koumplis1

Της Άννας Παχή

Ο Μιλώ θέλει φίλους. Όταν τα λαμπερά φλαμίνγκο τον απορρίπτουν αποφασίζει να γίνει σαν κι αυτά. Όμως, όταν τα δει στο κλουβί αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το στρουθοκαμηλίσιο εαυτό του για να τα βοηθήσει. Θα τα καταφέρει;

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός, συγγραφέας, δημοσιογράφος, παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών και πάνω από όλα, ταλαντούχος Πέτρος Κουμπλής, γράφει και σκηνοθετεί την παιδική μουσική κωμωδία «Δεν είμαι Φλαμίνγκο» στο θέατρο 104. Μίλησε στο iART για τα παιδιά, την αυτογνωσία και την ανάγκη της δημιουργίας.

Πως προέκυψε το «Δεν είμαι Φλαμίνγκο»;

Πάντα κάνω κάτι που έχει σχέση με παιδιά, ταυτόχρονα με άλλες, συχνά άσχετες δραστηριότητες. Είχα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια κι αυτό το οφείλω σε δυο υπέροχους γονείς. Πηγαίναμε πολύ συχνά στο θέατρο και θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ ευτυχισμένο σε θεατρικές παραστάσεις, το θεωρώ σίγουρα ποιοτικό χρόνο. Μπορεί να κατοικώ σε ενήλικο σώμα πια, παραμένω όμως ο ίδιος. Η δύναμή μου είναι η γραφή,  αυτός είναι ο τρόπος μου να επικοινωνήσω. Οφείλω στο παιδί που ήμουν κάποτε και στα παιδιά του σήμερα να προσπαθήσω να ανταποδώσω αυτήν την ευτυχία, έτσι έγραψα το «Φλαμίνγκο». Υπάρχει βέβαια και πιο απλή εξήγηση: η ανάγκη να γράψω είναι έμφυτη, για μένα η δημιουργία είναι μονόδρομος.

Πέρα από την πρόζα, γράψατε τόσο τη μουσική, όσο και τα τραγούδια.

Όταν ήμουν εφτά χρονών περίπου, γραφτήκαμε μαζί με τον πατέρα μου στο Ωδείο και τον θυμάμαι να λέει «Γεια σας, ήρθαμε στο Ωδείο για να μάθουμε Beatles». Στο σπίτι ακούγαμε πολλή μουσική. Beatles και ροκ με τον πατέρα μου, Χατζιδάκι και άλλα παρόμοια με τη μητέρα μου. Έμαθα να παίζω μουσική αλλά δεν προχώρησα τις σπουδές μου επειδή κάποια στιγμή το πράγμα σοβάρεψε. Όταν άρχισαν οι καθηγητές να λένε πως πρέπει να διαβάσω συγκεκριμένα πράγματα, να προχωρήσω τάξεις και διάφορα τέτοια αποφάσισα να το αφήσω, δεν ήταν πια ευχαρίστηση για μένα. Ήθελα να γράφω δικά μου τραγούδια και να παίζω σε μπάντες με τους φίλους μου. Κράτησα όμως τις γνώσεις. Όταν ξεκίνησα να γράφω το «Φλαμίνγκο» είχα ήδη αρκετά τραγούδια έτοιμα. Έτσι, έγραψα το κείμενο, τους στίχους, τη μουσική και δημιούργησα ένα σύμπαν όπως ακριβώς το ήθελα.

Το έργο πραγματεύεται τη διαφορετικότητα και το ρατσισμό. Παρατήρησα πως τα πιτσιρίκια ήταν ιδιαίτερα άμεσα στις αντιδράσεις τους ενάντια στα φλαμίνγκο.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δε γεννιόμαστε ρατσιστές. Τα παιδιά «κουβαλάνε» ότι πιο αγνό κι αληθινό υπάρχει, αυτό που οι άνθρωποι ψάχνουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Καθώς μεγαλώνουμε γεμίζουμε πληροφορίες και γνώσεις, γινόμαστε χειρότεροι μάλλον.

Όταν το συνειδητοποιήσουμε, προσπαθούμε να αποκτήσουμε ξανά αυτήν την αθωότητα που δεν έχει να κάνει με αφέλεια, αλλά την αγνότητα, την καθαρότητα και την ηθική ενός ανθρώπου. Τα παιδιά, απέναντι στο κακό διαμαρτύρονται αυτόματα. Όταν βλέπουν στο έργο ένα πλάσμα να δέχεται άδικη επίθεση από τα κακομαθημένα φλαμίνγκο δε χαρίζουν κάστανα. Στέκονται απέναντι στο άδικο με όλα τους τα μέσα, τη φωνή, την κίνηση, το σώμα τους ολόκληρο. Σε μια από τις παραστάσεις ένα πιτσιρίκι ανέβηκε πάνω στη σκηνή να «φτιάξει» την κατάσταση. Σε μια άλλη, όταν εμφανίστηκε η Καρακάξα ρωτώντας «ρε παιδιά, τι έχει γίνει εδώ;» πετάχτηκε ένας μικρούλης λέγοντας «εγώ θα σου πω» και ξεκίνησε: «Ο Μιλώ έκανε αυτό, έγινε εκείνο και το άλλο…». Όλο το θέατρο έσκασε στα γέλια, το χαιρόμαστε πολύ αυτό.

