Της Άννας Παχή
Είναι η Αθήνα. Ξέρω τι θα σκεφτείς: Νέφος, καυσαέριο, κίνηση, σκουπίδια, μπετόν, παρακμή, βρώμα και, και, και. Μπορείς να λες για ώρες τα στραβά της κι έχεις δίκιο. Έχει πολλά. Αν το καλοσκεφτείς όμως, τα στραβά αυτά δεν είναι δικά της, της τα φορτώσαμε και συνεχίζουμε να της φορτώνουμε. Αυτοκίνητα, βρωμιές, σκουπίδια. Η Αθήνα από μόνη της, συνδυάζει τόσα πολλά πλεονεκτήματα….
-Τέλειο κλίμα. Υποτροπικό μεσογειακό το ονομάζουν. Σε ελεύθερη μετάφραση, η πόλη έχει ζεστά, ξηρά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες. Βρέχει τόσο όσο χρειάζεται και χιονίζει σπάνια. Το γεγονός πως δεν ξέρουμε πως να φερθούμε στη βροχή (όλα τα αυτοκίνητα έξω, λοβοτομημένη οδήγηση, πανικός και συνωστισμός) δε βαραίνει ως ευθύνη την πόλη αλλά τους πολίτες.
-Υπέροχος ουρανός και ήλιος. Το παντοτινό ελληνικό κλισέ, βρίσκει στην Αθήνα την τέλεια εφαρμογή. Τόσα χρόνια ρύπανσης δεν κατάφεραν να το αλλοιώσουν ουσιαστικά, κάτι σημαίνει αυτό.
-Διαθέτει παμπάλαια, ένδοξη ιστορία. Έχουν γραφτεί εγκυκλοπαίδειες για την ιστορία των Αθηνών (συνολικό όνομα των δήμων που την αποτελούσαν) κι αν για τους περισσότερους η ιστορία είναι βαρετή και δε μπορούν να την εκτιμήσουν, αυτό δείχνει απλά τη βαρεμάρα τους να ξεστραβωθούν. Εκείνοι που ξέρουν να εκτιμούν το παρελθόν σε σχέση με το παρόν και το μέλλον, δε θα πάψουν ποτέ να γοητεύονται από την πόλη που κρύβει μυστικά σε κάθε γωνιά της.
-Συνδυάζει παλιό και νέο, παραδοσιακό και μοντέρνο, είναι γεμάτη αντιθέσεις τέλος πάντων. Ανάλογα με τη διάθεσή σου μπορείς να βρεθείς στα μεταμοντέρνα μπαρ της, ή στα παραδοσιακά καφενεδάκια της. Μπορείς να ξεφαντώσεις στις κυριλέ πίστες ή στα πάντα ατμοσφαιρικά ρεμπετάδικα. Μπορείς να χαζέψεις στα πάρκα ή στους εμπορικούς της δρόμους.
-Έχει τον Εθνικό Κήπο, που κάποτε λειτουργούσε ως ο Κήπος των Ανακτόρων. Μπροστά του, το διάσημο Central Park μπορεί (να μη σας πω τι να μας κάνει). Γεμάτο υπέροχα δέντρα και φυτά, με την ιστορική λίμνη όπου κάποτε σεργιάνιζαν κύκνοι και πάπιες, ήταν η χαρά του παιδιού, πριν εμφανιστούν τα Αλλού φαν παρκ, τα βιντεοπαιχνίδια και τα κινητά. Ο υπέροχος αυτός Κήπος αμαυρώνεται από την παρουσία – ελάχιστων πια – φυλακισμένων ζώων, που μάλλον τα θεωρούν παρακατιανά για να τα στεγάζουν στο σούπερ ντούπερ Αττικό Πάρκο. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια οι Αθηναίοι τον ανακάλυψαν εκ νέου και συχνά πυκνά κάνουν πικ νικ στο φιλόξενο γρασίδι του. Διαθέτει δε ένα φανταστικό καφενείο, χωμένο μέσα στις πρασινάδες. Σπεύσατε.
-Βουνό και θάλασσα. Θες ορεινή εμπειρία; Υμηττός, Πάρνηθα, Πεντέλη.. Θες θάλασσα; Βούλα, Βουλιαγμένη, Σούνιο (ενδεικτικά). Είτε προτιμάς τα κατσάβραχα είτε τον αιγιαλό, η Αθήνα είναι εδώ να σε καλύψει. (Δεν καίει εκείνη τα δάση, ούτε βρωμίζει τη θάλασσα.. Εσύ το κάνεις).
-Την αντιγράφουν οι πάντες. Είτε το αρχαιοελληνικό, είτε το νεοκλασσικό στυλ, θα το βρεις σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, ως ανεπίσημο φόρο τιμής στην κοιτίδα του πολιτισμού. Γιατί εκεί το εκτιμάς κι εδώ το καταστρέφεις; Ρητορικό το ερώτημα.
-Δεν κοιμάται ποτέ. Θες παγωτό στις 3 το πρωί; Τσιγάρα, γάλα; Ότι κι αν τραβήξει η όρεξή σου, όποια ώρα, όποια μέρα, θα το βρεις. Νόμος.
-Τον Αύγουστο, είναι παράδεισος επί της γης. Η Αθήνα παίρνει την πραγματική της μορφή και σου δείχνει πως θα ζούσες αν δεν της άλλαζες τα φώτα. Μηδενικές αποστάσεις, εξυπηρετικότατοι επαγγελματίες, πλήθος πολιτιστικών δρώμενων, ησυχία… Χρειάζεσαι κάτι άλλο;
-Μια ζωή δε φτάνει να τη μάθεις ολόκληρη. Να τη γυρίσεις, να την κατανοήσεις. Μπορείς κάθε μέρα να πηγαίνεις αλλού, κι ύστερα πάλι ξανά από την αρχή, για χρόνια. Πάντα θα έχει να σου πει κάτι καινούριο.