Με αφορμή την παράσταση ‘Αυτόματη Εστίαση’, έργο του Γιώργου Αγγελίδη που παρουσιάζεται στο θέατρο ‘Αργώ’, η σκηνοθέτις Νατάσα Παπαδάκη μιλά στο iart.gr
Αυτόματη Εστίαση’ η δουλειά σας που παρουσιάζεται στο θέατρο Αργώ. Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση όπως και στο τι σας τράβηξε να το σκηνοθετήσετε.
Ο Πέτρος μη καταφέρνοντας να ξεπεράσει τον βιασμό που υπέστη, όταν ήταν ακόμα ανήλικος, από τον Μάριο, έναν επαγγελματία φωτογράφο, θέτει σ’ εφαρμογή – αρκετά χρόνια μετά – ένα σχέδιο εκδίκησης το οποίο όμως τον βρίσκει αντιμέτωπο με συναισθήματα και καταστάσεις που δεν είχε υπολογίσει! Οι δυο άντρες συνάπτουν μια επικίνδυνη σχέση που θα τους οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Το να σκηνοθετήσω αυτό το έργο ήταν μια πρόκληση κι ένα στοίχημα για μένα! Αυτό που με κέρδισε περισσότερο είναι ότι η ισορροπία μεταξύ των δυο χαρακτήρων είναι τόσο ρευστή, δεν ξέρεις πραγματικά ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα της ιστορίας. Αυτό αλλάζει ξανά και ξανά ανάλογα με το πού θα επιλέξεις να εστιάσεις! Το σίγουρο είναι πως και οι δυο είναι τραγικοί χαρακτήρες.
Το έργο, αναφορικά με το θέμα του, είναι σκληρό έως αδυσώπητο. Πως το προσεγγίσατε σκηνοθετικά, ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του που θέλατε να παρουσιάσετε;
Επηρεασμένη από τον αγαπημένο μoυ Lars Von Trier, δεν είχα διάθεση να ‘στρογγυλέψω’ τις δυσκολίες του θέματος. Με βάση τον αφηγηματικό ρεαλισμό, την χρήση της κάμερας – που για μένα έχει καθοριστικό και σημαίνοντα ρόλο στη μεγέθυνση των συναισθημάτων και της παθολογίας των χαρακτήρων – και την χρήση των φώτων, ειδικά στα flashbacks, προσπάθησα να φέρω μπροστά τα κύρια και διαχρονικά ζητήματα που πραγματεύεται το έργο του Γιώργου. Αυτά της συγχώρεσης, της εκδίκησης, της μετάνοιας και των σκέψεων αυτών, που τρομάζουμε ν’ αποδεχτούμε.
Πείτε μας λίγα λόγια για την συνεργασία σας τόσο με τον συγγραφέα Γιώργο Αγγελίδη, (με τον οποίο από όσο ξέρω έχετε συνεργαστεί ξανά) όσο και με τους ηθοποιούς, Οδυσσέα Πετράκη και Χρήστο Ντόβα. Πως ξεκίνησαν και πως ‘κύλησαν’ αυτές οι συνεργασίες;
Μακάρι και στο μέλλον να έχω τόσο δημιουργικές και ευχάριστες συνεργασίες όπως αυτή! Με τον Γιώργο Αγγελίδη μας δένουν πολλά. Ναι έχουμε ξανασυνεργαστεί στο πρώτο του θεατρικό έργο ‘Δικός σου’ αλλά μας δένουν πολλά περισσότερα όπως αγάπη, φιλία και η επισφράγιση αυτών: μια διπλοκουμπαριά!! Mε πίστεψε, με εμπιστεύτηκε παρ’ όλο που άλλαξα πολλά από αυτά που είχε ο ίδιος στο μυαλό του αρχικά και ελπίζω το αποτέλεσμα να τον δικαίωσε! Μέσα από ένα υπέροχο casting που ακολούθησε, ανέγνωσα στον Χρήστο Ντόβα και στον Οδυσσέα Πετράκη, τους ρόλους όπως ακριβώς τους είχα στο μυαλό μου. Ταίριαξαν πολύ, είχαν κι έχουν απόλυτο σεβασμό ο ένας στον άλλο και πάνω και κάτω από την σκηνή (κάτι που χαίρομαι πολύ να βλέπω) . Με πίστεψαν κι εκείνοι, το ταξίδι μας κύλησε μοναδικά και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Σπουδαίο ρόλο σ’ αυτή τη συνεργασία είχε η Μαρία Μπακάρα συνοδοιπόρος και βοηθός καθ’ όλη τη διάρκεια! Και φυσικά όλοι οι συνεργάτες. Σπουδαίοι, ταλαντούχοι, ο κάθε ένας στο είδος του!