Είναι μεγάλο σχολείο. Μπορεί να έγραψα το έργο, να δίνω το ερέθισμα, μαθαίνω όμως κι εγώ. Το παιδί σου λέει «έχεις μεγαλώσει και τα μπερδεύεις όλα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Συμβαίνει κάτι άδικο, γιατί θες να τυραννήσεις ένα αθώο πλάσμα, γιατί θες να το πονέσεις;». Το παιδί αντιδρά άμεσα και η αντίδραση είναι απόλυτη. Το παιδί σε διδάσκει.

Διαφωνώ με την έκφραση «όλα είναι σχετικά». Κάποια πράγματα είναι απόλυτα, η αγάπη, ο σεβασμός προς τον άνθρωπο. Τα παιδιά έχουν αυτό το απόλυτο αν και καμιά φορά είναι σκληρά. Μου αρέσει που αντιδρούν άμεσα, ξεκάθαρα, ανθρώπινα.

Συγχρόνως γελάνε με την καρδιά τους,  χαίρομαι πολύ και για αυτό. Το θέμα του έργου δεν είναι εύκολο, ο ρατσισμός δεν είναι εύκολος και δεν ήθελα να είμαι με κανέναν τρόπο «διδακτικός». Προτιμώ μια πλάκα, μια φάρσα, όπως συχνά είναι και η ζωή, ένα παιχνίδι. Το έργο είναι μουσική κωμωδία για να γελάσουν μικροί και μεγάλοι. Γράφω και για τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, για όλους. Μια θεατρική παράσταση μπορεί να έχει σημασία για οποιονδήποτε και θα πρότεινα στους μεγάλους να παρακολουθούν όσο μπορούν θεατρικές παραστάσεις για παιδιά, θα τους κάνει αφάνταστο καλό.

Ο Μιλώ προσπαθεί να γίνει κάποιος άλλος για να βρει φίλους. Το ίδιο κάνουν συχνά και τα παιδιά, προκειμένου να ενσωματωθούν κάπου. Πως αντιμετωπίζεται αυτό, σύμφωνα με την παράσταση;

Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, κι όσο πιο μικροί είμαστε τόσο μεγαλύτερη αυτή μας η ανάγκη. Ο Μιλώ συναντά τα σνομπ, κακομαθημένα φλαμίνγκο που συνηθίζουν αυτό που λέμε bulling, πληγώνουν με ευκολία τους άλλους. Όμως, για να αποδεχτείς τον εαυτό σου πρέπει να περάσεις από κάποια στάδια που δεν είναι και τόσο εύκολα. Η αποδοχή του εαυτού μας είναι και ενηλικίωση, το έργο έχει να κάνει και με αυτό. Τα βήματα που κάνει ο Μιλώ παρόλο που είναι μικρούλης, ένας άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί όλη του τη ζωή για να τα κάνει, αν τα κάνει ποτέ. Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με τέτοια ζητήματα. Το ότι μεγαλώσαμε δε σημαίνει πως έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας. Ο Μιλώ το καταφέρνει – ίσως λίγο πιο εύκολα – επειδή έχει μαζί του το φύλακα άγγελό του, τη μητέρα του. Εκείνη τον αφήνει ελεύθερο, αφού του εξηγήσει πρώτα κάποια πράγματα τα οποία ο Μιλώ κουβαλά μαζί του κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, καταλαβαίνει πως είναι τα όπλα του. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο όνειρό του.

Οι γονείς είναι το κλειδί για να αποδεχτούν τα παιδιά τον εαυτό τους. Ξέρω πως το να είσαι γονιός είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Μπορεί να λέμε θεωρητικά πόσο καλό είναι να αφήνεις το παιδί ελεύθερο, όμως από την άλλη ξέρουμε και πόσο δύσκολος είναι ο κόσμος. Είναι το πιο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο να είσαι γονιός. Βέβαια, χρειάζεται και προσωπική δουλειά. Ότι και αν σου πουν οι γονείς σου, το περιβάλλον, όσα εφόδια κι αν σου έχουν δώσει, αν δε δουλέψεις εσύ ο ίδιος, κάθε μέρα με τον εαυτό σου δε θα κάνεις τίποτα. Ο Μιλώ δουλεύει στα δύσκολα, θυμάται, έχει την αγάπη της μητέρας του σαν όπλο. Τελικά τα καταφέρνει και δικαίως, επειδή το αξίζει.

