Συνέντευξη στην Άννα Παχή
«Αυτό που θες» βρίσκεται για δεύτερη συνεχή χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη, ερμηνευμένο από την Ιζαμπέλλα Φούλοπ, σε κείμενο δικό της και σκηνοθεσία Γιώργου Νινιού. Ένας μονόλογος γεμάτος πάθος, που μετουσιώνει τη μοναξιά και το “γκρίζο” της εποχής μας σε δυνατή παράσταση, οδηγώντας σε περαιτέρω σκέψεις και – κυρίως – πράξεις. Η Ιζαμπέλλα Φούλοπ μιλά στο iart.gr
«Αυτό που θες». Η εξομολόγηση μιας γυναίκας μόνης, σε κείμενο δικό σας.
Το έργο είναι περισσότερο κραυγή, παρά εξομολόγηση. Το έναυσμα ήταν σκέψεις και βιώματα δικά μου, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο που διαρκώς έβλεπα πως ταυτίζονται με τις σκέψεις και τα βιώματα πολλών άλλων ανθρώπων γύρω μου, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλλου. Ξεκίνησε ως κάτι πολύ προσωπικό για να καταλήξει σε ένα κείμενο που εκφράζει και περιγράφει σε μεγάλο βαθμό τον σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα τον σύγχρονο νέο.
Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας. Πόσο διαφορετικά τον ζείτε ως ηθοποιός από ότι όταν τον γράφατε;
Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, με εντελώς διαφορετική οπτική ως προς το πώς πρέπει να δουλέψεις με το κείμενο. Φυσικά, και για να είμαι ειλικρινής, όταν το έγραφα οραματιζόμουν τον εαυτό μου να ερμηνεύει, αλλά αυτό δεν είχε καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς και με τη βοήθεια του σκηνοθέτη μου, Γιώργου Νινιού, μπόρεσα να απεμπλακώ σχετικά σύντομα από τη σχέση κειμένου και συγγραφέα. Από τις πρώτες κιόλας αναγνώσεις έπρεπε να αντιμετωπίσω το έργο σαν να το είχε γράψει κάποιος άλλος. Αυτό με βοήθησε πολύ στο απελευθερωθώ από αυτό που είχα, καταρχάς, στο μυαλό μου για τον χαρακτήρα και να τον αποδώσω στην πιο ανθρώπινη και καθημερινή μορφή του.
Το έργο μιλά για παραμύθια, αλήθεια, αυτό που θέλουν οι άλλοι κι αυτό που θέλουμε εμείς. Πρόκειται για τεράστιες συγκρούσεις που βιώνουμε. Γιατί το ανεχόμαστε, νομίζετε; Πως μπορούμε – αν μπορούμε – να ξεφύγουμε από αυτό;
Νιώθω πως σήμερα, ενδιαφερόμαστε πολύ περισσότερο για το πώς θα κάνουμε κάτι εύκολα και γρήγορα, παρά ουσιαστικά. Τρανή απόδειξη τα smartphones, οι σχέσεις μέσω social media και άλλα, άλλα πολλά… Μέσα σε αυτούς τους ρυθμούς ζωής, πιστεύω πως έχουμε συνηθίσει και επαναπαυόμαστε κάπως στις δεδομένες καταστάσεις. Φυσικά και μπορούμε και οφείλουμε ο καθένας ξεχωριστά στον εαυτό του, να ξεφύγουμε από οτιδήποτε μας καταπιέζει και δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε! Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγούμε λίγο από τη ζώνη ασφαλείας μας, να θέσουμε τα δικά μας όρια και «θέλω» σε προτεραιότητα, πάντα βέβαια, σεβόμενοι και τους ανθρώπους γύρω μας! Δεν παίρνεις σεβασμό, αν δεν δώσεις.
Ο ρόλος θα μπορούσε να αποδοθεί και από άνδρα. Γιατί επιλέξατε τη γυναικεία ματιά / άποψη;
Είναι αλήθεια ότι ο συγκεκριμένος ρόλος, θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί και από άντρα και από γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας και από οποιονδήποτε ηθοποιό. Αυτό συμβαίνει γιατί, πολύ απλά, στον συγκεκριμένο μονόλογο τονίζεται πως τελικά όλοι σήμερα βιώνουμε λίγο- πολύ τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους προβληματισμούς και την ίδια δυσκολία στο να είσαι και να πράττεις τελικά «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ». Όπως λέει και η ηρωίδα, «…ένας άνθρωπος είμαι.», τι σημασία έχει το όνομα, το φύλο, το χρώμα και όλα τα άλλα; Ο λόγος που επέλεξα τη γυναικεία οπτική είναι ξεκάθαρα γιατί ήθελα να παίξω το ρόλο εγώ η ίδια.
Η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Που, θεωρείτε, οφείλεται η επιτυχία της;
Θεωρώ πως η δύναμη και η επιτυχία αυτής της παράστασης είναι η αλήθεια που κρύβει μέσα της! Επίσης οι εικόνες και τα νοήματα εναλλάσσονται, με τέτοιο τρόπο, που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.
Συνεργάζεστε με τον πατέρα σας. Είναι η πρώτη φορά;
Ο πατέρας μου, Tibor Fulop, είναι καλλιτέχνης και κατά βάση ζωγράφος. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε σε κάτι τέτοιο, αφού μετά από πολύ σκέψη και ψάξιμο κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο άνθρωπο από εκείνον για να επιμεληθεί καλλιτεχνικά τα σκηνικά της παράστασης. Πιστεύω πολύ στο ταλέντο του και θαυμάζω την δουλειά του.
Υποκριτική, Κοινωνική Θεολογία, Χορός, Τραγούδι, Συγγραφή.. Τι σας προσφέρει το καθένα;
Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους δεξιότητες και γνώσεις. Ωστόσο ένας άνθρωπος που ασχολείται, επαγγελματικά, με τις παραστατικές τέχνες είναι απαραίτητο να κρατάει το σώμα, τη φωνή και το πνεύμα του σε αρμονία. Η υποκριτική ήταν ανέκαθεν το μεγάλο μου όνειρο, η μεγάλη μου αγάπη. Οι σπουδές, ο χορός, το τραγούδι και η συγγραφή με βοηθάνε στο να μπορώ να προσεγγίσω το θέατρο και έναν ρόλο μέσω και άλλων δρόμων και οπτικών. Για έμενα είναι όλα πολύ και εξίσου ουσιαστικά.
Πείτε μας έναν ρόλο που θα θέλατε οπωσδήποτε να παίξετε κάποια στιγμή στην καριέρα σας.
Είναι πάρα πολλοί και μακάρι κάποια στιγμή να αξιωθώ να τους αγγίξω. Αν μπορούσα όμως να πω πως θα ήθελα οπωσδήποτε να καταπιαστώ με έναν συγκεκριμένα, αυτός θα ήταν ένας εφηβικός- νεανικός ρόλος στον κινηματογράφο και αυτό γιατί σε μερικά χρόνια, μεγαλώνοντας, δεν θα μπορώ να υποδυθώ τέτοιες ηλικίες.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