Συνέντευξη στην Άννα Παχή

Λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, το iart.gr παρουσιάζει έναν πολίτη που αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα σε αυτές. Εργαζόμενος, πατέρας, με ενδιαφέρον για τα κοινά και κατασταλαγμένες απόψεις. Κάπου ταυτίστηκα. Ο Γιώργος Λουλούδης μοιράζεται το όραμά του.

Πως αποφάσισες να κατέβεις υποψήφιος και γιατί.

Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφθεί, μέχρι που ήρθε η πρόταση από έναν πολύ καλό φίλο, το Γιώργο Μακράκη, σύζυγο της Όλγας Χριστινάκη, υποψήφιας δημάρχου στον δήμο Δάφνης Υμηττού. Η  Όλγα είναι εξαιρετική γυναίκα, αγωνίζεται χρόνια στους σχολικούς συλλόγους, και όχι μόνον, με σκοπό πάντα καλό και ανιδιοτέλεια. Αυτό αναγνωρίστηκε και της δόθηκε το χρίσμα.  Έτσι έγινε η πρόταση και δώσαμε τα χέρια.

Πιστεύεις ότι θα βγεις;

Είναι κάτι καινούριο για μένα, οπότε δεν γνωρίζω τι ανταπόκριση θα έχει στον κόσμο η υποψηφιότητά μου, δεδομένου ότι δεν ξέρω κατά πόσον διαβάζουν βιογραφικά. Μέχρι στιγμής, όσοι με μαθαίνουν, γράφουν τα καλύτερα λόγια. Ο κόσμος διαθέτει κριτήριο και μπορεί να καταλάβει το ψέμα. Είμαι καθηγητής ειδικής αγωγής εδώ και δέκα χρόνια. Άλλα τόσα και παραπάνω, ασχολούμαι ως διαιτητής στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Είμαι κοντά στα  παιδιά, δεν πρόκειται για κάτι εύκαιρο. Η υποψηφιότητά μου είναι συνειδητή. Δεν ανεβάζω σκυλάκια στο facebook για να δείξω πως είμαι φιλόζωος. Το βιογραφικό μου είναι αληθινό. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, αλλά ένας υποψήφιος που, αυτό που κάνω τόσα χρόνια και το έχω μάθει καλά, θα το κάνω και από άλλο πόστο.  Βέβαια, οι περισσότερες ψήφοι πηγαίνουν στον φίλο, στο γνωστό. Έτσι όμως, οι κοινωνίες δεν πηγαίνουν μπροστά.

Μίλησέ μας για τα παιδιά με τα οποία εργάζεσαι.   

Οι άνθρωποι με τις ιδιαίτερες ικανότητες μπορούν να έχουν πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής, άσχετα με την απόρριψη που δέχονται με το που θα βγουν από το σπίτι. Αναφέρομαι στις κλεισμένες ράμπες, στη δυσκολία της μετακίνησης, στον αποκλεισμό… Ή σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτές τις πνευματικής υστέρησης, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται “μίασμα”. Ανακάλυψα πως ένα παιδί ΑΜΕΑ, συνήθως είναι κλεισμένο σε ένα διαμέρισμα με ότι αυτό συνεπάγεται ψυχολογικά. Ο σκοπός μου είναι να βγάλω αυτά τα παιδιά έξω. Όσα έρχονται στη Σχολή ΑΜΕΑ Αθηνών του ΟΑΕΔ όπου εργάζομαι, έχουν πολλά ψυχολογικά οφέλη. Λαμβάνουν μια μικρή αμοιβή κατάρτισης, μαθαίνουν κάποια ειδικότητα από τις πολλές, κι αποκτούν δεξιότητες ώστε να μπορούν να εργαστούν.

