Της Άννας Παχή
Η επαφή μου με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε όταν ήμουν μικρούλα και με πήγαινε ο μπαμπάς μου να δω τους συνοικιακούς αγώνες της περιοχής μας. Δε μπορώ να πω ότι καταλάβαινα πολλά, μου άρεσε όμως ο κόσμος, το γήπεδο και το καλαμπόκι που με κέρναγε ο αρχηγός της οικογενείας μας. Από το παιχνίδι, δε σκάμπαζα τίποτα, απλώς μου φαινόταν αστείο τόσοι άνθρωποι να τρέχουν πίσω από μια μπάλα.
Αυτή η κοινή μας δραστηριότητα σταμάτησε όταν τα πράγματα στα γήπεδα αγρίεψαν. Το βρισίδι – απαραίτητο συστατικό κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα που σέβεται τον εαυτό του – έγινε ανυπόφορο ακόμη και για τον πατέρα μου, ενώ τα πρώτα κρούσματα χουλιγκανισμού έκαναν την εμφάνισή τους και άρχισε να φοβάται για την ασφάλειά μου. (Έπαιξε ρόλο και η γκρίνια της μάνας μου “που το πας το παιδί”, “θα φάτε κανα τούβλο στο κεφάλι”, και τέτοια υποστηρικτικά. Έκτοτε, κι ενώ το ποδόσφαιρο γινόταν ολοένα πιο ανταγωνιστικό, πιο βρώμικο και πιο βάρβαρο, απλώς απείχα. Φυσικά, ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα Παναθηναϊκός, κυρίως λόγω γονιδίων.
Πρόσφατα βρέθηκα στο φιλικό παιχνίδι μεταξύ των ομάδων “Ατρόμητος Αντιρρίου” και “Ακαδημία Ναυπάκτου”. Ο αγώνας ξεκίνησε στις έξι το απόγευμα με τον ήλιο να μας χτυπά ανελέητα. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες κατά το ήμισυ. Πιτσιρίκια που ήρθαν να χαζέψουν, έφηβοι και νεαροί που ήθελαν να χειροκροτήσουν και κυρίως, να πειράξουν, τους φίλους τους που έπαιζαν, κορίτσια που κάθησαν κάτω από τον καυτό ήλιο για να καμαρώσουν τα αδέρφια και τα αγόρια τους, καθώς και μια- δυο μανάδες που ήρθαν να στηρίξουν τα βλαστάρια τους.
Τα φιλικά παιχνίδια – από ότι κατάλαβα – είναι πιο διασκεδαστικά από τα “κανονικά”. Καθώς δεν υπάρχει το άγχος της πρόκρισης ή των βαθμών, όλοι είναι ψυχολογικά τουλάχιστον, πιο χαλαροί. Οι προπονητές αλλάζουν συχνά τους παίκτες τους, είναι μια ευκαιρία να παίξουν όλοι, σαν ένα είδος προπόνησης. Η κερκίδα αστειεύεται και δε χάνει ευκαιρία να χειροκροτεί, να δίνει κουράγιο αλλά και να αναγνωρίζει τις καλές προσπάθειες ακόμη και των αντιπάλων. Φυσικά, τα πειράγματα που λέγαμε έδιναν κι έπαιρναν, τα αγόρια είναι πάντα αγόρια, δε μεγαλώνουν ποτέ, απλά ψηλώνουν. Όταν η μπάλα έβγαινε εκτός αγωνιστικού χώρου, τα πιτσιρίκια τρελαινόντουσαν από τη χαρά τους, καθώς πήγαιναν, έπαιρναν τη μπάλα και την έριχναν πάλι μέσα στο γήπεδο. Ένιωθαν έτσι κι αυτά, πως ήταν μέρος των τεκταινόμενων.
Έχοντας ακούσει και δει τόσα άσχημα γεγονότα που αφορούν το “βασιλιά των σπορ” ομολογώ πως εξεπλάγην ευχάριστα με την ατμόσφαιρα αυτού του παιχνιδιού. Οι παίκτες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, η νίκη είναι πάντα το ζητούμενο, κι ενώ υπήρξαν ευκαιρίες για γκολ, δεν μπήκε ούτε ένα. Όμως, απαλλαγμένοι από την ένταση του αποτελέσματος, το διασκέδασαν όλοι. Καθώς προέρχονται από γειτονικές περιοχές οι περισσότεροι γνωρίζονται και δεν έχαναν ευκαιρία να αστειευτούν, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και να μεταδίδουν σε εμένα την άσχετη, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα αθλητικής άμιλλας και συνεργασίας.
Το παιχνίδι τέλειωσε ισόπαλο. Δημιουργήθηκαν αρκετές ευκαιρίες, η μπάλα όμως δεν έκανε τη χάρη σε κανέναν να μπει στα δίχτυα. Προτίμησε να γυρίζει ανέμελη, παρά τις αμέτρητες κλωτσιές που έφαγε. Ίσως για αυτό να μην τους έκανε το χατίρι, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως στο τέλος, από παντού ακουγόταν “καλό παιχνίδι”, “μπράβο παιδιά” και διάφορες ενθαρρυντικές παραλλαγές τους.
Ξέρω πως είναι ουτοπικό, αλλά θα ήθελα αυτή η ατμόσφαιρα να κυριαρχεί σε όλους τους αγώνες. Η νίκη είναι ωραίο πράγμα, αλλά δεν είναι το παν. Η ευγενής άμιλλα είναι επίσης καλό πράγμα, όπως και η απόλαυση ενός παιχνιδιού. Διότι, πάνω από όλα, το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.