Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

«Τι θέλουν τώρα αυτοί οι Καταλανοί και δεν κάθονται στα αυγά τους»; αναρωτιούνται πολλοί. Έλα ντε, τι να θέλουν εκατομμύρια φιλήσυχων ανθρώπων, όλων των κοινωνικών επιπέδων και ανεξαρτήτως φύλου -οικογενειάρχες, φοιτητές, εργάτες, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, νέοι, γέροι-, να μπλέκουν σε συγκρούσεις με την αστυνομία, να τρώνε ξύλο, να αντιστέκονται, να θέλουν να ψηφίζουν, να απαιτούν δικαιώματα που τους στερούν; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Την αυτοβουλία τους θέλουν, αγαπητέ Έλλην, τη δυνατότητα να διαφωνούν με τις προσταγές της «φασιστο-κρατούμενης» Ισπανίας και κατ’ επέκταση Ευρώπης. Τη δυνατότητα που εσύ δεν έχεις και που δεν θέλεις να έχεις, γιατί δεν αγωνίζεσαι για να την αποκτήσεις. Η Καταλονία δεν θέλει να υπακούει τον Ραχόι, που υπακούει την Μέρκελ. Θέλει να ακολουθήσει αντίθετη πορεία από αυτήν της Ελλάδας κι από αυτοδιοικούμενη περιφέρεια της Ισπανίας να γίνει κράτος ελεύθερο, ενώ ως γνωστόν, η χώρα μας από κράτος ελεύθερο μετατρέπεται -με μεγάλη επιτυχία- σε διοικητική περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ποιάς Ένωσης δηλαδή, ας μην κοροϊδευόμαστε, ας πω ευθέως της Γερμανίας με λίγο από Γαλλία.

Ας συγκεκριμενοποιήσω όμως το «τι» διεκδικούν οι Καταλανοί και το «γιατί» το διεκδικούν. Η Ισπανία αποτελείται από δεκαεπτά αυτόνομες περιοχές. Σε σχέση με τις υπόλοιπες δεκαέξι, η Καταλονία (ή Καταλωνία) χαίρει μεν εκτεταμένης αυτονομίας, όμως αυτό δεν είναι αρκετό για έναν τόπο που προϋπήρξε ανεξάρτητο κράτος από τον Μεσαίωνα και σήμερα αποτελείται από τέσσερεις επαρχίες, με πρωτεύουσα τη γνωστή σε όλους  Βαρκελώνη. Έχει δική της γλώσσα (Καταλανικά), διαθέτει την ισχυρότερη βιομηχανία στην Ισπανία, έχει δική της κυβέρνηση, αστυνομία, σημαία και δικό της σύστημα Παιδείας. Ο πρόεδρός της εκλέγεται από το Καταλανικό Κοινοβούλιο το οποίο αποτελείται από 135 βουλευτές. Ο πληθυσμός της αγγίζει τις 7.500.000 ψυχές. Η Καταλονία χαρακτηρίζεται από την ξεχωριστή της πολιτιστική ταυτότητα και ιδεολογία, οι πολίτες της επιθυμούν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, δίχως να ακολουθούν τα πολιτικά προστάγματα της Ισπανίας. Ημερομηνία σταθμός στην ιστορία της αποτελεί -για τα εκατομμύρια πολιτών, υποστηρικτών της ανεξαρτησίας της- το 1714, έτος κατά το οποίο οι Βουρβόνοι (γαλλική δυναστεία), κατέκτησαν την Βαρκελώνη και επέβαλαν το συγκεντρωτικό κρατικό μοντέλο.

Η Καταλονία, την 1η Οκτωβρίου 2017, προχώρησε στη διεξαγωγή Δημοψηφίσματος ρωτώντας τους πολίτες της αν επιθυμούν την ανεξαρτητοποίηση της χώρας τους από την Ισπανία. «Ναι» απάντησε το 90% των ψήφων. Στις κάλπες προσήλθε το 43,02% των πολιτών μιας και η ισπανική κυβέρνηση, στην προσπάθεια της να καταπνίξει το αναφαίρετο δικαίωμα των Καταλανών να αποφασίσουν για το μέλλον τους, προέβη σε μια πρωτοφανή βίαιη καταστολή μιας απολύτως δημοκρατικής διαδικασίας, με γκλομπ και πλαστικές σφαίρες, χτυπώντας ψηφοφόρους και διαδηλωτές. Ο απολογισμός είναι πάνω από 800 τραυματίες. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η καταλανική αστυνομία ήρθε αντιμέτωπη με τα ισπανικά σώματα ασφαλείας σε έναν άτυπο «εμφύλιο».

Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος ανάμεσά μας, που νιώθει ως ύψιστο αγαθό την ατομική του ελευθερία και παλεύει καθημερινά για να την διατηρεί –σεβόμενος και το αντίστοιχο, ίδιο δικαίωμα στον κάθε έναν-, κόντρα στην καταστροφική εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης,  δεν μπορεί παρά να νιώθει αλληλέγγυος προς έναν λαό, που επιθυμεί να μην συναινεί σε αποφάσεις που δεν παίρνονται από εκείνους που εκλέγει, που δεν θέλει να χάσει την ταυτότητά του, τη γλώσσα, τις θέσεις και τον πολιτισμό του. Η Καταλονία δεν διώχνει κανέναν από τον τόπο της, μην τυχόν και αλλοιωθεί η ιστορία και η κουλτούρα της, η Καταλονία επιθυμεί να καταστεί κυρίαρχη της υπόστασης της και να καθορίζει την μοίρα της σύμφωνα με τις αρχές της.