Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του; Την άνεση που πάντα επιθυμούσε; Στην εξαιρετικά διασκεδαστική παράσταση «Λαμπρά παράσιτα», η Jill και ο Oliver, εκμεταλλεύονται μια απρόσμενη ευκαιρία, η οποία όμως έχει επίσης απρόσμενο κόστος. Η Κατερίνα Λάττα μιλά στο iart.gr για την παράσταση.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη μέχρι τώρα πορεία σας στο θέατρο.
‘Ενα κυριακάτικο μεσημέρι στην Πετρούπολη, έμαθα πως ξεκινάει ένα θεατρικό εργαστήρι. Αποφασίσαμε με φίλους, να πάμε για να περάσουμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μας. Τότε σπούδαζα οικονομικά και δούλευα πάνω στο αντικείμενο. Αργότερα, έμαθα την ύπαρξη της ατέλειας στα θέατρα. Με μια φίλη, είπαμε να δώσουμε σε μια σχολή, να πάρουμε την ατέλεια και να μπορούμε να μπαίνουμε στα θέατρα δωρεάν! Αυτό μόνο! Δεν ήμουν από αυτούς που από παιδί ήξεραν ότι ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, ούτε βέβαια γνώριζα ότι στην πορεία θα με περίμενε μια τέτοια ευχάριστη έκπληξη.. Έδωσα εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών, πέρασα, κι άφησα την δουλειά μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Ήταν κομβικό σημείο στη ζωή μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χρόνια εκεί, ούτε τους δασκάλους που μου έδωσαν την γνώση ώστε να μπορώ να βγω στον επαγγελματικό χώρο. Ακολούθησαν αξιόλογες συνεργασίες με τον Χ. Αττώνη, τον Δ. Μπογδάνο, την Λ. Κονιόρδου, τον Θ. Αμπαζή, την Ε. Τσιχλή κ.α.λ. Τολμώ να πω ότι αισθάνθηκα ευλογημένη σε στιγμές, κυρίως για τους συναδέλφους – φίλους που γνώρισα.
Μιλήστε μου για τον ρόλο σας στα «λαμπρά παράσιτα».
Ενσαρκώνω τη Jill, σύζυγο του Oliver. Ζουν σε μια υποανάπτυκτη, φτωχική περιοχή του Ανατολικού Λονδίνου. Μια μέρα μαθαίνουν ότι επιλέχτηκαν από ένα κρατικό πρόγραμμα στέγασης, ως οι τυχεροί που κερδίζουν ένα σπίτι. Η Jill κόρη, σύζυγος και μητέρα το βλέπει ως μια μεγάλη ευκαιρία. Είναι πιο συνειδητοποιημένη από τον άντρα της και αμέσως δέχεται την πρόκληση. Θέλει να ζήσει και δεν έχει τον τρόπο. Βρίσκει έναν, με οποιοδήποτε τίμημα.
Είναι πιο τολμηρή από το σύζυγό της. Αποφασίζει γρηγορότερα, βρίσκει “ελαφρυντικά” ταχύτερα, δε μετανιώνει για τις επιλογές της. Θεωρείτε πως αυτό οφείλεται στη γυναικεία φύση της, στο γεγονός πως είναι μητέρα ή είναι απλά θέμα χαρακτήρα;
Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως μια σύγχρονη Λαίδη Μάκμπεθ. Στις προσωπικές στιγμές με τον άνδρα της τον αμφισβητεί, τον θεωρεί αποτυχημένο, του ζητά να συμπεριφερθεί σαν άντρας και σαν πατέρας, βέβαια, με πιο συμβολικό και κωμικό τρόπο. Είναι η Εύα που θέλει το μήλο όχι της γνώσης, αλλά του πλούτου και της ευχαρίστησης. Ξέρει ότι έχει επιρροή πάνω στον άνδρα της, εκμεταλλεύεται το στερεότυπο της γυναικείας αδυναμίας. Το ότι είναι και μητέρα, μέσα στο έργο το χρησιμοποιεί για να πετύχει αυτό που θέλει. Αν αφήσουμε στην άκρη τα κοινωνικά στερεότυπα, τότε είναι θέμα χαρακτήρα, δεν έχει σχέση με το φύλο.
