Του Κώστα Αναγνωστόπουλου
Ο ήχος του σιτάρ, αυτό το παράπονο που βγαίνει από τις χορδές του, ήταν η πηγή έμπνευσης για την ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του ’60, με πρώτους τους Μπιτλς, και επεκτάθηκε σαν νέος ήχος, σε διάφορα είδη μουσικής. Από την τζαζ, μέχρι την κλασική.
Πίσω από αυτόν τον ήχο υπήρχε ένα και μόνο πρόσωπο, ο θρυλικός Ραβί Σανκάρ. Ένας σεβαστός για τους Ινδούς και αργότερα για όλον τον κόσμο, βιρτουόζος αυτού του εκπληκτικού εγχόρδου. Ο Σανκάρ ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ο πρόδρομος της μουσικής, που πολύ αργότερα ονομάσαμε έθνικ.
Οι νέοι που ακολουθούσαν τα συγκροτήματα της ροκ, τον αποδέχθηκαν όσο κανέναν άλλον μη ροκά, και είναι εντυπωσιακή η αποθέωση του στα φεστιβάλ σύμβολα μιας εποχής, όπως το Γούντστοκ και το Μόντερέι, αλλά και σε εμφανίσεις κυρίως με τον Τζόρτζ Χάρισον του οποίου ήταν δάσκαλος στο σιτάρ.
O Ραβί Σανκάρ πέθανε στις 11 Δεκεμβρίου του 2012, σε ηλικία 92 ετών. Ιστορικές έχουν μείνει οι ηχογραφήσεις του με τον Γεχούντι Μενουχίν, τον μεγάλο βιολιστή, σε ένα μνημειώδες έργο το «East meets West». Επηρέασε τον Τζον Κολτρέιν, προσδίδοντας άλλο ήχο στην τζαζ, ενώ συνεργάστηκε και με τον Φίλιπ Γκλας.
Το εντυπωσιακό είναι πως αυτός δεν έκανε προσπάθεια προσαρμογής, αλλά όσοι συνεργάζονταν μαζί του, για να μάθουν και να ακολουθήσουν τους μουσικούς δρόμους. Ήταν για όλους σαν την ανακάλυψη ενός κρυμμένου θησαυρού…