Τι κάνεις εσύ εκεί;

Διδάσκω σχέδιο στο τμήμα Ξυλογλυπτικής – Ξυλουργικής, καθώς και κάποια πρακτικά θέματα, που έχω μάθει από τον ξυλουργό πατέρα μου. Είδα πως παιδιά, που μπορεί να προέρχονται από δύσκολο περιβάλλον, ερχόντουσαν στη σχολή και δεν ήθελαν να φύγουν. Αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε δίπλα τους, πάντα. Τα μαθήματα γίνονται βιωματικά. Παρατήρησα λοιπόν πως δεν έβγαιναν καν στο διάλειμμα. Υπήρχε μεγάλη στενοχώρια στους τελειόφοιτους, αναρωτιόντουσαν “τι θα κάνω τώρα που δεν θα έρχομαι στη σχολή”. Έτσι, μου άναψε ένα λαμπάκι. Όσα παιδιά ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι πλήρως κοινωνικοποιημένα, με παρέες, συντρόφους, τις ζεμπεκιές τους… Έχω μαθητή στο μπάσκετ, εξαιρετικός σε όλα του, που χορεύει break dance με το αμαξίδιο στον αέρα. Αυτό το παιδί, είναι πάντα με το χαμόγελο. Πολύ όμορφος νέος,  γεμάτος προθυμία. Σύγκρινα τα παιδιά που κάνουν αθλητισμό με  εκείνα που μένουν κλεισμένα στο διαμέρισμα και σκέφτηκα πως μπορώ να εισάγω τα παιδιά της σχολής στον αθλητισμό. Άλλωστε, σε περιπτώσεις κινητικών θεμάτων η προπόνηση λειτουργεί ως ισχυρή φυσιοθεραπεία και συχνά βελτιώνονται. Από την άλλη, να δώσω την ευκαιρία στα παιδιά που αθλούνται, να ενταχθούν στην Σχολή, έτσι ώστε να μάθουν κάτι για να έχουν αργότερα το δικό τους εισόδημα. Αυτός είναι ο διττός ρόλος που παίζω. Το θέμα είναι κατά πόσον αυτό που επιθυμώ να κάνω, γίνει γνωστό.

Ποιοί είναι οι άμεσοι στόχοι σου εάν εκλεγείς;

Πρώτο μέλημα είναι η ενημέρωση στους ανθρώπους που το χρειάζονται κι έχουν πλήρη σχεδόν άγνοια για τα δικαιώματά τους. Θα εργαστώ για τη δημιουργία ενός σημείου ενημέρωσης του Δήμου για αυτά τα θέματα.  Ή διαδικτυακά. Αυτήν την στιγμή δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Αν ψάξεις στο Ίντερνετ για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ, θα βρεις ιστότοπους ιδιωτών που έχουν αναλάβει αυτό το δύσκολο έργο και γράφουν πανελλαδικά. Δεν υπάρχει κάτι σε επίπεδο δήμου, δηλαδή, τι χαρτιά θα χρειαστείς, για ποιο πράγμα, ποιες είναι οι διαδικασίες. Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν σχέση με το διαδίκτυο και χρειάζονται βοήθεια για να συμπληρώσουν μια φόρμα ηλεκτρονικά. Για όλα αυτά, έπρεπε να υπάρχει ήδη ένας χώρος πληροφοριών. Για παράδειγμα, οι ηλικιωμένοι. Έχουν επίσης αυξημένες ανάγκες. Είναι υποχρεωμένη η γιαγιάκα να ξέρει από τάμπλετ; Εκείνη βλέπει οθόνη και νομίζει ότι είναι τηλεόραση. Είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει word, excel και δακτυλογράφηση σε σύγχρονο πληκτρολόγιο; Αν την υποχρεώσουμε να τα μάθει, ή της στερήσουμε τα δικαιώματά της λόγω αυτής της άγνοιας, είμαστε εγκληματίες. Έχουμε μάθει να ζούμε με το να πληρώνουμε τα αυτονόητα. Τη διεκπεραίωση μιας δουλειάς την συνδυάζουμε με το ‘φιλοδώρημα’.   Η συντριπτική πλειοψηφία παίρνει ‘φακελάκι’. Αυτό πρέπει επιτέλους να λείψει.

Ένα σημείο ενημέρωσης λοιπόν.

