mpougiouris (1)

Της Πέννυς Κροντηρά

Στη συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού ο Παναγιώτης Μπουγιούρης έχει καταγραφεί ως «ζεν πρεμιέ». Μπορεί ο τίτλος αυτός να του ανήκει δικαιωματικά, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι αν κάποιος τον γνωρίσει από κοντά θα γοητευτεί ακόμα περισσότερο από την πολύπλευρη και άρτια προσωπικότητα που θα διακρίνει. Η αίσθηση που αποκόμισα μετά το πέρας της συνέντευξης είναι ότι το αδιαμφισβήτο ταλέντο του και η προσγειωμένη του φύση αποτέλεσαν μονόδρομο που τον οδήγησε στο μονοπάτι ανάδειξής του μέσω της υποκριτικής τέχνης.

Τι δεν ξέρει ο κόσμος για εσένα και θα μπορούσες να το μοιραστείς μαζί μας;

Δεν έχω ιδέα! Πάντα βρίσκομαι σε μία μικρή αμηχανία όταν μιλάω για τον εαυτό μου. Η μαγεία της δουλειάς μου είναι ότι βρίσκω τρόπο έκθεσης μέσα από τους ρόλους μου. Σε προσωπικό επίπεδο μου αρέσει να υπάρχει ένα μυστήριο και να μην ξέρει πολλά ο κόσμος. Παρόλα αυτά θεωρώ πως είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος όσον αφορά το «κοινωνικό γίγνεσθαι» με εξίσου φυσιολογικές ανάγκες και απαιτήσεις. Ίσως αυτό που αγνοεί ο περισσότερος κόσμος, καθώς με γνωρίζει κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές μου εμφανίσεις –που γνώρισαν επιτυχία και αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό γιατί είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της καριέρας μου-είναι ότι έχω μία πολύ μεγάλη θητεία στο θέατρο πριν βγω στην τηλεόραση. Ήμουν ήδη πέντε χρόνια στο Εθνικό Θέατρο αλλά και μετά εξακολούθησα να βρίσκομαι στη σκηνή επιλέγοντας  κόντρα ρόλους από αυτούς που με είχε γνωρίσει ο κόσμος μέσα από τις τηλεοπτικές δουλειές, υπηρετώντας με αυτό τον τρόπο την ανάγκη έκφρασής μου ως καλλιτέχνης.

Ποτέ μου δεν πήγα να εξαργυρώσω την τηλεοπτική επιτυχία σε μια πιο εύπεπτη θεατρική παράσταση προκειμένου να με ακολουθήσει το ίδιο κοινό της τηλεόρασης συντηρώντας τη γνώριμη τηλεοπτική εικόνα.

Έχω περισσότερες καλλιτεχνικές ευαισθησίες παρόλο που η δουλειά του ηθοποιού είναι κομμάτι του ευρύτερου χώρου που λέγεται «θέαμα ή showbiz». Προσπαθώ πάντα να κρατάω μία πιο καθαρή πτυχή της οντότητας του ηθοποιού. Καμιά φορά είναι δυσάρεστο να βλέπεις να τσαλακώνεται-τσαλαπατιέται-ξεχνιέται αυτό το κομμάτι της δουλειάς μας. Πιστεύω ότι έχω πετύχει να είναι η καλλιτεχνική μου συνείδηση καθαρή. Ένα από τα πιο σπουδαία κομπλιμέντα που ακούω συχνά από ανθρώπους που έρχονται και με βλέπουν στο θέατρο είναι ότι «Δεν το περιμέναμε αυτό από εσένα!» θεωρώντας ότι στο χώρο της τηλεόρασης το ταλέντο είναι δευτερεύoν και ότι δεν σου δίνεται η δυνατότητα να το χρησιμοποιήσεις.

mpougiouris (2)Ως προς τι σε έχει αλλάξει η τέχνη της υποκριτικής;

