Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Σύρμο

H Μικαέλα Κεφαλογιάννη είναι πολυτάλαντος άνθρωπος. Χορεύτρια, διπλωματούχος της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού του Λονδίνου. Ηθοποιός, απόφοιτη από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Μέλισσα» της Έλντας Πανοπούλου και κάτοχος χρυσών μεταλλίων στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Kung Fu. Μα πάνω από όλα, η Μικαέλλα αναζητά την ουσία, ούσα  μια προσωπικότητα πολύπλευρη, που πατά γερά στο έδαφος ακόμη κι όταν ίπταται χορεύοντας. Την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σε εμένα και στο iArt.

Η παράσταση «Φτέρενη κόρη», στην οποία και πρωταγωνιστείς, άνοιξε τα φτερά της και πέραν της Κρήτης, όπου ξεκίνησε. Πήγατε σε Αθήνα, Κέρκυρα, Λαμία, Ρόδο και Σύρο. Πήρες κάτι διαφορετικό από το «καινούριο» κοινό που σας παρακολούθησε; Πες μας δύο λόγια για την παράσταση.

Ήταν πολύ ευχάριστο για εμάς που η παράσταση είχε και έχει την τύχη να ταξιδεύει σε τόσα διαφορετικά μέρη και να δέχεται τόση αγάπη και ζεστασιά από τον κόσμο. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική διότι είναι και ο κόσμος διαφορετικός σε κάθε τόπο. Συνάμα, έχει κάτι οικείο, τη συγκίνηση και τη ζεστασιά όσων καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Είναι αυτό που θυμάσαι τελικά και σου μένει σαν εικόνα από κάποιον άνθρωπο, το βλέμμα του και η ευχαρίστηση που μοιράστηκε κάποια βαθύτερα συναισθήματα, το οποίο για εμένα είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Η παράσταση είναι ένα λαϊκό παραμύθι με δράκους, κάστρα και μία κόρη, η οποία μεταμορφώνεται σε πουλί μετά από μία κατάρα της δρακόντισσας μητέρας της. Το παραμύθι πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας, της εγωιστικής αγάπης, της δύναμης της αγάπης, της υπομονής, της πίστης και της καλοσύνης, παρουσιασμένο με ένα πολύ ιδιαίτερο αφαιρετικό τρόπο, τόσο σκηνοθετικά όσο και  κινησιολογικά, που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Αυτό ήταν και το στοίχημα, να επικοινωνήσουμε με ένα βαθύτερο και δικό μας δημιουργικό τρόπο, αποφεύγοντας την παγίδα «του τι θα αρέσει στον κόσμο», αλλά μένοντας συγκεντρωμένοι στη δική μας έρευνα και έκφραση. Το συγκινητικό είναι το ότι καταφέραμε με ένα αντί-εμπορικό τρόπο, να επικοινωνήσουμε τόσο βαθιά με τον κόσμο και τα παιδιά, τα οποία δεν μπορείς εύκολα να τα ξεγελάσεις. Αυτό είναι και η επιτυχία της παράστασης.

Αποφοίτησες από τη Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου με πτυχίο (Bachelor) στην τέχνη και διδασκαλία του Μπαλέτου. Χορεύεις, χορογραφείς και διδάσκεις χορό. Είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος να μας εξηγήσεις, πως είναι να χορεύεις, σε μια εποχή που οι άνθρωποι βαριούνται και να βαδίσουν.

Το να χορεύω με κινητοποιεί, πρώτα ψυχικά και μετά σωματικά, είναι έκφραση σώματος και ψυχής, ενώ παράλληλα, επικοινωνείς με τα βαθύτερα συναισθήματα των άλλων. Είναι θεραπεία, δημιουργία, έκφραση συναισθημάτων και συμβαίνει σε όλες τις εποχές. Πιστεύω είναι πολύ καλύτερο από το απλό βάδισμα! Λόγω εκπαιδευτικού συστήματος, ο περισσότερος κόσμος δεν το έχει γνωρίσει και εξασκήσει, οπότε είναι λογικό να μην ξέρει τι σημαίνει ο χορός σαν τέχνη. Όλοι μπορούν να χορέψουν είτε με συγκεκριμένη τεχνική είτε χωρίς, απλά πρέπει να το ανακαλύψουν μέσα τους. Φράσεις που ακούμε συχνά,  «Δεν μου ταιριάζει», «Δεν έχω ρυθμό», «Δε με βοηθάει το σώμα μου», είναι άτοπες και δεν ισχύουν διότι όλοι έχουμε την κίνηση μέσα μας και τα συναισθήματα… οπότε, όλοι μπορούμε να χορέψουμε, να νιώσουμε ευχάριστα και να δώσουμε λίγη μαγεία στη ζωή μας. Ο χορός σαν τέχνη, όπου περικλείει συγκεκριμένη τεχνική σώματος, αίσθηση αρμονίας, ρυθμού, μουσικότητας, έκφρασης και ομαδικότητας, είναι κάτι που σαφώς διδάσκεται αλλά χρειάζεται υπομονή, επιμονή και αγάπη ή καλύτερα πάθος, όπως άλλωστε και όλες οι τέχνες… Το σώμα πλάθεται, διαμορφώνεται αλλά το πάθος δεν διδάσκεται είτε το έχεις είτε όχι.

