Της Άννας Παχή

Η μεγάλη, ασημένια οθόνη μας έχει χαρίσει πάμπολλες στιγμές που κρίνεται απαραίτητη η κατανάλωση της μισής χαρτοποιίας Softex. Μην υποτιμάτε αυτές τις σκηνές, βοηθούν να γείρει το κορίτσι στον ώμο του αγοριού, θυμάται κάποιος τα δικά του βάσανα και μπήγει τα κλάματα, και, τέλος πάντων, έρχεται η κάθαρση και το ξαλάφρωμα.

Από τις χιλιάδες τέτοιου είδους σκηνές, παρουσιάζουμε τις πιο αγαπημένες (μας).

Rambo – The first blood – «Δεν υπάρχει τίποτα»  – 1982

Αφού ξεκατίνιασε σερίφηδες, βοηθούς, Εθνοφυλακή και ανατίναξε μισή πόλη, ο Ράμπο ξεσπά τον πόνο του με τέτοια εσωτερική ένταση που είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος.

Platoon – Ο θάνατος του Ελάιας – 1986

Η παράνοια του Βιετνάμ σε όλο της το μεγαλείο. Δυο λοχίες σε ανταγωνισμό, στρατιώτες που χάνουν το μυαλό τους στη ζούγκλα. Ο Μπαρνς προδίδει τον Ελάιας που πεθαίνει κι ο Γουίλεμ Νταφόε κέρδιζε άνετα Όσκαρ μόνο με τα υψωμένα χέρια του.

Η αρκούδα – Ένα μωρό θρηνεί τη μαμά του – 1988

Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω την πρώτη σκηνή και να δω ολόκληρη την ταινία. Ποτέ.

Dances with Wolves – Η επέλαση των αγρίων – 1990

Και δεν εννοώ τους Ινδιάνους. Η αρχή του τέλους έρχεται με την εμφάνιση δυο στρατιωτών που βρίσκουν πολύ αστείο να βγάλουν όλη την καφρίλα τους. Το κλάμα (για μένα) ξεκίνησε τη στιγμή που ο ένας από αυτούς χρησιμοποιεί το σημειωματάριο του Τζον για κωλόχαρτο και δε σταμάτησε παρά δυο ώρες μετά το τέλος της ταινίας.

Terminator 2 – «Τώρα ξέρω γιατί κλαίτε» – 1991

Ένα cyborg αυτοκτονεί για να σώσει την ανθρωπότητα. Αυτό.

H Παναγία των Παρισίων – Ο Κουασιμόδος βγαίνει στο φως – 1996

Μετά το θρίαμβο επί του κάκιστου Φρόλο, η Εσμεράλδα φέρνει τον Κουασιμόδο μπροστά στον παρισινό λαό. Ένα κοριτσάκι πλησιάζει, χαϊδεύει το παραμορφωμένο του πρόσωπο και αγκαλιάζονται. Κλάμαααααααα.

Pan’s Labyrinth – Τελική σκηνή – 2007

Η Οφηλία εξερευνεί ένα μαγικό κόσμο, προσπαθώντας να περάσει τις δοκιμασίες του και να γίνει πριγκίπισσα. Η τελική, είναι και η δυσκολότερη, όμως εκείνη δε διστάζει λεπτό. Αρνείται να σκοτώσει έναν αθώο κι έτσι κερδίζει τη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο. Αν δεν έχετε δει αυτήν την ταινία, ντρέπομαι για σας.

Harry Potter and the Deadly Hallows Part 2 – Ο Σνέιπ βρίσκει τη Λίλυ – 2011

Νεκρή. Χρειάστηκαν εφτά βιβλία και οχτώ ταινίες για να ανακαλύψουμε την τρυφερή ψυχή του Σνέιπ. Η σεκάνς όπου τρέχει στο σπίτι των Πότερ κι αντικρύζει το άψυχο σώμα της Λίλυ, παίρνοντάς το αγκαλιά, θα με στοιχειώνει όσο ζω. «Μετά από τόσα χρόνια;» ρωτά ο Ντάμπλντορ. «Πάντα» είναι η απάντηση. Έτσι αγαπούν οι άνδρες, ρε.

Ο κατάλογος φυσικά, είναι ατέλειωτος. Πείτε μας τις σκηνές που συγκίνησαν ΕΣΑΣ για το δεύτερο μέρος του αφιερώματος…