Βλέπουμε πολλά (πολλά όμως) άσχημα στην καθημερινότητα μας. Γιατί να τα δούμε και στο θέατρο; Τι πιστεύετε πως δίνει το έργο στον θεατή; Τι θα θέλατε εσείς να δώσει;
Το θέατρο για μένα δεν έχει σκοπό να σε βυθίσει στα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά αντιθέτως, να τα φωτίσει με έναν τρόπο, διαφορετικό. Να σε ταξιδέψει, να σε διδάξει, να σε κάνει να αναρωτηθείς, να σε βγάλει από τα κουτάκια σου, να σε ταρακουνήσει, να σε κάνει να νιώσεις. Αυτό είναι που λείπει θεωρώ περισσότερο στις μέρες μας. Η ενσυναίσθηση. Ναι βλέπουμε πολλά άσχημα όπως σωστά επισημάνατε. Αλλά θεωρώ ότι μετά από τέτοια και τόση ασχήμια γύρω μας, κάπου γινόμαστε κι εμείς μέρος αυτής.. κάπου της μοιάζουμε.. ή την αρνούμαστε και αδιαφορούμε. Γινόμαστε ανάπηροι συναισθηματικά. Επειδή λοιπόν κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που με τρομάζουν όλα αυτά και δεν μπορώ να τα χωνέψω, ούτε να τα διαχειριστώ με χρήσιμο τρόπο, το θέατρο μου δίνει την ευκαιρία να τα φωτίσω κάπως αλλιώς, να μην τους γυρίσω την πλάτη και αν είναι δυνατόν έστω ένας θεατής να συγκινηθεί, τότε αυτό για μένα είναι κέρδος.
Έχετε μια σημαντική καριέρα ως ηθοποιός. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στη σκηνοθεσία; ‘Βοηθούν’ αυτές οι ιδιότητες η μια την άλλη ή δυσκολεύουν τα πράγματα μέσα από δυο οπτικές γωνίες;
Στην πραγματικότητα το γεγονός ότι προ διετίας γέννησα δίδυμα, με δυσκόλευε εκείνη την περίοδο από το να γυρίσω με την ιδιότητα της ηθοποιού στο θέατρο. Δεν ήμουν έτοιμη! Η σκηνοθεσία ήρθε την κατάλληλη στιγμή και λειτούργησε ως βάλσαμο αλλά και ως ένα νέο βήμα, που με ανανέωσε! Σαφώς η εμπειρία μου ως ηθοποιός θεωρώ, ότι λειτούργησε ευεργετικά στο έργο μου ως σκηνοθέτης. Μιλούσα την ίδια γλώσσα με τους ηθοποιούς, ήξερα πως νιώθουν, πώς να τους προσεγγίσω και πολλά πράγματα τα ανακαλύπταμε μαζί!
Τι ακούτε συνήθως από το κοινό, μετά την παράσταση;
Κατά τη διάρκεια της παράστασης συχνά ακούμε κλάματα και μετά το τέλος της όμορφα λόγια! Ακούμε τα καλύτερα για το κείμενο, τους συνταράσσει και το γεγονός, ότι είναι δυστυχώς πραγματική ιστορία, για τη σκηνοθεσία, για τα σκηνικά, τα κοστούμια, τις μουσικές και πρώτα και κύρια για τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι μία παράσταση που ακόμα κι αν δεν σου αρέσει, σίγουρα θα σε απασχολήσει, θα έχεις πολλά να πεις και αυτό για μένα είναι επιτυχία!
Τι σας έχει δώσει η τέχνη σας μέχρι τώρα; Τι πιστεύετε πως της δώσατε με τη σειρά σας; Αν σας ζητούσα να περιγράψετε με λίγα λόγια το Θέατρο, ποια θα χρησιμοποιούσατε;
M’ έχει βοηθήσει ν’ αντιλαμβάνομαι καλύτερα τον κόσμο γύρω μου. Μου δίνει χαρά, βρίσκω διέξοδο, νιώθω κάθε αίσθηση μου να δουλεύει στο 100%, μου δίνει ελευθερία. Της έχω δώσει αφοσίωση, ενέργεια, ψυχή, σκληρή δουλειά, ιδέες, την έχω γνωρίσει σε ανθρώπους που δεν είχαν ως τότε την ευκαιρία να την γνωρίσουν, την διδάσκω και διδάσκομαι από αυτήν καθημερινά. Κι αυτός είναι ένας αέναος κύκλος μάθησης. Το θέατρο για μένα – μαζί με την ποίηση – είναι ύψιστες μορφές τέχνης και ζωής.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.