Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Ο αγαπημένος των παιδιών (και πολλών – πολλών μεγάλων) Γιώργος Χατζηπιερής, επιστρέφει με ένα Δέντρο των Χριστουγέννων και μιλά στο iart.gr για το παιδικό τραγούδι και όχι μόνον.
Το “Δέντρο των Χριστουγέννων” μιλά για την προσφορά. Θεωρείτε πως λείπει από τη ζωή μας; Μπορεί η Τέχνη να το αλλάξει αυτό;
Η εντύπωση που έχω είναι πως ο περισσότερος κόσμος θέλει να δίνει και να βοηθά. Είναι πρακτική ενσωματωμένη στην κουλτούρα και τον χαρακτήρα μας. Αυτό που συμβαίνει είναι το ότι η αποξένωση είναι μια τάση που όσο πάει και μεγεθύνεται, καταντήσαμε να μην γνωρίζουμε τον διπλανό μας. Έτσι και η διάθεση για προσφορά δεν είναι εύκολο να έχει αποδέκτη. Η τέχνη είναι χώρος συνάντησης πνεύματος, βοηθά στη συνεύρεση και τη «συμβίωση» εμπειριών. Επομένως μπορεί και πρέπει να παίξει ένα ρόλο για να σμικρύνει η απόσταση, να μπορούμε να δούμε και να μιλήσουμε στο διπλανό μας, να ακούσουμε για τα προβλήματά του κι αν μπορούμε να βοηθήσουμε.
Συνεργάζεστε ξανά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πολλοί άλλοι σημαντικοί ερμηνευτές έχουν πει τα τραγούδια σας. Φαντάζομαι πως το διασκεδάζουν όσο κι εμείς που τους ακούμε. Γιατί, νομίζετε;
Όπως ο καλός μάγειρας πριν μαγειρέψει ψάχνει και επιλέγει τα καλύτερα υλικά, έτσι κι εγώ προσπαθώ να επιλέγω συνεργάτες που να έχουν καθαρή ψυχή, να είναι τίμιοι με το αντικείμενο τους, να ενθουσιάζονται και να περνάμε καλά μαζί. Στα 15 χρόνια που ασχολούμαι με τον Τεμπέλη Δράκο, έχει δημιουργηθεί μία δεξαμενή από πολύ αξιόλογους μουσικούς και ερμηνευτές μέσα από την οποία αντλώ ανάλογα με τις ανάγκες του τραγουδιού. Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή που αποδέχονται με χαρά τη συμμετοχή τους. Και όλοι οι ερμηνευτές συμμετέχουν φιλικά χωρίς αμοιβή.
Χρησιμοποιείτε και την κυπριακή διάλεκτο, όπως επίσης διανθίζετε τη δουλειά σας με κυπριακά ήθη και έθιμα. Δυσκολεύονται τα παιδιά που δεν είναι εξοικειωμένα, να κατανοήσουν το τραγούδι;
Η Κύπρος είναι πολιτισμικά κομμάτι του Ελληνικού χώρου, και η Κυπριακή διάλεκτος μεταφέρει πολλά στοιχεία από την Αρχαία Ελληνική γλώσσα. Η χρήση της Κυπριακής διαλέκτου είναι ακριβώς αυτό που έχετε πει: Διανθίζει τη δουλειά, την κάνει πιο ειλικρινή και άμεση αφού ως Κύπριος εκφράζω ένα κομμάτι της δικής μου αλήθειας και εμπλουτίζεται γενικά ο χώρος. Τα παιδιά σε όλη την Ελλάδα, εισπράττουν όλο αυτό πολύ θετικά.
Το τραγούδι “Για τα πάτα” παρά τον ανάλαφρο τόνο του, έχει θλιβερό τέλος για την καημένη την πατάτα. Γιατί δεν μένετε στο “happy end” που θεωρείται απαραίτητο για ότι αφορά τα παιδιά;
Όταν μια πατάτα μπορεί να ερωτευτεί και να πάει στο παζάρι να ψωνίσει, το να πέσει μετά στο τηγάνι δεν νομίζω να προκαλεί φρίκη. Εννοώ πως η σκωπτική διάθεση και το χιούμορ είναι αυτό που περνά και όχι η ορθολογιστική ανάλυση της κάθε λέξης και φράσης. Το ίδιο ισχύει και με την Αλεπού που στο τέλος τρώει την πεθερά της, το οποίο είναι από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των μικρών κυρίως παιδιών. Στην εποχή μας γινόμαστε μάρτυρες της τρομοκρατίας των λέξεων. Πολλοί έχουν καταδικαστεί χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης για μια λέξη ή μια φράση που έχουν πει, η οποία έχει απομονωθεί από το πλαίσιο και προσφέρεται στο αιμοβόρο κοινό των social media ως τροφή για κατακραυγή και διασυρμό. Το αποτέλεσμα είναι να μπαίνουν στο τούνελ της αφάνειας και της ανυπαρξίας πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι ή άνθρωποι που ενοχλούν κάποια συμφέροντα. Και για να επιστρέψουμε στην Πατάτα, υπάρχει κρυμμένο το «happy end” στο τραγούδι «Για να Δούμε» που λέει για το τι απέγιναν οι ήρωες των τραγουδιών. H Πατάτα αναπήδησε έξω από το τηγάνι όπου συνάντησε το Κέτσαπ και ερωτεύτηκαν τρελά.
