Ο Γερμανός καλλιτέχνης Έντγκαρ Μρουγκάλλα (Edgar Mrugalla) ζωγράφισε περισσότερα από 3.500 κομμάτια από την ηλικία των 65 ετών. Ομως, κανένα από αυτά δεν ήταν πρωτότυπο έργο.
Ο Μρουγκάλλα ήταν πλαστογράφος τέχνης, αντιγράφοντας έργα του Ρέμπραντ, του Πικάσο, του Ρενουάρ και πολλών άλλων δασκάλων.
Η αξιοποίηση του ταλέντου του, τού πρόσφερε δύο χρόνια φυλακή και για να αφεθεί ελεύθερος, συνεργάστηκε με τις αρχές, προκειμένου να αποκαλύψει πλαστά έργα τέχνης, ανάμεσα σε αυτά και δικά του.
Και παρόλο που κανένας από τους πίνακές του δεν ήταν πρωτότυπος, μερικοί εκτίθενται σήμερα σε ένα μουσείο: Το Μουσείο της Πλαστής Τέχνης (Museum of Art Fakes), στη Βιέννη της Αυστρίας.
Η Ντιάν Γκρομπ (Diane Grobe), ιδιοκτήτρια του μουσείου που άνοιξε το 2005, πιστώνει στον Μρουγκάλλα την ιδέα για αυτόν τον μουσειακό χώρο.
Σύμφωνα με την ίδια, ο καλλιτέχνης έδωσε στο Μουσείο πλαστά του έργα-αντιγραφές του Ρέμπραντ, του Μίλερ και του Πικάσο. Μετά από αυτόν, το Μουσείο κοίταξε και για άλλους πλαστογράφους, με συναρπαστικές ζωές, όπως τους Τόμας Κίτινγκ (Thomas Keating), Έρικ Χέμπορν (Eric Hebborn) και Χαν βαν Μίγκερεν (Han van Meegeren).
Πλαστογραφία του Τομ Κίτινγκ
Σήμερα, το Μουσείο διαθέτει μια συλλογή με περισσότερα από 80 πλαστά έργα, η οποία συνεχώς αυξάνει. Φιλοξενεί τρεις τύπους έργων:
α) Τα αντίγραφα, που σημαίνει ότι είναι ένα νόμιμο αντίγραφο ενός υπάρχοντος έργου τέχνης, αλλά δεν ισχυρίζεται ότι είναι από τον αρχικό καλλιτέχνη.
β) Μια τυποποιημένη πλαστογραφία, η οποία είναι ένα κομμάτι που γίνεται με το στυλ ενός συγκεκριμένου ζωγράφου και επισημαίνεται με το όνομα αυτού του καλλιτέχνη.
γ) Μια πανομοιότυπη πλαστογραφία, ένα αντίγραφο ενός υπάρχοντος έργου, που φέρει το όνομα του αρχικού καλλιτέχνη.
Όλα αυτά θεωρούνται αυθεντικές απομιμήσεις.
Πλαστός Ματίς
Εκτός από τη στέγαση των πλαστών έργων, το Μουσείο προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό στον νόμο περί τέχνης, καθώς σχετίζεται με παραπτώματα και πλαστογραφίες. Για παράδειγμα, η παραγωγή ενός έργου τέχνης που μιμείται έναν άλλο καλλιτέχνη, δεν είναι παράνομο. Όταν, όμως, το προϊόν πωληθεί υπό το πρόσχημα ενός πρωτοτύπου, τότε παραβιάζει το νόμο. Με αυτή την έννοια, ολόκληρο το Μουσείο λέει κάτι από μια ιστορία εγκλήματος στα χρονικά της κλεμμένης δημιουργικότητας και πνευματικής ιδιοκτησίας.
Ψεύτικα ημερολόγια του Χίτλερ
Η Γκρομπ επισημαίνει ότι το Μουσείο επιτρέπει «μια διαφορετική ματιά» στην τέχνη. «Και επειδή παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον ισχύοντα νόμο για την αγορά τέχνης», αναφέρει, «ίσως αποτρέψουμε περαιτέρω απάτες».
Πηγή: Snoopit24