Η Κατερίνα Παπαδάκη μιλά για τον ρόλο της στην παράσταση «Ατσάλι» της Ρόνα Μονρό, αλλά και τη σχέση της με το θέατρο. Απολαύστε την…
Ερμηνεύετε έναν ιδιαίτερο ρόλο σε ένα ιδιαίτερο έργο. Μιλήστε μας για το Ατσάλι, αλλά
και τον χαρακτήρα που υποδύεστε. Πόσο δύσκολο ήταν – αν ήταν – για εσάς να εκφράσετε τον χαρακτήρα της Τζόσυ;
Ναι, κάνω την Τζόσυ Κερ, στο έργο ”Ατσάλι” της Ρόνα Μονρό. Η Τζόσυ είναι μια κοπέλα 25 χρονών που έπειτα από 15 χρόνια επισκέπτεται τη μητέρα της στη φυλακή. Η Μητέρα, Φέη Μπλακ (Γιασεμί Κηλαηδόνη) έχει καταδικαστεί ισόβια για τη δολοφονία του συζύγου της και πατέρα της Τζόσυ. Το έργο είναι από μόνο του σκληρό και λόγω γραφής και λόγω χώρου. Βρισκόμαστε στο επισκεπτήριο της φυλακής.
Τον χαρακτήρα προσπάθησα με πολλή αγάπη αλλά και δυσκολίες να τον προσεγγίσω με πολύ μελέτη πάνω στο κείμενο. Το κείμενο στα δίνει όλα, το ύφος, τον τρόπο ομιλίας, τις κινήσεις, ίσως τα πάντα. Μετά βέβαια πρέπει και να εκτελέσεις αυτό που έχεις κατανοήσει. Εκεί είναι όλο το παιχνίδι. Πάντα υπάρχει δυσκολία αλλά με πρόβα και συνέπεια φτάνεις σε ένα σημείο που λες, ωραία υπάρχει η βάση, πάμε τώρα να χτίσουμε πιο βαθιά. Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Σε κάθε παράσταση μπορεί να ανακαλύψεις κάτι καινούριο ή να δεις κάτι που τελικά δε δουλεύει. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός και σαφώς σε όλο αυτό είναι βασική η συνεργασία με τους απέναντι συνομιλητές.
Η Φαίη του έργου επιλέγει τη σιωπή. Η Τζόσυ αναζητά απαντήσεις. Πως μπορεί η μια να
πλησιάσει την άλλη; Πως αυτό μπορεί να έχει εφαρμογή στην επικοινωνία των ανθρώπων ακόμη και σε τόσο δύσκολες καταστάσεις;
Η Φαίη είναι μια γυναίκα που την έχει επηρεάσει ο εγκλεισμός. Δεν είναι ελεύθερη.
Η Τζόσυ, απ’ την άλλη, ζει τη ζωή της, έχει τη δουλειά της και παίρνει την απόφαση να ενώσει τα κομμάτια του παρελθόντος για να μπορέσει να έχει ένα ψυχικά υγιές μέλλον, χωρίς αγκάθια. Δεν έχει σχεδόν καμία ανάμνηση απ’ την παιδική της ηλικία, ούτε έχει πλήρη εικόνα του πατέρα της. Αυτό που ζητά σε όλο το έργο είναι αναμνήσεις.
Και οι δύο μπαίνουν, χωρίς να το κατανοήσουν απόλυτα στην αρχή, σε μια διαδικασία επανασύνδεσης. Προσπαθούν σκληρά. Έχουμε εντάσεις, πίκρες, παρεξηγήσεις αλλά και πολύ τρυφερές στιγμές.
Δεν μπορώ να το γενικεύσω και να μιλήσω για το πώς και αν θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία σε τόσο δύσκολες περιπτώσεις. Μπορεί και να μην πρέπει ή να μην χρειάζεται.
Στην περίπτωση του έργου μας, χρειάζεται όμως η βασική προϋπόθεση, που είναι τα όρια. Θα δει δηλαδή και ο θεατής στο τέλος, εάν αυτή η επανασύνδεση μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί, αλλά και τι επιπτώσεις θα έχει σε κάθε μια ξεχωριστά.
