Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Το να ακούσεις ή να «κατεβάσεις» μουσική πλέον είναι το πιο εύκολο. Κάτι το youtube κάτι τα mp3 έχουν κάνει εύκολη τη ζωή των μουσικόφιλων σε όλο τον κόσμο. Βέβαια το εύκολο δεν είναι πάντα και καλό, γιατί χάνεις την μαγεία της αναζήτησης…
Μια μαγεία που σου προσφέρουν απλόχερα οι δίσκοι βινυλίου. Τα εξώφυλλα, οι φωτογραφίες, οι πληροφορίες που σου προσφέρουν παραμένουν «ιερό ευαγγέλιο» για τους λάτρεις της μουσικής.
Έτσι μια βόλτα στα παλιά δισκάδικα στο μοναστηράκι είναι ότι καλύτερο, όχι μόνο για τους συλλέκτες, αλλά και για όσους θεωρούν ένα άλμπουμ ενός καλλιτέχνη, έργο τέχνης.
Δεν είναι ψυχροί όπως τα mp3, δεν είναι απρόσωποι όπως τα cd. Είναι φτιαγμένοι με μεράκι για ένα απαιτητικό κοινό.
Και όπως και να το κάνουμε έχουν και διαφορετικό ήχο, πιο ζεστό, πιο ανθρώπινο. Τότε που η μουσική δεν ήταν μια μαζική απρόσωπη παραγωγή, αλλά προσωπική κατάθεση ψυχής του καλλιτέχνη. Όποιο είδος μουσικής να ήταν αυτό.
Στα δισκάδικα μπορείς να βρεις όποιο βινύλιο θες, σε οποιαδήποτε κατάσταση και φυσικά για κάθε τσέπη.
Μπορείς να βρεις δίσκους από 1 και 2 ευρώ ενώ θα ακούσεις και εξωφρενικές τιμές.
Θα δεις ανθρώπους να μιλάνε με τις ώρες για τα αγαπημένα τους συγκροτήματα και να συγκρίνουν τις δισκοθήκες τους. Πολλές φορές τσακώνονται για το ποιος έχει την πρωτότυπη κόπια και ποιος την επανέκδοση.
Έχω δει μπροστά μου να πωλείται ένα σπάνιο 45αρι των Beatles 400 ευρώ! Και αυτός που το αγόρασε έκανε σαν μικρό παιδί. Προτίμησε να χαλάσει μια μικρή περιουσία παρά να το κατεβάσει από το youtube και να το έχει στον υπολογιστή του.
Η δική μου δισκοθήκη περιλαμβάνει πάνω από 500 δίσκους βινυλίου, από ρεμπέτικα μέχρι heavy metal και καμαρώνω γι αυτή. Και όποτε μπορώ να ξεκλέψω λίγο χρόνο, ανεβαίνω μέχρι το μοναστηράκι μήπως και βρω κανένα «διαμάντι» για να την εμπλουτίσω…