Και όχι μόνον. Ιδέες υπάρχουν πολλές. Το μυαλό μου δεν ησυχάζει ποτέ. Θέλω συνέχεια να κάνω το διαφορετικό. Μου βγήκε σε καλό αυτό, στη ζωή μου. Δε θα μπορούσα να κλειστώ σε στεγανά. Ούτε το στόμα μου θα κλείσω ποτέ. Ευτυχώς η Όλγα Χριστινάκη είναι εξαιρετικά υποστηρικτική, υπάρχει σύμπνοια. Θα ήθελα επίσης να ξεκινήσω Σχολές Γονέων. Παρακολουθούμε διαφόρων ειδών σεμινάρια, αλλά για τα πιο απλά, δεν κάνουμε τίποτα. Όταν γεννιέται ένα παιδί, οι γονείς έχουν πλήρη άγνοια. Καταρχάς βιώνουν σκλαβιά. Δεν βγαίνουν έξω. Δεν ξέρουν πως να φερθούν, πως να μεγαλώσουν το παιδί, δεν γνωρίζουν τι φέρνει η εφηβεία. Τα ζευγάρια δεν ξέρουν τι θα πει γάμος. Οι περισσότεροι παντρεύονται και μετά αντιμετωπίζουν θέματα συμβίωσης. Είναι διαφορετικό να συμβιώνει ένα ζευγάρι μόνο του, διαφορετικό με παιδιά, με τρίτους, με δουλειές… Προσωπική μου άποψη είναι πως όταν μια σχέση γίνεται δεσμός κι ο δεσμός πάει να καταλήξει σε γάμο, πρέπει να γίνεται ένα “συμβόλαιο”, όπου και οι δυο θα εκφράσουν τις επιθυμίες τους, τι τους πειράζει, για να ξέρουν τι να περιμένουν ο ένας από τον άλλον. Να γίνεται μια ειλικρινής συζήτηση. Έτσι πορεύονται οι γάμοι και οι κοινωνίες. Εδώ κοιτάμε ποιός θα βγάλει πρώτος το μάτι του άλλου, να πατήσει πάνω στον άλλον. Βέβαια, η κοινωνία μας είναι ανταγωνιστική έτσι κι αλλιώς, είναι δύσκολο να πας αντίθετα σε αυτό. Προσωπικά έχω διαλέξει την αντίθεση. Πολλοί παραδειγματίζονται, βλέπουν το διαφορετικό, κι αναρωτιούνται πως κάποιος που διαφέρει, πάει καλά, άσχετα με τα προβλήματα. Από που προκύπτει η καλή διάθεση.

Είναι δύσκολο.

Διάλεξα αυτόν τον δρόμο επειδή ωφελούμαι κυρίως ο ίδιος. Καλή εξήγηση, προσφορά,  ευγένεια. Στο φανάρι κάποιος σου απλώνει το χέρι. Αν είσαι φτωχός, δίνεις λίγα. Αν είσαι πλούσιος, περισσότερα. Κάνε αυτήν την κίνηση. Φεύγοντας θα το έχεις ξεχάσει. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως, σου πάνε όλα καλά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ψυχολογία μας είναι το παν. Αρρώστιες, μελαγχολίες, αναμασήματα, προέρχονται από εκεί. Ο αγαπημένος Καζαντζάκης περιγράφει στο Ζορμπά πως έφτιαξαν ένα ανθρακωρυχείο που γκρεμίστηκε. Το μεγαλείο τους ήταν που αμέσως μετά μια τέτοια καταστροφή, άρχισαν να χορεύουν. Δεν δέχθηκαν τη θλίψη. Πρέπει να είμαστε παλικάρια, να πηγαίνουμε παρακάτω. Με το που αρχίσεις τα “μα”, είσαι χαμένος.  Αυτή πρέπει να είναι η αντιμετώπιση του ανθρώπου. Αφήνουμε τον εαυτό μας να πέφτει, να εμπλέκεται στη θλιβερή πραγματικότητα και ‘κανονικότητα’. Ενώ οδηγείς κανονικά, τρως μια μούτζα και σε βρίζουν. Η απάντηση συνήθως είναι καυγάς. Προσωπικά απαντώ με χαμόγελο. Άλλωστε, τον ηλίθιο δεν τον κερδίζεις ποτέ. Αν τσακωθείς μαζί του, θα χάσεις. Τον χαιρετάς, τον ξεχνάς και τέλος. Αυτό βέβαια δουλεύεται. Πρέπει να έχεις τον ανάλογο χαρακτήρα, να έχεις ψαχτεί, να έχεις διαβάσει. Έτσι μαθαίνεις και ζεις τη ζωή σου, βάζεις τα δικά σου “πρέπει” και “θέλω”, φτιάχνεις μια ποιότητα ζωής. Έχει αυτό καμιά σχέση με το οικονομικό; Καμία. Όλοι λέμε “αν είχα λεφτά…” Αλήθεια, τι θα έκαναν; Τι σχέση έχουν τα λεφτά με την καθημερινότητά μας; Δεν μπορώ να πάω διακοπές στο εξωτερικό; Και τι έγινε; Πάω αλλού. Όλα είναι στο μυαλό μας, εμείς φτιάχνουμε εκεί την κόλαση και τον παράδεισο. Φτιάχνεις αυτό που θες και το βιώνεις, θετικά ή αρνητικά.