Η ασχολία σου με τις πολεμικές τέχνες έφτασε σε επίπεδα πρωταθλητισμού. Το 2014, 2015 και 2016 κατέκτησες δύο χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο στα πανελλήνια πρωταθλήματα wushu kung fu και tai chi chuan. Τι σε βοήθησε να φτάσεις σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο;

Σίγουρα η αγάπη και το ενδιαφέρον μου για αυτή την τέχνη βοήθησαν στο να καταφέρω να εκτελέσω μία φόρμα -όπως λέγονται στο kung fu- αξιοπρεπώς. Χρειάζεται επανάληψη και σκέψη, διότι αυτές οι τέχνες είναι εσωτερικές και όπως λέει και ο sifu, ο δάσκαλός μου, «Η τέχνη είναι αυτό που δε φαίνεται». Κατάφερα να εκτελέσω το πρόγραμμα των ασκήσεων ικανοποιητικά και να είμαι στα μετάλλια, η αληθινή γνώση όμως των πολεμικών τεχνών απέχει κατά πολύ από την κατάκτηση μεταλλίων. Απαιτεί πολύ χρόνο και γνώση του σώματός σου, υπομονή και ταπεινότητα, κάτι το οποίο το εξασκείς ξανά και ξανά μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στη γνώση. Η ουσία  δεν έχει σχέση με τους τίτλους και τα μετάλλια.

Μικαέλα, είσαι σαν ένα δέντρο με τρία μεγάλα κλαδιά, τον χορό, την ηθοποιία και τις πολεμικές τέχνες. Με τι τρόπο αλληλεπιδρούν μέσα σου, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε κοινό και ποιο κλαδί κουβαλά τους περισσότερους καρπούς;

Όλες οι γνώσεις και οι εμπειρίες μας είναι μέσα μας. Βοηθούν η μία την άλλη και μας κάνουν ικανούς να βρίσκουμε τρόπους για να συγκεντρωθούμε καλύτερα στο στόχο μας κάθε φορά, να ενεργοποιηθούμε και να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, να πούμε αυτά που θέλουμε. Πιστεύω το πιο σημαντικό όταν βρίσκομαι μπροστά σε κοινό, είναι η επικοινωνία. Το μέσο που θα το κάνω δεν είναι συγκεκριμένο, δε σκέφτομαι κάποιο τρόπο. Ψάχνω την αλήθεια του ρόλου μέσα από τη δική μου αλήθεια και ταυτόχρονα προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένη σε όσα συμβαίνουν μέσα μου και γύρω μου, αλληλοεπιδρώντας με το περιβάλλον μου. Δεν έχω σκεφτεί ποιο κλαδί κουβαλά τους πιο πολλούς καρπούς. Το σίγουρο είναι ότι συνεχίζω να μαθαίνω τον εαυτό μου μέσα από όλα αυτά και να τα αναθεωρώ, βλέποντας πόσο ενδιαφέρον είναι για έναν άνθρωπο να ασχολείται με τις τέχνες.

Κλείνοντας, πες μου μια παιδική σου ανάμνηση που θυμάσαι έντονα και μια μελλοντική στιγμή που θα ‘θελες να βιώσεις.

Θυμάμαι έντονα τις πρώτες μου «παραστάσεις» στο σπίτι μας, όταν ήμουν τριών ή τεσσάρων χρόνων. Όταν έρχονταν για επίσκεψη οι φίλοι των γονιών μας, οι αδελφές μου με έντυναν περίεργα κι εγώ παρουσίαζα χορευτικό,  υποχρεωτικό θέαμα στους καλεσμένους οι οποίοι το θυμούνται και γελάνε μέχρι σήμερα διότι ήταν αρκετά χαριτωμένο. Για το μέλλον δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο, εύχομαι μόνο να μπορώ να συνεχίσω να συνεργάζομαι, να  εκφράζομαι και να επικοινωνώ με ωραίους ανθρώπους όπως και σήμερα, ανθρώπους που με βοηθούν να βελτιώνομαι σε πολλαπλά επίπεδα στην τέχνη αλλά και σαν άνθρωπος.