Της Άννας Παχή
Τα φοιτητάκια είναι ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Ξεκινάνε με τις ευλογίες του σογιού που καμαρώνει το μελλοντικό επιστήμονα. Η ελληνίδα μάνα κάνει την καρδιά της πέτρα και αφήνει το βλαστάρι της να μετοικήσει σε άλλη πόλη (ωιμέ, αγοράζει τα τάπερ με τις δεκάδες, ενώ πιάνει φιλίες – αθώες – με όλους τους οδηγούς του ΚΤΕΛ που θα μεταφέρoυν το φαγάκι της κατά μήκος και πλάτος της Ελλάδας. Ο πατέρας καμαρώνει αλλά σκέφτεται και τα έξοδα, ανησυχεί μήπως του έλαχε να θρέφει τον αιώνιο φοιτητή…
Κι ο φοιτητής; Επιτέλους, μόνος! Και χωρίς γκρίνιες αυτή τη φορά. Φτάνει στο καινούριο μέρος γεμάτος όνειρα για τρελή ζωή, μακριά από την πατρική εστία. Θα βγαίνει ότι ώρα θέλει, με όποιους θέλει, θα ζήσει επιτέλους Το Όνειρο.
Στις πόλεις με πανεπιστήμια και ΤΕΙ, βλέπεις τα φοιτητάκια να κυκλοφορούν κοπαδηδόν, συνήθως. Είναι βέβαια τα ζευγαράκια που βολτάρουν μόνα μέχρι να έρθει η ώρα να αποσυρθούν στο σπίτι του ενός ή τ’ αλλουνού, αλλά, οι παρέες γράφουν ιστορία. Οι φοιτητές είναι εγκλωβισμένοι μεταξύ εφηβείας κι ενηλικίωσης. Ακροβατούν προσπαθώντας να καταλάβουν πως λειτουργεί το πλυντήριο και τι ακριβώς πρέπει να γράψουν για την εργασία που έχουν να παραδώσουν. Άλλοι εύκολα, άλλοι δύσκολα, εξερευνούν την εργένικη ζωή κι αντιλαμβάνονται πως οι γονείς δεν έχουν πάντα άδικο. Αν στην αρχή μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ με το καλάθι γεμάτο junk food αποτελεί «σκανδαλιά», στο τέλος η εξεύρεση Maalox γίνεται αποστολή ζωής και θανάτου.
Όποιος δεν έζησε φοιτητική ζωή δεν ξέρει τη νοστιμιά του ψωμιού με κέτσαπ. Δεν έχει νιώσει στο πετσί του την έννοια του «ρεφενέ» στο τέλος του μήνα, μέχρι να έρθει το έμβασμα. Δεν έχει νιώσει την ανεμελιά του να μην έχεις ρούχο καθαρό να φορέσεις και να μη σε νοιάζει κιόλας. Ούτε πέρασε την αγωνία της εξεταστικής, ή το βάρος των συσσωρευμένων μαθημάτων. Όλα όμως περνάνε στο τέλος.
Κι εσύ, πεζέ ενήλικε που κοιτάς τις φοιτητοπαρέες αγανακτισμένος για τη φασαρία που κάνουν, άσε, δεν πείθεις κανέναν. Ξέρεις πολύ καλά ότι ζηλεύεις. Αφόρητα.