Πες μου για τις σχολές γονέων.

Το όνειρο είναι να ξεκινήσουν από τους δήμους, και κατόπιν να γίνει υποχρεωτικό μάθημα. Να μην παίρνεις απολυτήριο Λυκείου αν δεν έχεις διδαχθεί κάποια πράγματα για την οικογένεια. Εκεί που μπαίνουν άσχετα μαθήματα, ας μπει και αυτό. Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που φοίτησα με την ευλογημένη γενιά, στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο. Ήταν το φυτώριο που ξεμπλόκαρε το μυαλό μας. Το θεωρώ μεγάλο λάθος που σταμάτησε ως σχολείο. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Αυτό που ζήσαμε με τα μαθήματα επιλογής ήταν υπέροχο. Προσωπικά είχα επιλέξει Αρχές Δικαίου και Λογιστική. Έμαθα να κάνω τη φορολογική μου δήλωση. Τι είναι αγωγή, μήνυση και τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάνουμε βιολογία. Εντάξει. Δε θα γίνουν όμως όλοι γιατροί. Βλέπεις τα παιδιά να αγχώνονται για να μάθουν τα μιτοχόνδρια. Και λοιπόν; Τώρα κάτι πάει να γίνει με τα ΕΠΑΛ και μακάρι να αναβαθμισθούν περισσότερο. Το 70% στην Ευρώπη είναι τεχνικά επαγγέλματα. Εμείς εδώ, γιατροί και δικηγόροι κι εκπαιδευτικοί.

Πως θα τα υλοποιήσεις όλα αυτά; 

Ο συγκεκριμένος Δήμος για παράδειγμα, έχει γεμίσει κολωνάκια. Πάρα πολλά κολωνάκια. Πρέπει να κρίνεις που θα ρίξεις τα χρήματα για να σου αποφέρουν το μέγιστο. Τι είναι ο Δήμος; μια μεγαλύτερη οικογένεια. Σπίτι, δήμος, περιφέρεια, χώρα. Αν δεν φτιάξεις το σπίτι, το Δήμο, πως θα πάει μπροστά η χώρα; Βλέπουμε τεράστιες διαφορές στην Αθήνα. Ένας Δήμος είναι τέλειος, με παροχές, καθαριότητα, κι άλλος όχι. Η Περιφέρεια, δίνει τα ίδια λεφτά πάνω κάτω. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους. Όλα είναι παρέες. Μαζευτήκαμε πέντε με καλή χημεία και όρεξη; Γίνεται δουλειά. Μαζευτήκαμε πέντε κι ο ένας είναι απατεώνας; Δε γίνεται τίποτα. Προσέχεις, σέβεσαι τον συνυποψήφιο, τον συνάδελφο, δεν προσπαθείς να του βάλεις το μάτι. Ευτυχώς, στο συνδυασμό μας υπάρχει σύμπνοια, αλληλεγγύη, μια ομάδα ανθρώπων με ήθος, που σέβεται ο ένας τον άλλον και πάντα υπάρχει η τάση της αλληλοβοήθειας. Αυτό.

Αν δεν βγεις;

Θα συνεχίσω να προσφέρω από το πόστο μου. Γεμίζω από αυτό που κάνω. Ιδέες βέβαια, θα υπάρχουν πάντα. ‘Κακό’ πράγμα η ιδέα. Έτσι και σου μπει, δεν φεύγει με τίποτα.  Επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι που ‘φυτεύουν’ ιδέες. Δεν πρέπει να το επιτρέπεις αυτό. Οφείλεις να “χτίσεις” ισχυρή προσωπικότητα, να κρίνεις μόνος σου. Αν δεν έχεις κάτι θετικό να πεις, μη μιλάς. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου κι έτσι πορεύομαι.

