Όλοι λύκοι είμαστε

Της Άννας Παχή

Ποια Τρόϊκα, ποιοι θεσμοί, ποια Ντέλια, ποιοί δανειστές; Γατάκια είστε όλοι, μπροστά στην παντοδυναμία των Καναλιών. Πιείτε το γαλατάκι σας και περιοριστείτε στις γωνιές σας ο καθένας.

Συνειδητά απέφυγα να γράψω για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών μέχρι τώρα. Έχω φίλους που εργάζονται σε αυτά και δεν ήθελα να τους στενοχωρήσω, έχω και ανταγωνιστές που εργάζονται σε αυτά και δεν ήθελα να πουν ότι βγάζω χολή. Φτάνει όμως.

Όσο ηλίθιο, σπασμωδικό και ατελέσφορο κι αν ήταν το νομοσχέδιο Παππά, ήταν τουλάχιστον μια αρχή. Κουτσή, στραβή κι ανάποδη, αλλά μια αρχή. Ο αριθμός των τεσσάρων αδειών είναι αν μη τι άλλο αστείος αλλά τουλάχιστον, θα υπήρχαν άδειες.

Με την ανακοίνωση της δημοπρασίας, χάλασε ο κόσμος. Η μικρή οθόνη κατακλύστηκε από μηνύματα που λοιδορούσαν την κυβέρνηση για αυτή της την απόφαση. Οι κειμενογράφοι άφησαν τη φαντασία τους να σπάσει το φράγμα του ήχου και της λογικής. Αλλά, φυσικά, υπάρχει τίποτα λογικό στην τηλεόραση;; Μάλλον όχι.

Το σήριαλ με τις άδειες έχει και δεν έχει τηλεθέαση. Θεωρώ πως μαθαίνουμε τι γίνεται επειδή μας βομβαρδίζουν τα κανάλια με τις σχετικές «διαφημίσεις». Προσωπικά, όποιον έχω ρωτήσει – και ρώτησα πολλούς – δε δίνει φράγκο για αυτά. Στενοχωριέται βέβαια, όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι, για τους εργαζόμενους που θα μείνουν στο δρόμο, αλλά δε βάζει τα κλάματα κιόλας. Τόσα χρόνια, η τηλεόραση μας έχει συνηθίσει στη φρίκη, στον τρόμο, στη δυστυχία. Μας έχει ταΐσει τόσα και τόσα σπαραξικάρδια θεάματα. Έχει φέρει στο σαλόνι μας πτώματα, ακρωτηριασμένους, συντρίμμια, ναυάγια, πολέμους, χωρίς καμιά αιδώ, χάριν της τηλεθέασης. Μπουχτίσαμε πια, πόση ασχήμια να αντέξουν τα μάτια μας; Ειδικά όταν αυτή η ασχήμια διακόπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τις αστραφτερές διαφημίσεις που – ο κόσμος να χαλάσει – αυτές θα παιχτούν.

Βλέπω την ανακοίνωση του Mega για το πόσα λεφτά έχει δώσει στο κράτος και γελάω. Πόσα έχει πάρει; Πάνω από το τραπέζι, κάτω από το τραπέζι, δώθε – κείθε από το τραπέζι. Αν είναι τόσο κερδοφόρο γιατί αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους επί μήνες; Αν είναι τόσο νόμιμο, γιατί φοβάται την αδειοδότηση; Το παράδειγμα είναι σχετικά τυχαίο καθώς όλα τα κανάλια έκαναν λίγο – πολύ το ίδιο. Απλώς το Mega θεωρώ – προσωπικά πάντα – ότι το παράκανε. Έχει πάντως τους πιο μαχητικούς υπαλλήλους. Δεν έχουν αφήσει ιστοσελίδα, περιοδικό, τοίχο που να μην περιφέρουν το άδικο που τους γίνεται. Καλά κάνουν. Αν έκαναν το ίδιο – ως όφειλαν σα δημοσιογράφοι – με όλα τα στραβά αυτού του τόπου, ίσως να είχαν περιορίσει μερικά.

Τα κανάλια είναι σαν τις τράπεζες. Παίρνουν πολλά, δίνουν  ελάχιστα. Μόνα τους απαξίωσαν τον εαυτό τους. Προσπάθησαν – και τα κατάφεραν – επί σειρά ετών, να κάνουν το μυαλό της περιούσιας κοινής γνώμης, τελατίνη. Επιφάνεια χωρίς ουσία, λάμψη χωρίς περιεχόμενο, ομορφιά χωρίς κάλλος. Όλα στο βωμό της τηλεθέασης και του συμφέροντος. Το μέτρο χάθηκε εδώ και πολλά χρόνια. Η ανακύκλωση προσώπων, η φτήνια των παραγωγών, ο φόβος της αλήθειας –αχ αυτή η αλήθεια, όλοι την αναζητούν και κανένας δεν τη φτάνει, ποτέ – λες και είναι δύσκολο να τη βρεις. Όχι, δεν είναι δύσκολο να τη βρεις, είναι δύσκολο να την πεις.