Αν έκανα άλλη δουλειά πιστεύω ότι θα είχα να αντιμετωπίσω μεγάλα ψυχολογικά αδιέξοδα και δεν θα ήμουν σε ισορροπία με την προσωπικότητά μου και τον εαυτό μου. Είμαι τυχερός που μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα από πολύ μικρή ηλικία, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Τότε δεν είχα τη συνείδηση ότι θα το κάνω επάγγελμα αλλά αισθανόμουν ότι όταν έβλεπα ένα έργο στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο  βρισκόμουν στο φυσικό μου χώρο.  Ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα και ήταν το μόνο μέρος που η ψυχή μου και το μυαλό μου βρισκόντουσαν σε αρμονία. Δεν είχα αμφιβολία για το τι βλέπω, τι σημαίνει αυτό που βλέπω, αν μπορώ να το κάνω εγώ. Νομίζω ότι ήμουν ένας μικρός ηθοποιός από τότε. Με λίγα λόγια δεν με άλλαξε η υποκριτική είχα την τύχη να βρω τον δρόμο και να είμαι στο φυσικό μου περιβάλλον.

Θυμάσαι μία συμβουλή κάποιου δασκάλου σου που σε ακολουθεί έως σήμερα;

Δύο συμβουλές από τον Κώστα Καζάκο που ήταν δάσκαλός μου και τελείωσα τη δραματική σχολή του. Η πρώτη ήταν «Παιδιά μην θίγεστε, να αφήνετε τα πράγματα να φεύγουν.», δηλαδή αν υπάρξει κάποιο κακόβουλο σχόλιο ή «λάσπη» να την αφήσουμε να «γλιστρήσει» και αργά ή γρήγορα θα φανεί η ποιότητά μας ως άτομα. Η δεύτερη ήταν όταν συμμετείχα στη «Βέρα στο Δεξί» που ήταν από τις πρώτες μου δουλειές στην τηλεόραση και έχοντας την αγωνία αν το γύρισμα θα βγει καλό, τις πρώτες φορές πήγαινα στο μόνιτορ και στο σκηνοθέτη να δω τι αποτυπώθηκε από τη σκηνή που γύρισα. Έτυχε λοιπόν να έχω μία σκηνή με τον Καζάκο και μου είπε «Μην σε νοιάζει αυτό. Να μην έχεις ανασφάλεια.» θέλοντας να πει ότι πρέπει να δώσω περισσότερο βάρος στο τι κάνω στη σκηνή εκείνη τη στιγμή και όχι στο αποτέλεσμα. Δεν μου είπε πώς να μην έχω ανασφάλεια απλώς ότι δεν πρέπει να έχω! Για κάποιο λόγο με άγγιξε αυτή η κουβέντα και σταμάτησα να αναζητώ να δω μετά τη λήψη τη σκηνή.

Ποιες οι παγίδες του χώρου;

Αν πραγματικά θέλεις να είσαι ηθοποιός σημαίνει ότι είσαι καλλιτέχνης και έχεις κάποιες ευθύνες απέναντι στον εαυτό σου, στο όποιο ταλέντο σου, στο θεατή και απέναντι στην τέχνη σου. Είναι ένας τρόπος ζωής και έχεις αναλάβει να κουβαλήσεις το «σταυρό» αυτής της τέχνης.

Είναι μεγάλη παγίδα να χάσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα πιστεύοντας ότι είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις για τη δημόσια εικόνα σου παρά για την τέχνη σου. Τότε ατροφούν οι καλλιτεχνικοί σου μύες.

Τις υπόλοιπες δυσκολίες τις αντιμετωπίζεις και τις μαθαίνεις, όπως τι πρέπει να διεκδικείς σε αυτή την αρένα σεβόμενος την ίδια στιγμή τους υπόλοιπους συναδέλφους σου.