Κάποια τραγούδια όπως ο “Λούκυ Λουκ” κρύβουν βαθιά πολιτικοποίηση. Είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα, ή σκέφτεστε συγκεκριμένη θεματολογία;
Από μόνο του το παιδικό τραγούδι είναι βαθιά πολιτικό. Διότι αν η πολιτική έχει πρωταρχικό σκοπό και στόχο να φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο, το παιδικό τραγούδι το πετυχαίνει σε μικρό βαθμό αλλά με αμεσότητα και πληρότητα. Υπάρχουν όμως και κατ’ ιδίαν τραγούδια που μεταφέρουν συγκεκριμένα «πολιτικά μηνύματα» όπως το «Λουκυ Λουκ», «Αόρατες Σκιές» κ.α.. Αυτό βγαίνει αυθόρμητα στην πορεία χωρίς να το επιδιώκω από την αρχή.
Έχω την εντύπωση πως ο Τεμπέλης Δράκος είναι κάτι μεταξύ alter ego και του καλύτερού σας φίλου. Είναι έτσι;
Έχετε απόλυτο δίκαιο. Εργάζομαι συμβατικά ως νομικός σύμβουλος με πολύ ένταση και πολλές ώρες δουλειάς. Είμαι επίσης ήρεμος άνθρωπος που δυσκολεύομαι να αγριέψω ή να πληγώσω ανθρώπους. Με αυτή την έννοια, ο Τεμπέλης Δράκος είναι το ακριβώς αντίστροφο του τι είμαι στην πραγματικότητα. Είναι όμως και ο καλύτερος μου φίλος αφού είναι η δημιουργική πλευρά του εαυτού μου που με ισορροπεί και με ξεκουράζει.
Ένας Δράκος, είναι εκ προοιμίου τρομακτικός. Τι άλλο εκτός από την τεμπελιά του πιστεύετε πως τον έκανε τόσο αγαπητό;
Ότι κάνει το κάνει με αγάπη και αφοσίωση. Δεν έχει βγάλει τίποτα έξω από τη σπηλιά του που να μην έχει λόγο ύπαρξης. Η κάθε ιστορία περιέχει ένα δικό της σύμπαν μέσα στο οποίο το κάθε παιδί μπορεί να περιηγηθεί και να το επεκτείνει με δικές του εικόνες και εμπειρίες. Από μια άλλη σκοπιά, ο Τεμπέλης Δράκος δημιούργησε ένα κοινό τόπο συνάντησης των παιδιών με τους γονείς τους. Πολλοί γονείς μου λένε ότι ακούν και τραγουδούν τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου μαζί με τα παιδιά τους.
Τα τραγούδια σας με κάνουν να νιώθω πως ξαναβρήκα τη Λιλιπούπολη. Έχετε επηρεαστεί από αυτήν;
Η Λιλιπούπολη ήταν ο πιο σημαντικός σταθμός στο παιδικό τραγούδι στην Ελλάδα. Ήταν η πρώτη φορά, απ’ όσα γνωρίζω, που γράφτηκαν τραγούδια για παιδιά με ένα τρόπο όχι παιδιάστικο αλλά σοβαρό, με πολλή φαντασία και πολλή ποιότητα. Ήταν και παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Βεβαίως και με έχει επηρεάσει όπως και πολλά άλλα πράγματα που έχω ακούσει, έχω δει και έχω διαβάσει. Αυτό που είναι σημαντικό όμως, είναι το πως μας άνοιξε το δρόμο και μας έδειξε τον τρόπο για να απευθυνθούμε στο συγκεκριμένο κοινό με ευθύνη.
Βλέπετε στο μέλλον του Τεμπέλη Δράκου μια χαριτωμένη Δρακουλίνα;
“… Κάποτε όμως έλειωσαν τα χαλιά και ο Τεμπέλης Δράκος ξεκίνησε για να πάει στην Περσία να αγοράσει καινούργια. Κάπου στα βουνά του Καυκάσου συνάντησε μια τεμπέλισσα δράκαινα που την ερωτεύτηκε παράφορα. Παντρεύτηκαν και έκαναν πολλά τεμπελοδρακάκια….” Αυτό είναι από το εισαγωγικό σημείωμα του «Επιστροφή του Τεμπέλη Δράκου». Τώρα αν θα βρει η ιστορία το δρόμο της προς τη δισκογραφία, θα το δείξει ο χρόνος.
Σίγουρα αγαπάτε όλα σας τα τραγούδια το ίδιο. Υπάρχει μήπως κάποιο που σας συγκινεί λίγο περισσότερο όταν το ακούτε; Εάν ναι, ποιό είναι αυτό;
Έχετε δίκιο. Το κάθε τραγούδι είναι κομμάτι από την δική μου προσωπική αλήθεια. Αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα απ’ όλα θα είναι το «Για τον Πατέρα», αφού μιλά για τη σχέση του πατέρα με την κόρη. Έχοντας δύο κορίτσια αυτό νοιώθω ότι με αφορά σε ένα άλλο επίπεδο. Σε αυτό συμβάλλει και η νοσταλγική ενορχήστρωση αλλά και η εξαιρετική ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Το τραγούδι αυτό έχει αποκτήσει και εικόνα αφού έχει γίνει ένα εξαιρετικό φιλμάκι από τον Γιώργο Τσαγγάρη, η οποία ανεβάζει το συναίσθημα ακόμη περισσότερο.