Της Άννας Παχή
Είναι γεγονός πως από τις αρχές Νοεμβρίου η τηλεόραση, τα περιοδικά, οι σκισμένες αφίσες των δρόμων μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα με τις χριστουγεννιάτικες «προσφορές». Είναι λες και ο μόνος λόγος ύπαρξης των Χριστουγέννων είναι η κατανάλωση και το πόσα δώρα θα πάρεις.
Πρόσφατα είχα την «τύχη» να παρακολουθήσω διαφήμιση γνωστής αλυσίδας. Ένα πιτσιρίκι γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ζητώντας του καμιά δεκαριά δώρα. Φυσικά, εξαιτίας των «προσφορών» του πολυκαταστήματος, οι γονείς δίνουν και τα δέκα δώρα στο εκστασιασμένο πιτσιρίκι. Θυμήθηκα τον Ντάντλι Ντάρσλι που κόντεψε να γκρεμίσει το σπίτι όταν διαπίστωσε πως είχε 37 δώρα για τα γενέθλιά του, τον ίδιο αριθμό με τον προηγούμενο χρόνο, ούτε ένα περισσότερο. Τι ντροπή! Οι φίλοι του Χάρι Πότερ γνωρίζουν το ποιόν του Ντάντλι, ένας τραμπούκος, θρασύδειλος και βλαμμένος ήταν.
Όταν η κρίση έχει γίνει καθημερινότητα, όταν πολλοί εργαζόμενοι έχουν αποχαιρετίσει με δάκρυα στα μάτια το δώρο Χριστουγέννων, όταν πολλοί αμείβονται με μισθούς πείνας, ποιος γονιός θα καταφέρει να χαρίσει μισή πτέρυγα μαγαζιού στο βλαστάρι του;
Όταν το παιδί σου βλέπει αυτή τη διαφήμιση, πως θα χαρεί όταν του δώσεις το μοναδικό του δώρο για τα Χριστούγεννα; Στο μυαλό του θα μείνει ο εκστασιασμένος μπόμπιρας που πήρε ότι ήθελε. Γιατί, αυτό έγιναν τα Χριστούγεννα: Συλλογή δώρων με κάθε κόστος.
Τα δώρα είναι ωραίο πράγμα. Όταν δίνονται με αγάπη και δεν ξετινάζουν εκείνον που τα προσφέρει. Όταν είναι διαλεγμένα με φροντίδα και έχει δαπανηθεί εκτός από το χρήμα, και ο πιο πολύτιμος, χρόνος.
Θυμάμαι πάντα με τρυφερότητα την κούκλα Sindy που μου χάρισαν οι γονείς μου κάποια Χριστούγεννα. Ήταν υπέροχη και κάπου αναπαύεται εν ειρήνη μαζί με άλλα παιχνίδια. Ήθελα κι άλλα πράγματα εκείνη τη χρονιά, όμως εκείνη ήταν η ΜΙΑ. Όταν την είδα στο κουτί της, ήμουν το πιο ευτυχισμένο κορίτσι του κόσμου. Ήταν μόνη της. Κανένα άλλο δώρο δεν υπήρχε να την επισκιάσει, ούτε να μοιραστεί τη χαρά μου. Προσηλώθηκα σε αυτήν και την ευχαριστήθηκα. Πάντα τη σκέφτομαι σαν το πιο ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο που έλαβα ποτέ. Αν είχα άλλα οχτακόσια, η χαρά μου θα είχε γίνει οχτακόσια κομμάτια, μικρότερα. Τότε ήμουν ολόκληρη χαρά.
Ίσως τα βλέπω ρομαντικά τα πράγματα. Ο κάθε γονιός θέλει να προσφέρει τα πάντα στα παιδιά του, ίσως επειδή δεν τα είχε ο ίδιος. Όμως, τι ακριβώς είναι τα πάντα; Πόσα «πάντα» μπορείς να αγαπήσεις, να δεθείς μαζί τους; Πόσα δώρα πια να φέρει ο έρμος ο Άγιος Βασίλης σε κάθε παιδί; Και τι γίνεται με τα παιδιά που δε θα πάρουν κανένα;
Παραέγινα συναισθηματική, ίσως. Όμως η ανάμνηση εκείνης της μιας κούκλας είναι η πιο γλυκιά. Λυπάμαι που πλέον η ποσότητα έγινε σημαντικότερη της ποιότητας. Αλλά γενικά, λυπάμαι για πολλά. Ίσως με πιάνει η μελαγχολία των Χριστουγέννων.
Υ.γ. Μαζί με τα άλλα χριστουγεννιάτικα ψώνια σας, αγοράστε μια «Σχεδία» που θα προσφέρει σε έναν άστεγο ένα πιάτο φαγητό. Καταθέστε 5 ευρώ στο λογαριασμό ενός ιδρύματος. Δε θα πονέσετε, ούτε στην τσέπη, ούτε στην καρδιά. Το υπόσχομαι. Ας γυρίσουμε επιτέλους την πλάτη στην άκρατη κατανάλωση. Δεν τη χρειαζόμαστε.