Της Άννας Παχή

Η τραγουδίστρια των Imam Baildi επανασυστήνεται στο κοινό ως «Σούλη Ανατολή» και ταιριάζει κλασικά λαϊκά στοιχεία με λάτιν, εξωτικούς ρυθμούς.

Τι είδους περσόνα είναι η Σούλη; Πότε γεννήθηκε;

Η Σούλη Ανατολή «άνθισε» τη δεκαετία του 50. Είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου όταν τραγουδούσε στο Βόλο. Η καριέρα της κράτησε πολύ λίγο, τότε έπρεπε να επιλέξεις μεταξύ καριέρας και οικογένειας . Σκέφτηκα λοιπόν να της αφιερώσω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο για να συνεχίσω κάπως την παράδοση, να εκπληρώσω το όνειρό της. Έχω την τύχη να την έχω κοντά μου και χαίρεται πολύ με αυτό. Στο δίσκο, υπάρχει μια φωτογραφία της από τότε. Εκτός από τους προσωπικούς αυτούς λόγους, διάλεξα το όνομα και σαν τίτλο, επειδή το θεωρώ εύηχο, εξωτικό και ταιριάζει με το ύφος του δίσκου. Βγάζει κάτι λαμπερό κι έχει άμεση σχέση με όλη την αισθητική, το εξώφυλλο, τον τίτλο, τα τραγούδια, την παραγωγή, και φυσικά, με τη φανταχτερή περσόνα που εμφανίζουμε στα live.

Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τραγούδι;

Έκανα μαθήματα στα δεκαπέντε μου χρόνια, μετά από μια συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά που είδα στο Βόλο κι αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω. Ξεκίνησα επαγγελματικά το 2009 κάνοντας συναυλίες με τον ίδιο το Φοίβο για ένα χρόνο. Κατόπιν εντάχθηκα στους Imam Baildi και παραμένω στο συγκρότημα.

Είχες αντιρρήσεις από το περιβάλλον σου;

Όχι ακριβώς. Βασική προϋπόθεση ήταν να πάρω πρώτα το πτυχίο μου. Τελείωσα Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική, είναι πολύ ωραίο αντικείμενο. Άλλωστε το τραγούδι συνδέεται με την Ιστορία γιατί και τα δυο προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την ανθρώπινη ψυχή. Η Ιστορία προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε στο παρελθόν, τα ανθρώπινα λάθη, τα πάθη, όλα αυτά που επαναλαμβάνονται, να γνωρίσει καλύτερα τον Άνθρωπο. Το ίδιο είναι και η μουσική και το τραγούδι, περιγράφουν τα συναισθήματα, προσπαθούν να πιάσουν το άπιαστο.

Είναι σημαντικό να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή.

Μου φαίνεται τραγικό για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν. Πρέπει να είναι πολύ άσχημο συναίσθημα, να μην έχεις βρει αυτό που θέλεις να κάνεις, αυτό στο οποίο πιστεύεις ότι είσαι καλός. Νομίζω ότι η κρίση έχει βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν τα πραγματικά τους ταλέντα, να γίνουν πρωτότυποι, έτσι ώστε να μπορέσουν να έχουν δουλειά. Το να γίνουμε όλοι γιατροί ή δικηγόροι, δεν είναι πλέον επαγγελματική εξασφάλιση, το αντίθετο. Οπότε οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν το ίδιο και στη μουσική. Κανένας δεν το κάνει χωρίς προσωπικό λόγο. Πρέπει να έχεις στ’ αλήθεια κάτι να πεις καθώς στην ουσία δεν έχεις οικονομικές απολαβές. Απλά κάνεις αυτό που πραγματικά θες. Τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο. Θυμάμαι άλλες εποχές όπου αν κάτι έκανε επιτυχία, είχε σημαντικό αντίκρισμα. Τώρα, μια επιτυχία δε σημαίνει τίποτα. Δεν πειράζει όμως, είναι πιο ειλικρινές, νομίζω , είναι πιο ειλικρινή τα κίνητρα. Προσωπικά νιώθω πολύ τυχερή που το τραγούδι είναι η δουλειά μου, γιατί βάζω όλη μου την πίστη και την αφοσίωση, όλη μου την ενέργεια σε αυτό.