Οι συμφωνίες με τη Miss Dee θυμίζουν εκείνες με το διάβολο. Πως νομίζετε ότι μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος να κάνει τέτοιου είδους συμφωνίες;
Όλες οι μορφές του διαβόλου στην παγκόσμια λογοτεχνία, εκπροσωπούν το κακό. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ξέρει πού θα αποδώσει οτιδήποτε καταστροφικό του συμβεί. Ο σατανάς ξεκινάει την «καριέρα» του στην Καινή Διαθήκη. Η Miss Dee στα «Λαμπρά παράσιτα». Θεωρώ ότι είναι πολύ εύκολο να μπει κάποιος σε πειρασμό. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά αλλά και πολύ δύσκολη. Υπάρχει μεγάλη κούραση και αν βρεθεί κάποιος στο δρόμο σου που σε διευκολύνει για να ξεκουραστείς λιγάκι, γιατί να μην δεχτείς την βοήθεια του; Θέλει συνεχή δουλειά με τον εαυτό μας, καθαρότητα στον στόχο , ωραίους ανθρώπους γύρω μας, που να μας υπενθυμίζουν διαρκώς πού θέλουμε να πάμε, όταν νιώθουμε ότι παρεκκλίνουμε.
Ένα από τα θέματα του έργου είναι η διαφορετικότητα. Πόσο επίκαιρος είναι ο φόβος της σήμερα;
Ζούμε σε κοινωνία δυο ταχυτήτων. Πλούσιοι και φτωχοί, όμορφοι και άσχημοι, έξυπνοι και κουτοί, ταλαντούχοι και μη. Χαρακτηρίζουμε τα πράγματα, βάζουμε ταμπέλες για να ξέρουμε που ανήκουμε και για να κατηγοριοποιούμε τους άλλους. Η διαφορετικότητα δεν υπάρχει για να προκαλεί εκφοβισμό. Πρόκειται για χάρισμα, όπου ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ελεύθερος και μοναδικός. Όλοι είμαστε ίσοι αλλά δεν είμαστε ίδιοι.
“Υλικά αγαθά” με κάθε κόστος; Έστω κι αν αυτό είναι η ανθρωπιά μας.
Σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία γιατί να μην τα θέλεις όλα; Ο Philip Ridley κάνει αναφορές στο Σέλφριτζες και το «Mall που ποτέ δεν χορταίνεις» όπως το ονομάζει ο ίδιος. Οι ήρωες θέλουν συνέχεια καλύτερα πράγματα, περισσότερα πράγματα. Ακόμα και αν περάσουν όλη τους την ζωή σκοτώνοντας, ποτέ δεν θα τους είναι αρκετό. Το κόστος είναι ότι κάποια πράγματα δεν εξαγοράζονται. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να θέλει να αγοράσει κάτι καινούργιο απλά για να νιώσει λίγο καλύτερα και να ανανεωθεί. Αυτό δε σημαίνει να παραμελούμε τον εαυτό μας αλλά να ακούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες.
Υπάρχει διέξοδος στη συναισθηματική και κοινωνική μας αλλοτρίωση; Ποιός κατά τη γνώμη σας;
Στερούμαστε συναισθηματικής νοημοσύνης νομίζω. Υπάρχουν πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι τριγύρω μας. Έχουν αφιερώσει την ζωή τους σε σπουδές αλλά δυσκολεύονται να εμπιστευτούν, να μιλήσουν, να παραδεχτούν, να γελάσουν, ακόμα και να ερωτευτούν. Αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσα πτυχία έχει ο καθένας. Έχουμε κουραστεί πλέον και βάζουμε το κομμάτι των σχέσεων σε δεύτερη μοίρα. Έχουμε αρκετή δουλειά μπροστά μας…
Πληροφορίες για την παράσταση «Λαμπρά Παράσιτα» εδώ