μέσα”. Σιγά ρε party animal. Μήπως πριν έκανες μπαρότσαρκες κάθε βράδυ και τώρα σου λείπουν; Μετρημένα τα λεφτά μας, μετρημένες οι παρέες μας. Άντε για έναν καφέ, ή μια έξοδο το μήνα. Με τις παντόφλες και τις πυτζάμες άραζες στον καναπέ κι έβλεπες reality. Σίγουρα, λείπουν σε όλους μας οι έξοδοι, αυτοί, του καφέ έστω. Δεν έγινε και τίποτα όμως. Θα ξαναβγείς.

“Δεν βλέπω κανέναν”. Οκ, ούτε εγώ. Live, τουλάχιστον, εκτός από μερικές εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχει όμως τηλέφωνο. Video κλήση. Ένας σκασμός εφαρμογές με κάμερα. Χρησιμοποίησε τις για σοβαρό λόγο αυτήν την φορά, όχι για να ανεβάσεις βλακείες στα social. Σαφώς τίποτα δεν αντικαθιστά μια αγκαλιά ή το φιλί, σκέψου όμως με τι πάθος θα αγκαλιαστούμε και θα φιληθούμε μετά την καραντίνα. Είναι ωραία σκέψη όσο να πεις.

Ότι συμβαίνει, συμβαίνει σε όλους  – κι είναι από τις ελάχιστες φορές. Άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Έχουμε μια πιθανότητα να το αποφύγουμε αυτό. Μπορούμε κάλλιστα να την εκμεταλλευτούμε. Να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να βρούμε νέους τρόπους να επικοινωνήσουμε, να σκεφτούμε, να ζούμε. Φυσικά θα περάσει, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Μέχρι τότε όμως, ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, με τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Χωρίς γκρίνιες παρακαλώ.