Γέλασα πολύ με το Λαθροθήρα Ξεπουπουλιαστή. Εξαιρετικά πραγματικός χαρακτήρας…

Πρόκειται για έναν «κακό» χαρακτήρα που κάνει τα πάντα για να βγάλει χρήματα. Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις τέτοιους ανθρώπους που όλοι έχουμε συναντήσει. Ο Μιλώ τον βρίσκει, τον χτυπά εκεί που πονάει, στην απληστία του. Ο άπληστος είναι πολύ αδύναμος τελικά.

Είναι το πρώτο σας θεατρικό έργο για παιδιά;

Ναι, αν κι έχω γράψει αρκετά παιδικά κείμενα και παραμύθια για μεγάλους. Παρόλο όμως που είναι το πρώτο, δεν είχα τόσο τρακ. Θα ήθελα να έχει και συνέχεια κι όχι μόνο επειδή πάει καλά το «Φλαμίνγκο». Νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με την ανάγκη μου να γράφω. Θα το προσπαθήσω όμως αν και είναι ότι πιο δύσκολο. Αν έχω κάποια πολύ – πολύ καλή ιδέα θα το κάνω. Αλλιώς θα γράψω για μεγάλους.

Μετά την παράσταση τα παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή και γίνεται ο καλός χαμός. Ανεβαίνετε μαζί τους;

Το θέλω πολύ, αλλά θέλω περισσότερο να αφήσω τα παιδιά να χαρούν πραγματικά αυτό που έχουν βιώσει, μια ολόκληρη ιστορία στην οποία έχουν συμμετάσχει. Έχουν μπει στην υπόθεση, έχουν γίνει ένα μαζί της, με τους χαρακτήρες κι όταν το έργο τελειώνει ανεβαίνουν και ψάχνουν τους ήρωες για να τους αγκαλιάσουν και να βγάλουν φωτογραφίες. Εκείνη την ώρα μένω λίγο πίσω γιατί είναι η δική τους στιγμή και η πιο συγκινητική για μένα, το μεγαλύτερο χειροκρότημα που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος. Είμαι ευτυχισμένος για αυτό.

Αγκαλιάζουν ακόμη και τους κακούς χαρακτήρες.

Τα παιδιά έχουν αυτό το μεγαλείο, πραγματικά έχουν συγχωρήσει τα φλαμίνγκο που έκαναν ένα λάθος και το ίδιο συμβαίνει με τους λαθροθήρες. Τους αγκαλιάζουν όλους και θέλουν να φωτογραφηθούν με όλους.

Μέχρι πότε θα παίζεται;

Μέχρι το τέλος Μαΐου κι επειδή η αποδοχή του έργου είναι πολύ μεγάλη, το «Δεν είμαι Φλαμίνγκο» θα παιχτεί και την επόμενη σεζόν. Τις Κυριακές για το κοινό και τις καθημερινές για σχολεία.

Έχετε κάτι άλλο «στα σκαριά»;

Έχω σχεδόν τελειώσει το επόμενο θεατρικό για μεγάλους. Τώρα μου σφηνώθηκε μια ιδέα και για ένα δεύτερο που βρίσκεται στο στάδιο του σχεδιαγράμματος. Θα δω πως θα γίνει γιατί θέλω μεν να τελειώσω το πρώτο αλλά αν μια ιδέα σε κυριεύσει, συχνά τα παρατάς όλα για να την υλοποιήσεις. Θα ακολουθήσει το επόμενο βιβλίο μου και παράλληλα με όλα αυτά, το ραδιόφωνο. Ελπίζω να συνεχιστεί το «Μένουμε Ελλάδα». Αλλιώς θα ήταν ευχής έργο η εκπληκτική αυτή ομάδα να κάνει κάτι άλλο.

flamingo

«Δεν είμαι Φλαμίνγκο»

Χώρος: Κεντρική Σκηνή Θεάτρου 104. Ευμολπιδών 41, Γκάζι

Ημέρες και ώρες παράστασης: Κυριακή στις 12.00 (έως 29 Μαΐου)

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Μουσική: Πέτρος Κουμπλής

ΣκηνικάΚοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Μουσική Παραγωγή: Ματί Παλαιολόγος

Μουσική διδασκαλία: Νίκος Ζιάζιαρης

Κινησιολογίαχορογραφία: Ρόζα Προδρόμου

Β. Σκηνοθέτης: Οδυσσέας Ι.Κωνσταντίνου

Ερμηνεύουν οι: Γιώτα Βιτετζάκη, Ελένη Βλάχου, Νίκος Ζιάζιαρης, Νίκος Λεκάκης, Βαγγέλης Πιτσιλός, Βασίλης Χατζηδημητράκης

Δείτε την κριτική της παράστασης εδώ