Η τηλεόραση δεν είναι που έδωσε βήμα (βλέπε εκπομπές) σε εγκληματίες; Ο δημοσιογράφος που έδινε στεγνά τις κινήσεις της Αστυνομίας στην οθόνη, οδηγώντας το φυγά στο φόνο. Ο μεγαλοεκδότης που βάρεσε κανόνι αφήνοντας τεράστια χρέη σε συνεργάτες και το κράτος κι έχει εκπομπή. Έτερος εκδότης, που οδήγησε έναν άνθρωπο στην παρ’ ολίγο αυτοκτονία και συνεχίζει να αλωνίζει στην τηλεόραση επί σειρά ετών με το σεξιστικό χιούμορ του.

Η τηλεόραση υποβίβασε ακόμα περισσότερο τη γυναίκα στο επίπεδο του αντικειμένου. Την υποχρεώνει σε πλαστικές, ξεγυμνώματα και λοβοτομή. Εξύψωσε το gay pride τόσο που το έκανε mainstream (πως το δουλεύω το αγγλικό… Λογικό, στην τηλεόραση, τα μισά που ακούμε είναι αγγλικά, είμαι καλή μαθήτρια). Και αυτά είναι τα ήπια περιστατικά.

Δε μπορείς να παρακολουθήσεις κουβέντα στην τηλεόραση. Όλοι γκαρίζουν λες και δεν υπάρχει αύριο. Δεν ενημερώνεσαι από την τηλεόραση, είναι τόσο πουλημένη που ξέρεις τι θα πει κάθε δημοσιογράφος πριν καν ανοίξει το στόμα του. Τα σκάνδαλα εμφανίζονται κι εξαφανίζονται με την ευκολία που ο μάγος Σανκάρα εξαφανίζει περιστέρια. Όλα είναι «συγκλονιστικά» κι όλα ξεχνιούνται όταν κλείνουν τα φώτα.

Και ξαφνικά, έρχεται ο παλιοΣύριζα να αλλάξει τα δεδομένα. Με τον τρόπο που προσπάθησε βέβαια, σκέφτομαι η συνομωσιολόγα πως το έκανε επίτηδες για να μην αλλάξει τίποτα. Έγινε ο διαγωνισμός, έπεσαν τα φράγκα, φράγκα που κανείς δεν έκανε τον κόπο να δει από πού προέρχονται (από κανα ξέπλυμα χρημάτων ξέρω γω…) κι αμέσως τρέξανε στα δικαστήρια. Ακόμα θυμάμαι τη χαρά της «δημοσιογράφου» του Alpha όταν βγήκε η απόφαση του ΣτΕ. Μια χαρά γεμάτη κακία, του στυλ «τον ήπιατε τώρα, καλά να πάθετε», όπως και όλων δηλαδή.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ότι ο νόμος Παπά δεν κρίθηκε αντισυνταγματικός στο σύνολό του, αλλά μόνο σε ένα σημείο. Αυτό φυσικά, τα κανάλια το έκαναν γαργάρα.

Όπως δεν καταλαβαίνω γιατί να μένουν ανοιχτές οι Τράπεζες που δεν πάνε καλά κι αντί να παίρνουν λεφτά του κόσμου, να κλείνουν, έτσι δεν καταλαβαίνω γιατί ένα τόσο σαθρό οικοδόμημα όπως αυτό της τηλεόρασης, θα πρέπει να μένει όρθιο. Όσο για την ανεργία, η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος ματώνει χρόνια τώρα. Οι βιομηχανικές περιοχές της χώρας τείνουν να γίνουν πόλεις – φαντάσματα, ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργος. Κόσμος αυτοκτονεί καθημερινά και δεν ακούγεται τίποτα, επιχειρήσεις κλείνουν σωρηδόν και δεν ανοίγει ρουθούνι. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να βγουν κι άλλοι στην ανεργία. Τουναντίον. Σημαίνει πως οι δημοσιογράφοι – όλοι οι δημοσιογράφοι – θα πρέπει επιτέλους να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτή, τη ρομαντική που μαθαίναμε στις σχολές και μιλούσε για αλήθεια, εξακρίβωση στοιχείων και αντικειμενικότητα, όχι την άλλη, που νοιάζεται μόνο για τα φράγκα, το συμφέρον και το τακίμιασμα με την εξουσία.

Όχι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όλοι όμως άφησαν αυτό το έκτρωμα να γιγαντωθεί και τώρα που θίγονται, ουρλιάζουν. Συνεχίστε παρακαλώ να ουρλιάζετε. Για όλα όμως, όχι μόνο για το δικό σας τομάρι.  Όλοι λύκοι είμαστε.