Ο δίσκος «Σούλη Ανατολή» είναι κάτι παράλληλο με τους Imam Baildi;

Ακριβώς, άλλωστε η παραγωγή είναι δική τους. Λειτουργεί ως μια άλλη όψη του συγκροτήματος. Οι Imam έχουν παλιά τραγούδια με καινούριο ήχο, ενώ η «Σούλη», καινούρια τραγούδια με πιο αναλογική προσέγγιση, ηχογραφημένα με τον παλιό τρόπο , για να βγάλει τη γλύκα από το λαϊκό τραγούδι που λατρεύω. Τραγούδια του Γαβαλά, του Ζαμπέτα είναι ηχογραφημένα με έναν τρόπο που βγάζει αυτήν ακριβώς τη γλύκα στο άκουσμα. Θα το καταλάβει κανείς αν το παρατηρήσει. Γύρω στα 23 κι αφού πέρασα την εποχή του Ρεμπέτικου που πλέον θεωρείται «κουλτούρα» προχώρησα στα λαϊκά κι άρχισα να ακούω πραγματικά όλα αυτά τα τραγούδια, την παραγωγή, την ερμηνεία, να καταλαβαίνω την ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δημιουργήσει ο κάθε καλλιτέχνης.

Μου φαίνεται πολύχρωμο, αυθόρμητο και πάρα πολύ αυθεντικό. Για αυτό δίνω μεγάλη σημασία στα live, όπου παίζουμε, εκτός από τα τραγούδια του δίσκου, και παλιά λαϊκά σε λάτιν διασκευές. Ο δίσκος περιέχει εφτά νέα τραγούδια και τρεις, λίγο πιο underground διασκευές. Κυκλοφόρησε το Μάιο του 2016. Τα τραγούδια υπογράφουν κατά κύριο λόγο ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Δημήτρης Μπαλογιάννης. Για το Φοίβο Δεληβοριά είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει σε δίσκο άλλου καλλιτέχνη, του άρεσε όμως πολύ η ιδέα. Ουσιαστικά πρόκειται για πάντρεμα Ανατολής και Δύσης με έντονα στοιχεία λάτιν. Στην παραγωγή εντάξαμε όλες μου τις αναφορές, λάτιν και λαϊκά μαζί. Είναι καταπληκτικό το πώς ενώνονται. Αυτό βέβαια, το έκανε πρώτος ο Χιώτης. Χρησιμοποιήσαμε αυθεντικούς λάτιν ρυθμούς από παραδοσιακά όργανα. O ήχος δε σε ξενίζει, νομίζεις ότι ακούς ένα αυθεντικό λαϊκό, όπως είναι η «Μαχαιριά».

Μου αρέσει πολύ αυτό το πάντρεμα, είναι ένα πρωτότυπο ιδίωμα που μας αντιπροσωπεύει. Σίγουρα δεν υπάρχει παρθενογένεση αλλά αυτό είναι και η αξία του. Να πάρεις τα πράγματα που σου αρέσουν, στοιχεία που σε έχουν στιγματίσει και μέσα από αυτά, να «γεννήσεις» κάτι δικό σου. Έτσι το σκέφτομαι και χαίρομαι πολύ που έγινε γιατί χρειάστηκε αρκετός καιρός. Ήθελα να έχει πραγματικό ενδιαφέρον, όχι κάτι «της σειράς». Καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι που είναι πρόταση από μόνο του. Συχνά με ρωτούν πως έκανα κάτι τόσο τολμηρό. Απαντώ πως δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα. Έχω ακούσει και σχόλια ότι δεν είναι «εύπεπτο».

Με την ισοπέδωση που υπάρχει στα πάντα, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν κάτι θα είναι εύκολο στο άκουσμα ή όχι.
Θεωρώ πως είναι κάτι σαν το DNA. Όλοι έχουμε κάτι από τους γονείς μας, διαθέτουμε αναφορές κι έτσι βγάζουμε το δικό μας καινούριο προς τα έξω. Το παλιό λαϊκό τραγούδι αποτελεί έντονη αναφορά για μένα και μουσικά με έχει στιγματίσει παρόλο που δε μεγάλωσα με αυτό. Το ανακάλυψα, το αγάπησα και ασχολούμαι πολύ μαζί του. Το λάτιν από την άλλη, είναι η λαϊκή μουσική ενός άλλου τόπου και παρά την τεράστια χιλιομετρική απόσταση, σε ταπεραμέντο και συναίσθημα έχουμε πολλά κοινά στοιχεία

Είναι εντυπωσιακό το πόσα πολλά ελληνικά τραγούδια μπορούν να χορευτούν σε λάτιν ρυθμούς.