Όλη αυτή η ιστορία με τους δημοτικούς συμβούλους, ειδικά φέτος, είναι λίγο γελοία.  Κάποιοι δήμαρχοι προτείνουν συμμετοχές “για να κλείσει” το ψηφοδέλτιο. Αν δεν τον έχεις συμπληρώσει με ανθρώπους που γνωρίζεις κι εμπιστεύεσαι, μην τον κάνεις. Πρέπει οπωσδήποτε να είσαι υποψήφιος;

Έχει να κάνει με τα κόμματα. Είναι μεγάλη χαζομάρα να συνδέουμε τον Δήμο με αυτά.  Είναι πιο σημαντικός, καθώς έχει να κάνει με την καθημερινότητά σου. Αυτό που θα ψηφίσεις, θα το ζεις κάθε μέρα. Αυτό θέλουμε για τη Δάφνη, να αλλάξει. Μπορεί να γίνει παράδεισος. Λίγο όραμα χρειάζεται. Αν ενοποιηθεί ένα κομμάτι της Γυμναστικής Ακαδημίας με την ΠΥΡΚΑΛ, θα  δημιουργηθεί ένα εκπληκτικό πάρκο. Με γυμναστήρια, σιντριβάνια, πεύκα, ζώα. Δυστυχώς πρέπει να συγκρουσθείς για να φτιάξεις πράγματα που θα φέρουν μόνο κέρδος. Σίγουρα οικονομικό, καθώς θα αναβαθμισθεί η περιοχή αλλά κυρίως, θα μεγαλώνουν τα παιδιά μέσα στο πράσινο. Το μόνο που χρειάζεται, είναι ένας καλός δήμαρχος. Ακόμα βρισκόμαστε στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Το βλέπω στα Δημοτικά σχολεία μας. Στην Ευρώπη αρχίζουν διαιρέσεις στην πέμπτη δημοτικού. Τα δικά μας παιδιά βρίσκονται πολύ πιο μπροστά. Κι ενώ ακονίζουμε το μυαλό μας από μικροί, παραμένουμε στα στερεότυπα. Όταν μου έγινε η πρόταση, το πρώτο που σκέφτηκα είναι πως έχω μηδενικό χρόνο. Όμως, όταν θέλουμε πραγματικά, τον βρίσκουμε. Μου γράφουν για προβλήματα οι δημότες, κάθομαι το βράδυ κι απαντώ. Βέβαια, οι φετινές δημοτικές εκλογές, είναι εκλογές του facebook. Τα ηλεκτρονικά γραπτά, μένουν. Μπαίνεις στο σπίτι του άλλου, βλέπει ποιος είσαι και δεν έχουμε αυτό το απίστευτο χαρτομάνι. Και η υπερβολή βέβαια, δεν βοηθά.

Πως θα ήθελες να ψηφίζει ο κόσμος;

Θα έπρεπε το Υπουργείο Εσωτερικών να αναρτήσει όλους τους συνδυασμούς, όλους τους υποψήφιους με σύντομο βιογραφικό τους για κάθε Δήμο. Να μπω, να διαβάσω, να κρίνω αν ο σκοπός του είναι υγιής, καθώς καταλαβαίνεις πολλά από μια φωτογραφία, ένα βιογραφικό. Αυτή θα ήταν και συνειδητή ψήφος. Τώρα παίρνουμε μια στοίβα ψηφοδέλτια και δεν ξέρουμε ποιός είναι ποιός. Αυτό αποδεικνύει πως όσοι έχουν βγει, σε μεγάλο ποσοστό έχουν βγει από τύχη. Πάει σχεδόν από στόμα σε στόμα. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς.. Ακόμα εκεί είμαστε; Ας επιλεγούν άνθρωποι ανάλογα με την ειδικότητά τους, για να προσφέρουν και το ανάλογο έργο. Να γίνουν οι ενέργειες που πρέπει για να προχωρήσουμε.

Ο Γιώργος Λουλούδης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό Πολίτες σε Κίνηση Δάφνης – Υμηττού.