Της Άννας Παχή
Ο Πάνος Μπλέτζας, λίγο πριν την εμφάνισή του στο Θέατρο «Χυτήριο» στην παράσταση – αφιέρωμα στο Σταύρο Κουγιουμτζή, συστήνεται στο κοινό του iART, μιλά για τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι και τα όνειρά του.
Ποιος είσαι, Πάνο Μπλέτζα;
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη το ψάχνω. Πειραματίζομαι με ποικίλα μουσικά ιδιώματα και ακούσματα, κυρίως βυζαντινά, παραδοσιακά. Από τη μητέρα μου κληρονόμησα τη μικρασιατική παράδοση, από τον Καρπενησιώτη πατέρα μου το πιο κοφτό, ρυθμικό, βαρύ δημοτικό τραγούδι. Κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη, μέσα από τις σχολικές παραστάσεις που σου βάζουν το μικρόβιο. Στα 12, μου χάρισαν ένα μπουζούκι κι αποφάσισα να μάθω μουσική. Παράλληλα συμμετείχα σε μικρές παραστάσεις, συναυλίες.. Στα 16 ξεκίνησα κλασικό πιάνο, ορθοφωνία, κιθάρα, πάντα έχοντας το μπουζούκι στην καρδιά μου. Στην Τρίτη Λυκείου έχω κατασταλάξει, «καριέρα ή τίποτα». Ήθελα να γίνω τραγουδιστής, να δείξω τη δουλειά μου σε περισσότερους ανθρώπους. Έδωσα Πανελλήνιες, δεν μπήκα στη Σχολή που ήθελα κι έμεινα στην Κω να δουλέψω, να μαζέψω χρήματα για να έρθω στην Αθήνα να κυνηγήσω το όνειρό μου. Τον Αύγουστο του 2012, το Ωδείο μου διοργάνωσε συναυλία όπου τραγούδησα Σταύρο Κουγιουμτζή, το «Τρελοί και Άγγελοι». Στο κοινό βρισκόταν η σολίστ πιάνου, Τίνα Κωνσταντινίδου, εξωτερική συνεργάτης του Ωδείου Αθηνών. Για κάποιο λόγο δε γνωριστήκαμε εκείνο το βράδυ. Η κα Κωνσταντινίδου έμενε στο ξενοδοχείο που εργάζεται η μητέρα μου ως προϊσταμένη. Μια μέρα πριν φύγει, της μίλησε για έναν νεαρό τραγουδιστή , με περιγράφει. Βρεθήκαμε το ίδιο βράδυ. Λίγο αργότερα ανέβηκα στην Αθήνα, πέρασα ακρόαση από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών Χαλανδρίου και με παίρνουν με υποτροφία. Τώρα είμαι κοντά στο πτυχίο, σπουδάζω Ανώτερα Θεωρητικά, Ιστορία της Μουσικής, Σύγχρονο Τραγούδι και Κλασικό πιάνο.
Εμφανίσεις;
Ξεκίνησα σε ένα μικρό μαγαζί στην πλατεία των Καμινίων. Κατάφερα να με αποδεχτεί ο κόσμος, το μαγαζί γίνεται μουσική σκηνή. Το 2013 γνωρίζω το Γιάννη Φρασέρη, έναν από τους πιο διακεκριμένους συνθέτες. Μαζί με τη στιχουργό Φαίη Κωνσταντινίδου, γράφει το πρώτο μου τραγούδι με τίτλο «Χάνεις χρόνο» σε παραγωγή Μίλτου Καρατζά και διανομή Cobalt. Ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα για τη σκάλα του ονείρου, αλλά και η αρχή ενός αγώνα. Κάνουμε μαζί άλλα τρία τραγούδια, με ποπ – ροκ ενορχήστρωση. Πήγαν εξαιρετικά καλά στο youtube, κάποια ξεπέρασαν τις 150.000 προβολές. Γνωρίζω το συνθέτη Χρήστο Γιαννόπουλο, μεγάλος καλλιτέχνης. Συμμετείχα σε μια συλλογή του και μου χάρισε ένα ντουέτο με την Πίτσα Παπαδοπούλου, το « Τραπέζι στ’ αστέρια» που κυκλοφόρησε από τη Minos EMI σε στίχους Γεωργίας Σιμινή κι έπαιξε πάρα πολύ στο ραδιόφωνο. Ειδικά στην ηλικία μου, δεν τολμά να ονειρευτεί κανείς ότι θα σταθεί δίπλα σε μια τόσο μεγάλη ερμηνεύτρια ψυχής. Το 2014 κάνουμε μια συναυλία με την ηθοποιό Έφη Οικονομάκη στο Θέατρο «Χυτήριο» και τη συμμετοχή του Τάκη Σούκα. Από εκεί πέρασαν τεράστιες φυσιογνωμίες της ελληνικής Τέχνης, ήταν για μένα μεγάλη εμπειρία. Λίγους μήνες μετά ανεβάζω πάλι στο «Χυτήριο» την πρώτη δική μου παραγωγή , αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη. Αποσπάσματα από αυτήν την επιτυχημένη εκδήλωση έπαιξε και η ΕΡΤ. Το 2015 κυκλοφόρησε δικό μου τραγούδι, το «Νυχτερινές διαδρομές» από τη Minos EMI . Τότε έκανα την πρώτη προσωπική περιοδεία στη Στουτγάρδη, πήγαμε πάρα πολύ καλά. Το 2016 ο Παύλος Χριστοδούλου με γνωρίζει στο Μίμη Πλέσσα. Βρέθηκα στο σπίτι του για να με ακούσει και να μου πει τη γνώμη του πρωτίστως, γνώμη ανεκτίμητη. Είναι ένας από τους τρεις αγαπημένους μου συνθέτες, το ότι με αξίωσε ο Θεός να βρεθώ δίπλα του και να μου πει πέντε πράγματα, ήταν για μένα ένα θαύμα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα μου έδινε δικό του τραγούδι. Πρόκειται για το «Βυζαντινό σημάδι» μελοποιημένο ποίημα του Δημήτρη Ιωάννη Μπρούχου, ποιητή από τη Θεσσαλονίκη με τεράστια καλλιτεχνική δραστηριότητα. Κυκλοφόρησε από τη Free Records τον προηγούμενο Γενάρη. Κάναμε και την παράσταση «Με το άγαλμα στο δρόμο» στην οποία παρίστατο ο ίδιος ο Μίμης Πλέσσας. Ανέβηκε στη σκηνή, παίξαμε μαζί . Η παράσταση ηχογραφήθηκε και θα κυκλοφορήσει προσεχώς, συμπεριλαμβάνοντας και το δικό μου τραγούδι. Το λέω και δεν το πιστεύω. Λίγο αργότερα μου προτάθηκε να τραγουδήσω με τον τεράστιο Σταμάτη Κόκοτα και μέρος της ορχήστρας του Σταύρου Ξαρχάκου στο Baraonda Music Hall, από όπου πέρασαν επίσης σημαντικές προσωπικότητες. Ήταν άλλη μια καταπληκτική εμπειρία. Υπέροχα τραγούδια, εκπληκτικοί μουσικοί, μαγικές ενορχηστρώσεις. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ελληνικές ορχήστρες. Για μένα ήταν σημαντικό να δέχομαι συμβουλές από ένα ζωντανό θρύλο όπως ο Σταμάτης Κόκοτας που έχει τραγουδήσει τόσα κι έχει μια καριέρα που εμείς οι νεότεροι δεν πρόκειται να δούμε ποτέ, όχι τόσο από άποψη πορείας ή χρημάτων, αλλά κυρίως από άποψη αισθητικής. Τις συμβουλές του τις κρατώ σα φυλαχτό, όπως και όσα μου είπε ο Μίμης Πλέσσας, ο Τάκης Σούκας. Είχα τη μεγάλη ευλογία στα πολύ πρώτα μου βήματα να βρεθώ δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία.