Θα εγκατέλειπες την τηλεόραση για να κάνεις μόνο θέατρο;

Όχι, γιατί  η τηλεόραση σε φέρνει σε επαφή με το ευρύ κοινό και την αγαπώ. Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας που κυριαρχεί η εικόνα μέσα από οποιαδήποτε οθόνη. Και εγώ ακούω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι το κάνουν πιο πολύ για τις οικονομικές απολαβές -που κάποτε υπήρχαν γιατί πλέον δεν υπάρχει τόσο μεγάλο κίνητρο- αλλά θεωρώ ότι δεν είναι σωστό να λες κάτι τέτοιο. Είναι σα να κάνεις τη δουλειά σου λιγότερο καλά και να απολογείσαι. Δεν θεωρώ ότι είναι έντιμο. Μου αρέσει πολύ η υποκριτική στο φακό αλλά επειδή δυστυχώς δεν έχουμε στην Ελλάδα μεγάλη παραγωγή και δεν έτυχε να κάνω τέτοιες συνεργασίες, για εμένα η τηλεόραση λειτουργεί ως τρόπος έκφρασης της κινηματογραφικής μου τεχνικής σαν ηθοποιός.

mpougiouris (4)Πολλοί συνάδελφοί σου ισχυρίζονται ότι δεν κάνουν τηλεόραση γιατί δεν γίνονται πια αξιοπρεπείς δουλειές. Τι απαντάς;

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο όπου δεν υπάρχουν στεγανά και μπορούν να γίνουν πολύ ωραία πράγματα έως πολύ φθηνά. Είναι ένας κίνδυνος  μέσα στην ανάγκη του βιοπορισμού να αναγκαστείς να κάνεις δουλειές που δεν σε εκφράζουν. Είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί δεν χρειάστηκε να κάνω κάποιον συμβιβασμό και πάντα ξεκίναγα με πρωταρχική μου έννοια τον ρόλο. Ακόμα και αν το γενικότερο αποτέλεσμα έμπαζε νερά, εγώ θα μπορούσα να κρατηθώ από τη σταθερότητα του ρόλου και να προσθέσω κάτι που με αντιπροσωπεύει σαν ηθοποιό και θα αρέσει και στο κοινό. Άρα ναι, ισχύει αυτό και είναι ένας λόγος παραπάνω να δίνεις προσοχή στο ρόλο που θα σου αναθέσουν.

Σε έχει κουράσει το «πήγαινε-έλα» στην Κύπρο λόγω του ότι εδώ δεν γίνονται πλέον πολλές δουλειές;

Και ναι και όχι. Δεν με έχει κουράσει σαν διαδικασία αλλά τώρα στην Κύπρο έρχονται λίγο τα απόνερα της γενικότερης κατάστασης που συμβαίνει στην Ελλάδα. Μαζί με τα καλά ήρθαν και τα κακά όπως κάποιες προχειρότητες, τσαπατσουλιές. Πιστεύω ότι είναι κάτι εφήμερο και θα ξανασυντονιστούν τα πράγματα στο σωστό τρόπο.

Υπάρχει διαφορά στην νοοτροπία Κυπρίων-Ελλήνων;

Η Κύπρος είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας που οι πολιτικές συγκυρίες το έκαναν να είναι ένα ανεξάρτητο κράτος. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, είναι σαν ένα ελληνικό νησί, σαν ένα άλλο ακριτικό-περιφερειακό κομμάτι της Ελλάδας. Διαφορά υπάρχει μεταξύ Αθήνας και υπόλοιπου ελλαδικού χώρου. Η σύγχρονη Ελλάδα μας είναι λίγο αθηνοκεντρική. Τα κοινά όμως με την Κύπρο είναι τόσο μεγαλύτερα και σημαντικά. Είναι συγκλονιστικό το πόσο ελληνικό κομμάτι είναι η Κύπρος. Ακόμα και στην καθομιλουμένη οι διαφορές είναι μικρότερες από όσο νομίζουμε. Οι Κύπριοι στη διάλεκτό τους συντηρούν λέξεις τις οποίες εμείς έχουμε φθείρει, ξεχάσει και αφήσει πίσω στη νεοελληνική γλώσσα. Υπάρχουν παραφθορές στην ελληνική γλώσσα και κάποια λάθη που τα έχουμε ενσωματώσει στην καθομιλουμένη ενώ στην κυπριακή διάλεκτο διατηρούν πιο σωστά-ορθά τη σύνταξη και την ετυμολογία. Υπάρχει πολύ πιο ζωντανός και έντονος δεσμός με την αρχαία ελληνική, π.χ. η λέξη στρούθος είναι το σπουργίτι και αν πάει κανείς και αν το ακούσει κανείς θα πει «τι λένε, δεν καταλαβαίνω». Κακώς δεν καταλαβαίνει, γιατί την έχουμε και εμείς σαν λέξη στο «στρουθοκάμηλος» που σημαίνει το σπουργίτι που είναι τεράστιο σαν καμήλα, απλά χρησιμοποιούμε τις λέξεις σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να εγκαταλείψεις το χώρο;

