Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος
Μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, της κοινωνικής αποδοχής, στην καταπίεση της αναγνώρισης και της δημοτικότητας, ξεχάσαμε την ίδια την ζωή και την μοναδικότητά της. Ξεχάσαμε την αξία της ζωής και του θανάτου που, όπως το φως με το σκοτάδι, η έλλειψη του ενός δίνει ουσία στο άλλο. Παντού βλέπεις τον θάνατο, φωτογραφίες νεκρών παιδιών, ζώων σε γκρο πλαν, τίποτα όμως δεν αλλάζει. Αλήθεια, γνωρίζετε κανέναν που να έκοψε το κάπνισμα επειδή έβλεπε καθημερινά φωτογραφίες από σάπιους πνεύμονες στο πακέτο των τσιγάρων του; Εγώ όχι, γνωρίζω όμως πως όσοι νόσησαν από τον καρκίνο το έκοψαν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί που θέλουμε τα πάντα δικά μας, για πάντα δικά μας. Χρειάστηκε να εφεύρουμε Θεούς, πρώτα για να νικήσουμε τον προσωπικό μας θάνατο και ύστερα για να ναρκώσουμε την συνείδηση μας για τους θανάτους που, είτε ανεχόμαστε, είτε προκαλούμε. Γιατί «όταν πεθαίνει ένα παιδί γίνεται αγγελούδι», ή «ένας αθώος πάει στον παράδεισο», «πάνε» κάπου καλύτερα. Κι έτσι μένοντας εμβρόντητοι με τα φρικτά γεγονότα στον κόσμο, μένουμε κι αμέτοχοι.
Συνεχίζουμε να ζούμε μέρα την μέρα αντίπαλοι, χωρισμένοι σε ομάδες. Οι όμορφοι, οι άσχημοι, οι παμφάγοι, οι χορτοφάγοι, οι γυναίκες, οι άντρες, οι ηθικοί, οι βρώμικοι, τα αφεντικά, οι εργαζόμενοι, οι αλλόθρησκοι, οι γονείς, τα παιδιά κ.λπ κ.λπ. Και κάθε ομάδα ανθρώπων θεωρεί πως αυτή έχει το δίκαιο και το σωστό με το μέρος της και πρέπει τα δικά της πιστεύω να τα επιβάλει στους υπόλοιπους. Δεν αισιοδοξώ, ζούμε στην εποχή της σύγκρουσης, της αλληλοκατηγορίας, της ηλιθιοποίησης και της κοινωνικής αμορφωσιάς. Στην εποχή της αρπαγής. Δεν βλέπω πως μπορούν να αλλάξουν όλα αυτά, όχι γιατί δεν μπορούν οι καταστάσεις να αντιστραφούν, αλλά γιατί εκείνοι που μπορούν να αλλάξουν κάτι, δεν θέλουν να το αλλάξουν κι εκείνοι που θέλουν είναι λίγοι.
Ο άνθρωπος έφτιαξε νόμους και κανόνες, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί την άγρια, κτηνώδη φύση του και να αποποιηθεί την ταυτότητά του ως ενός ακόμη ζώου αυτού του πλανήτη. Τελικά, το μόνο που κατάφερε είναι να γίνει το μοναδικό ον επάνω στην γη που κάνει να υποφέρει ή αφανίζει μαζικά το ίδιο του είδος. Η ζωή, δεν είναι βλέπω, ακούω, τρώω, περπατάω, τσουλάω, δουλεύω, πληρώνω, κάνω σεξ, παιδιά, σπίτια, οικογένεια. Η ζωή είναι βιώνω, δημιουργώ, ενώνομαι. Ποιος άραγε αληθινά ζει;