Θα έλεγες πως ανήκεις σε συγκεκριμένο είδος;
Δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στα τραγούδια, δε μπορείς να κατηγοριοποιήσεις μια μελωδία, να την αφορίσεις ή να τη χειροκροτήσεις. Η μουσική είναι μουσική, ο στίχος κάνει τη διαφορά, κατόπιν έρχεται η ερμηνεία, η προσωπικότητα του ερμηνευτή. Θεωρώ ότι το να κάνεις τις επιλογές, όχι που πρέπει, αυτό το κρίνει το κοινό, αλλά εκείνες που σου αρμόζουν, που μπορείς να υποστηρίξεις, οφείλεται κυρίως στην προσωπικότητα. Δυστυχώς, ιδίως στα πρώτα τους βήματα, οι καλλιτέχνες χάνουν από την επιμονή κάποιων ανθρώπων να περάσουν αυτό που έχουν οι ίδιοι στο μυαλό τους σα σωστό. Προσωπικά δεν το έζησα αυτό, είχα ανθρώπους που δε με «πρόσταξαν» να κάνω κάτι επιτηδευμένα.
Με παραπέμπεις στα talent show.
Είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Δε θα κρύψω ότι το θεωρώ τελείως λάθος. Η άποψή μου, χωρίς φυσικά να κατηγορώ εκείνους που συμμετέχουν, είναι ότι ασυναίσθητα, «καίνε» το πρόσωπο και το ταλέντο τους για ένα μικρό διάστημα δημοσιότητας, χτίζοντας έναν τοίχο στην καριέρα τους. Θυσιάζουν τη μαγεία του να μπαίνεις σιγά – σιγά στην ψυχή του κόσμου, τη μαγεία να σε βάζει στο σπίτι του κατ’ επιλογή, εκεί είναι η ουσία. Η πραγματική μαγκιά είναι να σε επιλέγουν, όχι να τους επιβάλλεσαι από το όποιο σύστημα, αν υπάρχει. Δεν πιστεύω στις «σκοτεινές δυνάμεις» που κινούν τα νήματα. Είναι όμως γεγονός πως όλοι αυτοί δε μπορούν να απορροφηθούν. Δεν υπάρχουν οι χώροι για να δουλέψουν παρά μόνο τέσσερις – πέντε, γιατί αυτοί είναι που αξίζουν.
Το σύστημα υπάρχει αλλά παραπαίει. Είναι μια παγιωμένη κατάσταση που τείνει να εξαφανιστεί και να αφήσει χώρο να αναπνεύσει η Τέχνη και όχι το life style.
Όπως έχει πει ο Σταμάτης Γονίδης, το life style από μηδενικό σε κάνει νούμερο. Είναι τεράστιος δάσκαλος, μεγάλος τεχνίτης. Όπως είπα, δε βάζω ταμπέλες στα τραγούδια, στους συνθέτες, δε διαχωρίζω τη μουσική. Υπάρχει μια λούμπα που σου λέει «αυτό είναι έντεχνο, αυτό λαϊκό, αυτό ποπ». Άλλος ζει στο Αιγάλεω, άλλος στην Κηφισιά, αλλά όλοι κατοικούμε στην ίδια γειτονιά. Είμαστε Έλληνες, έχουμε ρίζα στο Βυζάντιο, στο παραδοσιακό, στο λαϊκό τραγούδι. Το θέμα, όπως έχει πει ο Δημήτρης Μητροπάνος, είναι να πεις ωραία τραγούδια και τέτοια υπάρχουν παντού. Μεγάλο ρόλο παίζουν ο στίχος και η ενορχήστρωση. Υπάρχει μια τάση επιθετικής ενορχήστρωσης στη βιομηχανία. Οι ακροατές συνήθισαν να ακούν τα πράγματα πολύ γεμάτα, μια μεγάλη ορχήστρα πλαισιώνει έναν τραγουδιστή. Ίσως γίνεται για κάποιο λόγο, προσωπικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Είμαι υπέρ της αφαιρετικής μεθόδου. Μπορείς να έχεις υπέροχο αποτέλεσμα με τρία όργανα. Στην παράσταση για το Στέλιο Καζαντζίδη είχαμε τέσσερα. Πιάνο, μπουζούκι, ακορντεόν και κοντραμπάσο. Μερικοί απορούσαν, πως θα παίξουμε Καζαντζίδη χωρίς λαϊκή ορχήστρα. Δώσαμε έμφαση στον Καζαντζίδη του Χατζηδάκι, του Λοΐζου και του Θεοδωράκη, όχι τόσο στον Καζαντζίδη της ξενιτιάς. Άλλωστε το να προσπαθήσεις να τραγουδήσεις όπως εκείνος, είναι αυτοκτονία. Ενορχηστρωτικά το έφερα πάνω σε μένα, λίγο πιο λυρικά ίσως, πιο ελεύθερα, για να τον αποδώσω όπως τον αγάπησα από μικρό παιδί.