Όχι! Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι παρόλο τις επιτυχίες και τις ωραίες συνεργασίες δεν έχω εκτονώσει τα πιο μεγάλα καλλιτεχνικά φορτία που αισθάνομαι ότι έχω μέσα μου. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες που θα βρω το πεδίο να διοχετεύσω το φορτίο αυτό, γιατί η δουλειά αυτή είναι μια διαρκής ζύμωση. Υπάρχουν συνεργάτες που έχουν μία συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό τους για εσένα μέσα από τους ρόλους που υποδύεσαι, γιατί αυτό έχουν συνηθίσει και πρέπει να παλέψεις για να διεκδικείς και να ξεκλειδώνεις και άλλα κομμάτια σου.

mpougiouris (3)Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;

Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστώ στη σειρά της Μαρίας Γεωργιάδου «Χωρίς Εσένα» στον ΑΝΤ1. Συζητάω για μια καινούργια παραγωγή στον ANT1 που τα γυρίσματα θα είναι στην Κύπρο και λέγεται τα «Πέντε Κλειδιά» που βασίζεται στο βιβλίο της Λένας Μαντά. Ακόμα, υπάρχουν κάποιες σκέψεις για συνεργασία στο ΣΚΑΪ σε μία καινούργια παραγωγή του Στράτου Μαρκίδη, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί στο «Ιατρικό Απόρρητο». Όσον αφορά το θέατρο συζητώ με το Δημήτρη Λιγνάδη που θα ανεβάσει στο θέατρο το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» όχι βέβαια για το ρόλο του Ρωμαίου αλλά για κάποιον άλλο ρόλο. Επίσης, σκεφτόμαστε να συνεργαστούμε και φέτος με τη Ναταλία Δραγούμη μετά την περσινή μας συνεργασία στον Ακάδημο και ψάχνουμε χώρο για να στεγάσουμε τον θεατρικό μας γάμο. Επιπρόσθετα, θα κάνω κάποια σεμινάρια στην σχολή Tabula Rasa για την υποκριτική στον φακό αναλύοντας τις διαφορές που έχω εντοπίσει  μέσα από την εμπειρία μου ως προς την τεχνική του συγκεκριμένου μέσου.

Τι σε εξοργίζει στην εποχή που ζούμε;

Αυτό που με εξόργιζε πάντα στη χώρα μας η παντελής έλλειψη οργάνωσης και σεβασμού τόσο από το κράτος προς τους πολίτες όσο και το αντίστροφο αλλά τόσο και ανάμεσα στους πολίτες και κάνουμε ότι το ανακαλύψαμε τώρα λόγω της κατάστασης που έχει διογκωθεί. Πρόσφατο παράδειγμα οι πλαστογραφίες των πτυχίων. Αυτό το μπάχαλο υπήρχε στη χώρα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ως πολίτη. Η τωρινή κατάσταση επιβεβαίωσε ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Πως βλέπεις την τρέχουσα πολιτική κατάσταση που βιώνει η χώρα;

