Σε ένα επεισόδιο του Criminal Minds, ο Χότσνερ συλλαμβάνει έναν κατά συρροή δολοφόνο που εκτός του ότι σκότωνε, βασάνιζε κιόλας. Ο δράστης είχε υποστεί κακοποίηση κατά την παιδική του ηλικία. Ακολουθεί συνομιλία τους.
“Για να με καταλαβαίνεις τόσο, πάει να πει πως ξέρεις πως είναι”.
“Ναι, ξέρω. Είναι γεγονός πως μερικοί από όσους έχουν κακοποιηθεί γίνονται όπως εσύ”.
¨Κι οι υπόλοιποι;”
“Σας πιάνουμε για να μην το ξανακάνετε”.
Με αφορμή τον διασυρμό μιας κοπέλας που ήταν ντυμένη ‘λάθος’ και είχε παραπάνω κιλά – ποιός κρίνει ποιά κιλά είναι πολλά ή λίγα, πάντα με ενδιέφερε να το μάθω – από έναν ‘καλλιτέχνη’, που είχε υποστεί bulling κι ο ίδιος σύμφωνα με συνέντευξή του, θυμήθηκα το παραπάνω απόσπασμα.
Το λογικό για έναν άνθρωπο που έχει εκφοβιστεί και πληγωθεί είναι να μην κάνει ποτέ αυτά που υπέστη, διότι ξέρει πως είναι. Η λογική όμως δεν είναι πάντα εφικτή. Η αδύναμη ψυχή, η κομπλεξαρισμένη, μόλις βρει ένα πάτημα αναλαμβάνει μόνη της μια κούφια εξουσία για να βγάλει τη χολή που κρύβει και να νιώσει θύτης αντί για θύμα.
Πως μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει; Τι σόι άνθρωπος είναι εκείνος που επιλέγει να πληγώνει; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Αιώνες ψυχανάλυσης δεν έχουν καταφέρει να το απαντήσουν και να το λύσουν.
Στην περίπτωση του Ξιαρχό – αρνούμαι να αναπαράγω τις χυδαιότητές του – τα sosial και όχι μόνο συσπειρώθηκαν εναντίον του. Ορθώς κατά τη γνώμη μου, καθώς κάπου πρέπει να χρησιμεύσουν κι αυτά. Ας μην ξεχνάμε όμως πόσες φορές τα ίδια αναπαράγουν παρωχημένα πρότυπα. Το θέμα δεν είναι να κράξεις αυτό το έρμο πλάσμα που από μωρό έμαθε πως ‘οι ρίγες παχαίνουν’. Προφανώς αυτή ήταν η προτεραιότητα στο σπίτι του και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λυπάσαι. Το θέμα είναι να του γυρίσεις την πλάτη, σε αυτόν και τους ομοίους του και να μην ξανασχοληθείς μαζί τους. Είναι ίσως το μόνο που θα τους πονέσει πραγματικά.
Όσον αφορά στα στερεότυπα, ίσως καταφέρουμε να απαλλαγούμε από αυτά. Το τέλος του κόσμου αργεί ακόμα (έτσι ελπίζω τουλάχιστον).