Γράφει η Άννα Παχή
Δεκτή έκανε την παραίτηση του Κώστα Ζουράρι ο πρωθυπουργός, σε μια σπάνια επίδειξη ορθής κρίσης. Τις τελευταίες μέρες ακούμε πολλά για τον Ζουράρι, από τα ίδια αυτά κανάλια που τόσον καιρό τον φιλοξενούσαν, ταΐζοντας το υπερφίαλο εγώ του, αφήνοντάς τον να ξετυλίγει μπροστά στις κάμερες την επίφαση της γνώσης του.
Σαν κι αυτόν είναι πολλοί. Μη έχοντας ουσιαστική γνώση και εκπαίδευση παρά μόνο πασαλείμματα και σεμινάρια, τείνουν να δηλώνουν λόγιοι, επιστήμονες κι ένας θεός ξέρει τι άλλο επιθυμούν, προκειμένου να νιώσουν κάποιοι, αφού στην ουσία είναι τίποτα. Το κακό είναι ότι πείθουν. Στην εποχή που όλη η ζωή μας είναι media, βρίσκουν το χώρο που τους αναλογεί (ή τον καταχρώνται, το ίδιο είναι σχεδόν), μιλώντας επί παντός του επιστητού με ύφος δέκα καρδιναλίων τουλάχιστον. Κι όταν μένεις στα απλά post των social media, ή γράφεις ακαταλαβίστικα άρθρα σε εφημερίδες που προσπαθούν να πουλήσουν ό,τι να ’ναι, η ζημιά περιορίζεται.
Όταν όμως αναλαμβάνεις βουλευτική έδρα, το πράγμα σοβαρεύει. Δε θα καταγράψω τις ανοησίες του Κώστα Ζουράρι, όποιος γνωρίζει έστω και επιδερμικά τη γλώσσα μας, τις έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό. Εκείνο που μου έκανε πάντα εντύπωση είναι το ύφος. Αυτό το ύφος του ανώτερου, του εκνευριστικού “ξερόλα”. Ο πραγματικά σοφός, ο αληθινά γνώστης, δε διαθέτει κανένα “ύφος” ανωτερότητας απέναντι στον αδαή. Αντιθέτως.
Το παρόν άρθρο είναι σαφώς υποκειμενικό. Ήμουν αρκετά άτυχη να έχω τον Κώστα Ζουράρι καθηγητή, πολλά χρόνια πριν. Η πρώτη του κουβέντα ήταν “όλες οι γυναίκες είναι Κατίνες”. Δε χρειάστηκε τίποτε άλλο, αν και υπήρξαν πολλά ακόμη. Το γεγονός πως ένας τέτοιος άνθρωπος ανέλαβε έδρα στη Βουλή είναι τουλάχιστον γελοίο. Το γεγονός πως υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν στο ίδιο πόστο, είναι επικίνδυνο.