Δεν θέλω να πω κάτι γιατί θα φανεί ότι παίρνω θέση υπέρ κάποιου κόμματος ή πολιτικού προσώπου. Για εμένα το ζητούμενο είναι η ισονομία. Όποιος αποδίδει ισονομία και τηρεί τους νόμους, οργανώνει και σέβεται τους πολίτες και το κράτος είναι ο ιδανικός. Μία γελοιογραφία του Κυρ που διάβασα πρόσφατα και με εκφράζει απόλυτα σαν Έλληνα πολίτη λέει: «Ο ένας Πρώτη Φορά Αριστερά, ο άλλος Πρώτη Φορά Δεξιά. Πρώτη Φορά Μπροστά δεν μπορούμε να πάμε;». Όποιος βρεθεί που με την πολιτική του θα μας πάει μπροστά εγώ θα είμαι στο πλευρό του.

Φιλίες από το χώρο έχεις;

Ναι πάρα πολλές. Καλοί φίλοι είναι ο Κωνσταντίνος Μάνος, ο Τόνυ Δημητρίου, η Ναταλία Δραγούμη. Σχεδόν από κάθε συνεργασία υπάρχει ένας άνθρωπος που «ταιριάζουν τα χνώτα» σου.

Θα σε δούμε σύντομα γαμπρό;

Έχεις δει την ταινία το «Ημερολόγιο» που ο Ryan Gosling έφτιαξε το σπίτι για την αγαπημένη του μόνος του; Είμαι σε αυτή τη φάση με τα εργαλεία μου, όταν το φτιάξω θα παντρευτώ!

Ποια τα συστατικά επιτυχίας σε μία σχέση;

Πρέπει να είσαι πολύ υποχωρητικός και να δώσεις με ψυχραιμία και πολύ γλυκύτητα στο άλλο πρόσωπο να συνειδητοποιήσει πράγματα που δεν έχει κατανοήσει ο ίδιος ότι κάνει και σε ενοχλούν. Να δώσεις το χώρο και το χρόνο στο σύντροφό σου να δει τι μπορεί να διορθώσει από τον εαυτό του και να προσαρμοστεί ο καθένας στις ανάγκες του άλλου. Να κατακτήσει και να βελτιώσει τον εαυτό του για τον ίδιο κυρίως και έπειτα για το άλλο πρόσωπο.

mpougiouris (5)Ποιες οι στιγμές απόλαυσης στη ζωή σου;

Μαστορεύω! Με χαλαρώνει πάρα πολύ. Για αυτό «φταίει» ο παππούς μου και μετά ο πατέρας μου. Πάντοτε από μικρό παιδί που ζούσα στο σπίτι υπήρχε εργαλειοθήκη και δεν εννοώ το φορητό κιβωτιάκι αλλά δωμάτιο. Έχω εργαλεία που ίσως θα ζήλευε και ο καλύτερος επαγγελματίας. Μπορώ να επιδιορθώσω σχεδόν τα πάντα μέσα στο σπίτι. Η τελευταία μου επισκευή που έκανα στο σπίτι για την οποία είμαι πάρα πολύ περήφανος είναι μία πρίζα που υπήρχε έξω από το μπάνιο και τη μετέφερα μέσα στο μπάνιο, ξεβιδώνοντάς την, τρυπώντας όλο τον τοίχο και περνώντας τη μέσα στο χώρο του μπάνιου. Αν το δει κανείς είναι σα να το έχει κάνει ηλεκτρολόγος.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δεκαπέντε χρόνια;

Δεν κάνω προβλέψεις απλά ακολουθώ με πάθος και με ένστικτο ότι θέλω να κάνω. Αυτό που εύχομαι, γιατί μέχρι τώρα έχω υπάρξει πολύ τυχερός στη ζωή μου και έχω εισπράξει πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο, είναι να βρω το χώρο να δώσω ακόμα περισσότερα κομμάτια από αυτό που αισθάνομαι ότι βράζει μέσα μου σαν καλλιτέχνης και να αισθανθώ ότι «έστυψα το σφουγγάρι της ζωής μου» μέχρι εκεί που μπορούσα.