‘Δεν ξέρω να πω τίποτα για τον θάνατο. Για ό,τι δεν ξέρω τίποτα να λέω, υποψιάζομαι –δεν έχω ιδέα ποιος φταίει γι’ αυτή μου την έπαρση– ότι μπορώ τα πάντα να γράψω· ασήμαντα τεφτέρια, γεμάτα παράξενα γράμματα που δεν αφορούν ούτε καν εμένα τις περισσότερες φορές, αλλά κάπως, υπαγορευμένα από πολύ ψηλά ή από πολύ χαμηλά, κομίζουν μια Χρησιμότητα.
Μέσα στο χώμα, το νεκρό σου σώμα, Τάσο, κάνει γιορτή μυστική, κι όλα τα δάκρυά μας στεγνώνουν με τα καλοκαίρια και κανένα ποτήρι δεν θα ακουμπήσει πια στο στόμα σου, χορεύοντας πρώτα γύρω από τα μακριά σου δάχτυλα. Είσαι το σύμβολο όλων των θανάτων της εποχής, είσαι εσύ ο Ωραίος μου Νεκρός, και τουλάχιστον δεν γράφω τώρα που πέθανες πρώτη φορά για σένα.
Ο θάνατος δεν χρειάζεται καμία τέχνη, δεν χρειάζεται καμία παραμυθία. Να τον απολαύσεις, καμάρι μου, πλατύτερος καθώς είσαι, σημαντικότερος, από κάθε ποίηση.
Όσο νεκρή εγώ θα απολαμβάνω κάποτε τη συντροφιά σου, κάποιο ζευγάρι μάτια, ίσως, θα διαβάζει αυτά τα έντεκα ανεπίδοτα μηνύματα μέσα σ’ ένα τρένο ή σε μια τουαλέτα. Ολοζώντανο, πορφυρό, τρεμάμενο σώμα. Ζηλευτό μας.
Καταλαβαίνεις;’
Ο Τάσος Γκόβας ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο. Έζησε λαμπερά και αιχμηρά, μέχρι που έπαψε να ζει. Αυτό το βιβλίο δεν είναι η ιστορία της ζωής του, αλλά μια προσέγγιση του αντίκτυπου της απουσίας του. Το πένθος είναι η μοίρα των ζωντανών. Ο θάνατος ζωή δεν διαθέτει. Μόνο η ζωή χωρά τον θάνατο. Γι’ αυτό και είναι ανώτερή του, γι’ αυτό οι άνθρωποι υπομένουμε τα δεινά των αποχωρισμών, τις αλλαγές των εποχών και των συναισθημάτων. Πενθούν αποκλειστικά οι ζωντανοί. Αλλά, τι σημαίνει, τελικά, το να είσαι ζωντανός; Πού συμπυκνώνεται το απόσταγμα της ζωής που νικά τη φθορά και το τέλος;
Το σχέδιο του εξωφύλλου επιμελήθηκε ο Θανάσης Λάλας.
Το επίμετρο υπογράφει ο Σωτήρης Παστάκας.
ISBN: 978-618-215-154-9
Τιμή: 11,66 με ΦΠΑ
Σελίδες: 90