Αυτό ακριβώς είναι η ουσία του «Σούλη Ανατολή». Θα φανεί στο επόμενο live, στις 21 Μαρτίου, στο «Σταυρό του Νότου». Για παράδειγμα, παίζουμε το «Στον Άγιο Σπυρίδωνα» σε σάλσα και κούμπια. Το «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» σε ντανσόν εκτέλεση. Κρουστά παίζει ο Κουβανός Κάρλος Μενέντεζ, κάνει εκπληκτική δουλειά. Όποιος έρχεται, χορεύει. Γενικά, με τους Imam Baildi ταξιδεύουμε πολύ, κι έχουμε πάει πολλές φορές προς τα κει, ειδικά στην Κούβα. Ο λαός της είναι πολύ φτωχός αλλά ζει ευτυχισμένος μέσα από τη μουσική. Δεν τους παίρνει από κάτω, όπως εμάς με αυτό που ζούμε τώρα. Η μουσική τους δείχνει πως μπορείς να βρεις διέξοδο.

Η δική μου γενιά βρίσκεται σε λίγο παράξενη θέση. Θυμάται πως ήταν να έχεις χρήματα, αλλά δεν το έχει ζήσει. Έχουμε εντελώς διαφορετική οπτική για τη ζωή. Αν είχαμε γεννηθεί μέσα στη φτώχια δε θα ήταν το ίδιο. Λεφτά υπήρχαν μέχρι πριν βγούμε εμείς στην αγορά, καταλάβαινες όμως ότι οι άνθρωποι έχουν ζωές, χτίζουν σπίτια, κάνουν οικογένειες και βλέπεις πόσο άλλαξε άρδην αυτό το πράγμα. Eμείς δεν προλάβαμε τίποτα από όλα αυτά. Προσπαθούμε να προχωρήσουμε πιο συνειδητοποιημένα. Το βλέπω και σε άλλα επαγγέλματα και σε άλλους καλλιτέχνες, γενικά είμαστε προσγειωμένοι.

Πως ανταποκρίθηκε το κοινό στο πρώτο live;

Πάρα πολύ καλά. Η μπάντα μας είναι εξαιρετική. Ο Κάρλος Μενέντεζ και ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Δημήτρης Μπαλογιάννης, βασικός συνθέτης του δίσκου, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης που επίσης μου έχει χαρίσει ένα τραγούδι και ο Ορέστης Μπενέκας στα πλήκτρα. Η ενέργεια που βγάζουμε και η επικοινωνία είναι πολύ συγκινητική για μένα , επειδή κάθε φορά νιώθω πως επανασυστήνομαι. Είναι καλό να ξεκινάς από την αρχή γιατί ξέρεις που περπάτησες. Όλα αυτά χτίζονται με κάθε ζωντανή εμφάνιση, δε μπορείς να βασιστείς στη δισκογραφία. Το live είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις αυτό που κάνεις. Η «Σούλη» έχει σχέδια για live εμφανίσεις το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα.

Είναι project που θα πηγαίνει παράλληλα με τη δουλειά του συγκροτήματος κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δε συγκρούονται καθόλου μεταξύ τους, αντίθετα ο Ορέστης και ο Λύσανδρος στηρίζουν όλα τα μέλη της μπάντας να κάνουν δικά τους πράγματα. Αυτό άλλωστε συνιστά τη μοναδική συνταγή των Imam Baildi. Ο καθένας μας φέρνει κάτι διαφορετικό, που ενώνεται με το διαφορετικό των άλλων και βγαίνει κάτι πολύ ωραίο, ειδικά στα live. Θα ακολουθήσει το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Όταν σου χορεύω», σε στίχους Φοίβου Δεληβοριά και σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελόπουλου. Φυσικά, σας περιμένουμε στις 21 Μαρτίου στο club του Σταυρού του Νότου όπου παρουσιάζουμε το δίσκο «Σούλη Ανατολή» μαζί με παλιά λαϊκά τραγούδια των δεκαετιών 60 και 70, διασκευασμένα σε παλιούς, λάτιν ρυθμούς, δοσμένα με μια άλλη οπτική.

