Σήμερα Πέμπη (14/7) ο Νίκος Πλάτανος, που παίζει ακορντεόν και τραγουδά, συνοδεύει, σε μια ξεχωριστή γαλλική βραδιά -«EVA ON A FLIGHT TO PARIS», την ηθοποιό και τραγουδίστρια Εύα Κοτανίδη, στον κήπο του “Μαγεμένου Αυλού” (210-7223195, Aμύντα 4, Πλατεία Μάνου Χατζιδάκι- πρώην πλατεία Προσκόπων, Παγκράτι).
Η διαδρομή του από την Ecole Normale de Musique de Paris ως το «Χάραμα», τα «13 Φεγγάρια», το Εθνικό Θέατρο και το Μέγαρο Μουσικής και από τις μελοποιήσεις Ελλήνων ποιητών (Ελύτης, Σεφέρης, Καββαδίας, Λαπαθιώτης) έως την ενασχόλησή του με την κινηματογραφική μουσική και τη μουσική για το θέατρο, είναι εξαιρετικά σημαντική και παρακαταθήκη για την ελληνική μουσική.
Ο Νίκος Πλάτανος, με τελευταία δισκογραφική του δουλειά, τέλη του 2015, την «Απόκρυφη Ιστορία», σε ποίηση της Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ και με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, διακρίνεται για τις ευαισθησίες του, τη μελωδική φωνή του και για τον τρόπο του να προσεγγίζει τις νεότερες γενιές, που σε αυτόν ανακαλύπτουν ένα πιο προσιτό δρόμο προς το έντεχνο τραγούδι.
Ο Νίκος Πλάτανος σπούδασε μουσική στο Παρίσι (Ανώτερη Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα) και Σύνθεση Μουσικής Κινηματογράφου δίπλα στον Antoine Duhamel, σπουδαίο συνθέτη πολλών ταινιών της γαλλικής nouvelle vague (Γκοντάρ, Τρυφώ, Ταβερνιέ).
Συνεργάστηκε με τη Δήμητρα Γαλάνη στο «Χάραμα», την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τη Μελίνα Κανά στα «13 Φεγγάρια» και έγινε φίλος με όλη τη νέα γενιά τραγουδιστών, όπως την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο.
Θέλησε να μελετήσει τη σχέση της μουσικής με κάτι έξω απ’ αυτήν, με την εικόνα, με τρόπους μουσικής παρέμβασης στην εκτύλιξη μιας ιστορίας. Προσπάθησε να προσεγγίσει μουσικά τον ποιητικό λόγο, με φυσικό επακόλουθο να στραφεί στο θέατρο. Συνεργάστηκε, μάλιστα, με το «Amore» και το Εθνικό Θέατρο, με τον Γιώργο Λαζάνη, τους σκηνοθέτες Έφη Θεοδώρου («Ρομπέρτο Τσούκκο» του Κολτές), τον Στάθη Λιβαθηνό, τον Γιάννη Χουβαρδά («Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Χόρβατ).
Έκανε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, τις «Παγίδες», το 2001, σε στίχους του Σταμάτη Πάρχα και έδωσε, την ίδια χρονιά, μερικά τραγούδια στη Μελίνα Κανά για τον προσωπικό της δίσκο.