Της Άννας Παχή

Του τα ’κανες τσουρέκια να διαβάσει, να περάσει, να πάρει πτυχίο, να γίνει χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία. Το πήγες φροντιστήριο, Αγγλικά, Γερμανικά, κολυμβητήριο. Τσακωθήκατε, τα βρήκατε, κλάψατε, γελάσατε. Και τώρα Το Σπλάχνο σου, το φως των ματιών σου φεύγει. Πάει να σπουδάσει όπως του είπες. Κι εσύ;

Τώρα που θα φύγεις και θα πας στα ξένα

Ο πόνος: Όταν το πήγες και το άφησες στο νηπιαγωγείο, χρειάστηκε η παρέμβαση ειδικού κλινικού ψυχολόγου για να σταματήσεις το κλάμα. Όταν έφυγε για την πενταήμερη, έκανες τάμα πέντε λαμπάδες κι ένα χρυσό καντήλι για να γυρίσει σώο και αβλαβές. Κάθε που βγαίνει έξω η καρδιά σου κάνει οχταπλά άξελ από την ανησυχία. Και τώρα θα μείνει μ ό ν ι μ α κάπου αλλού; Όχι, δε μπορείς να το αντέξεις αυτό, η δόλια μάνα.

Το παυσίπονο: Είναι τεχνικά αδύνατο να έχει κάθε πόλη και χωριό όλες τις Σχολές για να μη στερηθείς εσύ το Σπλάχνο σου. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και σκέψου πως είναι για το καλό του, όσο και για το δικό σου. Ο απογαλακτισμός δεν είναι εύκολος, κρίνεται όμως απόλυτα αναγκαίος για την ψυχική υγεία όλων. Κυρίως του παιδιού, γιατί για σένα, δεν το βλέπω να’ρχεται….

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά – και η μαγειρική επίσης.

Ο πόνος: Θα τρώει βλακείες και θα το φάει η βρώμα, που ούτε αυγό δεν ξέρει να τηγανίσει, ούτε με τι μοιάζει η σκούπα γνωρίζει. Πως θα ζήσει χωρίς τα σιδερωμένα του, χωρίς τα αγαπημένα του μακαρόνια με κιμά; Μήπως να μετακομίζατε οικογενειακώς εκεί στην επαρχία που η ζωή είναι καλύτερη; Ο σύζυγος μπορεί να μείνει εδώ να δουλέψει, εσύ οφείλεις να συμπαρασταθείς στο Σπλάχνο σου.

Το παυσίπονο: Μεγάλωσες ένα ανοικοκύρευτο πλάσμα, καλά να πάθεις. Δεν πειράζει όμως, ας είν΄καλά το ίντερνετ με τις χιλιάδες εύκολες και γρήγορες συνταγές. Θα ταράξει το junkfood στην αρχή, αλλά δως του χρόνο. Σύντομα θα εκτιμήσει τις φακές που δεν άγγιζε ποτέ και τα γεμιστά που το έκαναν να μορφάζει “μπλιαχ!”. Όσο για τη βρώμα, να τη φάει στη μάπα να μάθει, που δε σφουγγάρισε ποτέ το ανεπρόκοπο (κυρίως επειδή του φώναζες μονίμως «όχι έτσι!»).

Θα του ρίξουν ναρκωτικά στο ποτό

Ο πόνος: Το Σπλάχνο σου είναι τόσο αθώο που ο καθένας μπορεί να το κοροϊδέψει, να το εκμεταλλευτεί και να το δέσει φιόγκο μέχρι να πεις κύμινο. Ο κόσμος είναι κακός, μήπως να προσλάβεις σωματοφύλακα;

Το παυσίπονο:Αυτό στο έλεγε και η δική σου μάνα και γέλαγες. Θυμήσου. Εκτός αυτού, πλανάσαι πλάνην οικτρά αν θεωρείς το τέκνο σου τόσο αφελές εκτός αν διαθέτει IQ ραδικιού, οπότε δε θα περνούσε τις εξετάσεις, άρα δε θα έφευγε. Τέλος.

Θα μαραζώσει μακριά από τη μανούλα.

ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!

Θα διαβάζει;

Ο πόνος: Τώρα, ως  ξαμολημένο νιάτο, θα ξενυχτάει με παρέες, θα κοιμάται όλη μέρα και δε θα πατάει στη σχολή.

Το παυσίπονο: Στην αρχή, όντως έτσι θα κάνει και δικαίως. Μετά θα στρώσουν τα πράγματα. Ειδικά αν του δώσετε deadline ως γονείς ότι θα το χρηματοδοτείτε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Με αεροπλάνα και βαπόρια

Ο πόνος: Το μέγιστο ερώτημα, είναι κάθε πότε μπορείς να πηγαίνεις για checking χωρίς να κατεβάζει καντήλια (το Σπλάχνο). Δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσεις να αλητεύει αλλά δε θες να σε περνάει και για καμιά υπερπροστατευτική (κάπου στο σύμπαν γελάνε κάτι άλιεν).

Το παυσίπονο: Μια διακριτική επίσκεψη κάθε δυο – τρεις μήνες για δυο – τρεις μέρες κρίνεται ικανοποιητική. Ειδικά αν πηγαίνεις φορτωμένη τάπερ με φαγητό και επιπλέον χαρτζιλίκι. Παρόλα αυτά, πρέπει να θυμάσαι ότι εκεί είσαι ο επισκέπτης και ουχί η οικοδέσποινα. Να σεβαστείς τον καινούριο τρόπο ζωής του και να μην το ταράξεις στη γκρίνια. Δεν κινδυνεύει κανείς επειδή το Σπλάχνο δε σκουπίζει πίσω από το ψυγείο…

Και τώρα, με ποιόν θα ασχολούμαι εγώ;

Ο πόνος: Ποιόν θα νταντεύεις, ποιόν θα ταΐζεις, με ποιόν θα γκρινιάζεις, ποιόν θα παρακαλάς;

Το παυσίπονο: Ζόρικο, δε λέω, αλλά μήπως να αρχίσεις να ασχολείσαι με τον εαυτό σου και τον παραμελημένο αντρούλη σου; Μάνα θα είσαι μια ζωή, αλλά υπάρχουν κι άλλες πτυχές στον άνθρωπο. Μπορείς να τις ανακαλύψεις, ίσως εκπλαγείς ευχάριστα.