Είπες πριν πως η κρίση έφερε και μερικά καλά πράγματα. Δεν κάνεις τίποτα αν δεν το θες πάρα πολύ και συνήθως, ότι θέλεις πάρα πολύ, το κάνεις καλά.

Δεν υπάρχουν περιθώρια να κοροϊδεύεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους άλλους. Είκοσι χρόνια πριν, στα τριάντα σου είχες οικογένεια, σταθερή δουλειά, σπίτι. Τώρα πιστεύω πως έχει παραταθεί το όριο, από ότι βλέπω, μετά τα τριάντα ξεκινούν οι περισσότεροι τέτοιες δραστηριότητες. Δεν ξέρω πως θα μας βγει. Θα δούμε. Θεωρώ όμως πως κοστίζει πολύ στη δεκαετία των είκοσι με τριάντα να νιώθεις αδύναμος, να αναγκάζεσαι να μένεις με τους γονείς σου Παρόλα αυτά, στη ζωή δεν υπάρχουν μοντέλα, ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

Μετά το «Σταυρό του Νότου», τι;

Βρισκόμαστε σε περιοδεία με τους Imam Baildi ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεται και ο καινούριος δίσκος για τα δέκα χρόνια παρουσίας μας. Θα είναι έτοιμος το Νοέμβρη αλλά μέχρι τότε θα κυκλοφορήσουν μερικά single. Τον Οκτώβριο θα κάνουμε την ευρωπαϊκή μας περιοδεία, παίζουμε πολύ στο εξωτερικό, αυτή θα είναι η πέμπτη μας στην Ευρώπη. Έχουμε βρεθεί στην Αμερική και όχι μόνο σε ελληνικό κοινό, πράγμα πολύ σημαντικό. Απευθυνόμαστε σε ευρύ κοινό αν και όσο φεύγουν οι Έλληνες στο εξωτερικό λόγω κρίσης, τόσους περισσότερους βρίσκουμε εκεί που πάμε.

Πως σας αντιμετωπίζει το ξένο κοινό;

Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις ανθρώπους που δε μιλούν τη γλώσσα σου να συγκινούνται και να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο που θα αντιδρούσαν αν καταλάβαιναν τα λόγια. Καταλαβαίνουν το συναίσθημα του τραγουδιού και αυτό αποδεικνύει το μεγαλείο του Τσιτσάνη και όλων όσων τραγουδάμε. Η αντίδρασή τους είναι πολύ ενθουσιώδης κι επειδή εκεί τα live διαρκούν συγκεκριμένη ώρα, από το πρώτο τραγούδι χορεύουν και συμμετέχουν. Μου αρέσει πολύ όταν βγαίνουμε στο εξωτερικό όσο μου αρέσει και το live εδώ, γιατί θέλω να βλέπω χαρούμενα πρόσωπα. Θεωρώ πολύ ιδιαίτερο δώρο το να ανταλλάσεις θετικά συναισθήματα με τόσο πολύ κόσμο, υπάρχει τόση γκρίνια και κατήφεια στην καθημερινότητα, που οι ώρες που περνάμε πάνω στη σκηνή και μοιραζόμαστε τη μουσική μας με τον κόσμο, είναι σα μυσταγωγία. Μετά ο καθένας φεύγει έχοντας πάρει κάτι θετικό, κουβαλώντας ας πούμε, ένα λουλούδι στη βαλίτσα του.

Είναι πολύ κουραστικό μεν και ψυχοφθόρο αλλά αξίζει τον κόπο. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή και βλέπω πρόσωπα να με κοιτούν χαμογελώντας, με την προσμονή να περάσουν καλά, τα ξεχνώ όλα και καταλαβαίνω ποιος είναι ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά. Ουσιαστικά, είναι δουλειά μέχρι να ανέβεις στη σκηνή, από εκεί και πέρα είναι ευτύχημα, ένα μεγάλο δώρο. Όταν κατέβεις, ξαναγίνεται δουλειά, να μαζέψεις, να τακτοποιήσεις, τα οργανωτικά δηλαδή. Πρόκειται καθαρά για θετική ενέργεια και μου αρέσουν οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ μας. Δεν ξέρεις τους ανθρώπους που σε παρακολουθούν και δε σε ξέρουν ούτε αυτοί, αλλά μέσα από αυτή τη συνθήκη «ερωτευόμαστε» έστω για λίγο.