Ακούγοντας τα τραγούδια σου σε θεωρώ ερμηνευτή.
Ευχαριστώ. Μακάρι. Διανύουμε τη δίσεκτη καλλιτεχνική – μουσική περίοδο όπου έχουμε γεμίσει διασκεδαστές, τραγουδιστές και εφήμερα τραγούδια. Ήξερα πως θα γίνω τραγουδιστής, θέλω όμως να φτάσω να γίνω ερμηνευτής, θα παλέψω για να μείνω ερμηνευτής. Η ουσία δεν είναι να πάρεις ένα τραγούδι και να το «αποπερατώσεις». Αν το πεις απλά για να το πεις είναι σα να πάρεις έναν πίνακα του Βαν Γκογκ και να του βγάλεις τα χρώματα. Η ερμηνεία είναι τα χρώματα, οι σκιές, η μαεστρία ίσως, που από το Θεό κατέχει ο καθένας μας για να ντύσει το έργο του. Όλα είναι θέμα συναισθημάτων και δυνατοτήτων, πρωτίστως όμως, συναισθημάτων.
Η δουλειά του τραγουδιστή είναι δύσκολη και σωματικά.
Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να δουλεύεις σωστά τη φωνή σου, για να διαρκέσει περισσότερο, να μη σε εγκαταλείψει. Μόνο το ταλέντο δε φτάνει. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, επιμονή, μεγάλη πίστη, πολλή δύναμη για να μείνεις σε αυτό το δρόμο και να κάνεις πράγματα. Το που θα βγεις, δεν το γνωρίζεις. Οφείλεις να δουλέψεις τη φωνή σου, να μάθεις πως λειτουργεί η ορχήστρα, να μπορείς να συνεννοείσαι με τους μουσικούς , είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Μπορεί να συνωμοτεί και το σύμπαν.
Για μένα, ο Θεός. Πιστεύω πως ότι παίρνεις, δίνεις. Αν δίνεις αγάπη στον κόσμο γύρω σου, αυτό είναι που θα κερδίσεις. Όση διαδρομή κι αν κάνεις, όσο ψηλά κι αν φτάσεις, επειδή κάποια στιγμή κλείνουμε τα μάτια μας και τελειώνουν όλα, αυτό που μένει και μετράει είναι η καλοσύνη. Δεν ήταν καλός τραγουδιστής, ήταν καλός άνθρωπος. Ο Έλληνας μπορεί να μη γνωρίζει κάποιον προσωπικά, αλλά αν τον ρωτήσεις θα σου πει όλη του την ιστορία. Δεν έχει γνωρίσει ποτέ την Πίτσα Παπαδοπούλου ας πούμε, αλλά θα σου πει «τι καλή γυναίκα, τι ωραίος άνθρωπος» γιατί βλέπει στα μάτια της, τα μάτια ενός μικρού παιδιού κι αυτό τον συνδέει μαζί της και παίρνει την αλήθεια της.
Κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς χωρίς να ξέρεις γιατί.
Αν ποτέ γνώριζα τον Πασχάλη Τερζή, θα ήθελα να του φιλήσω τα χέρια, να του πω «ευχαριστώ». Αυτό που διδάσκει στους τραγουδιστές, όπως το δίδασκε και ο Μητροπάνος, είναι σεβασμός, που λείπει σήμερα. Δε μπορείς να εξισώνεις τον εαυτό σου με ανθρώπους που έχουν γράψει ιστορία, έχουν κάνει χιλιάδες πράγματα. Μαθαίνεις από έναν άνθρωπο που παίζει κιθάρα στο σπίτι του, ακούς ένα ταξίμι στο μπουζούκι από έναν μουσικό που παίζει σε μια ταβέρνα στο Λαύριο και λες «τι ωραία που το κάνεις, μπορώ να το κλέψω;» Βγαίνει από την ψυχή. Αυτό είναι η Τέχνη. Η ιδιοκτήτρια μιας από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες είπε: «η αλήθεια είναι που μετράει στη μουσική. Έχουμε χορτάσει από τυποποιημένα, αλήθεια θέλουμε. Φέρε μας αλήθεια».
Δεν είναι εύκολο.
Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο σκοπός σου. Γνωρίζω ανθρώπους που έκαναν καριέρα και το λένε στα ίσα, ήθελαν να βγάλουν λεφτά. Ξέρω ανθρώπους που δημιουργούν χρόνια τέχνη και πολιτισμό σε αυτή τη χώρα, που φυτοζωούν από αυτό. Σε κάνει κι απορείς.
Όλα τα είδη της μουσικής είναι ωραία αλλά όχι «περιχαρακωμένα». Και τα κλαρίνα και τα μπουζούκια, αλλά όχι μόνον αυτό.
Η χώρα δεν έχει μόνο οικονομική, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολιτισμική της κρίση. Εσκεμμένα, επιτηδευμένα, το σύστημα παιδείας αφήνει τα παιδιά αμόρφωτα. Πως ο απαίδευτος άνθρωπος, χωρίς να ξέρει ποιος είναι ο Ρίτσος, ο Λουντέμης να πάει ως ενήλικος να ακούσει το Χαρούλη, ή το Νταλάρα, που τραγουδάει ποίηση ; Εκ των πραγμάτων δε γίνεται. Άρα, βλέπουμε ότι με τα χρόνια μειώνεται και το κοινό. Δεν υπάρχουν ακροατές, παρά μόνο μια μερίδα που αντιστέκεται. Έχουμε εξαιρετικές φωνές, όπως ο Γιάννης Πλούταρχος, που κάνει πολύ σοβαρή καριέρα. Έχει τραγουδήσει Νικολόπουλο, Χατζηνάσιο, Σπανό.. Ο Αντώνης Ρέμος, για τον οποίον ο Τάκης Σούκας μιλά με τα καλύτερα λόγια. Η Νατάσα Θεοδωρίδου, που την έχει παραδεχτεί ο Μίκης Θεοδωράκης. Φωνές, πάντα θα βγαίνουν. Το θέμα είναι η επιλογή των τραγουδιών, αν θα έχει ένα επίπεδο άλφα ή βήτα.
Μίλησέ μας για τη συναυλία στο «Χυτήριο».
Με πολύ μεγάλη χαρά, ενθουσιασμό και διάθεση να επιστρέψω αυτό που μου χαρίζεται, δίνουμε παράσταση στο Θέατρο «Χυτήριο» την Κυριακή 15 Ιανουαρίου, αφιέρωμα στο Σταύρο Κουγιουμτζή. Ονομάζεται «Τρελοί και Άγγελοι». Ήταν το τραγούδι στο οποίο με άκουσε η Τίνα Κωνσταντινίδου στην Κω. Θεωρώ πως πρέπει να τιμήσω τον άνθρωπο που έδωσε τη δυνατότητα σε έναν νέο να ανοίξει τα φτερά του. Η αγάπη μου για αυτόν το συνθέτη είναι τόσο μεγάλη… Χωρίς να έχω γνωρίσει το Σταύρο Κουγιουμτζή και το είδωλό μου, Γιώργο Νταλάρα, αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη και για τους δυο, επειδή στάθηκαν οι αφορμές να επιλέξω αυτό το δρόμο. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να γνωρίσω το Γιώργο Νταλάρα, να συνεργαστώ μαζί του. Μπορεί να γίνει, δεν ξέρεις καμιά φορά.. Επιστρέφοντας στην παράσταση, το θέατρο είναι γεμάτο κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα, καθώς δεν είμαι πρώτο όνομα. Ούτε καν είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο. Δουλέψαμε όμως πάρα πολύ, κουραστήκαμε για να το πετύχουμε. Σε καμία περίπτωση δε γέμισα το θέατρο μόνος μου. Ίσως το χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός να έδωσε κίνητρο σε κάποιους να έρθουν. Όμως, η δουλειά που κάνω εγώ μπροστά στη δουλειά που κάνουν οι μουσικοί είναι τίποτα. Εκείνοι έχουν όλο το φόρτο εργασίας. Τι είμαστε οι τραγουδιστές χωρίς τους μουσικούς; Νιώθω ευλογημένος που έχω τόσο καλούς συνεργάτες. Αν ο μαέστρος, ο Αλέξανδρος Κούρος δεν ήταν τόσο ταλαντούχος και σοβαρός επαγγελματίας, δε θα μπορούσε ούτε τα λάθη μου να καλύψει, ούτε τη σκέψη μου να καταλάβει, γιατί η χημεία είναι πάνω από όλα, ούτε θα ρίσκαρε για να βγω καλύτερος. Οφείλω επίσης να αναφέρω ότι τραγουδά μαζί μου η εξαιρετική Κέλλυ Κουνάκη και συμμετέχει φιλικά η αγαπημένη σε όλους Πένυ Ξενάκη. Εμφανίζεται επίσης η παιδική χορωδία των εκπαιδευτηρίων «Ο Πλάτων», υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Ζωής Μιχάλαρου. Τη βραδιά προλογίζει η Ελένη Μέη Ασημακοπούλου.