Το έργο αφορά πράγματα που δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρα. Στο τέλος κάθε
παράστασης, τι εισπράττετε από τους θεατές; Πως νιώθετε εσείς;
Είναι κατά κάποιον τρόπο επίκαιρο, ναι. Βλέπουμε κόσμο πολύ συχνά να βγαίνει προβληματισμένος απ’ την παράσταση και λόγω της σκληρότητας αλλά και της ανατροπής που συμβαίνει στο τέλος. Είναι πολλές φορές συγκινημένοι και χαιρόμαστε πολύ που ακούμε όμορφα λόγια.
Προσωπικά, επειδή νιώθω άβολα με όλα αυτά, προσπαθώ να ρίξω λίγο τους παλμούς μου, να ετοιμάσω τα πράγματά μου και τα ρούχα για την επόμενη φορά και έπειτα να πιω μια μικρή μπύρα ήσυχα. Θα με απασχολήσει μονάχα εάν έγινε κάτι διαφορετικό που μου άρεσε ή εάν κάτι δε δούλεψε. Μέχρι εκεί.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο θέατρο; Πότε νιώσατε πως θα γίνετε ηθοποιός; Μιλήστε μας λίγο για την πορεία, τους ρόλους που σας ‘σημάδεψαν’ και τις συνεργασίες σας.
Από μικρή μου άρεσαν οι δραστηριότητες και έκανα μια βόλτα σε πολλά και διάφορα… Κάποια στιγμή βρέθηκα στο θεατρικό παιχνίδι. Καθαρά σαν παιχνίδι. Στις πανελλήνιες είπα ότι μάλλον τελικά αυτό θέλω να κάνω, είναι κάτι που μου δίνει χαρά και νομίζω μπορώ μάλλον να το κάνω έντιμα. Πέρασα στο Αριστοτέλειο στο τμήμα Θεάτρου και ταυτόχρονα στο Κ.Θ.Β.Ε. Είμαι απ’ το Ηράκλειο Κρήτης, εκεί είναι δηλαδή και η οικογένειά μου, και γενικά δεν είχα ιδέα. Στη σχολή μπήκα άγραφο χαρτί και αυτό νομίζω με βοήθησε τελικά. Τελειώνοντας τη σχολή, βρέθηκα στο ”Καληνύχτα Μαργαρίτα” στο Κρατικό, κάνοντας τη Μαργαρίτα. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και ήταν ξαφνικό και υπέροχο.
Εκεί είχα τη χαρά να συνεργαστώ με έναν υπέροχο ηθοποιό και για μένα δάσκαλο, τον κ. Γιώργο Νινιό, ο οποίος με βοήθησε και τον ευχαριστώ πολύ.
Έπειτα είχα την χαρά να βρεθώ στην Επίδαυρο με την ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” και ήταν ασφαλώς μια αξέχαστη εμπειρία. Κατέβηκα το ’19 στην Αθήνα και έσκασε η πανδημία. Δύσκολα όλα, και εκατό διαφορετικές δουλειές ώστε να μπορέσω να συνδυάσω κάπως την τέχνη μου. Τώρα τελειώνουμε με το ”Ατσάλι” και είμαι σε σκέψεις, αγωνίες, αναμονές και σχέδια.
Είστε ευχαριστημένη με τα πράγματα που έχετε κάνει μέχρι τώρα; Που θα θέλατε να
φτάσετε με την τέχνη σας; Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε και
ποιος;
Δε νομίζω πως είμαι ευχαριστημένη, δε νομίζω πως θα είμαι ποτέ. Φυσικά χαίρομαι για ό,τι κάνω, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά που μπορεί να κάνει κανείς και δε θέλω να επαναπαυθώ. Ούτε πού θέλω να φτάσω ξέρω, ξέρω μόνο πως θέλω να πηγαίνω και να πηγαίνω και να πηγαίνω… Με στόχο βέβαια και προς μια κατεύθυνση που θα με αφορά.
Νομίζω πως σχετικά με τους ρόλους, ακόμη και εμένα την ίδια να προσπαθήσω να πιάσω θα δυσκολευτώ. Ξέρω πως με γοητεύουν ρόλοι αντίθετοι από εμένα, είτε σε ηλικία είτε σε σωματική διάπλαση. Ξέρω επίσης πως θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω ένα κοριτσάκι που τραγουδάει και χορεύει αλλά παρεμπιπτόντως έχει σκοτώσει και το μισό χωριό. χαχα…