Πως σου φαίνονται όλα αυτά;
Ονειρικά. Εύχομαι να έχουν διάρκεια γιατί είναι κάτι που θα αφήσεις πίσω, σου ένας καλός λόγος που θα πουν για σένα, όταν φύγεις από αυτόν τον κόσμο. Μέχρι στιγμής δείχνει ότι πάει καλά, μελετημένα, αργά. Όταν πηγαίνεις αργά, δε φοβάσαι. Θεωρώ ότι δεν έχω μπει καν στο νοητό «καφενείο», που έλεγε ο Πάριος, όπου περιμένουμε να σηκωθούν οι μεγάλοι για να πάμε να καθίσουμε στην καρέκλα τους. Αυτό παλεύω, να μπω στο χώρο. Αν θα τα καταφέρω ή όχι, θα δείξει.
Αν κάποιος δουλέψει και είναι συνεπής, θεωρώ πως θα βρει το δρόμο ανοιχτό.
Ο κόσμος το καταλαβαίνει, το αισθάνεται. Πια, λόγω κρίσης έχουμε αποκτήσει μια έκτη αίσθηση. Δύσκολα θα πληρώσει ένα εισιτήριο, οπότε διαλέγει πολύ προσεκτικά τον εκάστοτε από μας που θα δει. Καταλαβαίνει ποιος έχει αλήθεια. Όπως είπα πριν, είναι θέμα προσωπικότητας. Όλοι είμαστε τραγουδιστές. Η διαφορά είναι πως κάποιοι δε χρειάζονται κάθε τρεις μήνες να κάνουν σουξέ για να μείνουν στα πράγματα. Ο Νταλάρας, η Αλεξίου, ο Πάριος, ο Χαρούλης, η Μποφίλιου, και πολλοί άλλοι μπορούν αν θέλουν, να μην ξανακάνουν δίσκο και να έχουν εξασφαλίσει εφ όρου ζωής γεμάτα θέατρα και παραστάσεις. Νομίζω ότι αυτό, επειδή είναι αληθινό μετράει περισσότερο από το να βγάζεις δέκα τραγούδια κάθε έξι μήνες, από τα οποία «πιάνει» το ένα και χάνεται μέσα σε ένα τρίμηνο. Τα τραγούδια του Παντελίδη θα μείνουν γιατί ο στίχος του περιέχει αλήθεια. Απεικονίζει την πραγματικότητα, Γιατί τα παλιά τραγούδια πέτυχαν να μείνουν για πάντα στην καρδιά των ανθρώπων; Είχαν εικόνες. «Με το άγαλμα παρέα προχωρήσαμε». Αυτό έκανε τους ανθρώπους να μπαίνουν στο τραγούδι, να γίνονται ένα μαζί του.
Θέατρο «Χυτήριο» Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017
Πάνος Μπλέτζας «Τρελοί και Άγγελοι» – Αφιέρωμα στο Σταύρο Κουγιουμτζή
Συντελεστές:
Τραγούδι: Κέλλυ Κουνάκη
Φιλική Συμμετοχή: Πένυ Ξενάκη
Συμμετέχει η Παιδική Χορωδία των εκπαιδευτηρίων «Ο Πλάτων». Μαέστρος, Ζωή Μιχάλαρου.
Μουσική – Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος Κούρος
Executive Producer: Παύλος Χριστοδούλου
Διεύθυνση: Ιερά Οδός 44 – Αθήνα
Τηλέφωνο: 211 012 4401
Γενική Είσοδος: 10 € με ένα ποτήρι κρασί ή μπύρα